Marcus Ericsson

Ten artykuł od 2016-09 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Marcus Ericsson

Marcus Ericsson podczas Grand Prix Malezji (2015)
Państwo	Szwecja
Data i miejsce urodzenia	2 września 1990 Kumla
Sezon 2022
Seria	IndyCar Series
Zespół	Chip Ganassi Racing
Samochód	Dallara DW12
Nr startowy	8
Partnerzy	Tony Kanaan, Scott Dixon, Álex Palou, Jimmie Johnson
Sukcesy
2007: Brytyjska Formuła BMW 2009: Japońska Formuła 3 2022: Indianapolis 500
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Marcus Ericsson (ur. 2 września 1990 w Kumli) – szwedzki kierowca wyścigowy, kierowca Formuły 1 od sezonu 2014 do 2018. Zwycięzca wyścigu Indy 500 w 2022 roku.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Karting i Formuła BMW[edytuj | edytuj kod]

Karierę rozpoczął, jak większość przyszłych kierowców wyścigowych, od kartingu, w 1999 roku. Po sześciu latach Szwed postanowił przenieść się do wyścigów samochodów jednomiejscowych, debiutując w Niemieckiej Formule BMW. Startując w zespole Fortec Motorsport, Ericsson od razu należał do czołówki serii, a dzięki dominującej końcówce sezonu, sięgnął po tytuł mistrzowski, już w pierwszym podejściu. Ostatecznie wygrał siedem z osiemnastu wyścigów oraz zdobył jedenaście pole position (największym rywalem Ericssona był Czech Josef Král).

Formuła 3[edytuj | edytuj kod]

W roku 2008 przeniósł się do Brytyjskiej Formuły 3, gdzie również reprezentował barwy brytyjskiej stajni Fortec. Przez cały sezon prezentował się z dobrej strony, kilkakrotnie stając podium, z czego dwukrotnie na najwyższym stopniu. Ostatecznie w klasyfikacji generalnej zajął 5. miejsce. W sezonie 2009 wyjechał do Japonii, gdzie zaangażował się w Japońską Formułę 3. Było to jednak dość kontrowersyjne posunięcie, zważywszy na duże szanse Ericssona, w walce o tytuł. Swój wybór argumentował jednak lepszym przygotowaniem do finału sezonu, a więc Grand Prix Makau, z racji odbywania się tego prestiżowego wyścigu, w podobnej strefie czasowej. W zespole TOM's potwierdził swój talent, zdobywając drugi tytuł w karierze (wygrał pięć wyścigów). Gościnnie wziął udział w sześciu wyścigach brytyjskiego cyklu, w stajni Kimiego Räikkönena. Mimo to zdołał wygrać dwa wyścigi i ostatecznie zająć w klasyfikacji 11. lokatę. Na koniec sezonu wreszcie przyszła pora na Puchar Interkontynentalny, który jednak nie ułożył się po myśli Ericssona. Szwed wprawdzie zdobył pole position, jednakże w dalszej części weekendu zanotował regres osiągów i ostatecznie wyścig ukończył poza podium, na 4. pozycji.

Seria GP2[edytuj | edytuj kod]

W roku 2009 podpisał kontrakt z francuską stajnią ART Grand Prix, na starty w azjatyckiej serii GP2. Debiut w serii nie był jednak udany dla Szweda, który zmagania w Abu Zabi ukończył odpowiednio na jedenastej i dwunastej pozycji. W kolejnej rundzie, również odbywającej się na torze Yas Marina, Ericsson reprezentował barwy brytyjskiej ekipy Super Nova Racing, z którą zawarł umowę również na udział w głównej edycji GP2 (jego partnerem został dawny rywal z Formuły BMW, Josef Král). I tym razem Szwed odnotował rezultaty w drugiej dziesiątce (siedemnaste i dwunaste miejsce). Był to ostatni występ dla Szweda w tym sezonie, w tej serii.

