Bój pod Pawłówką
| Wojna polsko-bolszewicka | |||
 | |||
| Czas | 22 stycznia 1920 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | pod Pawłówką | ||
| Terytorium | |||
| Wynik | zwycięstwa Polaków | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
Wojna Polska 1918–1921[1]
Bój pod Pawłówką – walki pododdziałów 22 pułku piechoty ppłk. Władysława Grabowskiego z oddziałami sowieckiej 47 Dywizji Strzelców w czasie kampanii zimowej w okresie wojny polsko-bolszewickiej.
Geneza[edytuj | edytuj kod]
Zimą 1919/1920 na froncie polsko-sowieckim odnotowywano tylko działania lokalne. Linia frontu była rozciągnięta od środkowej Dźwiny, wzdłuż Berezyny, Uborci, Słuczy, po Dniestr[2]. Zastój w działaniach wojennych obie strony wykorzystywały na przygotowanie się do decydujących rozstrzygnięć militarnych planowanych na wiosnę i lato 1920[3].
9 Dywizja Piechoty zajmowała stanowiska na prawym brzegu Uborci. Jej 22 pułk piechoty obsadzał 75 kilometrowy odcinek frontu na linii Kruszniki – Buda – Sokołodniki – Machnowicze – Śnickie Pole – Stodolicze – Kartenicze – Bobrowe. W jego ugrupowaniu działał 4 Wołyński dywizjon strzelców konnych mjr. Feliksa Jaworskiego. Pododdziały ogólnowojskowe wspierała 4 bateria 7 pułku artylerii polowej i 1 bateria 9 pułku artylerii polowej. Na północy sąsiadem pułku był 34 pułk piechoty, a na południu patrolami kawalerii utrzymywano łączność z lewoskrzydłowymi oddziałami Frontu Wołyńskiego[4].
Walczące wojska[edytuj | edytuj kod]
 Wojsko Polskie | ||
|---|---|---|
| dowództwo 9 Dywizji Piechoty | płk Władysław Sikorski | Front Lit. Biał. |
| ⇒ 22 pułk piechoty | ppłk Władysław Grabowski | 9 Dywizja Piechoty |
| → 4/22 pułku piechoty | kpt. Zawadzki | 22 pułk piechoty |
| działon Flotylii Pińskiej | 4/22 pp | |
 Armia Czerwona | ||
| 47 Dywizja Strzelców | I.I. Smolin | 12 Armia |
| → 139 BS (415., 416., 417 ps) | 47 Dywizja Strzelców | |
Walki pod Pawłówką[edytuj | edytuj kod]
Kontynuując akcję oczyszczania przedpola i utrudniania przeciwnikowi przygotowań do działań zaczepnych, dowódca 22 pułku piechoty ppłk Władysław Grabowski nakazał przygotowanie kolejnych trzech wypadów, w tym między innymi na Pawłówkę i Remiezy[5][6]. Przeprowadzić go miała 4 kompania pułku kpt. Bolesława Zawadzkiego, wzmocniona działonem ze składu Flotylli Pińskiej[7]. 21 stycznia 1921 oddział wypadowy ruszył w kierunku obiektu ataku. Maszerując skrycie lasami, nie został zauważony przez placówki sowieckie i o zmroku stanął w Pawłówce-Remiezach[gdzie?]. Z rozmów prowadzonych z miejscową ludnością wynikało, że w pobliżu kwateruje sztab 139 Brygady Strzelców oraz jej 415 i 416 pułki strzelców, wzmocnione baterią artylerii[6].
Nocą dwa plutony: podporucznika Bronisława Kowalczewskiego i podchorążego Ptaszyńskiego ruszyły do szturmu, a jeden ubezpieczał tyły oddziału. Ogień otworzyła też armatka górska. Zaskoczeni Sowieci nie stawiali oporu. Zdobyto kompletną baterię z jaszczami pełnymi amunicji, trzy ckm-y, sprzęt telefoniczny i tabory 138 Brygady Strzelców. Do niewoli wzięto 22 jeńców[7].
Komunikat prasowy Sztabu Generalnego z 25 stycznia 1920 donosił[8]:
Na odcinku poleskim mały nasz oddział, pod dowództwem kapitana Zawadzkiego, niezwykle śmiałym wypadem zaskoczył bolszewików we wsi Remczyce, zgromadzonych w znacznej sile dla zaatakowania naszych pozycyj. Zdobyto 3 armaty z zaprzęgiem, 3 karabiny maszynowe, wiele amunicji i sprzętu telefonicznego, oraz wzięto większą liczbę jeńców.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Przybylski 1930 ↓.
- ↑ Cisek, Paduszek i Rawski 2010 ↓, s. 33.
- ↑ Wyszczelski 2011 ↓, s. 178.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 305.
- ↑ Kowalczewski 1930 ↓, s. 24.
- ↑ a b Odziemkowski 2010 ↓, s. 444.
- ↑ a b Odziemkowski 2004 ↓, s. 308.
- ↑ Pomarański 1920 ↓, s. 191.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Janusz Cisek, Konrad Paduszek, Tadeusz Rawski: Wojna polsko-sowiecka 1919–1921. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2010.
- Bronisław Kowalczewski: Zarys historii wojennej 22-go pułku piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Janusz Odziemkowski: Piechota polska w wojnie z Rosją bolszewicką 1919-1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adam”, 2010. ISBN 978-83-7072-650-8.
- Stefan Pomarański: Pierwsza wojna polska (1918–1920). Zbiór wojennych komunikatów prasowych Sztabu Generalnego, uzupełniony komunikatami Naczelnej Komendy we Lwowie i Dowództwa Głównego Wojska Polskiego w Poznaniu. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1920.
- Adam Przybylski: Wojna polska 1918–1921. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930.
- Lech Wyszczelski: Wojna o polskie kresy 1918–1921. Warszawa: Wydawnictwo Bellona SA, 2011. ISBN 978-83-11-12866-8.