Bell L-39
 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | Bell Aircraft |
| Typ | samolot doświadczalny |
| Konstrukcja | metalowa |
| Załoga | 1 |
| Historia | |
| Data oblotu | 1946 |
| Lata produkcji | 1946 |
| Wycofanie ze służby | 1946 |
| Liczba egz. | 2 |
| Dane techniczne | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 10,21 – 10,25 m |
| Długość | 11,18 m |
| Wysokość | 3,83 m |
| Powierzchnia nośna | 23,22 m² |
| Masa | |
| Paliwa | 189 l |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. | 621 km/h na wysokości 6608 m |
| Prędkość przelotowa | 330 km/h |
| Prędkość ekonomiczna | 142 km/h |
| Dane operacyjne | |
Bell L-39 – amerykański samolot doświadczalny zbudowany w wytwórni Bell Aircraft do prób ze skrzydłami skośnymi. W 1946 roku zmodyfikowano dwa samoloty Bell P-63 Kingcobra, które poddano szeregom testów. Program zakończono 26 sierpnia 1946 roku.
Historia[edytuj | edytuj kod]
17 maja 1946 roku zakłady Bella wydały oświadczenie prasowe o rozpoczęciu eksperymentów z samolotami ze skośnymi skrzydłami. Ostatecznym celem było zbudowanie samolotu zdolnego przekroczyć barierę dźwięku[a] w ramach programu United States Navy[1][2]. Do eksperymentów przeznaczono dwa samoloty z serii Bell P-63 Kingcobra; jeden XP-63N (379 godzin w powietrzu), który otrzymał oznaczenie L-39-1 (numer seryjny BuNo 90060[2]), i jeden P-63A-9-BE, który otrzymał oznaczenie L-39-2 (BuNo 90061[2])[1].
Główna modyfikacja samolotów polegała na usunięciu starych skrzydeł i zamontowaniu nowych o skosie 35°[1][3]. Główne podwozie (w modelach P-63 wciągane do zewnętrznych części skrzydeł) było stałe, ale koło przednie było wciągane do kadłuba[1]. Zmiana układu skrzydeł zmieniła środek ciężkości samolotów. W tylnej części założono dodatkowy balast, który odpowiednio je wyważał, ale w czasie pierwszych testów wykryto, że balast nie był wystarczający, i czterołopatowe śmigła P-63 zamieniono na lżejsze, trzyłopatowe z P-39Q[1]. Po późniejszych testach przedłużono dodatkowo kadłub o cztery stopy (192 cm), dodano dużą brzechwę pod ogonem i sloty na krawędzi natarcia skrzydeł[1][3].
Pierwszy lot L-39-1 odbył się 23 kwietnia z fabrycznego lotniska Bella w Niagara Falls. Po kilku lotach maszynę przekazano należącemu wówczas do National Advisory Committee for Aeronautics instytutowi Langley Research Center[1]. W tym czasie na lotnisku Bella oblatano drugi samolot, L-39-1, wyposażony w automatyczny system przepompowywania paliwa, który zachowywał stały środek ciężkości samolotu w czasie lotu[1].
Obydwa samoloty były używane do skorelowania wyników z testów w tunelu aerodynamicznym z danymi uzyskanymi w czasie lotów pełnowymiarowych samolotów i innych testów; na przykład na L-39-2 testowano skrzydła z okrągłym profilem zaprojektowane dla XS-2F i skrzydła z bardzo ostrą krawędzią natarcia, podobne do użytych później na Bell X-2[1][4].
Testy zawieszono 26 sierpnia. Wkrótce program został zakończony[1]. L-39-2 został przekazany do instytutu NACA Lewis Research Center[1]. Obydwa samoloty zezłomowano w 1955 roku[1].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ „Experimemntaion with the use of sweptback wings in an effort to reach the ultimate goal of man-carrying flight beyond the speeds of sound has passed from the high-speed wind-tunnel stage to the use of full-scale aircraft”.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alain J. Pelletier: Bell Aircraft Since 1935. Annapolis: Naval Institute Press, 1992. ISBN 1-55750-056-8.
- Enzo Angellucci, Peter Bowers: American Fighter: The Definitive Guide to American Fighter Aircraft from 1917 to the Present. Haynes Publishing Group, 1979. ISBN 0-85429-635-2.
- Robert T. Dorr, Jerry Scutts: Bell P-39 Airacobra. Crowood Press (UK). ISBN 1-86126-348-1.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Bell L-39 Wing Sweep Evaluation. thanlont.blogspot.com. [dostęp 2013-10-08]. (ang.).
- Bell L-39. aviastar.org. [dostęp 2013-10-08]. (ang.).