Bill Goldberg

Bill Goldberg
Ilustracja
Goldberg w styczniu 2015
Imię i nazwisko

William Scott Goldberg

Data i miejsce urodzenia

27 grudnia 1966[1]
Tulsa, Oklahoma, Stany Zjednoczone[1][2]

Współmałżonek

Wanda Ferraton (od 2005)

Dzieci

1

Kariera profesjonalnego wrestlera
Pseudonimy
ringowe

Bill Gold[3]
Bill Goldberg[3]
Goldberg

Wzrost

1,93 m[4][5]

Masa ciała

120 kg[4]

Zapowiadany z

Atlanta, Georgia[4]
Dawsonville, Georgia[6][7]
Parts Unknown[6][7]

Trenerzy

WCW Power Plant[1][4]

Debiut

23 czerwca 1997[8]

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

William Scott Goldberg (ur. 27 grudnia 1966 w Tulsie w stanie Oklahoma) – amerykański wrestler, aktor, były gracz futbolu amerykańskiego oraz były komentator mieszanych sztuk walki. Obecnie występuje w federacji WWE w brandzie Smackdown pod pseudonimem ringowym Goldberg[4].

Uznawany za jednego z najpopularniejszych wrestlerów późniejszych lat 90., Goldberg był główną gwiazdą federacji World Championship Wrestling (WCW), która wtedy rywalizowała z World Wrestling Federation (WWF, obecne WWE) podczas tzw. Monday Night Wars[9][10][11]. Goldberg występował w WCW od 1997 do 2001, gdzie zaczął być znany z nieprzerwanego pasma zwycięstw prowadzonego w 1997 i 1998[12][13]. Stał się dwukrotnym posiadaczem WCW United States Championship, jednokrotnym WCW World Heavyweight Championem, a także jednokrotnym WCW World Tag Team Championem (z Bretem Hartem). Ze względu na zdobyte mistrzostwa, Goldberg jest piątym WCW Triple Crown Championem. Po zamknięciu WCW w 2001, Goldberg walczył dla All Japan Pro Wrestling (AJPW) od 2002 do 2003, po czym na rok przyłączył się do WWE, w którym raz zdobył World Heavyweight Championship. Goldberg występował w wielu walkach wieczoru WCW, między innymi Starrcade 1998 i 1999. Powrócił do WWE w 2016, gdzie w walce wieczoru gali Survivor Series pokonał Brocka Lesnara w półtorej minuty. W 2017 zdobył WWE Universal Championship, który był jego trzecim światowym mistrzostwem w dorobku.

27 lutego 2020 roku na gali WWE Super Showdown pokonał 'The Fiend' Braya Wyatta i zdobył mistrzostwo WWE Universal.

Zanim został profesjonalnym wrestlerem, Goldberg był graczem w futbolu amerykańskim. Po pierwszym przejściu na emeryturę w 2004 pracował jako komentator w mieszanych sztukach walki w promocji EliteXC. Był prowadzącym 26 odcinków Garage Mahal emitowanym na DIY Network.

Wczesne życie[edytuj | edytuj kod]

Goldberg urodził się i dorastał w Tulsie w Oklahomie, w którym obchodził uroczystość tzw. Bar micwa[14], a także ukończył szkołę Tulsa Edison High School[15]. W wieku 16. lat pracował jako ochroniarz[16]. Matka Goldberga jest skrzypaczką, zaś jego ojciec był ginekologiem. Po rozwodzie rodziców, ojciec zmarł pod koniec 2006[17]. Jego brat, Michael, jest właścicielem klubu muzycznego w Aspen w Kolorado[18].

Goldberg jest dumny z bycia Żydem i odmawiał ukrywania tego w świecie wrestlingu; między innymi odmówił walki podczas święta Jom Kipur[19][20]. Jego pradziadek wyemigrował z Bukaresztu[21], zaś drugi pradziadek ma rosyjskie korzenie.

Kariera futbolisty[edytuj | edytuj kod]

Goldberg uzyskał stypendium i postanowił grać dla Georgia Bulldogs na linii obrony. Podczas draftu z 1990 został przejęty przez Los Angeles Rams w jedenastej rundzie jako 302. Grał również dla Sacramento Gold Miners i Atlanta Falcons w sezonach 1992, 1993 i 1994. Po opuszczeniu Falcons, sezon z 1995 spędził w Carolina Panthers, lecz ani razu nie uczestniczył w meczu. Był pierwszym graczem, który został odłączony od Panthers.

Kariera Goldberga w NFL zakończyła się, gdy zawodnik rozerwał mięsień przy dolnej części brzucha. Miał nadzieję na powrót do ligi po rehabilitacji, lecz nie był uznawany za ważniejszego gracza przez żaden zespół. Goldberg twierdzi, że, mimo iż spełnił marzenie i zagrał w NFL, to jego kariera przebiegła bardzo przeciętnie[16].

Kariera profesjonalnego wrestlera[edytuj | edytuj kod]

World Championship Wrestling (1996–2001)[edytuj | edytuj kod]

Treningi (1996–1997)[edytuj | edytuj kod]

Podczas rehabilitacji i po zakończeniu kariery w NFL, Goldberg zaczął trenować mieszane sztuki walki oraz brać udział w trójboju siłowym. Zapoznał się z Lexem Lugerem i Stingiem, którzy zaproponowali mu, aby rozpoczął karierę w profesjonalnym wrestlingu[22]. Pomimo że nie był fanem wrestlingu, Goldberg dał się przekonać i zaczął trenować w szkółce WCW Power Plant.

Pracując jako BIll Gold, Goldberg pojawił się pięć razy w ringu przed oficjalnym debiutem w telewizji. Pierwszy raz zawalczył w dark matchu na tygodniówce Monday Nitro z 23 czerwca 1997, gdzie pokonał Buddy’ego Lee Parkera[23]. Podczas kolejnych walk pokonał Buddy’ego Landella (dark match z Saturday Night), Hugh Morrusa (house show), Chipa Mintona (dark match z Nitro) i Johna Betcha (house show). W jego ostatniej walce został pokonany przez Chada Fortune'a.

Nieprzerwane pasmo zwycięstw (1997–1998)[edytuj | edytuj kod]

22 września podczas odcinka Nitro, Goldberg zadebiutował w telewizji, pokonując Hugh Morrusa. W kolejnych tygodniach staczał 1-2 minutowe walki z innymi wrestlerami. Sukcesy Goldberga szybko wywindowały go na szczyt kart walk, gdzie był promowany jedynie jako singlowy wrestler. Żółtodziób szybko zaskarbił sobie sympatię fanów jako cichy, silny oraz zwinny zawodnik. Goldberg zadebiutował na pay-per-view na gali Starrcade, gdzie pokonał Steve'a McMichaela[1][2]. Rok 1998 rozpoczął od pokonania Brada Armstronga na gali SuperBrawl VIII oraz przypięcia Perry’ego Saturna na Spring Stampede[1][2]. W marcu federacja skróciła jego pseudonim ringowy do nazwy „Goldberg”[24]. W międzyczasie komentatorzy zaczęli poruszać kwestię nieprzerwanego pasma zwycięstw, gdzie zwycięstwo nad Saturnem było jego 74. w karierze. Następnej nocy na tygodniówce Nitro pokonał Ravena i zdobył od niego WCW United States Championship, które było jego pierwszym mistrzostwem w profesjonalnym wrestlingu[25]. 22 kwietnia podczas tygodniówki Thunder skutecznie obronił pas w walce z Mikiem Enosem[26]. Rozpoczął rywalizację z Ravenem i jego grupą The Flock, gdzie na gali Slamboree ponownie pokonał członka grupy Flock – Saturna[2]. W czerwcu obronił pas w walce z Konnanem na gali The Great American Bash[2]. Zaadaptował również wyrażenie (catchphrase) „Who's next?”, które wykrzykiwał po każdym kolejnym zwycięstwie nad przeciwnikiem[27].

Pomimo że Goldberg dzierżył tytuł głównie dla mid-carderów, federacja postanowiła wykorzystać jego popularność i przemianować go na main eventera oraz pretendenta do WCW World Heavyweight Championship, które posiadał lider New World Order (nWo) Hollywood Hogan. 6 lipca 1998 podczas tygodniówki Nitro, na którą przyszło 40 000 widzów, Goldberg wpierw pokonał Scotta Halla, a następnie Hogana, tym samym stając się nowym posiadaczem WCW World Heavyweight Championship. Ze względu na to musiał zawiesić United States Championship. Na gali Road Wild, Goldberg wygrał Battle Royal, w którym brali udział również członkowie nWo[1][2]. Rozpoczął rywalizację z Diamond Dallas Pagem, który stał się pretendentem do tytułu; pokonał go na październikowej gali Halloween Havoc[1][2]. Według Goldberga był to jedna z ulubionych walk w karierze[28]. Na grudniowej gali Starrcade, Goldberg po raz pierwszy poniósł porażkę, kiedy to po interwencji ze strony Scotta Halla przegrał z Kevinem Nashem[1][2]. Rekord Goldberga wyniósł 173 zwycięstwa i 0 porażek[4][29]. W ramach zemsty, Goldberg pokonał Halla w ladder taser matchu na gali Souled Out[1][2]. W tym samym czasie, konkurencyjne World Wrestling Federation wprowadziło wrestlera Gillberga, który był parodią i dokładną odwrotnością charakteru Goldberga, między innymi przegrywając wszystkie pojedynki.

