Konkurs Piosenki Eurowizji 2012

Konkurs Piosenki Eurowizji 2012

Light Your Fire

Informacje ogólne
Półfinały	22 maja 2012 24 maja 2012
Finał	26 maja 2012
Miejsce	Baku Crystal Hall, Baku (Azerbejdżan)
Nadawca	İctimai Televiziya və Radio Yayımları Şirkəti (İTV)
Prowadzący	Eldar Qasımov Leyla Əliyeva Nərgiz Berk-Petersen
Informacje dodatkowe
Producent wykonawczy	Adil Kerimli
Kierownik wykonawczy	Jon Ola Sand
Uczestnicy
Powrót	Czarnogóra
Rezygnacja	Armenia Polska
Łącznie	42 reprezentacji
Mapa uczestników
Głosowanie
Każdy uczestniczący kraj przyznaje 1–7, 8, 10 i 12 punktów dla dziesięciu najwyżej ocenionych przez telewidzów oraz jurorów (w stosunku głosów 50:50) utworów
Zwycięzca	Szwecja
Reprezentant	Loreen
Piosenka	„Euphoria”
Tekst i muzyka	Thomas G:son, Peter Boström
Występ otwarcia Finał Ell & Nikki
Występy interwałowe Pierwszy półfinał Natig Rhythm Group[2] Drugi półfinał Marija Šerifović, Dima Bilan, Alexander Rybak, Lena, Ell i Nikki[3] Finał Emin Agalarov[1]
Konkurs Piosenki Eurowizji
◄ 2011 2013 ►
Multimedia w Wikimedia Commons

57. Konkurs Piosenki Eurowizji został zorganizowany 22, 24 i 26 maja 2012 w Crystal Hall w Baku przez azerskiego nadawcę publicznego İctimai TV. Koncerty prowadzili Eldar Qasımov, Leyla Əliyeva i Nərgiz Berk-Petersen.

Finał konkursu wygrała Loreen, reprezentantka Szwecji z piosenką „Euphoria” autorstwa Thomasa G:sona i Petera Boströma, za którą otrzymała 372 punkty, w tym osiemnaście najwyższych not (12 punktów)^[4].

Lokalizacja[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Baku.

Baku

Lokalizacja Baku w Azerbejdżanie.

Azerbejdżan zadebiutował podczas konkursu w 2008. Dzięki wygranej 56. Konkursu Piosenki Eurowizji przez azerską piosenkę „Running Scared” duetu Ell i Nikki, możliwość organizacji konkursu w 2012 przypadła krajowemu nadawcy İctimai TV^[5][6][7][8]. Gospodarzem konkursu zostało Baku, stolica i największe miasto Azerbejdżanu na Morzu Kaspijskim, w regionie Kaukazu.

Krótko po wygranej Azerbejdżanu oficjalnie ogłoszono budowę mieszczącej 23 tysiące miejsc areny koncertowej jako potencjalnego miejsca konkursu^[9][10]. Trzy dni później zapowiedziano także dwie inne hale, które miały być rozpatrywane przez organizatorów: Stadion Tofiqa Bahramova i Kompleks Sportowo-Widowiskowy Heydara Aliyeva^[11]. 2 sierpnia 2011 Alpine Bau Deutschland AG wygrało przetarg na skonstruowanie nowego budynku, teraz znanego jako Baku Crystal Hall. Przygotowania do budowy zaczęły się niedługo po ogłoszeniu^[12]. Mimo że całkowity koszt kontraktu nie został wyjawiony, rząd przeznaczył na powstanie areny 6 milionów manatów azerskich (ok. 24 miliony złotych)^[13].

31 października 2011 Ismayil Omarov, dyrektor krajowego nadawcy Ictimai Television ogłosił, że decyzja o miejscu organizacji konkursu zostanie podjęta przez komitet wykonawczy w styczniu 2012^[14]. 25 stycznia 2012 okazało się, że to Baku Crystal Hall będzie gospodarzem Konkursu Piosenki Eurowizji 2012^[15][16]. Mimo że hala może pomieścić 23 tys. ludzi, tylko 16 tys. mogło mieć możliwość zakupienia biletów na konkurs^[15]. Bilety dostępne były od 28 lutego 2012^[17][18].

