Formuła 1 Sezon 2014

Sezon 2014 Mistrzostw Świata Formuły 1
Ilustracja
Hamilton przed Rosbergiem podczas Grand Prix Singapuru
Inauguracja

14 marca

Zakończenie

23 listopada

Liczba wyścigów

19

Mistrzowie
Kierowcy

Lewis Hamilton

Konstruktorzy

Mercedes

Poprzedni sezon Następny sezon

Sezon 2014 Formuły 1 – 65. sezon Mistrzostw Świata Formuły 1.

Był to pierwszy sezon, w którym używane były turbodoładowane silniki V6 o pojemności 1,6 litra wraz z systemem odzyskiwania energii, w miejsce poprzednio używanych, wolnossących jednostek 2,4 litra V8[1].

Kalendarz zawierał liczbę 19 wyścigów: z kalendarza usunięto Grand Prix Indii i Grand Prix Korei Południowej, za to powróciło Grand Prix Austrii, a po raz pierwszy odbyło się Grand Prix Rosji.

Prezentacje samochodów[edytuj | edytuj kod]

Samochód Data i miejsce prezentacji
McLaren MP4-29 24 stycznia 2014 – Wielka Brytania Woking, Wielka Brytania[2]
Ferrari F14 T 25 stycznia 2014 – Włochy Maranello, Włochy[3]
Sauber C33 26 stycznia 2014[4]
Toro Rosso STR9 27 stycznia 2014 – Hiszpania Jerez de la Frontera, Hiszpania[5]
Caterham CT05 28 stycznia 2014 – Hiszpania Jerez de la Frontera, Hiszpania[6]
Force India VJM07 28 stycznia 2014 – Hiszpania Jerez de la Frontera, Hiszpania[7]
Mercedes F1 W05 28 stycznia 2014 – Hiszpania Jerez de la Frontera, Hiszpania[8]
Red Bull RB10 28 stycznia 2014 – Hiszpania Jerez de la Frontera, Hiszpania[9]
Williams FW36 28 stycznia 2014 – Hiszpania Jerez de la Frontera, Hiszpania[10]
Marussia MR03 30 stycznia 2014 – Hiszpania Jerez de la Frontera, Hiszpania[11]
Lotus E22 19 lutego 2014 – Bahrajn Manama, Bahrajn[12]

Lista startowa[edytuj | edytuj kod]

