Front Wołchowski
 Szpital polowy, styczeń 1943. Front Wołchowski | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1941 (I); 1942 (II) |
| Rozformowanie | 1942 (I); 1944 (II) |
| Tradycje | |
| Kontynuacja | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | gen. Kirył Mierieckow |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa Operacja leningradzko-nowogrodzka | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Podległość | |
| Skład | |
Front Wołchowski (ros. Волховский фронт) – związek operacyjno-strategiczny Armii Czerwonej o kompetencjach administracyjnych i operacyjnych na zachodnim terytorium ZSRR, działający podczas wojny z Niemcami w czasie II wojny światowej.
Formowanie i działania[edytuj | edytuj kod]
I Formowanie[edytuj | edytuj kod]
Po raz pierwszy utworzony został 11 grudnia grudnia1941[1]. Jego dowódcą został gen. Kirył Mierieckow. Front ten składał się z: 4 Armii, 52 Armii, 59 Armii i 26 Armii (przemianowana na 2 Armię Uderzeniową).
Po sformowaniu rozwinął się on na odcinku pomiędzy Lubaniem a Nowogrodem przeciwko części niemieckiej Grupy Armii „Północ”. Brał udział w końcowej fazie operacji tichwińskiej, która przesądziła o porażce niemieckiego planu całkowitej blokady Leningradu. W okresie od stycznia do kwietnia 1942 roku wraz z Frontem Leningradzkim i Frontem Północno-Zachodnim uczestniczył w nieudanej operacji okrążenia Niemców rejonie Lubania.
II formowanie[edytuj | edytuj kod]
Po raz drugi został sformowany 23 kwietnia 1942 roku i został przekształcony w Wołchowską Grupę Operacyjną Frontu Leningradzkiego.
III formowanie[edytuj | edytuj kod]
8 czerwca 1942 roku Front Wołchowski został odtworzony ponownie (dowódca gen. armii Kirył Mierieckow). W sierpniu tego roku przeprowadził wraz z Newską Grupą Operacyjną Frontu Leningradzkiego operację w rejonie miasta Siniawino, która związała znaczne siły niemieckie. 12 stycznia 1943 dokonał wraz z Frontem Leningradzkim przełamania niemieckiego frontu na odcinku 18 Armii w pobliżu Szlisselburga, w wyniku czego na południe od jeziora Ładoga powstał korytarz szerokości od 8 do 10 km łączący Leningrad z resztą kraju. W dniach od 14 stycznia do 1 marca 1944 roku razem z Frontem Leningradzkim i 2 Frontem Nadbałtyckim uczestniczył w operacji leningradzko-nowogrodzkiej przeciwko GA ”Północ”. 15 lutego 1944 roku został rozwiązany w związku ze skróceniem linii frontu. Jego jednostki zostały podzielone pomiędzy sąsiedni Front Leningradzki i 2 Front Nadbałtycki.
Dowództwo frontu[edytuj | edytuj kod]
Dowódcy:
- gen. armii Kirył Mierieckow
Szefowie sztabu:
- gen. por. Fiodor Ozierow[2]
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
Skład w 1944 roku[2]:
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 147.
- ↑ a b Plikus (kier.) 1968 ↓, s. 178.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mikołaj Plikus (kier.): 50 lat Armii Radzieckiej. Mała kronika. Warszawa: 1968.
- Mała Encyklopedia Wojskowa MON 1971,
- Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.