Przebieg konkursu[edytuj | edytuj kod]

Głosowanie[edytuj | edytuj kod]

29 czerwca 2011 w Genewie odbyło się spotkanie organu zarządzającego Konkursem Piosenki Eurowizji (tzw. Grupy Referencyjnej) z azerską telewizją publiczną İctimai TV. Podczas zebrania Europejska Unia Nadawców (EBU) zdecydowała o pozostaniu przy systemie przyjmowania głosów w stosunku 50:50 (50% głosów należało do widzów oraz 50% do krajowych komisji sędziowskich, w której skład musiało wejść pięciu profesjonalnych muzyków) oraz zatwierdziła przywrócenie systemu głosowania znanego z lat 1998–2009, który uruchamiał na 15 minut linie telefonicznie oraz SMS-owe po wykonaniu ostatniej piosenki konkursowej, a nie (jak w 2010 i 2011) od momentu rozpoczęcia prezentacji pierwszego utworu^[19][20][21].

Prowadzący[edytuj | edytuj kod]

16 kwietnia 2012 azerski nadawca Ictimai TV podał nazwiska prowadzących wszystkie trzy koncerty eurowizyjne, którymi zostali: Eldar Qasımov (piosenkarz i zwycięzca 56. Konkursu Piosenki Eurowizji), Leyla Əliyeva (prezenterka telewizyjna) oraz Nərgiz Berk-Petersen (lokalna prezenterka telewizyjna)^[22].

Koszyki półfinałowe[edytuj | edytuj kod]

W poniedziałek, 25 stycznia 2012 zdecydowano, które kraje pojawią się w pierwszym, a które w drugim półfinale. Kraje uczestniczące, poza tzw. „Wielką Piątką” (czyli Francją, Wielką Brytanią, Hiszpanią, Włochami, Niemcami) oraz gospodarzem (Azerbejdżanem) podzielono na 6 koszyków, biorąc pod uwagę, jak ich mieszkańcy głosowali w poprzednich konkursach. Z koszyków połowa krajów (albo prawie połowa, jak niemożliwy jest równy podział) została przydzielona do pierwszego półfinału 22 maja, a druga do drugiego, który odbył się 24 maja^[23][24].

Projekt grafiki[edytuj | edytuj kod]

Projekt konkursu był tworzony wokół motto Light your fire! (pol.: Rozpal swój ogień^{[potrzebny przypis]}), które zainspirowane zostało przydomkiem Kraj Ognia, z którego jest znany Azerbejdżan^[26][27].

Każda pocztówka zaczynała się od napisu z flagą i nazwą danego kraju na żółto-pomarańczowo-czerwonym tle^[28]. Wizytówki składały się z różnych ujęć Azerbejdżanu, z nagłówkiem Azerbejdżan i Kraj... pod spodem (np. Kraj urodzaju, Kraj poezji itp.), po którym pokazano miasto, jego krajobraz i kulturę^[28]. Kilka pocztówek skupiło się na stolicy kraju – Baku, wówczas pojawił się tekst Baku, a pod nim Miasto... (np. Miasto jazzu, Miasto rozrywki itp.). Wizytówki kończyły się ujęciem na Crystal Hall w barwach występującego kraju. Pocztówki potraktowano jako reklamę kraju dla szerszej publiczności^[28][29].

Artysta, piosenka i numer startowy zostały pokazane graficznie identycznie jak podczas 56. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2011, z małymi zmianami na rzecz motywu przewodniego konkursu^[28]. Punkty od 1 do 7 były podświetlone na czerwono, a trzy najwyższe (8, 10 i 12) – na pomarańczowo. Grafiką zajęła się londyńska agencja Turquoise Branding^[30][31].