Rekord Goldberga był przez każdego inaczej rozumiany. Federacja zaliczała zwycięstwa mające miejsce podczas nietelewizyjnych gal typu house show, stąd prawdopodobna liczba 173 zwycięstw[30][31][32][33]. Nick Schwartz z Fox Sports napisał: „Nikt nie wie jaki jest oficjalny rekord... ale generalnie akceptuje się wynik 173-0”[34]. Były wrestler WCW Chris Jericho stwierdził: „W jednym tygodniu będzie to 42-0, a za tydzień 58-0. Chodzenie po robakach również się zalicza?”[35]. Wrestler z WWE The Miz powiedział: „Liczba mogłaby wzrastać i wzrastać, po czym spytałbyś się: „Zaraz, jak on tak szybko zdobył te zwycięstwa?”[36]. Wiele sugestii i niezgodności naruszyło wiarygodność pasma zwycięstw wśród fanów WCW, wskutek czego dopóki Goldberg nie przegrał, fani przynosili na arenę tabliczki z aktualnym rekordem[32].

Rywalizacje o mistrzostwa (1999–2001)[edytuj | edytuj kod]

Goldberg pozujący z fanką w 1998

Na gali Spring Stampede, Goldberg pokonał Kevina Nasha[1][2]. Miesiąc później na Slamboree został „kontuzjowany” przez Ricka i Scotta Steinera; federacja skorzystała z takiego scenariusza, gdyż Goldberg był obecny na planie filmu Uniwersalny żołnierz: Powrót[2]. Powrócił dwa miesiące później i pokonał Ricka Steinera na gali Road Wild[2][37]. Goldberg powrócił do rywalizacji z DDP oraz jego pomagierami, grupą The Jersey Triad; pokonał go na gali Fall Brawl[2]. Po raz drugi zdobył United States Championship na gali Halloween Havoc pokonując Sida Viciousa[38]. Tej samej nocy odpowiedział na otwarte wyzwanie WCW World Heavyweight Championa Stinga i pokonał go, zdobywając drugie mistrzostwo[1][2]. Dzień później na odcinku Nitro, komisarz J.J. Dillon wycofał rezultat pojedynku, zawiesił główne mistrzostwo federacji, a także ogłosił 32-osobowy turniej[2].

Goldberg zawalczył z Bretem Hartem na tym samym Nitro, gdzie stawką był również United States Championship. Sid Vicious zainterweniował i spowodował drugą porażkę w karierze Goldberga, a także utratę tytułu; ostatecznie turniej o WCW World Heavyweight Championship wygrał Hart. Na listopadowej gali Mayhem, Goldberg pokonał Viciousa w „I Quit” matchu[2]. Krótko po gali, Goldberg połączył siły z Hartem i wspólnie pokonali Creative Control o WCW World Tag Team Championship[39], które utracili tydzień później na rzecz The Outsiders (Scotta Halla i Kevina Nasha).

Na gali Starrcade, Goldberg wyzwał Harta do walki o WCW World Heavyweight Championship. Podczas walki, Goldberg wymierzył mocne kopnięcie w głowę Harta powodując wstrząśnienie mózgu i rozerwanie mięśnia karku, a także sam Hart pogłębił kontuzję głowy podczas wykonania figure-four leglocku. Walka zakończyła się, gdy sędzia specjalny Roddy Piper zadeklarował Harta jako zwycięzcę, pomimo że Goldberg nie odklepał przy wykonaniu dźwigni Sharpshooter[1][2]. Hart zawiesił tytuł dobę później, lecz Goldberg został ponownie pokonany po interwencji Nasha i Halla, a także ze względu na atak kijem baseballowym przez Harta[2][40]. Po walce, Hall, Nash, Hart i Jeff Jarrett zreformowali nWo.

23 grudnia 1999 podczas odcinka Thunder, Goldberg kontuzjował się podczas jednego z segmentów. Kiedy podszedł do stojącej limuzyny nWo, Goldberg zaczął uderzać gołymi rękoma w szyby pojazdu, wskutek czego stracił sporą ilość krwi. Po nagraniu segmentu został przewieziony do szpitala i ominął galę Tokyo Dome federacji New Japan Pro Wrestling (NJPW), na której miał zawalczyć z Manabu Nakanishim. Powrócił 29 maja 2000 podczas odcinka Nitro, gdzie zainterweniował w handcap matchu pomiędzy Kevinem Nashem i Tank Abbottem z Rickiem Steinerem[2]. Na gali The Great American Bash, Goldberg zdradził Nasha podczas jego walki z Jeffem Jarrettem i stał się antagonistą po raz pierwszy w karierze. Sprzymierzył się z grupą The New Blood[1][2]. Goldberg pokonał Nasha na gali Bash at the Beach z pomocą Scotta Steinera[2]. Na gali New Blood Rising, Nash pokonał Goldberga i Steinera w triangle matchu o miano pretendenta do WCW World Heavyweight Championship. Podczas walki, Goldberg wyszedł z ringu i odwrócił się od Vince’a Russo, tym samym wracając do roli protagonisty. Na gali Fall Brawl przegrał ze Steinerem w no disqualification matchu[2].

Po porażce ze Steinerem, Russo postawił Goldbergowi warunek – będzie musiał przejść na emeryturę, jeśli od zera nie zdoła pobić swojego rekordu 173 zwycięstw i 0 porażek. Goldberg pokonał KroniK (Briana Adamsa i Bryana Clarka) na gali Halloween Havoc[1][2], po czym rozpoczął rywalizację z Lexem Lugerem, którego pokonał na galach Mayhem i Starrcade[1][2]. Do Lugera dołączył Buff Bagwell, przez co Goldberg rozpoczął współpracę z Dewayne'em Bruce’em, trenerem WCW Power Plant. Kolejne pasmo zwycięstw zostało przerwane na gali Sin, gdzie Goldberg i Bruce przegrali z Totally Buffed[1][2]. Scenariusz zakładał przerwę Goldberga od występów i możliwość wykonania operacji ramienia, lecz w marcu 2001 federacja została sprzedana dla WWF. World Wrestling Federation nie kupiło kontraktu Goldberga, wskutek czego nie brał udziału w scenariuszu „The Invasion”[1][2]. Na równi z Bretem Hartem zarabiał 2.5 miliona dolarów na rok, zaś w 2003 zarobiłby kolejne 3.5 miliona[41].

All Japan Pro Wrestling (2002–2003)[edytuj | edytuj kod]

Goldberg odniósł kontuzję ręki podczas edycji Toyota Pro/Celebrity Race z kwietnia 2002. W sierpniu powrócił do ringu w Japonii. Dołączył do All Japan Pro Wrestling (AJPW), w którym pokonał Satoshiego Kojimę i Taiyō Keę. Pokonał Ricka Steinera w walce dla promocji W-1, a także wraz z Keijim Mutoh pokonał KroniK. Jego sukces w Japonii doprowadził do popisania kontraktu z World Wrestling Entertainment[1].

World Wrestling Entertainment (2003–2004)[edytuj | edytuj kod]

Po opuszczeniu Japonii, Goldberg podpisał roczny kontrakt z World Wrestling Entertainment (WWE) w marcu 2003. Zadebiutował 31 marca podczas odcinka tygodniówki Raw (noc po WrestleManii XIX), gdzie rozpoczął rywalizację z The Rockiem[1]. Pokonał go w debiutowej walce na gali Backlash[42]. Przez około pół roku ponownie nie ponosił żadnej porażki, między innymi walcząc z 3-Minute Warning w handicap matchach i z Christianem w Steel Cage matchu[1].

W maju prowadził rywalizację z Chrisem Jericho. Podczas pierwszej edycji segmentu Highlight Reel, Jericho stwierdził, że nikt nie chciał widzieć Goldberga w WWE. 12 maja na Raw, nieznany sprawca próbował rozjechać Goldberga limuzyną; sprawcą ostatecznie okazał się Jericho. 26 maja na Raw, Goldberg był ponownie gościem Highlight Reel, podczas którego Jericho wyszedł na zazdrosnego z powodu sukcesów Goldberga w WCW, zaś on sam po dołączeniu do WWE w 1999 zdobył wszystko co chciał w swojej karierze. Na gali Bad Blood z 15 czerwca, Goldberg pokonał Jericho[1].

