PW-6

PW-6
Ilustracja
PW-6U
Dane podstawowe
Państwo

 Polska

Producent

PZL Świdnik,
Jeżów

Typ

szybowiec

Konstrukcja

laminatowa

Załoga

2

Historia
Data oblotu

18 lipca 1998

Liczba wypadków
 • w tym katastrof

1
1

Dane techniczne
Wymiary
Rozpiętość

16 m

Wydłużenie

16,8[1]

Długość

7,85 m

Wysokość

2,44 m

Powierzchnia nośna

15,25 m²

Profil skrzydła

NN 18-17[2]

Masa
Własna

360 kg

Startowa

546 kg

Osiągi
Prędkość minimalna

68 km/h

Prędkość dopuszczalna

260 km/h

Prędkość min. opadania

0,75m/s przy 80km/h

Doskonałość maks.

34

Współczynnik obciążenia konstrukcji

+5,3 / -2,65 g

Dane operacyjne
Użytkownicy
Polska, Egipt, Nowa Zelandia, Belgia, Kanada, Portugalia, Niemcy

PW-6 – dwuosobowy, kompozytowy szybowiec szkolno-treningowy polskiej produkcji, zaprojektowany na Politechnice Warszawskiej przez zespół pod kierownictwem dr inż. Romana Świtkiewicza[3].

Historia[edytuj | edytuj kod]

PW-6 w locie nad Bezmiechową

PW-6 powstał jako rozwinięcie szybowce PW-5 Smyk, który został w roku 1993 zwycięzcą konkursu FAI na szybowiec Klasy Światowej. Jest przeznaczony do szkolenia pilotów, i pod wieloma względami, w tym właściwościami pilotażowymi, podobny do swojego poprzednika.

Konstrukcja powstała jako trójstronny projekt realizowany przez Politechnikę Warszawską, Komitet Badań Naukowych oraz PZL-Świdnik. W realizacji projektu brało również udział Ministerstwo Edukacji Narodowej oraz Fundacja na rzecz Nauki Polskiej[3].

Prototyp szybowca, oznaczony znakami rejestracyjnymi SP-P631, został oblatany 18 lipca 1998 roku przez pilotów doświadczalnych Macieja Laska i Jerzego Kędzierskiego. Proces certyfikacji nowego typu statku powietrznego zakończył się dnia 11 września 2000 roku, kiedy to szybowiec uzyskał Świadectwo Typu nr BG-213. Po zakończeniu badań, po zmianie oznaczenia na SP-3631, prototyp był eksploatowany przez Politechnikę Warszawską. Uległ katastrofie 15 sierpnia 2013 roku na lotnisku w Bezmiechowej. W wyniku katastrofy zginął pasażer a pilot-instruktor został ciężko ranny[4].

Produkcję seryjną szybowca rozpoczęły zakłady PZL w Świdniku gdzie wyprodukowano 41 egzemplarze szybowca. Szybowce były eksportowane do Egiptu, Nowej Zelandii, Belgii, Kanady, Portugalii oraz Niemiec. Szybowiec jest obecnie produkowany przez Zakład Szybowcowy Jeżów jako PW-6U Kingo[3].

SZD Jeżów planuje realizację rozwoju projektu szybowca i stworzenie konstrukcji z elektrycznym zespołem napędowym o nazwie PW-6AM.

Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]

Dwumiejscowy wolnonośny średniopłat wykonany z laminatu szklano-epoksydowego[2].

Skrzydło dwudzielne, jednodźwigarowe o konstrukcji skorupowej. Dźwigar z pasami z włókna szklanego, w obrębie wykroju lotki dodany szczątkowy dźwigarek. Wyposażone w lotki konstrukcji przekładkowej i jednopłytowe hamulce aerodynamiczne na górnej powierzchni. Połączone z kadłubem za pomocą dwóch wręg w centralnej części kadłuba.

Kadłub skorupowy, całkowicie laminatowy usztywniony wręgami. Wyposażony w dwa zaczepy do lotów holowanych i startu za wyciągarką. Kabina zakryta, limuzyna przednia otwierana do przodu, tylna do tyłu. Pedały przestawiane w locie, fotele pilotów regulowane na ziemi. Antena VHF w stateczniku pionowym. Tablica przyrządów jest wyposażona w prędkościomierz, wysokościomierz, wariometr, busolę magnetyczną, chyłomierz oraz zakrętomierz elektryczny. Istnieje możliwość montażu radiostacji KRT2.

Usterzenie w układzie klasycznym, niedzielone, konstrukcji przekładkowej.

Podwozie jednotorowe stałe, z małym kółkiem przednim, amortyzowanym kołem głównym z hamulcem bębnowym i kółkiem tylnym.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Specyfikacja szybowca PW-6U na stronie producenta. [dostęp 2018-07-20]. (pol.).
  2. a b Piotr Piechowski: Modelarstwo lotnicze. PW-6. [dostęp 2011-03-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 sierpnia 2011)]. (pol.).
  3. a b c Andrzej Glass, Tomasz Murawski (praca zbiorowa), Polskie szybowce 1945-2011. Problemy rozwoju, Wydawnictwo SCG, Bielsko-Biała 2012, ISBN 978-83-932826-0-9, s.243-248
  4. W Bezmiechowej rozbił się PW-6U. [dostęp 2018-07-20]. (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]