Incydenty[edytuj | edytuj kod]

Obawy o prawa człowieka[edytuj | edytuj kod]

Azerska wielka inwestycja w organizowanie konkursu była szeroko komentowana przez zachodnie media jako „próba załagodzenia obaw o ich słabej demokracji i poszanowaniu praw człowieka”^[32][33]. 29 sierpnia 2011 w Baku zorganizowano drugie zgromadzenie Grupy Referencyjnej i Europejskiej Unii Nadawców z organizatorem, podczas którego EBU odebrała od przedstawicieli rządu Azerbejdżanu dokumenty gwarantujące zapewnienie bezpieczeństwa wszystkich reprezentacjom^[34][35].

W związku ze zbliżającą się datą rozpoczęcia konkursu, grupa azerskich organizacji pozarządowych rozpoczęła w maju kampanię pt. Zaśpiewaj dla demokracji na rzecz obrony praw człowieka w tym kraju. Zapowiedziano akcje protestacyjne przeciwko pogarszającej się sytuacji na terenach państwa^[36]. Organizacja Human Rights Watch odnotowała w przeddzień konkursu „brutalne stłumienia demonstracji”^[37], a Amnesty International potępił „surową represje wolności słowa, niezgody, organizacji pozarządowych, dziennikarzy krytycznych; tych, którzy krytykują reżim Əliyeva zbyt mocno”, które trwały aż do dnia pierwszego półfinału konkursu^[38]. Human Rights Watch skrytykowała także rząd Azerbejdżanu i Baku za to, że nakazała przymusowe eksmisje wobec mieszkańców, w celu umożliwienia rozbiórki mieszkań, by wybudować drogę do miejsca budowy Baku Crystal Hall^[39][40][41].

Reprezentantka Szwecji oraz przyszła zwyciężczyni konkursu, Loreen, spotkała się z lokalnymi działaczami ds. praw człowieka. Po spotkaniu skomentowała sytuację słowami: „prawa człowieka w Azerbejdżanie są naruszane codziennie. Nie powinno się milczeć o takich rzeczach.”^[38]. Rzecznik rządu Azerbejdżanu skrytykował piosenkarkę, odpowiadając, że „konkurs nie powinien być upolityczniony”^[38] i zażądał od Europejskiej Unii Nadawców (EBU) unikania takich spotkań^[42]. Szwedzcy dyplomaci odpowiedzieli, że EBU, szwedzka telewizja oraz Loreen nie powinni działać wbrew zasadom konkursu Eurowizji^[43].

W dniu finału konkursu, czyli 26 maja, flash mob zorganizowany przez antyrządowych protestujących został szybko stłumiony przez policję^[32]. Przed ogłoszeniem wyników niemieckiego głosowania, sekretarz Niemiec Anke Engelke wydała na żywo oświadczenie, w którym nawiązała do kwestii praw człowieka w Azerbejdżanie, mówiąc: „Dziś nikt nie może głosować na swój własny kraj, ale dobrze móc głosować i dobrze jest mieć wybór. Powodzenia w podróży, Azerbejdżan. Europa Cię obserwuje.”^[44][45].

Napięcia z Iranem[edytuj | edytuj kod]

Irańskie władze sprzeciwiły się temu, by Azerbejdżan organizował Konkurs Piosenki Eurowizji 2012. Irańscy duchowni, Ajatollah Mohammad Modżtahed Szabestari i Ajatollah Dżafar Sobhani potępili Azerbejdżan za „antyislamskie zachowania”, twierdząc, że kraj będzie gościć paradę gejów^[46]. To doprowadziło do protestów pod ambasadą irańską w Baku, gdzie protestujący wykrzykiwali hasła wyśmiewające przywódców w Iranie. Szef azerskiego departamentu publicznych i politycznych kwestii, Əli Həsənov, powiedział, że zarzuty dotyczące planów przeprowadzenia parady gejów były nieprawdziwe, i nakazał Iranowi niewtrącanie się w wewnętrzne sprawy Azerbejdżanu^[47]. W odpowiedzi Iran odwołał swojego ambasadora z Baku^[48]. Azerbejdżan zażądał oficjalnych przeprosin ze strony Iranu za krytyczne wypowiedzi dotyczące organizacji konkursu w Baku^[49], a potem również odwołała swojego ambasadora z Iranu^[50].