Kierowcy etatowi w sezonie 2014
1. Sebastian Vettel (Red Bull)
3. Daniel Ricciardo (Red Bull)
4. Max Chilton (Marussia)
6. Nico Rosberg (Mercedes)
7. Kimi Räikkönen (Ferrari)
8. Romain Grosjean (Lotus)
9. Marcus Ericsson (Caterham)
10. Kamui Kobayashi (Caterham)
11. Sergio Pérez (Force India)
13. Pastor Maldonado (Lotus)
14. Fernando Alonso (Ferrari)
17. Jules Bianchi (Marussia)
19. Felipe Massa (Williams)
20. Kevin Magnussen (McLaren)
21. Esteban Gutiérrez (Sauber)
22. Jenson Button (McLaren)
25. Jean-Éric Vergne (Toro Rosso)
26. Daniił Kwiat (Toro Rosso)
27. Nico Hülkenberg (Force India)
44. Lewis Hamilton (Mercedes)
45. André Lotterer (Caterham)
46. Will Stevens (Caterham)
77. Valtteri Bottas (Williams)
99. Adrian Sutil (Sauber)
Zespół Konstruktor Samochód Silnik (1.6 V6T) Opony Nr Kierowcy wyścigowi Rundy Kierowcy rezerwowi
Austria Infiniti Red Bull Racing Red Bull Racing-Renault RB10[13] Renault[14]
Energy F1-2014
P 1 Niemcy Sebastian Vettel[15] 1–19 Szwajcaria Sébastien Buemi[16]
Portugalia António Félix da Costa[16] 
3 Australia Daniel Ricciardo[17] 1–19
Rosja Marussia F1 Team Marussia-Ferrari MR03[18] Włochy Ferrari[19]
059/3
P 4 Wielka Brytania Max Chilton[20] 1–16 Stany Zjednoczone Alexander Rossi[21]
Wielka Brytania Will Stevens[22] 
17 Jules Bianchi[23] 1–15
Niemcy Mercedes AMG Petronas F1 Team Mercedes F1 W05 Hybrid[8] Niemcy Mercedes
PU106A Hybrid
P 6 Niemcy Nico Rosberg[24] 1–19 Niemcy Pascal Wehrlein[25] 
44 Wielka Brytania Lewis Hamilton[26] 1–19
Włochy Scuderia Ferrari Ferrari F14 T[27] Włochy Ferrari
059/3
P 7 Finlandia Kimi Räikkönen[28] 1–19 Hiszpania Pedro de la Rosa[29]
Hiszpania Marc Gené[29]
Włochy Davide Rigon[29] 
14 Hiszpania Fernando Alonso[30] 1–19
Wielka Brytania Lotus F1 Team Lotus-Renault E22[31] Renault[32]
Energy F1-2014
P 8 Romain Grosjean[33] 1–19 Charles Pic[34]
Nicolas Prost[34]
Dania Marco Sørensen[34] 
13 Wenezuela Pastor Maldonado[33] 1–19
Malezja Caterham F1 Team Caterham-Renault CT05[6] Renault[35]
Energy F1-2014
P 9 Szwecja Marcus Ericsson[36] 1–16 Holandia Robin Frijns[36]
Stany Zjednoczone Alexander Rossi[36] 
10 Japonia Kamui Kobayashi[36] 1–11, 13–16, 19 
45 Niemcy André Lotterer[37] 12 
46 Wielka Brytania Will Stevens[38] 19
Indie Sahara Force India F1 Team Force India-Mercedes VJM07[39] Niemcy Mercedes[40]
PU106A Hybrid
P 11 Meksyk Sergio Pérez[41] 1–19 Hiszpania Daniel Juncadella[42] 
27 Niemcy Nico Hülkenberg[43] 1–19
Wielka Brytania Williams Martini Racing[44] Williams-Mercedes FW36[45] Niemcy Mercedes[46]
PU106A Hybrid
P 19 Brazylia Felipe Massa[47] 1–19 Brazylia Felipe Nasr[48]
Wielka Brytania Susie Wolff[49] 
77 Finlandia Valtteri Bottas[47] 1–19
Wielka Brytania McLaren Mercedes[50] McLaren-Mercedes MP4-29[51] Niemcy Mercedes[52]
PU106A Hybrid
P 20 Dania Kevin Magnussen[53] 1–19 Wielka Brytania Gary Paffett[54]
Wielka Brytania Oliver Turvey[54]
Belgia Stoffel Vandoorne[55] 
22 Wielka Brytania Jenson Button[53] 1–19
Szwajcaria Sauber F1 Team Sauber-Ferrari C33[56] Włochy Ferrari[57]
059/3
P 21 Meksyk Esteban Gutiérrez[58] 1–19 Szwajcaria Simona de Silvestro[59]
Rosja Siergiej Sirotkin[58]
Holandia Giedo van der Garde[60] 
99 Niemcy Adrian Sutil[61] 1–19
Włochy Scuderia Toro Rosso STR-Renault STR9[62] Renault[14]
Energy F1-2014
P 25 Jean-Éric Vergne[63] 1–19 Holandia Max Verstappen[64] 
26 Rosja Daniił Kwiat[63] 1–19
Zespół Konstruktor Samochód Silnik (1.6 V6T) Opony Nr Kierowcy wyścigowi Rundy Kierowcy rezerwowi

Piątkowi kierowcy[edytuj | edytuj kod]

Jeśli kierowca brał udział w piątkowym treningu, symbol oznacza, którego z kierowców wyścigowych zastąpił.
Udział kierowcy w całym weekendzie wyścigowym zaznaczono przez pogrubioną nazwę zespołu, w którym startował.