W sierpniu rozpoczął zaciętą i długą rywalizację z Triple H, wzywając go do walki o World Heavyweight Championship na gali SummerSlam. Ostatecznie odbył się drugi Elimination Chamber match w historii federacji. Po eliminacji Randy’ego Ortona, Shawna Michaelsa i Jericho, Goldberg został przypięty przez Triple H, po tym jak Ric Flair wszedł do klatki i dał mu młot[43]. Miesiąc później na gali Unforgiven, Goldberg pokonał Triple H o World Heavyweight Championship, gdzie dodatkową stawką była jego kariera[44][45]. Następnej nocy na Raw, Goldberg obronił pas w walce z Chrisem Jericho, zaś tydzień później Triple H wyznaczył za zadanie kontuzjowanie Goldberga, a nagrodą było 100 000 dolarów. Ostatecznie dokonał tego Batista, który 20 października na Raw kontuzjował kostkę u nogi Goldberga. Na listopadowej gali Survivor Series, Goldberg obronił mistrzostwo w walce z Triple H pomimo interwencji grupy Evolution[46]. 17 listopada na Raw, kiedy to Goldberg został pokonany przez Triple H, Randy’ego Ortona i Batistę, na jego ratunek przybył Kane, który po przegonieniu Evolution wykonał mu chokeslam; atak powtórzył tydzień później. Na gali Armageddon z 14 grudnia odbył się triple threat match pomiędzy mistrzem, Triple H i Kanem. Goldberg stracił tytuł na rzecz Triple H[47].

Survivor Series było pierwszą galą, na której Goldberg spotkał się z WWE Championem Brockiem Lesnarem po tym jak powiedział, że nikt go nie może pokonać. Rywalizacja pogłębiła się na gali Royal Rumble, gdzie Lesnar spowodował eliminację Goldberga z Royal Rumble matchu[1]. Pomimo bycia członkiem rosteru Raw, Goldberg pojawił się na gali brandu SmackDown No Way Out, gdzie jako fan zainterweniował w walce Lesnara z Eddiem Guerrero i spowodował jego przegraną oraz utratę tytułu[48]. Lesnar zażądał walki z Goldbergiem na WrestleManii XX, gdzie Stone Cold Steve Austin był sędzią specjalnym. Fani wiedzieli, że będzie to ostatnia walka Lesnara i Goldberga w federacji, przez co wygwizdali i negatywnie reagowali na ich obu podczas pojedynku[49][50]. Goldberg wygrał pojedynek, lecz obaj po walce otrzymali Stone Cold Stunner od Austina[49].

Legends of Wrestling (2015–2016)[edytuj | edytuj kod]

Goldberg powrócił do wrestlingu 7 czerwca 2015 podczas show Legend of Wrestling w Citi Field w Nowym Jorku. Pomimo tego, że nie ogłaszano jego występu, Goldberg pojawił się w ringu po walce Roba Van Dama ze Scottem Steinerem, a także później Docowi Gallowsowi wykonał Spear i Jackhammer[51].

23 stycznia 2016 po raz drugi pojawił się w promocji, gdzie tym razem wykonał Spear Steinerowi po jego pojedynku z Chavo Guerrero[52].

Powrót do WWE (od 2016)[edytuj | edytuj kod]

31 maja 2016 zostało ogłoszone, że Goldberg będzie bonusową postacią gry video WWE 2K17[53][54]. Przez lato tego roku, Goldberg i Brock Lesnar (będący na okładce gry) przekomarzali się w mediach społecznościowych[55]. Goldberg pojawił się na gali WWE 2K tydzień przed galą SummerSlam, gdzie rozmyślił na temat powrotu do ringu[56]. 10 października na Raw, menedżer Lesnara, Paul Heyman, zachęcił Goldberga do spotkania się z Lesnaram w ringu[57]. 17 października, Goldberg powrócił do WWE po raz pierwszy od dwunastu lat, gdzie zaakceptował prośbę Heymana[58]. 24 października na Raw, Lesnar i Heyman przerwali wystąpienie Goldberga w ringu[59]. Ogłoszono walkę pomiędzy nimi na gali Survivor Series[60]. Na gali pay-per-view, Goldberg pokonał Lesnara w minutę i 26 sekund wykonując dwa Speary i jeden Jackhammer[61][62].

Następnej nocy na Raw, Goldberg podziękował fanom, po czym ogłosił się pierwszym uczestnikiem 2017 Royal Rumble matchu[63]. 2 stycznia 2017 na tygodniówce Raw, Goldberg był gościem segmentu The Kevin Owens Show, gdzie skonfrontował się z Chrisem Jericho i WWE Universal Championem Kevinem Owensem; stwierdził, że wygra Royal Rumble match i zawalczy z Owensem na WrestleManii 33[64]. Podczas Royal Rumble matchu, Goldberg dołączył jako 28. uczestnik i szybko wyeliminował Lesnara[65], lecz kilka minut później został wyrzucony z ringu przez The Undertakera[66][67].

30 stycznia na Raw, Lesnar wyzwał Goldberga do ostatecznej walki na WrestleManii 33[68]. W międzyczasie, Goldberg wyzwał Owensa do walki o Universal Championship na lutowej gali Fastlane, na które zgodził się Jericho[69]. 27 lutego na Raw, Goldberg stwierdził, że jeśli zdobędzie Universal Championship, to będzie go bronił w pojedynku z Lesnarem[70]. Na gali Fastlane, Goldberg pokonał Owensa w 22 sekundy i stał się nowym posiadaczem mistrzostwa[71][72]. Na WrestleManii 33, 28-dniowe panowanie Goldberga dobiegło końca, gdy Brock Lesnar czysto pokonał go w pięciominutowej walce i odebrał mistrzostwo[73][74].

Mieszane sztuki walki[edytuj | edytuj kod]

22 lipca 2006, Goldberg przepracował jako komentator gali King of the Streets promocji World Fighting Alliance (WFA). Zapytany, czy jest zainteresowany wzięciem udziału w pojedynkach, stwierdził: „Niezależnie od wieku chciałbym, lecz ci goście są bardziej doświadczeni ode mnie. Nigdy nie mówię nigdy, lecz nie widzę siebie przerywającego karierę aktorską, moje show, komentatorkę oraz bycie tatą”. 2 czerwca 2007 komentował galę federacji K-1 Dynamite USA.

Organizacja EliteXC wybrała Goldberga jako swojego komentatora gali EliteXC: Destiny z 10 lutego 2007. Brał udział w takich wydarzeniach jak Dynamite!! USA, Strikeforce: Shamrock vs. Baroni, EliteXC: Renegade oraz EliteXC: Street Certified.

Inne media[edytuj | edytuj kod]

Goldberg w maju 2005

Goldberg sponsorował monster trucka „Goldberg” z Monster Jamu, którego od 2000 do 2001 prowadził Tom Meents. Związane to było z współpracą pomiędzy WCW i firmą FELD Motorsports. Monster truck odnosił sukcesy wygrywając Monster Jam World Finals w 2000 i 2001, a także zdobywając Freestyle Championship w 2001. Przestano z niego korzystać, kiedy WCW zostało kupione przez WWF i zakończono współpracę.

W 2014, Goldberg rozpoczął swój własny podcast Who's Next?! With Bill Goldberg, w którym co tydzień rozmawia z gośćmi.

Film i telewizja[edytuj | edytuj kod]

Goldberg zaczął karierę filmową podczas pobytu w WCW w 1999. Pojawił się w filmie Uniwersalny żołnierz: Powrót, co wymagało przerwy od występów w ringu[75][76]. Był gościem specjalnym Hulk Hogan's Celebrity Championship Wrestling. Pokazywał uczestnikom jak poprawnie wykonywać ruchy we wrestlingu. Prowadził trzy sezony programu Bullrun.

W 2005 wystąpił w filmie Wykiwać klawisza, w którym uczestniczyli również wrestlerzy Kevin Nash, The Great Khali i Stone Cold Steve Austin. Dwa lata później był częścią thrillera Half Past Dead 2. W marcu 2010, Goldberg pojawił się w dziewiątym sezonie programu The Celebrity Apprentice, gdzie w szóstym odcinku został wyeliminowany[77]. W 2016 wystąpił w dokumencie Nine Legends, w którym brali również udział Mike Tyson i Randy Couture[78].

Gry video[edytuj | edytuj kod]

Goldberg był postacią wielu gier video, w tym WCW Nitro[79], WCW/nWo Revenge[80], WCW/nWo Thunder[81], WCW Mayhem[82], WCW Backstage Assault[83], WWE WrestleMania XIX, WWE Raw 2[84], WWE SmackDown! Here Comes the Pain[85], WWE 2K14[86] a także WWE 2K17 (jako bonusowa postać)[87].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Goldberg w 2005

10 kwietnia 2005, Goldberg poślubił Wandę Ferraton, którą poznał jako kaskaderkę w filmie Santa's Slay. Mają syna Gage'a[88], wspólnie mieszkają w Bonsall w Kalifornii.

Goldberg jest współwłaścicielem i operatorem Extreme Power Gym, w którym trenuje się tajski boks i amatorski boks. Umiejscowiony jest w Oceanside w Kalifornii[89]. Jest właścicielem ponad 25 klasycznych samochodów[19], w tym Plymouth Hemi Cuda Convertible i Shelby Cobry 427.

