Homo luzonensis

Homo luzonensis
Détroit et al., 2019
Okres istnienia: 0,7–0,05 mln lat temu PreꞒ Ꞓ O S D C P T J K Pg N Q 0.700/0.050 ↓ 0.700/0.050
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Rząd	naczelne
Rodzina	człowiekowate
Podrodzina	Homininae
Rodzaj	Homo
Gatunek	Homo luzonensis
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Homo luzonensis – kopalny gatunek człowieka^[1], którego szczątki zostały odkryte w jaskini Callao w Peñablance na Filipinach w 2007 roku przez Armando Salvadora Mijaresa^[2]. Znalezisko składało się z pojedynczej kości śródstopia o długości 61 milimetrów, której wiek – obliczony metodą uranowo-torową – został oszacowany na 67 tys. lat^[3][2].

Do 2019 biologiczna klasyfikacja człowieka z Callao pozostawała niepewna. Odkryta kość śródstopia (prawa kość śródstopia III^[4]) została zidentyfikowana jako pochodząca od jednego z gatunków rodzaju Homo, jednakże dokładne przypisane jej do konkretnego gatunku pozostaje nierozwiązane. Powstały koncepcje, według których człowiek z Callao może być Homo sapiens lub Homo floresiensis, choć ten drugi często uważany jest nie za odrębny gatunek, a za patologiczną formę tego pierwszego. Aby móc przyporządkować szczątki do jednego z tych gatunków, niezbędne jest jednak zbadanie żuchwy lub czaszki okazu. W latach późniejszych od odkrycia zespół, który odkrył szczątki, starał się o zezwolenie na poszukiwania innych okazów w okolicy znaleziska^[5].

10 kwietnia 2019 zespół naukowców z Francji, Australii i Filipin opublikował wyniki swoich prac, których rezultatem było zidentyfikowanie skamieniałości odkrytych w jaskini Callao jako szczątków wymarłego gatunku człowieka, który został nazwany Homo luzonensis. Publikacja pojawiła się na łamach czasopisma „Nature”^[1].

Opis[edytuj | edytuj kod]

Choć według początkowych hipotez pojawienia się człowieka na Filipinach pierwsi ludzie dostali się tam przechodząc przez pomosty lądowe podczas ostatniej epoki lodowcowej plejstocenu, najnowsze badania batymetryczne cieśniny Mindoro i kanału Sibutu dowodzą, iż żaden z pomostów nie był do końca ciągły. Obecne hipotezy mówią o tym, że człowiek z Callao i jego współplemieńcy przybyli do Luzon z Sundy na tratwach^[6]. Okres pojawienia się H. luzonensis jest zbliżony do migracji innych mieszkańców Sundy, którzy znani są z rozległych podróży w okolicach linii Wallace’a, co rozpoczęło osadnictwo na Nowej Gwinei i w Australii^[2].

Szczątki upolowanych zwierząt znaleziono w tej samej warstwie osadowej co kość H. luzonensis. Wskazuje to, iż hominid ten posiadał pewien stopień wiedzy z zakresu użycia narzędzi, aczkolwiek żadne kamienne narzędzia nie zostały odnalezione^[4][7]. Szczątki znalezionych zwierząt pochodzą od sambara filipińskiego, świni oraz wymarłego gatunku bydła^[8]. Brak kamiennych artefaktów może świadczyć o użyciu narzędzi wykonanych z roślin – na przykład bambusa.

Wzrost tego człowieka określa się na ok. 1,2 metra^[9].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Armand SalvadorA.S. Mijares Armand SalvadorA.S. i inni, New evidence for a 67,000-year-old human presence at Callao Cave, Luzon, Philippines, „Journal of Human Evolution”, 59 (1), 2010, s. 123–132, DOI: 10.1016/j.jhevol.2010.04.008 .