Kierowca Nr Zespół Australia Malezja Bahrajn Hiszpania Monako Kanada Austria Wielka Brytania Niemcy Węgry Belgia Włochy Singapur Japonia Rosja Stany Zjednoczone Brazylia
Charles Pic 30 Lotus GRO
Esteban Ocon 31 Lotus GRO
Hiszpania Daniel Juncadella 34 Force India HUL PER PER
Holandia Giedo van der Garde 36 Sauber GUT SUT GUT SUT GUT GUT GUT SUT
Rosja Siergiej Sirotkin 37 Sauber GUT
Hongkong Adderly Fong 37 Sauber SUT
Holandia Max Verstappen 38 Toro Rosso VER VER VER
Brazylia Felipe Nasr 40 Williams BOT BOT BOT BOT BOT
Wielka Brytania Susie Wolff 41 Williams BOT BOT
Stany Zjednoczone Alexander Rossi 42 Marussia CHI
45 Caterham KOB
Hiszpania Roberto Merhi 45 Caterham KOB KOB KOB
Holandia Robin Frijns 46 Caterham KOB KOB

Zmiany wśród zespołów[edytuj | edytuj kod]

Marussia F1 Team

  • Po sezonie 2013 Cosworth, który dostarczał silniki wyłącznie rosyjskiemu zespołowi Marussia, wycofał się z Formuły 1; tym samym czteroletnia współpraca pomiędzy Marussią (wcześniej Virgin) a Cosworthem dobiegła końca. Było to przyczyną poszukiwania przez Marussię nowego dostawcy[65]. Zespół zdecydował się na używanie silników oraz skrzyń biegów produkcji Ferrari[19].

Scuderia Toro Rosso

  • Po siedmiu latach używania jednostek Ferrari, Toro Rosso zmieniło dostawcę silników na Renault, w związku z chęcią ujednolicenia dostawcy silników z Red Bullem[14].

Williams F1 Team

  • Po dwóch latach stosowania silników Renault, od 2014 roku Williams będzie używał silników Mercedesa[46].

Zmiany wśród kierowców[edytuj | edytuj kod]

Caterham F1 Team

Force India F1 Team

  • Kierowca Force India w sezonie 2012, Nico Hülkenberg, po roku startów w Sauberze, wrócił do hinduskiego zespołu, podpisując z nim wieloletni kontrakt[43].
  • Partnerem Hülkenberga w Force India został Sergio Pérez, który stracił posadę w McLarenie. Meksykanin wniósł ze sobą wsparcie sponsorów w wysokości 15 milionów euro[41].

Lotus F1 Team

McLaren Mercedes

  • Zawodnik McLarena w sezonie 2013, Meksykanin Sergio Pérez odszedł z brytyjskiego zespołu po roku startów, ponieważ McLaren nie przedłużył z nim kontraktu[78]. Stało się to mimo tego, że szef McLarena, Martin Whitmarsh, obiecywał Pérezowi pozostanie w zespole[79]. Meksykanina zastąpił debiutant, junior McLarena, Duńczyk Kevin Magnussen[53] Duński kierowca, syn byłego kierowcy Formuły 1 Jana Magnussena, miał początkowo ścigać się w innym zespole, który jednak wycofał się z umowy[80].

Red Bull Racing

Sauber F1 Team

  • Po odejściu Nico Hülkenberga, który powrócił do Force India, Niemca w Sauberze zastąpił jego rodak, Adrian Sutil[61]. Początkowo jednym z kierowców zespołu miał być Rosjanin Siergiej Sirotkin, co było owocem nawiązania partnerstwa finansowo-technicznego między Sauberem a trzema rosyjskimi firmami[82][83]. Wskutek zaległości tych firm z Sauberem zaczęto wiązać także takich kierowców, jak Pastor Maldonado, Sergio Pérez, Witalij Pietrow czy Giedo van der Garde[84][85][86]. Ostatecznie ze szwajcarskim zespołem kontrakt przedłużył Esteban Gutiérrez, który był zawodnikiem Saubera w sezonie 2013. Sirotkin natomiast został kierowcą testowym[58].

Scuderia Ferrari

  • Po ośmiu latach jazdy dla Ferrari, po sezonie 2013 Felipe Massa opuścił włoski zespół[87]. Miejsce Brazylijczyka w sezonie 2014 zajmie przychodzący z Lotusa Kimi Räikkönen, który w barwach Ferrari został mistrzem świata w sezonie 2007[28]. Przyjście Räikkönena do Ferrari oznacza, że w Ferrari po raz pierwszy od 1953 roku będzie jeździć dwóch mistrzów świata[88].

