Bitwa pod Haliczem
| Wojna polsko-bolszewicka | |||
 | |||
| Czas | 13–14 września 1920 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | pod Haliczem | ||
| Terytorium | |||
| Przyczyna | |||
| Wynik | zwycięstwo 21 pp | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
.png)
Encyklopedja wojskowa, T. 2[1]
Bitwa pod Haliczem – część wielkiej bitwy wołyńsko-podolskiej; walki polskiego 21 pułku piechoty mjr. Zdzisława Przyjałkowskiego z sowieckim 345 pułkiem strzelców w czasie ofensywy jesiennej wojsk polskich w okresie wojny polsko-bolszewickiej.
Geneza[edytuj | edytuj kod]
2 września, pod koniec bitwy pod Zamościem, Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego zdecydowało, iż 3. i 6 Armie, po stosownym przegrupowaniu, około 10 września podejmą większą akcję zaczepną w kierunku wschodnim celem „nie tylko odrzucenia nieprzyjaciela poza granice Małopolski, lecz także rozbicia i zdezorganizowania jego sił tak, aby później można było utrzymać front przy użyciu słabych sił własnych"[2]. 6 Armia gen. Roberta Lamezan-Salinsa miała rozbić nieprzyjaciela znajdującego się między rzekami Gniła Lipa i Zbrucz, spychając go w kierunku północno-wschodnim w rejon działań 3 Armii, przy jednoczesnym odcięciu mu dróg odwrotu na Tarnopol[3]. 14 września ofensywę rozpoczęła polska 6 Armia[4].
Walczące wojska[edytuj | edytuj kod]
 Wojsko Polskie | ||
|---|---|---|
| dowództwo 8 Dywizji Piechoty | gen. Stanisław Burhardt-Bukacki | 6 Armia |
| ⇒ 21 pułk piechoty | mjr Zdzisław Przyjałkowski | 8 Dywizja Piechoty |
| ⇒ I/ 36 pułku piechoty | kpt. Kazimierz Wyderko | |
 Armia Czerwona | ||
| 345 ? pułk strzelców | 41 Dywizja Strzelców | |
Walki pod Haliczem[edytuj | edytuj kod]
Podczas ostatniej polskiej ofensywy w Galicji Wschodniej, nocą z 13 na 14 września polska 8 Dywizja Piechoty sforsowała Dniestr pod Haliczem. 21 pułk piechoty mjr. Zdzisława Przyjałkowskiego, we współdziałaniu z I batalionem 36 pułku piechoty Legii Akademickiej, zdobył częściowo uszkodzony most na rzece i zajął stację kolejową[5]. Rano uderzył z przyczółka na wsie Słobódkę i Konkolniki. Walki trwały do godzin popołudniowych 15 września. Dopiero wtedy 345 pułk strzelców wycofał się z miejscowości[6][7].
Bilans walk[edytuj | edytuj kod]
Rozbicie 345 pułku strzelców otworzyło 8 Dywizji Piechoty drogę na Podhajce. Pułk sowiecki stracił ponad 200 poległych, dużą liczbę rannych. Duże straty poniosły także oddziały polskie[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Laskowski (red.) 1932 ↓.
- ↑ Cisek, Paduszek i Rawski 2010 ↓, s. 68.
- ↑ Wyszczelski 2006 ↓, s. 410.
- ↑ Tarczyński (red.) 2014 ↓, s. 1244.
- ↑ Fularski 1929 ↓, s. 32.
- ↑ a b Odziemkowski 2004 ↓, s. 141.
- ↑ Fularski 1929 ↓, s. 49.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Janusz Cisek, Konrad Paduszek, Tadeusz Rawski: Wojna polsko-sowiecka 1919–1921. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2010.
- Mieczysław Fularski: Zarys historii wojennej 21-go Warszawskiego pułku piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Otton Laskowski (red.): Encyklopedia wojskowa. T. II. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego, 1932.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Marek Tarczyński (red.): Bitwa Wołyńsko–Podolska. Dokumenty operacyjne. Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2014. ISBN 7988373996021.
- Lech Wyszczelski: Wojsko Polskie w latach 1918-1921. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2006. ISBN 83-89729-56-3.