Bitwa pod Ignalinem
| Wojna polsko-bolszewicka | |||
| Czas | 9 lipca 1920 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | pod Ignalinem | ||
| Terytorium | |||
| Przyczyna | ofensywa Frontu Zachodniego | ||
| Wynik | nierozstrzygnięta | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
Bitwa pod Ignalinem – walki polskiego Białostockiego pułku strzelców i Słuckiego pułku strzelców z 15 Dywizją Kawalerii 3 Korpusu Gaja Gaja w okresie lipcowej ofensywy Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego w czasie wojny polsko-bolszewickiej.
Geneza[edytuj | edytuj kod]
W pierwszej dekadzie lipca przełamany został front polski nad Autą, a wojska Frontu Północno-Wschodniego gen. Stanisława Szeptyckiego cofały się pod naporem ofensywy Michaiła Tuchaczewskiego[1]. Naczelne Dowództwo nakazało powstrzymanie wojsk sowieckiego Frontu Zachodniego na linii dawnych okopów niemieckich z okresu I wojny światowej[2]. Ściągnięta z polsko-litewskiej linii demarkacyjnej 2 Dywizja Litewsko-Białoruska gen. Aleksandra Boruszczaka[3] obsadzała rubież obrony Skajtaszyle – Korkożyszki – Dubinka[3]. Oddziały IV Brygady Litewsko-Białoruskiej oraz 8 Dywizja Piechoty obsadziły linię Dzisny[4].
Walczące wojska[edytuj | edytuj kod]
 Wojsko Polskie | ||
|---|---|---|
| 2 Dywizja Litewsko-Białoruska | gen. Aleksander Boruszczak | Front Północny |
| IV Brygada Litewsko-Bialoruska | ppłk Stefan Pasławski | |
| ⇒ Białostocki pułk strzelców | 2 D L-B | |
| → I/ Białostockiego ps | kpt. Lewicki | |
| ⇒ Słucki pułk strzelców | 2 D L-B | |
| → I/ Słuckiego ps | ||
| pociąg pancerny „Mściciel” | ||
 Armia Czerwona | ||
| 15 Dywizja Kawalerii | Aleksandr Matuzienko | 3 Korpus Kawalerii |
| 10 Dywizja Kawalerii | ||
| 164 Brygada Strzelców | 55 Dywizja Strzelców | |
Walki pod Ignalinem[edytuj | edytuj kod]
Zaskoczone szybkością działania sowieckiego 3 Korpusu Kawalerii Gaja Gaja dowództwo polskie wysyłało na trasę jego przypuszczalnego marszu oddziały nie w pełni zorganizowanej i wyszkolonej 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. 8 lipca 1920 do walki mogły wejść jedynie dwa bataliony Słuckiego pułku strzelców, batalion Białostockiego pułku strzelców i jedna bateria artylerii[5]. W tym samym czasie sowiecka 15 Dywizja Kawalerii zajęła Dukszty i weszła w rejon Ignalina.
9 lipca Sowieci uderzyli na stację Ignalino. Zgrupowani na niej kucharze i taboryci 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej odparli pierwszy atak. Chwilę po walce na stację dotarł I batalion Białostockiego pułku strzelców. Tu dowódca IV Brygady Litewsko-Białoruskiej płk Stefan Pasławski nakazał dowódcy batalionu zająć pozycje obronne na południe od tej miejscowości[6][7]. W południe spieszona sowiecka kawaleria zaatakowała nowo przybyły batalion. Do 20.00 trwały zacięte walki. W jej wyniku batalion wycofał się do Nowo-Święcian. W międzyczasie pod Ignalino podeszły pozostałe oddziały 15 Dywizji Kawalerii. Stojący w Nowo-Święcianach batalion Słuckiego pułku strzelców otrzymał od dowództwa IV BLB rozkaz dokonania wypadu. Wypad wspierać miał pociąg pancerny „Mściciel”.
Zajęta walką z batalionem pułku białostockiego sowiecka 15 DK nie prowadziła należytego rozpoznania, a uderzenie Słuckiego ps całkowicie zaskoczyło czerwonoarmistów. Jej oddziały poniosły znaczne straty i pospiesznie wycofały się spod Ignalina, meldując przy tym o ataku „znacznych” sił polskiej piechoty. Na pole bitwy musiał osobiście przybyć Gaja Dmitrijewicz Gaj, gdzie zatrzymywał i rugał uchodzące w panice oddziały. Pod Ignalino skierował oddaną do dyspozycji korpusu 164 Brygadę Strzelców i jedną z brygad 10 Dywizji Kawalerii. Uderzenie przygotowane przez Gaja trafiło w próżnię, bowiem batalion polski wycofał się wcześniej do Nowo-Święcian[6][8].
Bilans walk[edytuj | edytuj kod]
Działania dwóch batalionów z Białostockiego i Słuckiego pułku strzelców, wsparte pociągiem pancernym, wprowadziły wiele zamieszania w szeregach 3 Korpusu Kawalerii Gaja Gaja i o cały dzień opóźniły jego marsz[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Cisek, Paduszek i Rawski 2010 ↓, s. 49.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 277.
- ↑ a b Odziemkowski 1998 ↓, s. 147.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 409.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 154.
- ↑ a b c Odziemkowski 2004 ↓, s. 155.
- ↑ Różycki i Dybkowski 1929 ↓, s. 22.
- ↑ Szabłowski i Suchomel 1929 ↓, s. 11.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Janusz Cisek, Konrad Paduszek, Tadeusz Rawski: Wojna polsko-sowiecka 1919–1921. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2010.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon bitew polskich 1914 – 1920. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-85621-46-6.
- Marian Różycki, Stefan Dybkowski: Zarys historii wojennej 79-go pułku piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Stanisław Szabłowski, Franciszek Suchomel: Zarys historii wojennej 78-go Słuckiego pułku piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.