Halberstadt C.V

Halberstadt C.V
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Cesarstwo Niemieckie

Producent

Halberstädter Flugzeug-Werke GmbH

Typ

samolot rozpoznawczy

Konstrukcja

drewniana, dwupłatowiec

Załoga

2 (pilot i strzelec/obserwator)

Historia
Data oblotu

1918

Lata produkcji

1918–1919

Dane techniczne
Napęd

1 × Benz Bz.IVü, rzędowy[1]

Moc

200 KM

Wymiary
Rozpiętość

13,62 m (górne skrzydło)
12,85 m (dolne skrzydło)[1].

Długość

6,92 m

Powierzchnia nośna

38,94 m²[1]

Masa
Własna

930 kg[1]

Użyteczna

435 kg[2]

Startowa

1360 kg[1]

Osiągi
Prędkość maks.

180 km/h[1]

Prędkość wznoszenia

2000 m - 4,5 min
5000 m - 25,9 min[1]

Pułap

6500 m[2]

Zasięg

500 km[2]

Długotrwałość lotu

3,5 h[2]

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 LMG 08/15 kal. 7,92 mm – stały, zsynchronizowany
1 × karabin maszynowy Parabellum kal. 7,92 mm – ruchomy, na obrotnicy
50-62,5 kg bomb[2]
Użytkownicy
Cesarstwo Niemieckie, Polska, Estonia

Halberstadt C.Vniemiecki dwumiejscowy dwupłatowy samolot rozpoznawczy z końcowego okresu I wojny światowej, zbudowany w 1918 roku w zakładach lotniczych Halberstadt. Produkowany też w zakładach Aviatik, BFW i DKW.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Halberstadt C.V stanowił propozycję firmy Halberstadt na konkurs Inspektoratu Lotnictwa (Idflieg) na nowy samolot bliskiego rozpoznania i korygowania ognia artylerii (niemieckiej kategorii C). Jego poprzednikiem był Halberstadt C.III, wywodzący się z konstrukcji udanego dwumiejscowego samolotu myśliwskiego i wsparcia piechoty Halberstadt CL.II. Zastosowano w nim przede wszystkim skrzydła o większej rozpiętości i mocniejszy silnik Benz Bz.IVü 200 KM[3]. Samolot C.III, oblatany w październiku 1917 roku, okazał się obiecujący, lecz firma Halberstadt zarzuciła jego rozwój na rzecz jeszcze lepszej konstrukcji[3]. W konstrukcji C.V zaprojektowano nowy kadłub, zachowując podobne skrzydła i taki sam silnik, jak w C.III[3]. Głównym konstruktorem był inż. Karl Theiss. Samolot oblatano w marcu 1918 roku. Podczas prób porównawczych Idfliegu 14 marca wykazał się znacznie lepszą prędkość wznoszenia i lepszymi charakterystykami w locie od innych samolotów z silnikami o tej mocy[3]. W marcu i kwietniu prowadzono też próby statyczne konstrukcji, które wykazały potrzebę wzmocnienia niektórych elementów[3]. Równocześnie podjęto przygotowania do produkcji seryjnej. Równolegle Halberstadt pracował nad nowym dwumiejscowym myśliwcem Halberstadt CL.IV, który okazał się równie udaną konstrukcją[4].

Oprócz zakładów macierzystych, lotnictwo niemieckie zleciło produkcję Halberstadta C.V na licencji także zakładom Bayerische Flugzeug Werke (BFW) w Monachium (pierwsze zamówienie na 100 w kwietniu 1918 roku), Deutsche Flugzeug-Werke (DFW) w Lipsku (zamówienie na 200 w maju 1918 roku) i Automobil und Aviatik w Lipsku (zamówienie na 150 w czerwcu 1918 roku)[5]. Zakłady te otrzymały także dalsze zamówienia. Samoloty licencyjne różniły się niektórymi rozwiązaniami od oryginalnych, m.in. w zakładach Aviatik opracowano mocniejsze podwozie[5]. Nosiły na kadłubie oznaczenia typu: "Halb. C.V" ze skrótem wytwórni w nawiasie (Bay, D.F.W. lub Av). Pomimo zawieszenia broni, produkcja samolotów w Niemczech trwała do 31 stycznia 1919 roku[6].

Odmianą rozwojową C.V był C.VII, którego prototyp zaprezentowano w czerwcu 1918 roku, będący płatowcem C.V z silnikiem Maybach M.IVa o mocy 245 KM[7].

Użycie[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze samoloty Halberstadt C.V w liczbie 10 sztuk pojawiły się na froncie pod koniec czerwca 1918 roku, w lipcu ich liczba sięgnęła 50[4]. 31 sierpnia 1918 roku na froncie były 192 samoloty, do zawieszenia broni w listopadzie ich liczba musiała wzrosnąć, lecz jest nieznana[6]. Samolot okazał się udany i dysponował bardzo dobrą manewrowością i prędkością wznoszenia[5]. Ustępował on natomiast niektórym innym typom (jak Rumpler C.VII) w roli samolotu dalekiego rozpoznania fotograficznego operującego na większych wysokościach[6]. Trudny był natomiast start i lądowanie[5].

Całkowita produkcja samolotów Halberstadt C.V jest nieznana z powodu braków dokumentów, zwłaszcza, że była kontynuowana jeszcze po zawieszeniu broni (według francuskiego wywiadu, sam Aviatik wyprodukował 120 samolotów w styczniu 1919 roku)[6]. 15 lutego 1920 roku w Niemczech wykazywano jeszcze 390 składowanych samolotów tego typu, w tym niezmontowane[6]. Według A. Morgały, wyprodukowano ich 552[2].