Goldberg jest miłośnikiem zwierząt oraz członkiem Amerykańskiego Towarzystwa Zapobiegania Okrucieństwu wobec Zwierząt (ASPCA). Zachęcał Kongres Stanów Zjednoczonych do skupienia się na karaniu znęcających się nad zwierzętami[90]. Goldberg regularnie spotyka się z dziećmi chorymi na nowotwór[91][92][93][94][95].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Goldberg podpisujący autograf w 2010

Film[edytuj | edytuj kod]

Rok Tytuł Rola
1999 The Jesse Ventura Story Luger
Uniwersalny żołnierz: Powrót Romeo
2000 Kibice do dzieła! On sam
2003 Looney Tunes znowu w akcji Mr. Smith
2005 Wykiwać klawisza Battle
Dzieciak i ja On sam
Zły święty Święty Mikołaj
2007 Half Past Dead 2 William Burke
2010 Kill Speed Big Bad John
Minkow Sax
Holly, Jingles and Clyde 3D Gus
2016 Nine Legends On sam
2017 American Satan Hawk

Telewizja[edytuj | edytuj kod]

Lata Tytuł Rola Notka
1998 The Love Boat: The Next Wave Lou „The Pariah” Maguire Odcinek: „Captain Courageous"
1999 Dennis Miller Live On sam
Louis Theroux's Weird Weekends Odcinek: „Wrestling"
E! True Hollywood Story Odcinek: „Hulk Hogan”
2000 The Daily Show
The Man Show Odcinek: „Holiday Show 2"
2002 Tak, kochanie Big Guy Odcinek: „Walk Like a Man”
Family Guy Angry bus passenger Odcinek: „Family Guy Viewer Mail 1"
Arliss Odcinek: „In with the New"
Kim Kolwiek Pain King Odcinek: „Pain King vs. Cleopatra"
2003 Punk'd On sam
2004 Monster Garage Santa Claus Odcinek: „Box-Truck Wrestling Ring"
2005 Modern Marvels Odcinek: „Private Collections"
Gotowe na wszystko Inmate Odcinek: „My Heart Belongs to Daddy"
Biker Build-Off Prowadzący
Automaniac
Za wszelką cenę Odcinek: „Who's Playing The Game?"
2006 Pros vs. Joes Odcinki: „Can You PVJ Champ?” i „Can You Cover Jerry Rice?"
2007 Prawo i porządek: sekcja specjalna Cupid Odcinek: „Loophole"
2007–2010 Bullrun Prowadzący
2008 Hulk Hogan's Celebrity Championship Wrestling On sam Odcinek: „In-Ring Psychology"
2009 Czy jesteś mądrzejszy od 5-klasisty?
2009–2011 Garage Mahal Prowadzący
2010 The Celebrity Apprentice On sam

Mistrzostwa i osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Statystyki pasma zwycięstw[edytuj | edytuj kod]