30 maja minister bezpieczeństwa narodowego Azerbejdżanu ogłosił, że udaremniono serii planowanych ataków terrorystycznych przeciwko Konkursowi Piosenki Eurowizji, na których celowniku były zarówno Baku Crystal Hall, jak i hotele Marriott i Hilton w Baku^[51]. Aresztowano ok. 40 osób^[52]. 22 sierpnia magazyn The Daily Telegraph poinformował, że według zachodnich służb wywiadowczych, najwyższy przywódca Iranu Ali Chamenei osobiście wydał rozkaz elitarnym Siłom Ghods, by rozpocząć ataki terrorystyczne przeciwko krajom zachodnim i ich sojusznikom, w tym Azerbejdżanowi podczas konkursu Eurowizji^[53]. W 2013 r. trzy osoby zostały w Azerbejdżanie uznane za winne próby wysadzenia ambasady izraelskiej w przededniu konkursu i skazane na 11 i 12 lat więzienia. Władze azerskie poinformowały, że terroryści mieli związek z islamskimi fundamentalistami z rosyjskiego Kaukazu Północnego^[52].

Kraje uczestniczące[edytuj | edytuj kod]

Swoje uczestnictwo w konkursie potwierdziły 43 kraje, w tym Czarnogóra, która ostatni raz wystawiła reprezentanta w 2009^[54]. Z udziału w imprezie wycofała się Polska i Armenia^[55]. Polska wycofała się z konkursu z powodu poświęcenia środków finansowych na organizację Mistrzostw Europy w piłce nożnej UEFA 2012 (którą współorganizowała z Ukrainą) i Letnie Igrzyska Olimpijskie 2012^[56]. Armenia zrezygnowała z udziału z powodu braku gwarancji bezpieczeństwa dla reprezentanta Armenii, spowodowanego nierozstrzygniętym konfliktem między krajami, dotyczącym Górskiego Karabachu^[57][58].

29 czerwca 2011 na spotkaniu Grupy Referencyjnej Konkursu Piosenki Eurowizji zadecydowano, że liczba krajów w finale weźmie udział 26 reprezentacji: gospodarz konkursu, kraje tzw. „Wielkiej Piątki” oraz 10 najlepszych państw z każdego półfinału. Taka sytuacja miała miejsce drugi raz w historii konkursu, po raz pierwszy 26 finalistów wystąpiło podczas 48. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2003^[59][60].

Powracający artyści[edytuj | edytuj kod]

W konkursie wzięło udział czterech uczestników, którzy próbowali swoich sił w poprzednich latach: reprezentantka Macedonii, Kaliopi, wystąpiła po raz pierwszy w 41. Konkursie Piosenki Eurowizji z utworem „Samo ti” i zajęła 26. miejsce w rundzie kwalifikacyjnej^[61], Jónsi z Islandii oraz Željko Joksimović z Serbii wystąpili w 49. Konkursie Piosenki Eurowizji; Jónsi zajął 19. miejsce z piosenką „Heaven”, a Joksimović w barwach Serbii i Czarnogóry zakończył udział na drugim miejscu z utworem „Lane moje”^[62]. Drugi rok z rzędu Irlandię reprezentował duet Jedward, który podczas konkursu w 2011 zajął 8. miejsce z piosenką „Lipstick”^[63].

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy półfinał[edytuj | edytuj kod]

• Pierwszy półfinał odbył się 22 maja 2012.
• Do finału zakwalifikowało się dziesięć krajów z największą liczbą punktów.
• Podczas półfinału możliwość głosowania mieli mieszkańcy krajów uczestniczących oraz Azerbejdżan, Hiszpania i Włochy.
• W związku z żałobą narodową w Albanii, krajowy nadawca Radio Televizioni Shqiptar (RTSH) otrzymał zgodę od Europejskiej Unii Nadawców (EBU) na nieemitowanie na żywo pierwszego półfinału i branie pod uwagę tylko głosów jurorów^[64][65]. Transmisja półfinału odbyła się 23 maja o godzinie 0:35^[65].