W głównym cyklu, Ericsson przełomowe osiągnięcie uzyskał w czwartej rundzie sezonu, na ulicznym torze w Walencji. W pierwszym wyścigu dojechał wówczas na siódmym miejscu, natomiast w drugim po starcie z drugiej pozycji, wyprzedził Rumuna Michaela Hercka, a następnie wytrzymał presję wywieraną przez Holendra Giedo van der Garde, ostatecznie dowożąc zwycięstwo z niecałą sekundą przewagi. Triumf Szweda przyćmił jednak poważny wypadek jego kolegi z zespołu Super Nova – Josefa Krála, po którym Czech trafił do szpitala z podejrzeniem urazów ręki i kręgosłupa. Ericsson po punkty sięgnął jeszcze w pierwszym wyścigu, na niemieckim obiekcie Hockenheimring, gdzie zajął szóstą lokatę. Ostatecznie zdobyte punkty sklasyfikowały Ericssona na 17. lokacie.

W sezonie Seria GP2 - sezon 2011 Ericsson podpisał kontrakt z innym brytyjskim zespołem – iSport International. W azjatyckim cyklu zdobył punkty w dwóch z czterech rozegranych wyścigów. Podczas drugiego startu w Abu Zabi, Szwed stanął na najniższym stopniu podium. W klasyfikacji generalnej uplasował się na 6. miejscu.

W początkowej fazie rywalizacji w europejskim cyklu, Ericsson nie prezentował dobrej dyspozycji na tle swojego partnera Sama Birda. Jedyne punkty uzyskał w drugiej rundzie na torze w Hiszpanii, gdzie zajął piątą i trzecią pozycję. Progres formy Szweda nastąpił począwszy od eliminacji w Wielkiej Brytanii. Ericsson zaczął prezentować zbliżone, bądź lepsze osiągi od z zespołowego kolegi. Był bliski zwycięstwa w sobotnich zmaganiach na Węgrzech, jednakże w wyniku nieprzepisowego wyjazdu z boksów przed Brazylijczyka Luiza Razię, został ukarany koniecznością przejazdu przez aleję serwisową. Po punkty sięgnął łącznie jeszcze czterokrotnie, po raz drugi plasując się na trzecim miejscu. W ogólnej punktacji znalazł się na 10. pozycji.

W drugim roku współpracy Szwed ponownie nie prezentował równej formy. Był to jednak solidniejszy sezon, w którym dwunastokrotnie sięgał po punkty, w tym sześciokrotnie na podium. W sobotniej rywalizacji, na belgijskim torze Circuit de Spa-Francorchamps, po raz pierwszy w karierze zwyciężył. W klasyfikacji generalnej zajął 8. miejsce.

W sezonie 2013 nastąpiła kontynuacja progresu wyników Szweda z poprzednich lat. Ericsson znów tylko raz wygrywał, jednak miejsc na podium było już łącznie pięć. Ostatecznie jego dorobek punktowy wyniósł 121 punktów. Został sklasyfikowany na siódmym miejscu w klasyfikacji generalnej.

Formuła 1[edytuj | edytuj kod]

Na sezon 2014 Ericsson podpisał kontrakt z malezyjską ekipą Caterham F1 Team na starty w Formule 1. Tym samym stał się pierwszym Szwedem od 22 lat uczestniczącym w najwyższej klasie wyścigów samochodów jednomiejscowych. Podobnie jak kolega z zespołu Kamui Kobayashi, skupił się głównie na walce z kierowcami ekipy Marussia. W wyścigu o Grand Prix Monako osiągnął najlepszy wynik w sezonie, dojechał do mety na jedenastej pozycji. Jego partner zespołowy, a także Max Chilton nie zdołali poprawić tego wyniku do końca sezonu. Został sklasyfikowany na dziewiętnastej pozycji w klasyfikacji kierowców wygrywając również z Gutiérrezem. Na krótko po ogłoszeniu absencji jego zespołu w Stanach Zjednoczonych, Szwed ogłosił podpisanie kontraktu z ekipą Sauber^[1].