Scuderia Toro Rosso

Williams F1 Team

  • Felipe Massa, zastąpiony w Ferrari przez Kimiego Räikkönena, został zawodnikiem Williamsa. Brazylijczyk, który zastąpił mającego ważny kontrakt z Williamsem Pastora Maldonado[92], będzie partnerował Valtteriemu Bottasowi, reprezentującego Williamsa w sezonie 2013[47].

Zmiany w trakcie sezonu[edytuj | edytuj kod]

Marussia została rozwiązana przed Grand Prix Brazylii

Kalendarz[edytuj | edytuj kod]

Klasyfikacja generalna przedstawiona w formie graficznej

Lista przedstawia oficjalny kalendarz Fédération Internationale de l’Automobile z dnia 4 grudnia 2013[102]

1 Wyścig nocny – rozgrywany przy sztucznym oświetleniu.
2 Wyścig dzienno-nocny – start wyścigu rozegrany zostanie przed zachodem słońca, a zawodnicy przyjadą na metę przy ciemnym niebie. Oświetlenie zostanie włączone przed wyścigiem.

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Pogrubioną czcionką kierowcy, startujący z Pole Position.

Lp. Miejsce Tor Data Liczba okrążeń 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce
1 Australia Melbourne Albert Park Circuit 16 marca 2014
57
Niemcy Nico Rosberg Dania Kevin Magnussen Wielka Brytania Jenson Button
2 Malezja Kuala Lumpur Sepang International Circuit 30 marca 2014
56
Wielka Brytania Lewis Hamilton Niemcy Nico Rosberg Niemcy Sebastian Vettel
3 Bahrajn Manama Bahrain International Circuit 6 kwietnia 2014
57
Wielka Brytania Lewis Hamilton Niemcy Nico Rosberg Meksyk Sergio Pérez
4 Szanghaj Shanghai International Circuit 20 kwietnia 2014
54
Wielka Brytania Lewis Hamilton Niemcy Nico Rosberg Hiszpania Fernando Alonso
5 Hiszpania Barcelona Circuit de Barcelona-Catalunya 11 maja 2014
66
Wielka Brytania Lewis Hamilton Niemcy Nico Rosberg Australia Daniel Ricciardo
6 Monako Monte Carlo Circuit de Monaco 25 maja 2014
78
Niemcy Nico Rosberg Wielka Brytania Lewis Hamilton Australia Daniel Ricciardo
7 Kanada Montreal Circuit Gilles Villeneuve 8 czerwca 2014
70
Australia Daniel Ricciardo Niemcy Nico Rosberg Niemcy Sebastian Vettel
8 Austria Spielberg Red Bull Ring 22 czerwca 2014
71
Niemcy Nico Rosberg Wielka Brytania Lewis Hamilton Finlandia Valtteri Bottas
9 Wielka Brytania Silverstone Silverstone Circuit 6 lipca 2014
52
Wielka Brytania Lewis Hamilton Finlandia Valtteri Bottas Australia Daniel Ricciardo
10 Niemcy Hockenheim Hockenheimring 20 lipca 2014
67
Niemcy Nico Rosberg Finlandia Valtteri Bottas Wielka Brytania Lewis Hamilton
11 Węgry Budapeszt Hungaroring 27 lipca 2014
70
Australia Daniel Ricciardo Hiszpania Fernando Alonso Wielka Brytania Lewis Hamilton
12 Belgia Stavelot Circuit de Spa-Francorchamps 24 sierpnia 2014
44
Australia Daniel Ricciardo Niemcy Nico Rosberg Finlandia Valtteri Bottas
13 Włochy Monza Autodromo Nazionale di Monza 7 września 2014
53
Wielka Brytania Lewis Hamilton Niemcy Nico Rosberg Brazylia Felipe Massa
14 Singapur Singapur Marina Bay Street Circuit 21 września 2014
61
Wielka Brytania Lewis Hamilton Niemcy Sebastian Vettel Australia Daniel Ricciardo
15 Japonia Suzuka Suzuka International Racing Course 5 października 2014
44
Wielka Brytania Lewis Hamilton Niemcy Nico Rosberg Niemcy Sebastian Vettel
16 Rosja Soczi Sochi Autodrom 12 października 2014
52
Wielka Brytania Lewis Hamilton Niemcy Nico Rosberg Finlandia Valtteri Bottas
17 Stany Zjednoczone Austin Circuit of the Americas 2 listopada 2014
56
Wielka Brytania Lewis Hamilton Niemcy Nico Rosberg Australia Daniel Ricciardo
18 Brazylia São Paulo Autódromo José Carlos Pace 9 listopada 2014
71
Niemcy Nico Rosberg Wielka Brytania Lewis Hamilton Brazylia Felipe Massa
19 Abu Zabi Yas Marina Circuit 23 listopada 2014
55
Wielka Brytania Lewis Hamilton Brazylia Felipe Massa Finlandia Valtteri Bottas
20. Klasyfikacja końcowa Wielka Brytania Lewis Hamilton Niemcy Nico Rosberg Australia Daniel Ricciardo

