Engelbert Humperdinck (piosenkarz)

Engelbert Humperdinck

Imię i nazwisko	Arnold George Dorsey
Pseudonim	Engelbert Humperdinck, Engelbert, Gerry Dorsey
Data i miejsce urodzenia	2 maja 1936 Ćennaj
Pochodzenie	Wielka Brytania
Instrumenty	fortepian
Gatunki	adult contemporary, easy listening, soft rock, pop tradycyjny, szlagier
Zawód	piosenkarz, prezenter telewizyjny
Aktywność	od 1956 roku
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Engelbert Humperdinck, właśc. Arnold George Dorsey (ur. 2 maja 1936 w Ćennaju) – brytyjski piosenkarz pochodzenia hinduskiego, znany przede wszystkim z przebojów: „Release Me”, „The Last Waltz”, „After the Lovin'” czy „A Man Without Love”. Prowadził własny program telewizyjny – The Engelbert Humperdinck Show.

W 2012 reprezentował Wielką Brytanię podczas 57. Konkursu Piosenki Eurowizji organizowanego w Baku; z utworem „Love Will Set You Free” zajął przedostatnie, 25. miejsce w finale^[1].

Dzieciństwo[edytuj | edytuj kod]

Dorsey wychował się w Leicester razem z dziesięciorgiem rodzeństwa. Jego ojciec, Marvin Dorsey, był oficerem w armii brytyjskiej, pochodzenia walijskiego, a matka Olive była hinduską śpiewaczką operową i skrzypaczką, pochodzenia niemieckiego^[2]. On sam zainteresował się muzyką w wieku 11 lat, kiedy rozpoczął grę na saksofonie. Na początku lat 50. zaczął śpiewać w nocnych klubach, gdzie prezentował m.in. kompozycje z oper Engelberta Humperdincka, które wpłynęły na niego w taki sposób, że przyjął pseudonim po tym artyście. W połowie lat 50. przeniósł się do Stanów Zjednoczonych.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze lata w Ameryce nie były pomyślne, ale zainteresowali się nim menadżerowie z Decca Records, którzy szukali nowego nazwiska. Ostatecznie, z początkiem lat 60. udało mu się wydać kilka przebojów, które jednak zostały przytłumione przez innych brytyjskich wykonawców tego okresu, w tym m.in. przez zespół The Beatles. Z czasem zachorował na gruźlicę, co wykluczyło go na jakiś czas z działalności artystycznej^[3].

W lipcu 1966 reprezentował Anglię (wraz z czterema innymi artystami) podczas corocznego festiwalu piosenki Knokke w Belgii^[4] W listopadzie tego samego roku wystąpił na scenie w Mechelen. Pojawił się też na belgijskiej liście przebojów z utworem „Dommage, Dommage”, a teledysk do piosenki został nagrany w porcie w Zeebrugge^[5].

W połowie lat 60. odwiedził w Hiszpanii niemieckiego autora tekstów Berta Kaempferta, z którym napisał trzy utwory – „Spanish Eyes”, „Strangers in the Night” i „Wonderland by Night”. Powrócił do Londynu, gdy nagrał wszystkie trzy kompozycje. Kiedy zdał sobie sprawę z potencjału „Strangers in the Night”, skonsultował się ze swoim menedżerem Gordonem Millsem, czy piosenka mogłaby zostać wydana jako singiel. Ten odmówił, a utwór został wydany przez Franka Sinatrę i stał się międzynarodowym przebojem^[6].

W 1967 nagrał balladowy singiel „Release Me”, który wydał już pod pseudonimem Engelbert Humperdinck^[3]. Piosenka przyniosła mu wielką popularność i stała się przebojem^[7]; cieszyła się powodzeniem zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i w Stanach Zjednoczonych. Engelbert natychmiast zdobył rzesze fanów, w większości kobiet. Krytycy jednak wydawali nieprzychylne recenzje: uważano, że jest tanim śpiewakiem, dążącym do zdobycia popularności (większość jego piosenek to piosenki miłosne). Zarzucano mu brak własnego stylu, także to, że nie wprowadził do sztuki nic nowego. Wydawał się jednym z wielu mu podobnych wówczas piosenkarzy z Hollywood.