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Stan: 10 września 2023

Azjatycka Seria GP2[edytuj | edytuj kod]

Rok	Zespół	Wyniki w poszczególnych eliminacjach								Punkty	Pozycja
2009/2010		ARE	ARE	ARE	ARE	BHR	BHR	BHR	BHR	0	24
	ART Grand Prix	11	12	–	–	–	–	–	–
	Super Nova Racing	–	–	17†	12	–	–	–	–
2011	iSport International	ARE	ARE	ITA	ITA					9	6
		4	3	10	16

GP2[edytuj | edytuj kod]

Rok	Zespół	Wyniki w poszczególnych eliminacjach																								Punkty	Pozycja
2010	Super Nova Racing	ESP	ESP	MON	MON	TUR	TUR	VAL	VAL	GBR	GBR	DEU	DEU	HUN	HUN	BEL	BEL	ITA	ITA	ARE	ARE					11	17
		11	NU	12	9	NU	NU	7	1	12	18	6	NU	12	10	13	7	NU	11	11	NU
2011	iSport International	TUR	TUR	ESP	ESP	MON	MON	VAL	VAL	GBR	GBR	DEU	DEU	HUN	HUN	BEL	BEL	ITA	ITA							25	10
		9	8	5	3	NU	NU	NU	11	3	4	5	16†	5	15	NU	12	14	8
2012	iSport International	MAL	MAL	BAH	BAH	BAH	BAH	ESP	ESP	MON	MON	VAL	VAL	GBR	GBR	DEU	DEU	HUN	HUN	BEL	BEL	ITA	ITA	SIN	SIN	124	8
		13	NU	13	16	7	7	13	22	2	4	2	NU	21	7	11	15	18	NU	1	4	3	7	7	2
2013	DAMS	MAL	MAL	BAH	BAH	ESP	ESP	MON	MON	GBR	GBR	DEU	DEU	HUN	HUN	BEL	BEL	ITA	ITA	SIN	SIN	ARE	ARE			121	6
		NU	13	13	NU	NU	20	NU	18	11	8	1	13	2	4	2	15	NU	23	7	2	3	6

Formuła 1[edytuj | edytuj kod]

Rok	Zespół	Samochód	Silnik	Wyniki w poszczególnych eliminacjach																					Punkty	Pozycja
2014	Caterham F1 Team	Caterham CT05	Renault Energy F1-2014 1.6T V6																						0	19
				NU	14	NU	20	20	11	NU	18	NU	18	NU	17	19	15	16	19	–	–	–
2015	Sauber F1 Team	Sauber C34	Ferrari 059/4 1.6T V6																						9	18
				8	NU	10	14	14	13	14	13	11	10	10	9	11	14	NU	NU	12	16	14
2016	Sauber F1 Team	Sauber C35	Ferrari 059/4 1.6T V6																						0	22
				NU	12	16	14	12	NU	15	17	15	NU	20	18	NU	16	17	12	15	14	11	NU	15
2017	Sauber F1 Team	Sauber C36	Ferrari 059/5 1.6T V6 Ferrari 059/3 1.6T V6 Ferrari 62 1.6T V6																						0	20
				NU	15	NU	15	11	NU	13	11	15	14	16	16	18†	NU	18	NU	15	NU	13	17
2018	Alfa Romeo Sauber F1 Team	Sauber C37	Ferrari 062 EVO 1.6T V6																						9	17
				NU	9	16	11	13	11	15	13	10	NU	9	15	10	15	11	13	12	10	9	NU	NU

IndyCar Series[edytuj | edytuj kod]

Indianapolis 500[edytuj | edytuj kod]

Podsumowanie[edytuj | edytuj kod]

* - Sezon w trakcie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Oficjalna strona kierowcy. marcusericsson.com. [dostęp 2014-01-22]. (ang.).

• p
• d
• e

Alfa Romeo F1 Team Stake

Sezon 2023

Kierowcy	Kierowcy wyścigowi 24. Zhou Guanyu 77. Valtteri Bottas Kierowcy rezerwowi i testowi Théo Pourchaire Sauber Academy Miguel Costa Roberto Faria Théo Pourchaire Mistrzowie świata F1 Giuseppe Farina (1950) Juan Manuel Fangio (1951) Zwycięzcy wyścigu F1 Giuseppe Farina Juan Manuel Fangio Luigi Fagioli
Sztab	Prezesi i dyrektorzy Ruth Buscombe Jan Monchaux Xevi Pujolar Julien Simon-Chautemps Beat Zehnder Szef zespołu Frederic Vasseur (2018–2022) Alessandro Alunni Bravi (2023–nadal)