Zmiany[edytuj | edytuj kod]

W kalendarzu[edytuj | edytuj kod]

  • Koncern Red Bull osiągnął z Berniem Ecclestonem porozumienie co do powrotu po jedenastoletniej przerwie Grand Prix Austrii. Eliminacja odbyła się na torze Red Bull Ring, odbudowanym przez austriacki koncern[217][218].
  • Hockenheimring na mocy umowy z Nürburgringiem będzie organizować wyścig Formuły 1 po rocznej przerwie[102].
  • W sezonie 2014 nie odbędzie się Grand Prix Indii. Przyczyną tego jest fakt, że Bernie Ecclestone planował przesunąć eliminację z października na kwiecień, a organizatorzy wyrazili wątpliwości, czy zdołają przedsięwziąć dwa wyścigi w tak krótkim czasie. Grand Prix Indii powróci do kalendarza Formuły 1 w roku 2015[219].
  • Grand Prix Korei Południowej zostało wstępnie przesunięte z października na kwiecień[220]. Jednakże eliminacja ta nie znalazła się w ostatecznej wersji kalendarza na sezon 2014[102].
  • Wstępne plany zakładały powrót po 22 latach do kalendarza Formuły 1 Grand Prix Meksyku, które odbyć się miało w listopadzie na torze Autódromo Hermanos Rodríguez[220]. Grand Prix Meksyku w sezonie 2014 nie dojdzie jednak do skutku[102].
  • Nową eliminacją będzie Grand Prix Rosji, rozegrane w drugiej połowie sezonu na nowo wybudowanym torze Sochi International Street Circuit[102]. Już w 2010 roku Władimir Putin podpisał kontrakt na organizację Grand Prix w Soczi[221]. Następnie rozpoczęła się budowa toru[222]. Mimo niewysłania w odpowiednim terminie zgłoszenia o miejsce w kalendarzu[223], Grand Prix Rosji odbędzie się w sezonie 2014[102].
  • W roku 2014 miało odbyć się Grand Prix Ameryki na ulicznym torze Port Imperial Street Circuit[224]. Eliminacja ta miała odbyć się już w sezonie 2013[225], ale organizatorzy nie zdążyli przygotować toru w odpowiednim czasie[226]. Grand Prix Ameryki nie znalazło się także we wstępnym kalendarzu na rok 2014[220], ale obecność wyścigu w roku 2014 została potwierdzona później[224]. Mimo tego potwierdzenia, ostateczna wersja kalendarza na 2014 rok nie uwzględniła tej eliminacji[102].

W przepisach[edytuj | edytuj kod]

