Eco-Nelson
 | |
| Przynależność państwowa | |
|---|---|
| Data założenia | |
| Liczba personelu | max: 9 |
Położenie na mapie Wyspy Króla Jerzego  | |
Położenie na mapie Antarktyki  | |
Położenie na mapie Szetlandów Południowych  | |
 62°14′46″S 58°58′57″W/-62,246111 -58,982500 | |
| Strona internetowa | |
Eco-Nelson – całoroczna prywatna baza polarna, położona na Wyspie Nelsona w archipelagu Szetlandów Południowych. Założył ją i prowadzi czeski polarnik Jaroslav Pavlíček[1][2].
Położenie i warunki[edytuj | edytuj kod]
Baza znajduje się nad Zatoką Maxwella, w pobliżu czterystumetrowej szerokości cieśniny Fildes, dzielącej Wyspę Nelsona od większej Wyspy Króla Jerzego. Jest ulokowana na wolnym od lodu fragmencie wybrzeża wyspy o powierzchni ok. 4 km², porośniętym roślinnością[3], którą tworzą śmiałek antarktyczny, kolobant antarktyczny oraz liczne gatunki mchów i porostów; zdarzają się także grzyby. Faunę reprezentują walenie, płetwonogie i ptaki morskie. Najczęściej spotykanymi pingwinami są pingwin białobrewy i pingwin maskowy[4].
Baza znajduje się w niewielkiej odległości od stacji położonych na Wyspie Króla Jerzego. W razie potrzeby możliwa jest ewakuacja przebywających w niej osób do chilijskiej stacji Presidente Eduardo Frei, gdzie może zostać udzielona pomoc medyczna, a stamtąd także dalej do Punta Arenas[3].
Na Wyspie Nelsona panuje chłodny klimat morski. Średnia temperatura w styczniu jest równa +3 °C, a w lipcu (środek zimy antarktycznej) wynosi -11 °C. Rekordowe wartości temperatur to -29 °C zimą i +15 °C latem. Wiatry wieje ze średnią prędkością 8 m/s, głównie z zachodu; najsilniejszy zarejestrowany poryw wiatru miał prędkość 40 m/s. Opady mokrego śniegu typowo tworzą pokrywę o grubości ok. 40 cm (choć po zawietrznej stronie przeszkód terenowych potrafi zgromadzić się kilkumetrowa warstwa), wiatr zazwyczaj szybko znosi śnieg do morza.
Historia i działalność[edytuj | edytuj kod]
Baza Eco-Nelson oferuje gościom z całego świata pobyt w Antarktyce trwający od 20 dni do roku[5], nastawiony na sztukę przetrwania. Jest to rodzaj eksperymentu, jako że duży nacisk położony jest na ekologię[1]; wiąże się to m.in. z ograniczeniami dotyczącymi dopuszczalnego bagażu i chemicznych środków czystości. Dewiza bazy brzmi: „bądź samodzielny i pomagaj innym”[3][5]. Do programu działań należy także zbieranie przedmiotów wyrzucanych przez morze podczas odpływu; dostarcza ono informacji o wpływie człowieka na środowisko[6].
Baza Eco-Nelson została założona w 1989 roku[2], od tamtej pory stale przebywa w niej od 1 do 9 osób[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Jaroslav Pavlíček : a lifetime devoted to survival. Radio Praha. [dostęp 2014-10-17]. (ang.).
- ↑ a b Polar crew. econelson.org. [dostęp 2014-10-17]. (ang.).
- ↑ a b c d In brief. econelson.org. [dostęp 2014-10-17]. (ang.).
- ↑ Nelson Island. econelson.org. [dostęp 2014-10-17]. (ang.).
- ↑ a b econelson pl. econelson.org. [dostęp 2014-10-17]. (pol.).
- ↑ Program. econelson.org. [dostęp 2014-10-17]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Eco Nelson Station / Nelson Island. French Polar Team. [dostęp 2014-10-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-20)]. (ang.).