W 1968 singiel „A Man Without Love” trafił na drugie miejsce brytyjskiej listy przebojów, a album o tej samej nazwie osiągnął trzecie miejsce na liście najlepiej sprzedających się albumów^[8] Pod koniec lat 60. lista piosenek Humperdincka zawierała utwory, takie jak: „Am I That Easy to Forget”, „A Man Without Love”, „Les Bicyclettes de Belsize”, „The Way It Used To Be”, „I’m A Better Man” i „Winter World of Love”. Nagrał też albumy, które przyniosły mu sławę: Release Me, The Last Waltz, A Man Without Love oraz Engelbert Humperdinck. Jego własny program telewizyjny „The Engelbert Humperdinck Show”^[9] nie osiągnął już takiego sukcesu i został wycofany po sześciu miesiącach.

Tworzył sprzedające się w milionach egzemplarzy przeboje z romantycznymi piosenkami. Liczba jego występów na żywo sięgała nawet 100 rocznie. Jednak jego piosenki nie były nadawane przez rozgłośnie radiowe, nastawione raczej na rock and rolla i to właśnie koncerty pomagały mu utrzymać kontakt z fanami. Te przedstawienia cechowała niespotykana dotychczas ekstrawagancja, która nałożyła w konsekwencji analogiczne wymagania producentom takich spektakli w różnych klubach na całym świecie. Najbardziej widoczne jest to w przedstawieniach w Las Vegas. „Nie chcę dawać ludziom tego, co już widzieli” – mówił w 1992. – „Traktuję bardzo poważnie moją rolę na estradzie. Chcę dać iskrę, której ludzie się nie spodziewają, i wielkiego kopa komuś, kto mówi nie wiedziałem, że to można zrobić!”.

Pod koniec lat 60. fankluby Humperdincka ogarnęły już cały świat. Jego członkowie wyznawali niemal nową religię: „Nasz świat to Engelbert” czy „Engelbert... Wierzymy w Ciebie”. Setki fanek twierdziło, że jest w ciąży z muzykiem.

Na początku lat 70. miał bardzo napięty harmonogram nagrań, a na koncie miał już hity, takie jak: „We Made It Happen”, „Sweetheart”, „Another Time, Another Place” czy „Too Beautiful To Last”.

Wydany w 1976 album After the Lovin' otrzymał nominację do Nagród Grammy. Wreszcie jego twórczość została doceniona przez krytyków. Jednak miał on niewielki wpływ na nagrywanie samych piosenek, a wkrótce o wszystkich sprawach, takich jak wybór piosenek na płytę, decydował już ktoś inny, a jego rola sprowadziła się do bycia śpiewającą marionetką w ręku wytwórni płytowej. Jednocześnie jego piosenki zaczęły być bardziej różnorodne.

W latach 80. miał już 50 lat, ale jego albumy ciągle regularnie wydawano. On sam dawał rocznie nawet ponad 200 koncertów. Ciągle był obiektem adoracji rzeszy fanek. Mieszkał równocześnie w Anglii i w Beverly Hills. Mimo tego, udawało mu się prowadzić stabilne życie z żoną Patrycją. Łącznie mieli czterech synów, powiązanych z pracą ojca. W 1986 nagrał piosenkę „Portofino”, która szybko stała się wielkim przebojem.

W 1989 otrzymał gwiazdkę na słynnym Pasażu Sławy w Hollywood. Spotykał się z królową Anglii i prezydentami.

Udziela się w różnych fundacjach charytatywnych. Jesienią 2007 odbył trasę koncertową po Europie.

Na początku marca 2012 brytyjski nadawca BBC ogłosił, że Humperdinck został wybrany wewnętrznie na reprezentanta Wielkiej Brytanii podczas 57. Konkursu Piosenki Eurowizji organizowanego w Baku^[10]. Jego konkursową piosenką został utwór „Love Will Set You Free”^[11], z którym wystąpił 26 maja z pierwszym numerem startowym w finale widowiska i zajął ostatecznie przedostatnie, 25. miejsce^[1].

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Dyskografia Engelberta Humperdincka.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Oficjalna strona artysty ̺(ang.)
• Engelbert Humperdinck w bazie AllMusic (ang.)
• Engelbert Humperdinck w bazie IMDb (ang.)
• Engelbert Humperdinck w bazie Filmweb
• Engelbert Humperdinck w bazie Discogs.com (ang.)
• Engelbert Humperdinck w bazie Rate Your Music (ang.)