Lp. Kraj Język Artysta Utwór Miejsce Punkty 01  Czarnogóra angielski[66] Rambo Amadeus „Euro neuro” 15 20 02  Islandia angielski Gréta Salóme i Jónsi „Never Forget” 8 75 03  Grecja angielski Elefteria Elefteriu „Aphrodisiac” 4 116 04  Łotwa angielski Anmary „Beautiful Song” 16 17 05  Albania albański[67] Rona Nishliu „Suus” 2 146 06  Rumunia angielski, hiszpański Mandinga „Zaleilah” 3 120 07  Szwajcaria angielski Sinplus „Unbreakable” 11 45 08  Belgia angielski Iris „Would You” 17 16 09  Finlandia szwedzki Pernilla Karlsson „När jag blundar” 12 41 10  Izrael angielski, hebrajski Izabo „Time” 13 33 11  San Marino angielski[68] Valentina Monetta „The Social Network Song (Oh Oh-Uh-Oh Oh)” 14 31 12  Cypr angielski Ivi Adamou „La La Love” 7 91 13  Dania angielski Soluna Samay „Should’ve Known Better” 9 63 14  Rosja angielski, udmurcki Buranowskije Babuszki „Party for Everybody” 1 152 15  Węgry angielski Compact Disco „Sound of Our Hearts” 10 52 16  Austria niemiecki[69] Trackshittaz „Woki mit deim Popo” 18 8 17  Mołdawia angielski[70] Pasha Parfeny „Lăutar” 5 100 18  Irlandia angielski Jedward „Waterline” 6 92

Legenda:      Kraje, które awansowały do finału

Tabela punktacyjna pierwszego półfinału[edytuj | edytuj kod]

Wyniki jurorów i telewidzów
Miejsce	Telewidzowie	Punkty	Jurorzy	Punkty
1	Rosja	189	Albania	131
2	Rumunia	132	Mołdawia	107
3	Albania	131	Grecja	103
4	Irlandia	116	Cypr	90
5	Grecja	110	Rumunia	87
6	Cypr	99	Dania	81
7	Mołdawia	85	Węgry	76
8	Islandia	79	Rosja	75
9	Dania	53	Izrael	72
10	Szwajcaria	49	Irlandia	72
11	Węgry	39	Islandia	70
12	Finlandia	36	Finlandia	57
13	San Marino	25	Szwajcaria	45
14	Czarnogóra	24	San Marino	42
15	Łotwa	18	Belgia	38
16	Izrael	16	Czarnogóra	28
17	Austria	15	Austria	27
18	Belgia	2	Łotwa	17

     Kraje, które awansowały do finału

Drugi półfinał[edytuj | edytuj kod]

• Drugi półfinał odbył się 24 maja 2012.
• Do finału zakwalifikowało się dziesięć krajów z największą liczbą punktów.
• Podczas półfinału możliwość głosowania mieli mieszkańcy krajów uczestniczących oraz Francja, Niemcy i Wielka Brytania.

Lp. Kraj Język Artysta Utwór Miejsce Punkty 01  Serbia serbski Željko Joksimović „Nije ljubav stvar” 2 159 02  Macedonia macedoński Kaliopi „Crno i belo” 9 53 03  Holandia angielski Joan Franka „You and Me” 15 35 04  Malta angielski Kurt Calleja „This Is the Night” 7 70 05  Białoruś angielski Litesound „We Are the Heroes” 16 35 06  Portugalia portugalski Filipa Sousa „Vida minha” 13 39 07  Ukraina angielski Gaitana „Be My Guest” 8 64 08  Bułgaria bułgarski[71][72] Sofi Marinowa „Love Unlimited” 11 45 09  Słowenia słoweński Eva Boto „Verjamem” 17 31 10  Chorwacja chorwacki Nina Badrić „Nebo” 12 42 11  Szwecja angielski Loreen „Euphoria” 1 181 12  Gruzja angielski, gruziński Anri Dżochadze „I’m a Joker” 14 36 13  Turcja angielski Can Bonomo „Love Me Back” 5 80 14  Estonia estoński Ott Lepland „Kuula” 4 100 15  Słowacja angielski Max Jason Mai „Don’t Close Your Eyes” 18 22 16  Norwegia angielski Tooji „Stay” 10 45 17  Bośnia i Hercegowina bośniacki Maya Sar „Korake ti znam” 6 77 18  Litwa angielski Donny Montell „Love Is Blind” 3 104