Techniczne

  • W sezonie 2014 zostaną wprowadzone nowe silniki. Po raz pierwszy od sezonu 1988 powrócą jednostki turbodoładowane. Będą to silniki V6 o pojemności 1,6 litra z półautomatyczną, ośmiobiegową skrzynią biegów[227]. Maksymalne obroty silnika będą ograniczone do 15 000 rpm, a każdy silnik będzie musiał pokonać przebieg 4000 km, zanim zostanie wymieniony (przed 2014 rokiem każdy silnik przed wymianą musiał pokonać 2000 km)[228].
  • System KERS (który od 2014 roku zmieni nazwę na ERS-K[229]) będzie integralną częścią silnika, a jego moc wzrośnie. Energia będzie nie tylko – jak do 2013 roku – wydzielana kinetycznie, ale też cieplnie. ERS będzie za pomocą urządzenia zwanego Heat Motor Generator Unit pobierać ciepło wydzielone przez turbosprężarkę, które następnie będzie przechowywane jako ładunek elektryczny do momentu zużycia przez urządzenie o nazwie Kinetic Motor Generator Unit. Heat Motor Generator Unit będzie połączony bezpośrednio z układem przeniesienia napędu[230][229]. Całość zapewni kierowcy dodatkowe 161 KM mocy przez 33 sekundy okrążenia (dla porównania KERS dawał dodatkowe 80 KM mocy przez 6 sekund okrążenia)[228].
  • Zespoły będą mogły korzystać z elektronicznej kontroli tylnych hamulców. Jest to związane z tym, że użycie dużej mocy pochodzącej z ERS-K utrudni prawidłowe zbalansowanie hamulców[229].
  • Ze względów bezpieczeństwa nosy samochodów będą niższe niż w poprzednich latach – maksymalna wysokość końcówki nosa nie będzie mogła przekroczyć 185 mm, podczas gdy w 2012 roku ten limit wynosił 550 mm[231][232].
  • Maksymalna waga paliwa użytego przez samochód podczas wyścigu będzie wynosić 100 kg[233].
  • Minimalna waga samochodów zostanie zwiększona z 642 do 690 kg[229].
  • Zakazane będzie użycie fałszywych mocowań na kamery. Wcześniej zespoły wykorzystywały lukę w przepisach, która zezwalała na dodanie do karoserii dodatkowych elementów w miejsce mocowań na kamery, dających przewagę aerodynamiczną. Od 2014 roku miejsca mocowań na kamery będą mogły być wykorzystane tylko do zamocowania kamer[229].
  • Rury wydechowe zostaną poprowadzone obok siebie pod tylnym spojlerem i będą wyrzucać spaliny za samochód. To rozwiązanie zakończy mapowanie silnika generujące dodatkowe spalanie, wykorzystanie efektu Coandy i zasilanie gazami z wydechu dyfuzora, co znacznie zmniejszy docisk z tyłu samochodu[234][235].