Data Miejsce Arena Gala Przeciwnik Rezultat Rekord
22 września 1997 Salt Lake City, Utah E Center Nitro Hugh Morrus[23] Wygrana poprzez przypięcie 1–0
29 września 1997 Worcester, Massachusetts Centrum Nitro The Barbarian[23] Wygrana poprzez przypięcie 2–0
1 października 1997 Dalton, Georgia Saturday Night Roadblock[23] Wygrana poprzez przypięcie 3–0
10 października 1997 Orlando, Floryda Universal Studios WorldWide Manny Fernandez[23] Wygrana poprzez przypięcie 4–0
13 października 1997 Tampa, Floryda Ice Palace Nitro Scotty Riggs[23] Wygrana poprzez przypięcie 5–0
14 października 1997 Fort Myers, Floryda Saturday Night Mike Anthony[104] Wygrana poprzez przypięcie 6–0
20 października 1997 Biloxi, Mississippi Mississippi Coast Coliseum Nitro Wrath[23] Wygrana poprzez przypięcie 7–0
28 października 1997 San Bernardino, Kalifornia Saturday Night The Renegade[23] Wygrana poprzez przypięcie 8–0
2 listopada 1997 Norfolk, Wirginia Scope House show Bobby Eaton[23] Wygrana poprzez przypięcie 9–0
8 listopada 1997 Orlando, Floryda Universal Studios WorldWide Mark Starr[104] Wygrana poprzez przypięcie 10–0
13 grudnia 1997 Orlando, Floryda Universal Studios WorldWide Frankie Lancaster[105] Wygrana poprzez przypięcie 11–0
16 grudnia 1997 Gainesville, Georgia Georgia Mountains Center Saturday Night The Renegade[23] Wygrana poprzez przypięcie 12–0
28 grudnia 1997 Washington, D.C. MCI Center Starrcade Steve McMichael[23] Wygrana poprzez przypięcie 13–0
29 grudnia 1997 Baltimore, Maryland Arena Nitro Glacier[23] Wygrana poprzez przypięcie 14–0
3 stycznia 1998 Columbia, Karolina Południowa Township Auditorium House show Bobby Eaton[106] Wygrana poprzez przypięcie 15–0
4 stycznia 1998 Columbus, Georgia Civic Center House show Brad Armstrong[106] Wygrana poprzez przypięcie 16–0
5 stycznia 1998 Atlanta, Georgia Georgia Dome Nitro Stevie Ray[106] Wygrana poprzez przypięcie 17–0
6 stycznia 1998 Rome, Georgia Forum Saturday Night Barry Horowitz[106] Wygrana poprzez przypięcie 18–0
8 stycznia 1998 Daytona Beach, Floryda Ocean Center Thunder Steve McMichael[106] Wygrana poprzez przypięcie 19–0
12 stycznia 1998 Jacksonville, Floryda Coliseum Nitro Jerry Flynn[106] Wygrana poprzez przypięcie 20–0
20 stycznia 1998 Thibodaux, Luizjana Civic Center Saturday Night Mike Tolbert[106] Wygrana poprzez przypięcie 21–0
20 stycznia 1998 Thibodaux, Luizjana Civic Center Saturday Night Meng[106] Wygrana poprzez przypięcie 22–0
22 stycznia 1998 Huntsville, Alabama Von Braun Civic Center Thunder Kendall Windham[106] Wygrana poprzez przypięcie 23–0
26 stycznia 1998 Fort Wayne, Indiana Allen County War Memorial Coliseum Nitro Brad Armstrong[106] Wygrana poprzez przypięcie 24–0
29 stycznia 1998 Memphis, Tennessee Mid-South Coliseum Thunder Yuji Nagata[106] Wygrana poprzez przypięcie 25–0
31 stycznia 1998 Boston, Massachusetts Fleet Center Boston Brawl Sgt. Buddy Lee Parker[106] Wygrana poprzez przypięcie 26–0
2 lutego 1998 San Antonio, Teksas AlamoDome Nitro Mark Starr[106] Wygrana poprzez przypięcie 27–0
3 lutego 1998 Corpus Christi, Teksas Saturday Night Disco Inferno[106] Wygrana poprzez przypięcie 28–0
5 lutego 1998 Beaumont, Teksas Civic Center Thunder Jim Powers[106] Wygrana poprzez przypięcie 29–0
9 lutego 1998 El Paso, Teksas Don Haskins Center Nitro Lord Steven Regal[106] Wygrana poprzez przypięcie 30–0
12 lutego 1998 Oklahoma City, Oklahoma Myriad Thunder Glacier[106] Wygrana poprzez przypięcie 31–0
13 lutego 1998 Springfield, Missouri Shrine Mosque House show Steve McMichael[106] Wygrana poprzez przypięcie 32–0
14 lutego 1998 Kansas City, Kansas Memorial Hall House show Steve McMichael[106] Wygrana poprzez przypięcie 33–0
14 lutego 1998 Orlando, Floryda Universal Studios WorldWide Joey Maggs[106] Wygrana poprzez przypięcie 34–0
16 lutego 1998 Tampa, Floryda Fairgrounds Nitro Hugh Morrus[106] Wygrana poprzez przypięcie 35–0
17 lutego 1998 Palmetto, Floryda Manatee Civic Center Saturday Night Jerry Flynn[106] Wygrana poprzez przypięcie 36–0
19 lutego 1998 Birmingham, Alabama Jefferson Civic Center Thunder Fit Finlay[106] Wygrana poprzez przypięcie 37–0
22 lutego 1998 San Francisco, Kalifornia Cow Palace SuperBrawl VIII Brad Armstrong[106] Wygrana poprzez przypięcie 38–0
26 lutego 1998 Cedar Rapids, Iowa Five Seasons Center Thunder Rick Fuller[106] Wygrana poprzez przypięcie 39–0
2 marca 1998 Filadelfia, Pensylwania Corestates Spectrum Nitro Sick Boy[106] Wygrana poprzez przypięcie 40–0
3 marca 1998 Johnstown, Pensylwania Cambria County Civic Center Nitro Chase Tatum[106] Wygrana poprzez przypięcie 41–0
5 marca 1998 Columbus, Ohio Convention Center Thunder Vincent[106] Wygrana poprzez przypięcie 42–0
6 marca 1998 Pittsburgh, Pensylwania Palumbo Center House show Yuji Nagata[106] Wygrana poprzez przypięcie 43–0
7 marca 1998 Charleston, West Virginia Civic Center House show Yuji Nagata[106] Wygrana poprzez przypięcie 44–0
7 marca 1998 Orlando, Floryda Universal Studios Saturday Night Jerry Flynn[106] Wygrana poprzez przypięcie 45–0
8 marca 1998 Johnson City, Tennessee Freedom Hall House show Yuji Nagata[106] Wygrana poprzez przypięcie 46–0
9 marca 1998 Winston-Salem, Karolina Północna Lawrence Joel Memorial Coliseum Nitro Barry Darsow[106] Wygrana poprzez przypięcie 47–0
16 marca 1998 Panama City, Floryda Club La Vela Nitro Lodi[106] Wygrana poprzez przypięcie 48–0
18 marca 1998 Terre Haute, Indiana Hulman Center Thunder Wayne Bloom[106] Wygrana poprzez przypięcie 49–0
19 marca 1998 Troy, Ohio Hobart Arena House show Brad Armstrong[106] Wygrana poprzez przypięcie 50–0
20 marca 1998 Hammond, Indiana House show Brad Armstrong[106] Wygrana poprzez przypięcie 51–0
22 marca 1998 Cincinnati, Ohio The Crown House show Brad Armstrong[106] Wygrana poprzez przypięcie 52–0
23 marca 1998 Louisville, Kentucky Freedom Hall Nitro The Renegade[106] Wygrana poprzez przypięcie 53–0
25 marca 1998 Baltimore, Maryland House show Jerry Flynn[106] Wygrana poprzez przypięcie 54–0
26 marca 1998 Fairfax, Wirginia Patriot Center Thunder Jerry Flynn[106] Wygrana poprzez przypięcie 55–0
27 marca 1998 Charlottesville, Wirginia House show Jerry Flynn[106] Wygrana poprzez przypięcie 56–0
28 marca 1998 Orlando, Floryda Universal Studios WorldWide Johnny Swinger[105] Wygrana poprzez przypięcie 57–0
28 marca 1998 Auburn Hills, Michigan Palace House show Jerry Flynn[106] Wygrana poprzez przypięcie 58–0
29 marca 1998 Milwaukee, Wisconsin House show Jerry Flynn[106] Wygrana poprzez przypięcie 59–0
30 marca 1998 Chicago, Illinois United Center Nitro Ray Traylor[106] Wygrana poprzez przypięcie 60–0
2 kwietnia 1998 Tampa, Floryda Ice Palace Thunder Jerry Flynn[106] Wygrana poprzez przypięcie 61–0
3 kwietnia 1998 Orlando, Floryda Universal Studios WorldWide Jerry Flynn[106] Wygrana poprzez przypięcie 62–0
4 kwietnia 1998 Orlando, Floryda Universal Studios WorldWide Terrance Black[106] Wygrana poprzez przypięcie 63–0
4 kwietnia 1998 Orlando, Floryda Universal Studios WorldWide John Nord[106] Wygrana poprzez przypięcie 64–0
4 kwietnia 1998 Orlando, Floryda Universal Studios WorldWide Bobby Blaze[105] Wygrana poprzez przypięcie 65–0
4 kwietnia 1998 Orlando, Floryda Universal Studios WorldWide Jerry Flynn[105] Wygrana poprzez przypięcie 66–0
6 kwietnia 1998 Miami, Floryda Miami Arena Nitro Van Hammer[106] Wygrana poprzez przypięcie 67–0
10 kwietnia 1998 Montgomery, Alabama House show Fit Finlay[106] Wygrana poprzez przypięcie 68–0
11 kwietnia 1998 Chattanooga, Tennessee UTC Arena House show Fit Finlay[106] Wygrana poprzez przypięcie 69–0
13 kwietnia 1998 Minneapolis, Minnesota Target Center Nitro Rocco Rock[106] Wygrana poprzez przypięcie 70–0
14 kwietnia 1998 Mankato, Minnesota Saturday Night Van Hammer[106] Wygrana poprzez przypięcie 71–0
16 kwietnia 1998 Fargo, Dakota Północna FargoDome Thunder Barry Darsow[106] Wygrana poprzez przypięcie 72–0
19 kwietnia 1998 Denver, Kolorado Coliseum Spring Stampede Perry Saturn[106] Wygrana poprzez przypięcie 73–0
20 kwietnia 1998 Colorado Springs, Kolorado World Arena Nitro WCW United States Heavyweight Champion Raven[106] Wygrana poprzez przypięcie 74–0