Legenda:      Kraje, które awansowały do finału

Tabela punktacyjna drugiego półfinału[edytuj | edytuj kod]

Wyniki jurorów i telewidzów
Miejsce	Telewidzowie	Punkty	Jurorzy	Punkty
1	Szwecja	180	Szwecja	145
2	Serbia	148	Serbia	141
3	Litwa	128	Ukraina	109
4	Turcja	114	Estonia	102
5	Estonia	88	Malta	97
6	Norwegia	72	Bośnia i Hercegowina	77
7	Bośnia i Hercegowina	70	Chorwacja	66
8	Macedonia	63	Gruzja	62
9	Bułgaria	59	Macedonia	58
10	Holandia	51	Litwa	55
11	Malta	39	Białoruś	52
12	Białoruś	37	Portugalia	49
13	Portugalia	37	Turcja	42
14	Chorwacja	34	Słowenia	40
15	Słowacja	32	Słowacja	40
16	Słowenia	27	Holandia	31
17	Ukraina	24	Bułgaria	27
18	Gruzja	15	Norwegia	25

     Kraje, które awansowały do finału

Finał[edytuj | edytuj kod]

• Prawo do głosowania w finale miały wszystkie 42 uczestniczące państwa.

Lp. Kraj Język Artysta Utwór Miejsce Punkty 01  Wielka Brytania angielski Engelbert Humperdinck „Love Will Set You Free” 25 12 02  Węgry angielski Compact Disco „Sound of Our Hearts” 24 19 03  Albania albański Rona Nishliu „Suus” 5 146 04  Litwa angielski Donny Montell „Love Is Blind” 14 70 05  Bośnia i Hercegowina bośniacki Maya Sar „Korake ti znam” 18 55 06  Rosja angielski, udmurcki Buranowskije Babuszki „Party for Everybody” 2 259 07  Islandia angielski Gréta Salóme i Jónsi „Never Forget” 20 46 08  Cypr angielski Ivi Adamou „La La Love” 16 65 09  Francja angielski, francuski Anggun „Echo (You and I)” 22 21 10  Włochy angielski, włoski Nina Zilli „L’amore è femmina” 9 101 11  Estonia estoński Ott Lepland „Kuula” 6 120 12  Norwegia angielski Tooji „Stay” 26 7 13  Azerbejdżan angielski Səbinə Babayeva „When the Music Dies” 4 150 14  Rumunia angielski, hiszpański Mandinga „Zaleilah” 12 71 15  Dania angielski Soluna Samay „Should’ve Known Better” 23 21 16  Grecja angielski Elefteria Elefteriu „Aphrodisiac” 17 64 17  Szwecja angielski Loreen „Euphoria” 1 372 18  Turcja angielski Can Bonomo „Love Me Back” 7 112 19  Hiszpania hiszpański Pastora Soler „Quédate conmigo” 10 97 20  Niemcy angielski Roman Lob „Standing Still” 8 110 21  Malta angielski Kurt Calleja „This Is the Night” 21 41 22  Macedonia macedoński Kaliopi „Crno i belo” 13 71 23  Irlandia angielski Jedward „Waterline” 19 46 24  Serbia serbski Željko Joksimović „Nije ljubav stvar” 3 214 25  Ukraina angielski Gaitana „Be My Guest” 15 65 26  Mołdawia angielski Pasha Parfeny „Lăutar” 11 81