Sportowe

  • Zniesione zostaną testy dla młodych kierowców na rzecz testów w trakcie sezonu: odbędą się cztery dwudniowe sesje testowe na europejskich torach[236].
  • Wprowadzony zostanie system punktów karnych. Według tego systemu kierowcy za różne wykroczenia będą otrzymywać w zależności od jego szkodliwości od jednego do pięciu karnych punktów (za doprowadzenie do przerwania wyścigu otrzymają maksymalna liczbę 5 punktów). Po zebraniu 12 punktów karnych kierowca otrzyma karę zawieszenia na jeden wyścig[237]. Jednak pomimo ubierania 12 punktów karnych punkty wciąż są utrzymywane i dorobek punktów karnych może być powiększany a ich wyzerowanie następuje dopiero po zakończeniu sezonu.
  • W celu zmniejszenia kosztów zostanie zmniejszona ilość testów w tunelu aerodynamicznym oraz prac związanych z CFD[233].
  • Kierowcy będą mogli skorzystać z pięciu jednostek napędowych (w sezonie 2013 limit wynosił osiem silników). Kierowcy, którzy użyją szóstego silnika, będą musieli za karę wystartować z pit lane w przeciwieństwie do kary przesunięcia o 10 pól startowych, obowiązującej do 2013 roku. Kara przesunięcia o dziesięć miejsc dotyczyć będzie kierowcy, który wymieni pojedynczą część silnika, jak turbosprężarka czy ERS[238].
  • Kierowcy będą musieli używać skrzyń biegów przez sześć kolejnych Grand Prix (w 2013 przez pięć)[233].
  • Limit prędkości w pit lane zostanie zmniejszony ze 100 km/h do 80 km/h[233].
  • Jeden dostawca będzie mógł dostarczać silniki maksymalnie czterem zespołom[233].
  • Do 2020 roku będzie mogła być homologowana tylko jedna jednostka napędowa. Zmiany w jednostkach będą mogły dotyczyć wyłącznie niezawodności oraz obniżenia kosztów[233].
  • Zespoły otrzymają dodatkowy komplet opon na pierwsze pół godziny pierwszej sesji treningową każdego Grand Prix, co ma zachęcić do aktywności w tym okresie[239].
  • Ze względów bezpieczeństwa każda osoba pracująca przy samochodzie podczas pit stopu będzie musiała nosić kask[233].
  • Od 2014 roku wzorem innych serii sportów motorowych jak m.in. MotoGP czy NASCAR wprowadzone zostaną stałe numery startowe. Oznacza to, że każdy kierowca będzie musiał na cały czas trwania kariery wybrać swój stały numer, od 2 do 99. W przypadku, gdy dwóch kierowców wybierze ten sam numer, to zostanie on przydzielony zawodnikowi z wyższą pozycją w klasyfikacji generalnej poprzedniego sezonu. Urzędujący mistrz świata będzie mógł użyć numeru 1[240].
  • Ostatnia eliminacja sezonu będzie punktowana podwójnie, co ma uatrakcyjnić rywalizację. Zasada ta odnosi się zarówno do klasyfikacji kierowców, jak i konstruktorów. W związku z tym zwycięzca ostatniego Grand Prix sezonu otrzyma 50 punktów, a nie 25, drugi zawodnik – 36 zamiast 18 itd.[241]. Maksymalnie w klasyfikacji konstruktorów zespół może zdobyć 86 punktów.
  • FIA wprowadzi specjalne trofeum dla kierowcy, który zdobędzie najwięcej pole position w sezonie. Jeśli kilku kierowców będzie mieć taką samą liczbę pole position w sezonie, to o zdobyciu trofeum decydować będzie większa liczba zdobytych drugich miejsc, a jeżeli i takie rozwiązanie nie przyniesie rozstrzygnięcia – trzecich itd.[242].
  • Zostanie wprowadzona zmiana w formacie kwalifikacji. Aby uniknąć sytuacji, w której podczas Q3 w celu oszczędzania opon niektórzy kierowcy nie wyjeżdżali na tor, w trzeciej części kwalifikacji będą oni korzystać z dodatkowego kompletu opon, a do wyścigu wystartują na oponach używanych podczas Q2. Ponadto pierwsza część kwalifikacji zostanie skrócona do 18 minut, a trzecia – przedłużona do 12[243].

Klasyfikacje[edytuj | edytuj kod]

Kierowcy[edytuj | edytuj kod]