22 kwietnia 1998 Columbia, Karolina Południowa Carolina Coliseum Thunder Mike Enos[106] Wygrana poprzez przypięcie 75–0
27 kwietnia 1998 Norfolk, Wirginia Scope Nitro Scott Norton[106] Wygrana poprzez przypięcie 76–0
27 kwietnia 1998 Norfolk, Wirginia Scope Nitro Jerry Flynn[106] Wygrana poprzez przypięcie 77–0
28 kwietnia 1998 Salisbury, Maryland House show Scott Norton[106] Wygrana poprzez przypięcie 78–0
5 maja 1998 Springfield, Illinois Saturday Night Van Hammer[106] Wygrana poprzez przypięcie 79–0
5 maja 1998 Springfield, Illinois Saturday Night Yuji Nagata[106] Wygrana poprzez przypięcie 80–0
6 maja 1998 Des Moines, Iowa Veterans Memorial Coliseum House show Perry Saturn[106] Wygrana poprzez przypięcie 81–0
9 maja 1998 Wichita, Kansas House show Perry Saturn[106] Wygrana poprzez przypięcie 82–0
11 maja 1998 Kansas City, Missouri Kemper Arena Nitro Len Denton[106] Wygrana poprzez przypięcie 83–0
14 maja 1998 Durham, Karolina Północna Whittemore Center Arena Thunder Sick Boy[106] Wygrana poprzez przypięcie 84–0
15 maja 1998 Bangor, Maine House show Perry Saturn[106] Wygrana poprzez przypięcie 85–0
16 maja 1998 Amherst, Massachusetts Mullins Center House show Perry Saturn[106] Wygrana poprzez przypięcie 86–0
17 maja 1998 Worcester, Massachusetts Centrum Slamboree Perry Saturn[106] Wygrana poprzez przypięcie 87–0
18 maja 1998 Providence, Rhode Island Civic Center Nitro Glacier[106] Wygrana poprzez przypięcie 88–0
25 maja 1998 Evansville, Indiana Roberts Municipal Auditorium Nitro Johnny Attitude[106] Wygrana poprzez przypięcie 89–0
26 maja 1998 Memphis, Tennessee Mid-South Coliseum House show Perry Saturn[106] Wygrana poprzez przypięcie 90–0
27 maja 1998 Nashville, Tennessee Municipal Auditorium Thunder Barry Horowitz[106] Wygrana poprzez przypięcie 91–0
1 czerwca 1998 Washington, D.C. MCI Center Nitro La Parka[106] Wygrana poprzez przypięcie 92–0
4 czerwca 1998 Peoria, Illinois Civic Center Thunder The Barbarian and Hugh Morrus[106] Wygrana poprzez przypięcie 93–0
5 czerwca 1998 Muncie, Indiana House show Perry Saturn[106] Wygrana poprzez przypięcie 94–0
6 czerwca 1998 Fort Wayne, Indiana House show Perry Saturn[106] Wygrana poprzez przypięcie 95–0
7 czerwca 1998 Grand Rapids, Michigan Van Andel Arena House show Perry Saturn[106] Wygrana poprzez przypięcie 96–0
8 czerwca 1998 Auburn Hills, Michigan The Palace Nitro Chavo Guerrero Jr.[106] Wygrana poprzez przypięcie 97–0
9 czerwca 1998 Saginaw, Michigan Civic Center Saturday Night Raven[106] Wygrana poprzez przypięcie 98–0
13 czerwca 1998 Pittsburgh, Pensylwania House show Konnan[106] Wygrana poprzez przypięcie 99–0
13 czerwca 1998 Pittsburgh, Pensylwania House show Sting[106] Wygrana poprzez przypięcie 100–0
14 czerwca 1998 Baltimore, Maryland Arena The Great American Bash Konnan[106] Wygrana poprzez przypięcie 101–0
17 czerwca 1998 Filadelfia, Pensylwania Corestates Spectrum Thunder Reese[106] Wygrana poprzez przypięcie 102–0
22 czerwca 1998 Jacksonville, Floryda Coliseum Nitro Rick Fuller[106] Wygrana poprzez przypięcie 103–0
24 czerwca 1998 Orlando, Floryda Thunder dark match Fit Finlay[106] Wygrana poprzez przypięcie 104–0
29 czerwca 1998 Tampa, Floryda Ice Palace Nitro Glacier[106] Wygrana poprzez przypięcie 105–0
6 lipca 1998 Atlanta, Georgia Georgia Dome Nitro Scott Hall[106] Wygrana poprzez przypięcie 106–0
6 lipca 1998 Atlanta, Georgia Georgia Dome Nitro WCW World Heavyweight Champion Hollywood Hogan[106] Wygrana poprzez przypięcie 107–0
7 lipca 1998 Macon, Georgia Coliseum Saturday Night Scott Hall[106] Wygrana poprzez przypięcie 108–0
8 lipca 1998 Birmingham, Alabama BJCC Thunder dark match Scott Hall[106] Wygrana poprzez przypięcie 109–0
10 lipca 1998 Inglewood, Kalifornia Great Western Forum LA Melee Curt Hennig[106] Wygrana poprzez przypięcie 110–0
12 lipca 1998 San Diego, Kalifornia Cox Arena Bash at the Beach Curt Hennig[106] Wygrana poprzez przypięcie 111–0
13 lipca 1998 Las Vegas, Nevada MGM Grand Nitro Curt Hennig[106] Wygrana poprzez przypięcie 112–0
16 lipca 1998 Oakland, Kalifornia Coliseum Thunder dark match The Giant[106] Wygrana poprzez przypięcie 113–0
17 lipca 1998 Sacramento, Kalifornia House show Curt Hennig[106] Wygrana poprzez przypięcie 114–0
18 lipca 1998 Spokane, Washington House show Curt Hennig[106] Wygrana poprzez przypięcie 115–0
19 lipca 1998 Yakima, Washington Sun Dome House show Curt Hennig[106] Wygrana poprzez przypięcie 116–0
20 lipca 1998 Salt Lake City, Utah E Center Nitro dark match The Giant[106] Wygrana poprzez przypięcie 117–0
26 lipca 1998 Nowy Jork, Nowy Jork Goodwill Games House show Curt Hennig[106] Wygrana poprzez przypięcie 118–0
27 lipca 1998 San Antonio, Teksas AlamoDome Nitro Brian Adams[106] Wygrana poprzez przypięcie 119–0
27 lipca 1998 San Antonio, Teksas AlamoDome Nitro dark match The Giant[106] Wygrana poprzez przypięcie 120–0
3 sierpnia 1998 Denver, Kolorado Coliseum Nitro dark match The Giant[106] Wygrana poprzez przypięcie 121–0
5 sierpnia 1998 Casper, Wyoming Events Center Thunder dark match The Giant[106] Wygrana poprzez przypięcie 122–0
8 sierpnia 1998 Sturgis, Dakota Południowa Sturgis Motorcycle Rally Road Wild The Giant[106] Wygrana poprzez przypięcie 123–0
10 sierpnia 1998 Rapid City, Dakota Południowa Rushmore Plaza Civic Center Nitro Meng[106] Wygrana poprzez przypięcie 124–0
13 sierpnia 1998 Fargo, Dakota Północna FargoDome Thunder dark match The Giant[106] Wygrana poprzez przypięcie 125–0
17 sierpnia 1998 Hartford, Connecticut Civic Center Nitro The Giant[106] Wygrana poprzez dyskwalifikację 126–0
26 sierpnia 1998 Peoria, Illinois Civic Center Thunder dark match The Giant[106] Wygrana poprzez przypięcie 127–0
31 sierpnia 1998 Miami, Floryda Miami Arena Nitro Al Green[106] Wygrana poprzez przypięcie 128–0
7 września 1998 Pensacola, Floryda Nitro Scott Putski[106] Wygrana poprzez przypięcie 129–0
10 września 1998 Lexington, Kentucky Rupp Arena Thunder Rick Fuller[106] Wygrana poprzez przypięcie 130–0
11 września 1998 Cincinnati, Ohio House show The Giant[106] Wygrana poprzez przypięcie 131–0
14 września 1998 Greensville, Karolina Południowa BiLo Center Nitro Sting[106] Wygrana poprzez przypięcie 132–0
24 września 1998 Norfolk, Wirginia Scope Thunder Chris Kanyon[106] Wygrana poprzez przypięcie 133–0
24 września 1998 Norfolk, Wirginia Scope Thunder Raven[106] Wygrana poprzez przypięcie 134–0
25 września 1998 Baltimore, Maryland Arena House show The Giant[106] Wygrana poprzez przypięcie 135–0
26 września 1998 Fairfax, Wirginia Patriot Center House show Sting[106] Wygrana poprzez przypięcie 136–0
1 października 1998 Norfolk, Wirginia Thunder Raven[104] Wygrana poprzez przypięcie 137–0
5 października 1998 Columbia, Karolina Południowa Carolina Coliseum Nitro Disco Inferno[106] Wygrana poprzez przypięcie 138–0
10 października 1998 Dayton, Ohio House show The Giant[106] Wygrana poprzez przypięcie 139–0
10 października 1998 Columbus, Ohio House show The Giant[106] Wygrana poprzez przypięcie 140–0
11 października 1998 Milwaukee, Wisconsin House show The Giant[106] Wygrana poprzez przypięcie 141–0
12 października 1998 Chicago, Illinois United Center Nitro The Giant[106] Wygrana poprzez wyliczenie pozaringowe 142–0
20 października 1998 Mankato, Minnesota Thunder dark match Meng[106] Wygrana poprzez przypięcie 143–0
21 października 1998 Duluth, Minnesota DECC House show Scott Hall[106] Wygrana poprzez przypięcie 144–0
25 października 1998 Las Vegas, Nevada MGM Grand Halloween Havoc Diamond Dallas Page[106] Wygrana poprzez przypięcie 145–0
6 listopada 1998 Charleston, West Virginia Civic Center House show The Giant[106] Wygrana poprzez przypięcie 146–0
7 listopada 1998 Pittsburgh, Pensylwania Palumbo Center House show The Giant[106] Wygrana poprzez przypięcie 147–0
8 listopada 1998 Johnstown, Pensylwania House show The Giant[106] Wygrana poprzez przypięcie 148–0
9 listopada 1998 Long Island, Nowy Jork Nassau Coliseum Nitro Meng[106] Wygrana poprzez przypięcie 149–0
12 listopada 1998 Roanoke, Wirginia Roanoke Civic Center Thunder dark match The Giant[104] Wygrana poprzez przypięcie 150–0
23 listopada 1998 Grand Rapids, Michigan