Legenda:      1 miejsce

Tabela punktacyjna finału[edytuj | edytuj kod]

Wyniki jurorów i telewidzów
Miejsce	Telewidzowie	Punkty	Jurorzy	Punkty
1	Szwecja	343	Szwecja	296
2	Rosja	332	Serbia	173
3	Serbia	211	Albania	157
4	Turcja	176	Włochy	157
5	Azerbejdżan	151	Hiszpania	154
6	Niemcy	125	Estonia	152
7	Rumunia	117	Ukraina	125
8	Albania	106	Azerbejdżan	118
9	Grecja	89	Mołdawia	104
10	Irlandia	89	Niemcy	98
11	Macedonia	79	Rosja	94
12	Estonia	78	Cypr	85
13	Mołdawia	75	Francja	85
14	Litwa	68	Litwa	82
15	Cypr	63	Bośnia i Hercegowina	71
16	Bośnia i Hercegowina	57	Malta	70
17	Włochy	56	Macedonia	69
18	Hiszpania	45	Grecja	60
19	Islandia	39	Islandia	53
20	Ukraina	37	Rumunia	53
21	Wielka Brytania	36	Dania	51
22	Węgry	20	Turcja	50
23	Dania	18	Węgry	30
24	Norwegia	16	Norwegia	24
25	Malta	10	Irlandia	14
26	Francja	0	Wielka Brytania	11

Pozostałe nagrody[edytuj | edytuj kod]

Nagrody im. Marcela Bezençona[edytuj | edytuj kod]

W 2012 po raz kolejny postanowiono przyznać tzw. Nagrody im. Marcela Bezençona, czyli wyróżnienia przyznawane od 2002 dla najlepszych piosenek biorących udział w koncercie finałowym, sygnowane nazwiskiem twórcy konkursu – Marcela Bezençona. Pomysłodawcami statuetek zostali: szef szwedzkiej delegacji konkursowej Christer Björkman oraz członek zespołu Herreys – Richard Herrey^[73].

W 2012 nagrody w trzech kategoriach otrzymali^[74]:

Kategoria	Kraj	Utwór	Wykonawca
Nagroda Artystyczna	Szwecja	„Euphoria”	Loreen
Nagroda Kompozytorów
Nagroda Dziennikarzy	Azerbejdżan	„When the Music Dies”	Səbinə Babayeva

Faworyt OGAE[edytuj | edytuj kod]

Stowarzyszenie Miłośników Konkursu Piosenki Eurowizji (OGAE) to pozarządowa, pozapolityczna organizacja non profit^[75][76] zrzeszająca 37 krajowych fanklubów Konkursu Piosenki Eurowizji, założona przez Jari-Pekka Koikkalainena w 1984 w fińskim Savonlinna^[77]. Pozostałe państwa na świecie są zjednoczone w oddział OGAE Reszta Świata, które powstało w 2004^[75].

Od 2007 corocznie, przed każdym Konkursem Piosenki Eurowizji, większość oddziałów przeprowadza głosowanie, w którym głosuje na wszystkie piosenki zgłoszone do konkursu (z wyłączeniem propozycji krajowej), przy użyciu tzw. systemu eurowizyjnego (tj. 1-8, 10 i 12 punktów dla 10 ulubionych utworów)^[78].

W 2012 pięcioma głównymi faworytami klubów do zwycięstwa byli^[78]:

Lp.	Kraj	Utwór	Artysta	Punkty (OGAE)
1	Szwecja	„Euphoria”	Loreen	375
2	Włochy	„L’amore è femmina”	Nina Zilli	212
3	Islandia	„Never Forget”	Gréta Salóme i Jónsi	211
4	Serbia	„Nije ljubav stvar”	Željko Joksimović	199
5	Norwegia	„Stay”	Tooji	164

Kraje niebiorące udziału[edytuj | edytuj kod]

