FQM-151 Pointer
 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | AeroVironment Inc |
| Typ | |
| Konstrukcja | Kevlarowo kompozytowa |
| Załoga | 0 |
| Historia | |
| Data oblotu | |
| Dane techniczne | |
| Napęd | 1 x silnik elektryczny Astro 15 |
| Moc | 300 W |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 2,45 m |
| Długość | 1,83 m |
| Wysokość | 0,91 m |
| Masa | |
| Własna | 2,17 kg |
| Użyteczna | 0,99 kg |
| Startowa | 4,12 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. | 80 km/h |
| Prędkość patrolowa | 50 km/h |
| Pułap | 1000 m |
| Zasięg | 110 km |
| Promień działania | 5 - 7 km |
| Długotrwałość lotu | 2,2 h |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| USA | |
| Rzuty | |
 | |
FQM-151 Pointer – taktyczny, bezzałogowy aparat latający (ang. Unmanned Aerial Vehicle – UAV) opracowany przez amerykańską firmę AeroVironment Inc na zamówienie United States Marine Corps w 1986 roku.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
FQM-151 jest górnopłatem, o skrzydłach z dużym wzniosem zewnętrznych części, zapewniającym dobre właściwości lotne. Pointer jest zbudowany z kompozytów, w których duży udział mają materiały wykonane z kevlaru. Napędzany jest silnikiem elektrycznym o mocy 300 W, zasilanego z akumulatora znajdującego się na pokładzie. Dzięki kompozytowej budowie i silnikowi elektrycznemu Pointer jest bardzo trudny do wykrycia przez środki obrony przeciwlotniczej. Aparat zaopatrzony jest w czarno białą kamerę światła szczątkowego, wykorzystującą technologię CCD, umożliwiającą obserwację w dzień i w nocy, którą można wymienić na kolorową kamerę TV operującą w ciągu dnia. Obraz z kamery aparatu może być przekazywany do stanowiska kontrolującego lot na ziemi. Na pokładzie znajduje się również odbiornik GPS. Start Pointera następuje "z ręki", po wykonaniu misji aparat ląduje na brzuchu w wyznaczonym terenie. Podczas wykonywania zadania FQM-151 jest cały czas kontrolowany ze stanowiska naziemnego. Aparat jest prosty w obsłudze i kosztuje tylko około 30 000 USD[potrzebny przypis].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Pointer przeznaczony jest do obserwacji pola walki na głębokości od 5 do 7 km. Bojowo został użyty podczas operacji w Bośni w ramach amerykańskich jednostek bojowych w siłach SFOR oraz podczas II wojny w Zatoce Perskiej w Iraku w 2003 roku i w Afganistanie w 2001 roku[potrzebny przypis].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Gruszczyński. Bezpilotowce państw zachodnich Stany Zjednoczone. „Nowa Technika Wojskowa”. 10, s. 24-26/43-48, 2002. ISSN 1230-1655.
