Bell 407
 Bell 407 na pokazach w Góraszce, 2009 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Załoga | 1 |
| Historia | |
| Data oblotu | 29 czerwca 1995 |
| Lata produkcji | od 1996 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | Rolls-Royce Model 250-C47E/4 z układem FADEC |
| Moc | 643 kW |
| Wymiary | |
| Średnica wirnika | 10,69 m |
| Długość | 12,61 m |
| Długość kadłuba | 10,57 m |
| Szerokość kadłuba | 2,64 m |
| Wysokość | 3,30 m |
| Masa | |
| Własna | 1224 kg |
| Startowa | 2722 kg |
| Paliwa | 482,8 litrów |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. | 248 km/h |
| Pułap | 4005 metrów |
| Zasięg | 624 km |
| Długotrwałość lotu | 4 godziny |
| Dane operacyjne | |
| Liczba miejsc | |
| 6 pasażerów | |
| Rzuty | |
 | |
Bell 407 – jednosilnikowy śmigłowiec wielozadaniowy produkcji Bell Helicopter Textron. Używany jest zarówno w lotnictwie cywilnym, jak i wojskowym na całym świecie w różnego rodzaju konfiguracjach[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Bell 407 został zaprojektowany jako maszyna wielozadaniowa mająca realizować różnorakie zadania na rzecz operatorów cywilnych, służb porządkowych i wojska. Przy zachowaniu ogólnego układu konstrukcyjnego, wywodzącego się ze śmigłowca Bell 206 Long Ranger, powstała całkowicie nowa konstrukcja[2].
Proces certyfikacji śmigłowca rozpoczął się w lutym 1996 roku. W tym samym roku śmigłowiec uzyskał certyfikat FAA i rozpoczęła się produkcja seryjna[3]. Rok od rozpoczęcia produkcji seryjnej, w roku 1997 wyprodukowano 140 maszyn, zaś tysięczny egzemplarz Bell 407 trafił do klienta w czerwcu 2010 roku[4]. Do końca 2017 roku wyprodukowano ponad 1400 egzemplarzy[5].
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Bell 407 jest rozwojową wersją śmigłowców serii Bell 206L Long Ranger. Od swojego pierwowzoru odróżnia się powiększoną o 18 centymetrów kabiną, co poprawia ergonomię pracy załogi w stosunku do mniejszych maszyn z rodziny 206. Kolejna zmiana to nowe, czteropłatowe śmigło wykonane z materiałów kompozytowych. W konstrukcji płatowca wykorzystano materiały kompozytowe, m.in. belka ogonowa została wykonana z tworzyw sztucznych, co umożliwiło uzyskanie większej wytrzymałości struktury kadłuba, jednocześnie zmniejszając masę maszyny. Zastosowano nowy silnik Rolls-Royce Alisson 250-C47 o mocy 643 kW. Zastosowana jednostka ma możliwość zmontowania cyfrowego układu sterowania silnikiem FADEC. System ten montowany jest od wersji GX i nowszych[6].
Wersje[edytuj | edytuj kod]
Wersje produkcyjne śmigłowca Bell 407[7]:
- Bell 407 – podstawowa, wielozadaniowa wersja cywilna;
- Bell 407 Light Observation Helicopter – wojskowa wersja rozpoznawcza;
- Eagle 407 HP – wersja z mocniejszym silnikiem Honeywell HTS900, przeznaczona na rynek kanadyjski;
- Bell 407AH – wersja dla formacji rządowych i ochronnych;
- Bell 407GX – wersja z szklanym kokpitem Garmin G1000;
- Bell 407GT – uzbrojona wersja GX;
- Bell 407GXP – wersja z silnikiem Rolls-Royce 250-C47B/8 i awioniką Garmin G1000H;
- Bell 407GXi – wersja z silnikiem Rolls-Royce 250-C47E/4 i awioniką G1000H NXi.
Na bazie śmigłowca Bell 407 powstał wojskowy śmigłowiec rozpoznawczy Bell ARH-70[8].
Użytkownicy[edytuj | edytuj kod]
Między innymi, trzy śmigłowce Bell 407 GXi otrzymała w 2020 roku polska Policja[9].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Bell 407 linii Guardian Air. -
Kokpit wersji podstawowej. -
Kokpit w wersji Bell 407GX z awioniką Garmin. -
Bell 407 policji w Las Vegas.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bell 407 [online], Bell Flight [dostęp 2020-06-14] (ang.).
- ↑ Setlak 2012 ↓, s. 8-9.
- ↑ FLUG REVUE Datafiles: Bell 407 [online], web.archive.org, 3 lutego 2010 [dostęp 2021-03-26] [zarchiwizowane z adresu 2010-02-03].
- ↑ Setlak 2012 ↓, s. 8.
- ↑ Mark Huber, Bell Canada Delivers 5,000th Civil Helicopter [online], Aviation International News [dostęp 2021-03-20] (ang.).
- ↑ Setlak 2012 ↓, s. 8-13.
- ↑ Bell 407 [online], Helis.com [dostęp 2020-06-14] (ang.).
- ↑ ARH-70A ARAPAHO Armed Reconnaissance Helicopter, USA - Army Technology [online], www.army-technology.com [dostęp 2021-05-23] (ang.).
- ↑ Policja odebrała Belle 407GXI. „Raport – Wojsko Technika Obronność”. Nr 11/2020, s. 48. Agencja Lotnicza Altair. ISSN 1429-270x.