Universal Championship

Van Andel Arena Nitro The Giant[106] Wygrana poprzez przypięcie 151–0
18 grudnia 1998 Tulsa, Oklahoma House show The Giant[106] Wygrana poprzez przypięcie 152–0
19 grudnia 1998 Springfield, Missouri Shrine Mosque House show The Giant[106] Wygrana poprzez przypięcie 153–0
20 grudnia 1998 Kansas City, Missouri Kemper Arena House show Bam Bam Bigelow[106] Wygrana poprzez przypięcie 154–0
21 grudnia 1998 St Louis, Missouri TWA Dome Nitro Scott Hall[106] Wygrana poprzez dyskwalifikację 155–0
27 grudnia 1998 Washington, D.C. MCI Center Starrcade Kevin Nash[106] Przegrana poprzez przypięcie 155–1

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v Bill Goldberg's OWOW Profile. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 20, 2008)].
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z Bill Goldberg's Accelerator profile. Accelerator's Wrestling Rollercoaster. [dostęp 2008-03-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 16, 2008)].
  3. ↑ a b Bill Goldberg's Cagematch profile.
  4. ↑ a b c d e f Goldberg bio. WWE. [dostęp 2012-02-15].
  5. ↑ Biography. Billgoldberg.com. [dostęp 2011-02-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (May 5, 2010)].
  6. ↑ a b Road Wild report on August 8, 1998.
  7. ↑ a b WCW Nitro report on February 22, 1999.
  8. ↑ WCW 1997 results., Saturday Night taping, against Buddy Landel
  9. ↑ How long was Goldberg's undefeated streak?. Fox Sports, November 15, 2016. [dostęp 2017-03-07].
  10. ↑ Owens: Being Universal champion is 'fulfilling'. ESPN, January 4, 2017. [dostęp 2017-03-07].
  11. ↑ Goldberg: I'm going to win the Royal Rumble. [w:] Sports Illustrated [on-line]. January 27, 2017. [dostęp 2017-03-07].
  12. ↑ Handler, Judd, „The Hebrew Hulk”, San Diego Jewish Journal.
  13. ↑ Paul Farhi, "Goldberg: A David in Goliath's Shoes", The Washington Post, December 9, 1999. Retrieved March 1, 2017.
  14. ↑ Paul Farhi, "Goldberg: A David in Goliath's Shoes", Washington Post, December 9, 1999.
  15. ↑ Crevar, Alex „Goldberg Rules the Ring”, University of Georgia
  16. ↑ a b Eye to Eye With Goldberg. IGN, March 16, 1999. [dostęp 2016-10-18].
  17. ↑ Longtime obstetrician Jed Goldberg dies. [w:] Tulsa World [on-line].
  18. ↑ Stewart Oksenhorn: Rock Startup: Michael Goldberg Bellies up to the Music Business. Aspen Times. [dostęp 2005-01-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (kwietnia 28, 2013)].
  19. ↑ a b Judd Handler: The Hebrew Hulk. [w:] San Diego Jewish Journal [on-line]. [zarchiwizowane z tego adresu (October 3, 2009)].
  20. ↑ Reilly, Rick „Wrestling with Their Son's Career”, Sports Illustrated
  21. ↑ Bill Goldberg, Steve Goldberg (2000) I'm Next: The Strange Journey of America’s Most Unlikely Superhero, (Crown Publishers) Page 160–161
  22. ↑ Kristian Pope: Tuff Stuff Professional Wrestling Field Guide: Legend and Lore. Krause Publicati, 2005, s. 180. ISBN 0-89689-267-0.
  23. ↑ a b c d e f g h i j k l WCW 1997. Thehistoryofwwe.com. [dostęp 2016-10-18].
  24. ↑ WCW Nitro: March 16th 1998: Goldberg vs. Lodi. YouTube. [dostęp 2016-10-18].
  25. ↑ Goldberg's first United States Championship reign. WWE. [dostęp 2008-03-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 19, 2008)].
  26. ↑ WCW Thunder – Wednesday, 04/22/98. DDT Digest. [dostęp 2008-03-21].
  27. ↑ Ross Davies: Bill Goldberg. Wyd. 1st. New York: Rosen Publishing Group, 2002, s. 32. ISBN 978-0-8239-3495-9.
  28. ↑ Goldberg Reveals Favorite Match In His Career, Why He Was Never Able To Replicate That Match, More. WrestlingInc.com, December 20, 2015. [dostęp 2016-10-18].
  29. ↑ Gridiron Grapplers. W: Floyd Conner: Football's Most Wanted. Wyd. 1st. Washington, D.C.: Potomac Books, 2000. ISBN 978-1-57488-309-1. [dostęp 2011-10-25].
  30. ↑ Oliver Cragg: WWE 2K17: Goldberg set to return as marquee pre-order bonus for Xbox One and PS4 grappler. International Business Times, June 1, 2016. [dostęp 2016-07-05].
  31. ↑ Dave Scherer: Is WWE dissing Undertaker, pushing Dean, Goldberg's streak and more. PWInsider, October 27, 2015. [dostęp 2017-02-21].
  32. ↑ a b Alvarez, Bryan; Reynolds, R.D.: The Death Of WCW. Toronto: ECW Press, 2004, s. 134. ISBN 978-1-55022-661-4.
  33. ↑ Fin Martin: The Mail. Power Slam, February 26, 2016. [dostęp 2016-02-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (February 26, 2016)].
  34. ↑ Nick Schwartz: How long was Goldberg's undefeated streak?. Fox Sports, October 17, 2016. [dostęp 2016-10-18].
  35. ↑ Chris Jericho, Peter Thomas Fornatale: A Lion’s Tale: Around the World in Spandex. London: Orion Books, 2008, s. 369. ISBN 978-0-7528-8446-2.
  36. ↑ Who's Next?. WWE. Odcinek 10, sezon 1. 24 minuta.
  37. ↑ Road Wild 1999 results. Wrestling Supercards and Tournaments. [dostęp 2008-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (April 20, 2008)].
  38. ↑ Goldberg's second United States Championship reign. WWE. [dostęp 2008-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 31, 2008)].
  39. ↑ a b WCW World Tag Team Championship history. [dostęp 2008-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (February 26, 2008)].
  40. ↑ WCW Monday Nitro – December 20, 1999. DDT Digest. [dostęp 2008-03-22].
  41. ↑ WCW Talent Contract Database. May 23, 2000. s. Pt.scribd.com. [dostęp 2016-10-18].
  42. ↑ Goldberg defeats The Rock. WWE. [dostęp 2013-06-26].
  43. ↑ Triple H vs. Goldberg vs. Randy Orton vs. Kevin Nash vs. Shawn Michaels vs. Chris Jericho in the Elimination Chamber for the World Heavyweight Championship. WWE. [dostęp 2008-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (February 24, 2008)].
  44. ↑ Triple H vs. Goldberg for the World Heavyweight Championship. WWE. [dostęp 2008-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 27, 2008)].
  45. ↑ Goldberg's first World Heavyweight Championship reign. WWE. [dostęp 2008-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (kwietnia 7, 2007)].
  46. ↑ World Heavyweight Championship Match: Goldberg def. Triple H to retain. WWE. [dostęp 2008-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 31, 2008)].
  47. ↑ Goldberg vs. Triple H vs. Kane in a No Disqualification Triple Threat for the World Heavyweight Championship. WWE. [dostęp 2008-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 29, 2008)].
  48. ↑ Brock Lesnar vs. Eddie Guerrero for the WWE Championship. WWE. [dostęp 2008-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 25, 2008)].
  49. ↑ a b John Powell: WrestleMania XX bombs. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, March 15, 2004. [dostęp 2012-03-07].
  50. ↑ The WrestleMania Disaster – Brock Lesnar vs Bill Goldberg. [w:] cageseats.com [on-line]. October 15, 2010. [dostęp 2016-11-22].
  51. ↑ Avi Faivish: 6/7 Legends of Wrestling at Citi Field in New York: Additional perspective on crowd size & event. Pro Wrestling Torch, June 8, 2015. [dostęp 2016-06-03].
  52. ↑ VIDEO: Goldberg Spears Scott Steiner at Legends of Wrestling. [w:] wrestlezone.com [on-line]. June 8, 2015. [dostęp 2016-11-22].
  53. ↑ Matthew Artus: 2K announces Goldberg as WWE 2K17 pre-order exclusive. WWE, May 31, 2016. [dostęp 2016-06-03].
  54. ↑ James Caldwell: „WWE 2K17” official details – Goldberg comments on lead role. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. May 31, 2016. [dostęp 2016-07-28].
  55. ↑ Mike Tedesco: WWE RAW Results – 10/10/16 (Live from Oakland, Paul Heyman advertised to appear, Hell in a Cell hype). [w:] WrestleView [on-line]. [dostęp 2016-10-10].
  56. ↑ WWE News: Goldberg to promote WWE 2K17 during Summerslam weekend, possible return plans. [w:] sportskeeda.com [on-line]. [dostęp 2016-11-22].
  57. ↑ Adam Martin: Full WWE WrestleMania XX PPV Results – 3/14/04 from Madison Square Garden. [w:] WrestleView [on-line]. March 14, 2004. [dostęp 2016-10-22].
  58. ↑ Mike Tedesco: WWE RAW Results – 10/17/16 (Live from Denver, Bill Goldberg returns to WWE answering Heyman's challenge). WrestleView. [dostęp 2016-10-17].
  59. ↑ Raw: Oct. 31, 2016. WWE. [dostęp 2016-11-01].
  60. ↑ Jason Namako: Brock Lesnar vs. Goldberg made official for the WWE Survivor Series PPV on November 20 in Toronto. WrestleView. [dostęp 2016-10-26].
  61. ↑ Greg Adkins: Goldberg def. Brock Lesnar. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2016-11-20].
  62. ↑ Jason Powell: Powell's WWE Survivor Series 2016 live review: Goldberg vs. Brock Lesnar, three Team Raw vs. Team Smackdown elimination matches, IC and WWE Cruiserweight Title matches. [w:] Pro Wrestling Dot Net [on-line]. [dostęp 2016-11-20].