Poz. Kierowca Zespół Australia Malezja Bahrajn Hiszpania Monako Kanada Austria Wielka Brytania Niemcy Węgry Belgia Włochy Singapur Japonia Rosja Stany Zjednoczone Brazylia Punkty
1 Wielka Brytania Lewis Hamilton Mercedes NU 1 1 1 1 2 NU 2 1 3 3 NU 1 1 1 1 1 2 1 384
2 Niemcy Nico Rosberg Mercedes 1 2 2 2 2 1 2 1 NU 1 4 2 2 NU 2 2 2 1 14 317
3 Australia Daniel Ricciardo Red Bull DK NU 4 4 3 3 1 8 3 6 1 1 5 3 4 7 3 NU 4 238
4 Finlandia Valtteri Bottas Williams 5 8 8 7 5 NU 7 3 2 2 8 3 4 11 6 3 5 10 3 186
5 Niemcy Sebastian Vettel Red Bull NU 3 6 5 4 NU 3 NU 5 4 7 5 6 2 3 8 7 5 8 167
6 Hiszpania Fernando Alonso Ferrari 4 4 9 3 6 4 6 5 6 5 2 7 NU 4 NU 6 6 6 9 161
7 Brazylia Felipe Massa Williams NU 7 7 15 13 7 12 4 NU NU 5 13 3 5 7 11 4 3 2 134
8 Wielka Brytania Jenson Button McLaren 3 6 17 11 11 6 4 11 4 8 10 6 8 NU 5 4 12 4 5 126
9 Niemcy Nico Hülkenberg Force India 6 5 5 6 10 5 5 9 8 7 NU 10 12 9 8 12 NU 8 6 96
10 Meksyk Sergio Pérez Force India 10 NW 3 9 9 NU 11 6 11 10 NU 8 7 7 10 10 NU 15 7 59
11 Dania Kevin Magnussen McLaren 2 9 NU 13 12 10 9 7 7 9 12 12 10 10 14 5 8 9 11 55
12 Finlandia Kimi Räikkönen Ferrari 7 12 10 8 7 12 10 10 NU 11 6 4 9 8 12 9 13 7 10 55
13 Jean-Éric Vergne STR 8 NU NU 12 NU NU 8 NU 10 13 9 11 13 6 9 13 10 13 12 22
14 Romain Grosjean Lotus NU 11 12 NU 8 8 NU 14 12 NU NU NU 16 13 15 17 11 17 13 8
15 Rosja Daniił Kwiat STR 9 10 11 10 14 NU NU NU 9 NU 14 9 11 14 11 14 15 11 NU 8
16 Wenezuela Pastor Maldonado Lotus NU NU 14 14 15 NW NU 12 17 12 13 NU 14 12 17 18 9 12 NU 2
17 Jules Bianchi Marussia NS NU 16 17 18 9 NU 15 14 15 15 18 18 16 20 2
18 Niemcy Adrian Sutil Sauber 11 NU NU NU 17 NU 13 13 13 NU 11 14 15 NU 21 16 NU 16 16 0
19 Szwecja Marcus Ericsson Caterham NU 14 NU 20 20 11 NU 18 NU 18 NU 17 19 15 16 19 0
20 Meksyk Esteban Gutiérrez Sauber 12 NU NU 16 16 NU 14 19 NU 14 NU 15 20 NU 13 15 14 14 15 0
21 Wielka Brytania Max Chilton Marussia 13 15 13 19 19 14 NU 17 16 17 16 16 NU 17 18 NU 0
22 Japonia Kamui Kobayashi Caterham NU 13 15 18 NU 13 NU 16 15 16 NU 17 NW 19 NU NU 0
23 Wielka Brytania Will Stevens Caterham 17 0
Niemcy André Lotterer Caterham NU
Poz. Kierowca Zespół Australia Malezja Bahrajn Hiszpania Monako Kanada Austria Wielka Brytania Niemcy Węgry Belgia Włochy Singapur Japonia Rosja Stany Zjednoczone Brazylia Punkty

Konstruktorzy[edytuj | edytuj kod]

Poz. Konstruktor Nr Australia Malezja Bahrajn Hiszpania Monako Kanada Austria Wielka Brytania Niemcy Węgry Belgia Włochy Singapur Japonia Rosja Stany Zjednoczone Brazylia Punkty
1 Niemcy Mercedes 6 1 2 2 2 2 1 2 1 NU 1 4 2 2 NU 2 2 2 1 14 701
44 NU 1 1 1 1 2 NU 2 1 3 3 NU 1 1 1 1 1 2 1
2 Austria Red Bull Racing Renault 1 NU 3 6 5 4 NU 3 NU 5 4 7 5 6 2 3 8 7 5 8 405
3 DK NU 4 4 3 3 1 8 3 6 1 1 5 3 4 7 3 NU 4
3 Wielka Brytania Williams Mercedes 19 NU 7 7 15 13 7 12 4 NU NU 5 13 3 5 7 11 4 3 2 319
77 5 8 8 7 5 NU 7 3 2 2 8 3 4 11 6 3 5 10 3
4 Włochy Ferrari 7 7 12 10 8 7 12 10 10 NU 11 6 4 9 8 12 9 13 7 10 216
14 4 4 9 3 6 4 6 5 6 5 2 7 NU 4 NU 6 6 6 9
5 Wielka Brytania McLaren Mercedes 20 2 9 NU 13 12 10 9 7 7 9 12 12 10 10 14 5 8 9 11 181
22 3 6 17 11 11 6 4 11 4 8 10 6 8 NU 5 4 12 4 5
6 Indie Force India Mercedes 11 10 NW 3 9 9 NU 11 6 11 10 NU 8 7 7 10 10 NU 15 7 155
27 6 5 5 6 10 5 5 9 8 7 NU 10 12 9 8 12 NU 8 6
7 Włochy STR Renault 25 8 NU NU 12 NU NU 8 NU 10 13 9