150 Rezerwowy Pułk Piechoty (II RP)
150 Rezerwowy Pułk Piechoty (150 pp rez.) – oddział piechoty Wojska Polskiego.
Pułk nie występował w organizacji pokojowej Wojska Polskiego. Był jednostką przewidzianą do sformowania w planie osłony mobilizacji, począwszy od 1926. Jednostką mobilizującą był 50 pułk piechoty. Zakładano, że w skład pułku wejdą dwa bataliony graniczne Korpusu Ochrony Pogranicza i jeden czynny batalion piechoty. Tym ostatnim pododdziałem był zapewne III/50 pp detaszowany w Sarnach[1]. Dowództwo pułku było prawdopodobnie mobilizowane przez Dowództwo 5 Brygady Ochrony Pogranicza, stacjonujące ówcześnie w m. Łachwa[2]. Po zakończeniu formowania pułk miał wejść w skład 27 Dywizji Piechoty. Z rejonów dyslokacji pododdziałów piechoty i KOP, które przewidziane były do składu pułku, wynika, że oddział miał działać na odcinku powierzonym inspektorowi armii, gen. dyw. Kazimierzowi Sosnkowskiemu, przewidzianemu do objęcia stanowiska dowódcy Armii „Polesie”[3].
Organizacja 150 pp (rez.) w 1926[edytuj | edytuj kod]
- Dowództwo pułku
- III/50 pp w Sarnach
- 18 Batalion Graniczny w Rokitnie
- 2 Batalion Graniczny w Bereźnem
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W jego miejsce 50 pp mobilizował IV batalion.
- ↑ Po oddaniu dwóch baonów do 150 pp (rez.) i kolejnych dwóch batalionów do składu 184 pp (rez.), dowództwo brygady traciło rację bytu.
- ↑ Fakt, że 50 pp, podobnie jak 84 pp, mobilizował do 1939 cztery bataliony, pozwala na przyjęcie tezy, że 150 pp (rez.) pozostał w dalszym ciągu oddziałem piechoty przewidzianym do sformowania, a jego użycie wynikało z założeń Planu "Wschód". Zmiany w podziale administracyjnym kraju przeprowadzone w 1930 (wyłączenie powiatu sarneńskiego z województwa poleskiego i przyłączenie go do województwa wołyńskiego) oraz utworzenie w następnym roku Pułku KOP "Sarny" uprawdopodabnia tę tezę. Utworzenie tego oddziału wskazuje, że to właśnie jego dowództwo mogło być dowództwem 150 pp (rez.) Idąc dalej, założenie przedstawione przez Rajmunda Szubańskiego, w jego pracy Plan operacyjny "Wschód", że bataliony KOP, w ramach osłony mobilizacji, miały działać samodzielnie okazałoby się nieprawdziwe.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Prochwicz, Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny, cz. II. Przemiany organizacyjne i przygotowania wojenne KOP w 1939 roku, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 4 (150), Warszawa 1994
- Piotr Zarzycki, Plan mobilizacyjny "W". Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny, Pruszków 1995, ISBN 83-85621-87-3
- Rajmund Szubański, Plan operacyjny "Wschód", Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08313-4