•  Andora – 19 września 2011 nadawca Ràdio i Televisió d’Andorra (RTVA) ogłosił, że nie ma w planach udziału w konkursie z powodów finansowych; kraj planował również unieważnienie członkostwa w EBU^[79][80].
•  Armenia – kilka krajowych grup walczących o prawa człowieka protestowało przeciwko ograniczeniom, wyrażając swoje obawy z reżimem rządowym w Azerbejdżanie. 7 marca 2012 EBU ogłosiła, że armeńska telewizja ARMTV zdecydowała się zrezygnować z udziału w konkursie z powodu braku gwarancji bezpieczeństwa dla ormiańskiego reprezentanta, spowodowanego nierozstrzygniętym konfliktem między krajami dotyczącego Górskiego Karabachu^[57][58]. Decyzję podjęli po przemowie Prezydenta Azerbejdżanu İlhama Əliyeva z 28 lutego 2012, w której oznajmił, że „Ormianie to największy wróg narodowy kraju”^[81][82][83]. Za zrezygnowanie z konkursu po ostatecznym terminie, państwo zostało ukarane przez EBU karą finansową, groziło mu także wykluczenie z udziału w przyszłych konkursach^[84][85].
•  Czechy – 24 listopada 2011 Česká televize (ČT) ogłosiła, że Czechy nie wezmą udziału w konkursie z powodu braku zainteresowania nadawcy i telewidzów konkursem^[86].
•  Liechtenstein – 26 listopada 2011 opublikowano dwa oficjalne akta EBU, wykazujące udzielenie aktywnego członkostwa w organizacji krajowemu nadawcy Liechtensteinu 1 Fürstentum Liechtenstein Television (1FLTV) zamiast akceptacji przyjęcia wniosku^[87]. Trzy dni później szef krajowej telewizji Peter Kölbel potwierdził, że błędną wzmiankę o aktywnym członkostwie kraju poprawiono, tym samym uniemożliwiając państwu debiut podczas konkursu^[88].
•  Luksemburg – 31 grudnia 2011 telewizja RTL Luxembourg poinformowała, że nie weźmie udziału w konkursie organizowanym w Baku^[89].
•  Monako – 23 listopada 2011 na spotkaniu EBU w Genewie odnotowano plany powrotu Monako konkurs w 2012^[90]. 3 grudnia były szef eurowizyjnej delegacji kraju, Phil Bosco, oznajmił jednak, że nadawca Télé Monte Carlo (TMC) nie zamierza uczestniczyć w konkursie w najbliższej przyszłości z powodów finansowych^[91].
•  Maroko – w sierpniu 2011 nowy marokański nadawca publiczny 2 Morocco Television (2M TV) wyraził chęć wzięcia udziału w konkursie^[92]. Doniesienia o możliwym powrocie kraju po 30-letniej nieobecności zostały wzmocnione na spotkaniu EBU w Genewie^[90], ostatecznie jednak państwo nie wzięło udziału w konkursie^[93]
•  Polska – Telewizja Polska (TVP) wycofała się z konkursu z powodu poświęcenia środków finansowych na Letnie Igrzyska Olimpijskie 2012 oraz organizację Mistrzostw Europy w piłce nożnej UEFA 2012, którą współorganizowała z Ukrainą. Rzeczniczka prasowa nadawcy, Joanna Stempień-Rogalińska, poinformowała pod koniec 2011 media, że „Telewizja Polska nie weźmie udziału w przyszłym roku w Konkursie Piosenki Eurowizji, ponieważ nasze siły i środki kierujemy na rzecz obsługi dwóch bardzo poważnych przedsięwzięć Euro 2012 i igrzysk olimpijskich”^[56]. Decyzję tę skrytykowały osoby związane w przeszłości z imprezą, takie jak Michał Wiśniewski (ESC 2003, 2006)^[94][95], czy wieloletni komentator konkursu Artur Orzech^[96]. W związku z wycofaniem się z udziału w konkursie TVP nie pokazała transmisji żadnego z koncertów eurowizyjnych^[97].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Zobacz multimedia związane z tematem: Konkurs Piosenki Eurowizji 2012

• Oficjalna strona konkursu
• Oficjalna strona OGAE Polska