6 Pułk Lotnictwa Szturmowego

6 Pułk Lotnictwa Szturmowego
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1944

Rozformowanie

1946 (przeformowany)

Tradycje
Kontynuacja

6 Pułk Lotnictwa Myśliwsko-Bombowego

Dowódcy
Pierwszy

ppłk Eduard Wijk

Działania zbrojne
Operacja berlińska
Organizacja
Rodzaj wojsk

Wojska lotnicze

Podległość

2 Brandenburska Dywizja Lotnictwa Szturmowego

6 Pułk Lotnictwa Szturmowego (6 plsz) – oddział lotnictwa szturmowego ludowego Wojska Polskiego.

Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]

W październiku 1944 roku, w Biełym Kołodcu koło Wolczańska (ZSRR), na bazie radzieckiego 658 Siedleckiego Pułku Lotnictwa Szturmowego, sformowano 6 Pułk Lotnictwa Szturmowego[1]. Pułk wszedł w skład 2 Dywizji Lotnictwa Szturmowego[2].

W kwietniu 1945 roku pułk liczył 205 osób, w tym 64 oficerów, 123 podoficerów i 18 szeregowców. W składzie personelu latającego było 32 pilotów i 32 strzelców pokładowych. Na uzbrojeniu jednostki znajdowało się 30 samolotów Ił-2, jeden Ulł-2 i jeden Po-2[1].

W dniach od 9 do 12 kwietnia 1945 roku pułk przybył transportem kołowym i rzutem powietrznym na lotnisko Ujazd[1]. 23 kwietnia pierwsze grupy personelu technicznego przebazowano samolotami na przyfrontowe lotnisko Kruszwin. W dniu następnym przybył rzut powietrzny pułku[1].

Po wojnie, 10 maja 6 plsz powrócił do kraju, na lotnisko Ujazd. W październiku 1945 roku pułk został przebazowany do Tomaszowa Mazowieckiego[1]. W kolejnych latach 6 Pułku Lotnictwa Szturmowego był kilkakrotnie przeformowywany i reorganizowany. Jego tradycje kontynuował między innymi 6 Pułk Lotnictwa Myśliwsko-Bombowego[1].

Działania bojowe[edytuj | edytuj kod]

25 kwietnia dwa klucze Ił-ów pod dowództwem nawigatora pułku mjr. A. Kapustina, osłaniane przez 10 samolotów Jak-9 z 9 plm, dokonało oblotu rejonu działań bojowych. Samoloty szturmowe atakowały zgrupowanie wojsk niemieckich w rejonie stacji kolejowej Bergsdorf. Zniszczono 7 wagonów z ładunkiem i około 10 samochodów. Jeden samolot Ił-2 został uszkodzony[1].

28 kwietnia pułk przebazował się na nowe lotnisko w Grünthal[3]. W następnym dniu wykonał 26 lotów bojowych w rejon Protzen, Walchow, Fehrbellin i Friesack; zniszczył 30 samochodów i 10 przyczep, wywołał dwie eksplozje amunicji i paliw oraz spowodował pięć pożarów[1].

1 maja pułk operował w rejon Fehrbellin i Lentzke, gdzie zniszczył 4 czołgi, 50 samochodów i 3 składy amunicji i przebazował się na lotnisko Schwante, na zachód od Oranienburga. W następnym dniu załogi wykonały loty rozpoznawcze[1].

Działania 6 Pułku Lotnictwa Szturmowego w operacji berlińskiej zakończyły się 3 maja uderzeniami eskadr na wycofujące się oddziały niemieckie w okolicach Kuhlhausen i na południe od Jederitz, na zachodnim brzegu rzeki Haweli. W sumie w operacji berlińskiej pułk wykonał 134 loty bojowe, niszcząc i uszkadzając 14 czołgów, 135 samochodów, 40 przyczep, 19 wagonów kolejowych, 14 dział artyleryjskich, 23 działa przeciwlotnicze, 60 wozów trakcji konnej i 6 składów oraz raniąc i zabijając 350 żołnierzy[1].

Obsada personalna pułku[edytuj | edytuj kod]

  • dowódca pułku – ppłk Eduard Wijk
  • zastępca do spraw polityczno-wychowawczych – mjr W. Prokoszyn
  • szef sztabu – mjr J. Krawców
  • pomocnik dowódcy pułku do spraw strzelania powietrznego – kpt. Mikołaj Parszykow
  • nawigator pułku – mjr A. Kapustin
  • zastępca szefa sztabu do spraw operacyjno-taktycznych – kpt. Bakunienko

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j Krzemiński 1981 ↓, s. 79-82.
  2. Koliński 1987 ↓, s. 105.
  3. Koliński 1978 ↓, s. 255.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Izydor Koliński: Lotnictwo Polski Ludowej 1944–1947. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07271-X.
  • Izydor Koliński: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego (lotnictwo). Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek lotniczych. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Cz. 9. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
  • Czesław Krzemiński: Pułki Ludowego Lotnictwa Polskiego. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1981. ISBN 83-206-0196-7.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]