Po wojnie pewna liczba samolotów została przekazana państwom zwycięskiej Ententy, aczkolwiek wśród nich było stosunkowo niewiele Halberstadtów C.V. Między innymi, Amerykanie otrzymali 21 samolotów, Brytyjczycy 20 i Francuzi 2[6].

Część samolotów niemieckich została następnie sprzedana za granicę. Np. w Estonii używano Halberstadta C.V. przerobionego na wodnosamolot[8].

12 samolotów tego typu zostało zdobytych w częściach przez Polskę podczas powstania wielkopolskiego w styczniu 1919 roku w stacji lotniczej Ławica i hali Zeppelina na Winiarach, z czego 11 zostało zmontowanych w 1919 roku[2]. 10 z nich nosiło numery 6641/18 do 6650/18, wskazujące na produkcję BFW[a]. 8 samolotów służyło w 2. Eskadrze Wielkopolskiej na froncie wielkopolskim, a następnie froncie litewsko-białoruskim podczas wojny polsko-bolszewickiej[2]. Jeden samolot (nr 6646/18) został zestrzelony podczas wojny 6 sierpnia 1919 roku. Samoloty te używane były na froncie do 19 października 1919 roku, po czym w związku z przekształceniem eskadry w myśliwską, przeznaczono je do szkolenia[2]. Wycofano je na przełomie 1920 i 1921 roku[2].

Obecnie zachowany jest jeden samolot tego typu, w Muzeum Armii i Historii Militarnej w Brukseli[7].

Opis techniczny[edytuj | edytuj kod]

Silnik Benz Bz.IV eksponowany w MLP w Krakowie

Samolot Halberstadt C.V był dwumiejscowym dwupłatem o konstrukcji drewnianej. Kadłub kratownicowy (podłużnicowo-wręgowy) drewniany, kryty sklejką[2]. Odkryta kabina załogi z osobnymi kokpitami, z przodu stanowisko pilota, z tyłu strzelca/obserwatora. Usterzenie było klasyczne, na końcu kadłuba, spawane z rur stalowych, statecznik kryty sklejką, reszta płótnem. Stery z wyważeniem rogowym[2]. Podwozie samolotu stałe, klasyczne, dwugoleniowe z osią niedzieloną. Amortyzacja z giętkich sprężyn spiralnych pokrytych plecionką[2]. Z tyłu płoza ogonowa.

Skrzydła o dużym wydłużeniu, dwudźwigarowe, konstrukcji drewnianej, kryte płótnem. Komora płatów dwuprzęsłowa, górny płat był wysunięty do przodu[2]. Lotki z wyważeniem rogowym i o konstrukcji z rur stalowych znajdowały się na skrajnych częściach górnego płata[2]. Dolny płat, z zaokrąglonymi końcówkami, miał cieńszy profil przy kadłubie[9]. Komora płatów miała dwa rzędy rozpórek po każdej stronie (po dwie), usztywniona cięgnami stalowymi, baldachim podparty zastrzałami w formie litery N. Po lewej stronie baldachimu był grawitacyjny zbiornik paliwa, po prawej chłodnica[9].

Samolot był napędzany silnikiem rzędowym 6-cylindrowym Benz Bz.IVü (odmiana o zwiększonym stopniu sprężania) o mocy 200 KM (147 kW)[3][2] (w części publikacji wskazywana moc 220 KM[9]). Silnik z cylindrami stojącymi, chłodzony cieczą, umieszczony z przodu kadłuba, zakryty bulwiastą osłoną z blachy aluminiowej z wyjątkiem odkrytej górnej części[2]. Po prawej stronie kolektor i wspólna rura wydechowa, wyprowadzona w górę nad płat[2]. Śmigło dwułopatowe, drewniane, bez kołpaka.

Uzbrojenie stanowił jeden stały zsynchronizowany karabin maszynowy LMG 08/15 kal. 7,92 mm zamocowany obok silnika oraz jeden ruchomy karabin maszynowy Parabellum kal. 7,92 mm strzelca na obrotnicy[2]. Dzięki wysokiemu umieszczeniu obrotnicy, strzelec dysponował dużym polem ostrzału, także w przedniej półsferze ponad płatem przednim, oraz w dół po bokach kadłuba. Samolot mógł przenosić do 50 kg lekkich bomb (w polskiej służbie do 5 bomb po 12,5 kg)[2].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Według A. Morgały (Samoloty..., s. 79) ciągła numeracja może sugerować, że samoloty mogły być przenumerowane w Ławicy, jednakże należą one do zakresu samolotów wyprodukowanych przez BFW na podstawie zamówienia z czerwca 1918 (P. Grosz, Halberstadt C.V s.32).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g P. Grosz, Halberstadt C.V, s. 32.
  2. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t A. Morgała, Samoloty..., s. 79-80.
  3. a b c d e f P. Grosz, Halberstadt C.V, s. 1-3.
  4. a b P. Grosz, Halberstadt Cl.IV, s. 4.
  5. a b c d P. Grosz, Halberstadt C.V, s. 6-9.
  6. a b c d e f P. Grosz, Halberstadt C.V, s. 10.
  7. a b P. Grosz, Halberstadt C.V, s. 11.
  8. P. Grosz, Halberstadt C.V, s. 14,31.
  9. a b c Peter Gray, Owen Thetford: German Aircraft of The First World War. New York: Doubleday & Company, Inc., 1970. ISBN 0-370-00103-6, s.143-145

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Peter M. Grosz: Halberstadt C.V, Windsock Datafile no. 69, Albatros Productions, 1998, ISBN 1-902207-02-5
  • Andrzej Morgała, Samoloty wojskowe w Polsce 1918-1924. Warszawa: Lampart, 1997. ISBN 83-86776-34-X