Hannover CL.V

Hannover CL.V
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Cesarstwo Niemieckie

Producent

Hannoversche Waggonfabrik

Typ

samolot myśliwski

Konstrukcja

dwupłat

Załoga

2 osoby

Historia
Data oblotu

1918

Lata produkcji

1918

Dane techniczne
Napęd

BMW IIIa

Moc

136 kW (185 KM)

Wymiary
Rozpiętość

10,49 m

Długość

7 m

Wysokość

2,84 m

Powierzchnia nośna

28,5 m²

Masa
Własna

720 kg

Startowa

1080 kg

Osiągi
Prędkość maks.

175 km/h

Prędkość wznoszenia

7 min na 2000 m

Pułap

9000 m

Zasięg

450–550 km

Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 stałe km lMG 08/15 (7,92 mm) i 1 ruchomy km Parabellum 7,92mm
Użytkownicy
Cesarstwo Niemieckie, Norwegia, Polska

Hannover CL.Vniemiecki dwumiejscowy samolot myśliwski z okresu I wojny światowej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Oblatany wiosną 1918 roku dwupłatowiec myśliwski Hannover CL.V był rozwinięciem udanego samolotu Hannover CL.II. Nie wprowadzono poważniejszych zmian w konstrukcji - zmieniono tylko słupki łączące płaty z podwójnych na pojedyncze oraz wyposażono w ten sam silnik, co Fokker D.VII, dzięki czemu samolot miał wysoką prędkością poziomą i wznoszenia oraz dobrą zwrotność dorównując Albatrosowi D.III. Istniały dwie odmiany różniące się usterzeniem – dwupłatowym adaptowanym z modelu CL.II i prostym z pojedynczym sterem i statecznikiem poziomym. Do końca wojny wyprodukowano tylko 46 maszyn, po rozejmie – dalsze 62 sztuki. Produkcję licencyjną tego samolotu rozpoczęła po wojnie Norwegia, budując 14 sztuk pod nazwą Kjeller FF7 Hauk.

Służba w lotnictwie polskim[edytuj | edytuj kod]

Hannover CL.V w polskim lotnictwie

W połowie maja 1919 roku jeden egzemplarz samolotu został „przemycony” z Prus Wschodnich do Polski. Dotarł lotem do Ciechanowa, gdzie dokonano odbioru technicznego. Był to egzemplarz z późniejszych serii produkcyjnych, wyposażony w silnik Mercedes D.III o mocy 160 KM. Samolot był wyposażony do standardu wielozadaniowego – posiadał 2 stałe karabiny maszynowe pilota, radiostację i stały aparat fotograficzny zamontowany w luku bombowym. Samolot został skierowany na przegląd do Centralnych Zakładów Lotniczych, podczas którego wymieniono w nim silnik na inny egzemplarz oraz zdemontowano radiostację i karabiny maszynowe pilota. Maszyna została skierowana do eksploatacji w Oficerskiej Szkole Obserwatorów Lotniczych. W marcu 1920 roku, w związku z potrzebami jednostek frontowych, samolot został przydzielony 9. eskadrze wywiadowczej. Podczas próbnego lotu 1 kwietnia 1920 roku, na lotnisku mokotowskim, samolot został uszkodzony i skierowany do CWL na naprawę oraz montaż uzbrojenia. Prace zostały zakończone 10 września i został przydzielony 12. eskadrze wywiadowczej, gdzie wykonał ok. 50 lotów bojowych, głównie wywiadowczych. Intensywne użytkowanie wykazało szereg wad konstrukcji, niemożliwych do usunięcia w warunkach polowych. 12 października samolot zdjęto ze stanu 12. ew i przesłano do Stacji Lotniczej Ławica. Tam został poddany ocenie, uznany za nieprzydatny do dalsze służby i skasowany[1].

Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]

Był to dwumiejscowy dwupłat konstrukcji drewnianej. Kadłub skorupowy pokryty sklejką formowaną na gorąco, aluminiowa osłona silnika. Chłodnica czołowa. Skrzydła dwudźwigarowe, połączone słupkami, pokryte płótnem. Lotki skompensowane, na górnym płacie. Uzbrojenie: 2 stałe zsynchronizowane karabiny maszynowe Spandau lMG 08/15 7,92 mm umieszczone na grzbiecie kadłuba z zapasem 500 naboi na k.m. oraz jeden ruchomy km Parabellum 7,92 mm na obrotnicy.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Andrzej Morgała: Samolot zawiedzionych nadziei. „Lotnictwo z szachownicą”. 5/2005, s. 39-44, 2005. Wrocław: Wydawnictwo Sanko. ISSN 1643-5702. OCLC 69537539. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Krzysztof Chołoniewski, Wiesław Bączkowski: Samoloty wojskowe obcych konstrukcji 1918-1939 - Tomik 2. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1987. ISBN 83-206-0566-0.
  • Tomasz Goworek: Samoloty myśliwskie pierwszej wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1988. ISBN 83-206-0689-6.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]