  63. ↑ Mike Tedesco: WWE RAW Results – 11/21/16 (Live from Toronto, fallout from WWE Survivor Series PPV on Sunday night). [w:] WrestleView [on-line]. [dostęp 2016-11-21].
  64. ↑ Anthony Benigno: Goldberg appeared on „The Kevin Owens Show”. WWE, January 2, 2017. [dostęp 2017-03-06].
  65. ↑ Anthony Benigno, Scott Taylor: Randy Orton won the 30-Superstar Royal Rumble Match. WWE. s. wwe.com. [dostęp 2017-01-29].
  66. ↑ Full 2017 Royal Rumble Match statistics: entrants, eliminations, times and more. WWE, January 30, 2017. [dostęp 2017-01-30].
  67. ↑ Jason Powell: 1/29 Powell's WWE Royal Rumble 2017 live review: AJ Styles vs. John Cena for the WWE Championship, Kevin Owens vs. Roman Reigns in a No DQ match for the WWE Universal Championship with Chris Jericho in a shark cage. [w:] Pro Wreslting Dot Net [on-line]. [dostęp 2017-01-29].
  68. ↑ Wade Keller: KELLER'S WWE RAW REPORT 1/30: Ongoing coverage of Royal Rumble fallout including Owens celebration cut short by ominous Strowman news. s. pwtorch.com. [dostęp 2017-01-30].
  69. ↑ Anthony Benigno: WWE Universal Champion Kevin Owens vs. Goldberg. WWE. [dostęp 2017-02-06].
  70. ↑ Wade Keller: KELLER'S WWE RAW REPORT 2/27: Goldberg speaks, Seth Rollins speaks, Reigns-Braun contract signing, more Fastlane final hype. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. February 27, 2017. [dostęp 2017-02-28].
  71. ↑ Anthony Benigno: Goldberg def. Kevin Owens to win the Universal Championship. WWE. [dostęp 2017-03-05].
  72. ↑ Jason Powell: 3/5 Powell's WWE Fastlane Live Review: Kevin Owens vs. Goldberg for the WWE Championship, Roman Reigns vs. Braun Strowman, Bayley vs. Charlotte for the Raw Women’s Championship, Samoa Joe vs. Sami Zayn. [w:] Pro Wreslting Dot Net [on-line]. [dostęp 2017-03-05].
  73. ↑ Anthony Benigno: Brock Lesnar def. Goldberg to become new Universal Champion. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2017-04-02].
  74. ↑ Jason Powell: Powell's WrestleMania 33 live review: Undertaker vs. Roman Reigns, Goldberg vs. Brock Lesnar for the WWE Universal Championship, AJ Styles vs. Shane McMahon, Seth Rollins vs. Triple H in an unsanctioned match. [w:] Pro Wreslting Dot Net [on-line]. [dostęp 2017-04-02].
  75. ↑ Fin Martin and Antohy Evans. Know their Roles. „Power Slam Magazine”, s. 26–31, August 2003. Lancaster, Lancashire, England: SW Publishing Ltd. 109. 
  76. ↑ Ross Forman: Exclusive interview. billgoldberg.com. [zarchiwizowane z tego adresu (May 22, 2006)].
  77. ↑ „Celebrity Apprentice:” Goldberg Eliminated. CBS News, April 19, 2010.
  78. ↑ Barry Werner: Mike Tyson, Bill Goldberg and Bret Hart are among the legends in 'Nine Legends.'. [w:] foxsports.com [on-line]. January 30, 2016. [dostęp 2016-01-30].
  79. ↑ WCW Nitro Character Roster. [w:] mobygames [on-line]. [dostęp 2015-12-13].
  80. ↑ Roy Bassave. Wrestling's Real Deal. „The Buffalo News”, November 19, 1998. 
  81. ↑ WCW/NWO Thunder review (PlayStation). [w:] cnet [on-line]. December 23, 1998. [dostęp 2013-08-19].
  82. ↑ WCW Mayhem review (PlayStation). [w:] cnet [on-line]. September 24, 1999. [dostęp 2013-08-19].
  83. ↑ EA Begins The Assault... WCW Backstage Assault ships for the PlayStation with Nintendo 64 to follow.. [w:] spong.com [on-line]. December 13, 2000. [dostęp 2013-08-19].
  84. ↑ Ryan Genno: WWE Raw 2. October 28, 2003. [dostęp 2013-08-19].
  85. ↑ WWE SmackDown! Here Comes the Pain Announced Exclusively For Playstation 2. [w:] gameinfowire.com/ [on-line]. July 21, 2003. [dostęp 2013-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (kwietnia 14, 2014)].
  86. ↑ James Orry: WWE 2K14 roster revealed. [w:] videogamer.com [on-line]. August 19, 2013. [dostęp 2013-08-19].
  87. ↑ Eddie Makuch: WWE 2K17 Preorders Come With Two Versions of Bill Goldberg. [w:] GameSpot [on-line]. May 31, 2016. [dostęp 2016-06-01].
  88. ↑ IGN Interview: Bullrun's Bill Goldberg. IGN, March 13, 2007. [dostęp 2012-01-19].
  89. ↑ Muay Thai Training San Diego. Extreme Power Gym. [dostęp 2016-10-18].
  90. ↑ Kurtzman, Daniels „Jewish pro-wrestling star goes to the mat for animals”, Jewish Telegraphic Agency
  91. ↑ Goldberg: Bad Ass with A Big Heart. [w:] likethedew.com [on-line]. March 5, 2010. [dostęp 2017-03-13].
  92. ↑ Jimmy V Celebrity Golf Classic a Great Success! • V Foundation. [w:] jimmyv.org [on-line]. August 21, 2009. [dostęp 2017-03-13].
  93. ↑ RaleighLifestyleTV: Bill Goldberg Interview. August 25, 2010. [dostęp 2017-03-13].
  94. ↑ Celebrities tee it up at Pinehurst for V Foundation – USATODAY.com. [w:] usatoday.com [on-line]. [dostęp 2017-03-13].
  95. ↑ 10 Things You Didn't Know About Goldberg. [w:] cbslocal.com [on-line]. [dostęp 2017-03-13].
  96. ↑ Goldberg's first WCW United States Heavyweight Championship reign. WWE. [dostęp 2017-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-03)].
  97. ↑ Goldberg's second WCW United States Heavyweight Championship reign. [dostęp 2017-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-03)].
  98. ↑ Goldberg's first WCW World Heavyweight Championship reign. WWE. [dostęp 2017-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-03)].
  99. ↑ Goldberg's first World Heavyweight Championship (WWE) reign. WWE. [dostęp 2017-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-02)].
  100. ↑ WWE Universal Championship. WWE. [dostęp 2017-03-06].
  101. ↑ a b PWI Awards. [w:] Pro Wrestling Illustrated [on-line]. Kappa Publishing Group. [dostęp 2016-11-23].
  102. ↑ Pro Wrestling Illustrated (PWI) 500 for 1998. Internet Wrestling Database. [dostęp 2016-11-23].
  103. ↑ Pro Wrestling Illustrated's Top 500 Wrestlers of the PWI Years. Wrestling Information Archive. [dostęp 2010-09-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (July 7, 2011)].
  104. ↑ a b c d World Championship Wrestling – Goldberg's Undefeated Streak. [w:] Genius [on-line].
  105. ↑ a b c d In 1997, fans of World Championship Wrestling were... – WCW WorldWide. [w:] wcwworldwide.com [on-line]. [dostęp 2017-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-02)].
  106. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao ap aq ar as at au av aw ax ay az ba bb bc bd be bf bg bh bi bj bk bl bm bn bo bp bq br bs bt bu bv bw bx by bz ca cb cc cd ce cf cg ch ci cj ck cl cm cn co cp cq cr cs ct cu cv cw cx cy cz da db dc dd de df dg dh di dj dk dl dm dn do dp dq dr ds dt du dv dw dx dy dz ea eb ec ed ee ef eg WCW 1998. Thehistoryofwwe.com. [dostęp 2016-10-18].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Personel WWE
Raw
Zawodnicy
Zawodniczki
Inni pojawiający się na wizji
SmackDown
Zawodnicy
Zawodniczki
Inni pojawiający się na wizji
Inni
(„wolni agenci”)
Zawodnicy
Zawodniczki
NXT
Zawodnicy
Zawodniczki
Inni pojawiający się na wizji
Performance Center
Zawodnicy
  • Anthony Luke
  • Antione Frazier
  • Copeland Barbee
  • Coy Wanner
  • Dion Lennox
  • Drake Morreaux
  • Drake Stewart
  • Ezekiel Balogun
  • Hayden Pittman
  • Hunter Smallback
  • Jonah Niesenbaum
  • Josh Black
  • Kale Dixon
  • Keanu Carver
  • Saquon Shugars
  • Tavion Heights
  • Thunder Keck
  • Tyriek Igwe
  • Tyson DuPont
  • Uriah Connors
  • Vincent Winey
  • Vlad Pavlenko
Zawodniczki
  • Ajiea Lee Hargrave
  • Breanna Covington
  • Carlee Bright
  • Derrian Gobourne
  • Destinee Brown
  • Emma Maria Diaz
  • Kendal Grey
  • Kiyah Saint
  • Lainey Reid
  • Tamyra Mensah-Stock
  • Zena Sterling
Zespół
Osobistości telewizyjne
Ambasadorzy
Producenci i Scenarzyści
Personel wykonawczy
Posiadacze WCW World Heavyweight Championship
WCW
WWF
Posiadacze WCW World Tag Team Championship
NWA
WCW
WWF
Posiadacze WWE United States Championship
NWA
1975–1979
1980–1988
WCW
1988–1989
1990–1999
2000–2001
WWE
2001–2009
2010–2019
2020–2029
Posiadacze WWE Universal Championship
Posiadacze Grand Slam i Triple Crown Championship
Grand Slam
Championship
WWE
mężczyźni
kobiety
TNA
ROH
NJPW
FCW
Triple Crown
Championship
WWE
mężczyźni
kobiety
tag teamy
NXT
NXT UK
WCW
TNA
RoH
ECW
OVW
CZW
FIP
AAW
Posiadacze World Heavyweight Championship (2002–2013)
2002–2009
2010–2013
WWE Hall of Fame
Lata 1990–1999
1993
1994
1995
1996
Lata 2000–2009
2004
2005
2006
2007
2008
2009
Lata 2010–2019
2010
2011
2012
2013
2014
2015
2016
2017
2018
2019
Lata 2020–2029
2020
2021
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bill_Goldberg&oldid=73591305”