Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Chemicznych

Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Chemicznych

Odznaka absolwencka
Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1967
Rozformowanie	1990
Patron	Stanisław Ziaja[1]
Tradycje
Rodowód	Oficerska Szkoła Wojsk Chemicznych
Dowódcy
Pierwszy	płk dypl. Bolesław Szady
Ostatni	gen. bryg. Mieczysław Karus
Organizacja
Dyslokacja	Kraków
Rodzaj sił zbrojnych	Wojska lądowe
Rodzaj wojsk	wojska chemiczne

Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Chemicznych im. Stanisława Ziai (WSOWChem) – uczelnia wojskowa Sił Zbrojnych PRL.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Szkoła wywodziła się z Kursu Oficerów Służby Chemicznej utworzonego w 1948 w Modlinie przy 2 Pomorskim Batalionie Miotaczy Ognia^[2]. W 1949 kurs ten przeniesiono do Rembertowa, a w 1953 przekształcono go Oficerską Szkołę Obrony Przeciwchemicznej, którą w październiku 1954 przeniesiono do Krakowa. W 1958 szkołę tą przemianowano na Oficerską Szkołę Wojsk Chemicznych

We wrześniu 1967 w oparciu o Oficerską Szkołę Wojsk Chemicznych sformowano Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Chemicznych. Uczelnia przygotowywała kadry dowódcze dla potrzeb wojsk chemicznych. Podchorążowie kończyli kurs samochodowy i uzyskiwali prawo jazdy kategorii „B”^[3]. W 1974 w strukturze uczelni utworzono Szkołę Oficerów Rezerwy przygotowującą absolwentów wyższych uczelni cywilnych w specjalności rozpoznanie skażeń. W 1980 powstaje Katedra Nauk Technicznych.

Szkołę rozformowano w 1990 w ramach procesu restrukturyzacji szkolnictwa wojskowego.

Kształcenie oficerów wojsk chemicznych przejęła Wyższa Szkoła Oficerska Inżynierii Wojskowej we Wrocławiu, do której przeniesiono laboratoria i sprzęt chemiczny oraz kadrę dydaktyczną i specjalistyczną ze zlikwidowanej uczelni.

Kierunki kształcenia[edytuj | edytuj kod]

WSOWChem kształciła oficerów – dowódców pododdziałów wojsk chemicznych na poziomie studiów inżynierskich w specjalności rozpoznanie i likwidacja skażeń.

Struktura organizacyjna (1975)[edytuj | edytuj kod]

• komenda
• oddział szkolenia
• wydział planowania
• wydział administracji ogólnej
• jednostki dydaktyczne
  • cykl chemii wojskowej
  • cykl dozymetrii wojskowej
  • cykl sprzętu ochrony i likwidacji skażeń
  • cykl taktyki rodzajów wojsk
  • cykl ogólnokształcący
  • cykl przedmiotów społeczno-politycznych
  • zakład szkolenia ogniowego
  • zakład wychowania fizycznego
• biblioteka naukowa
• biblioteka oświatowa
• batalion podchorążych
• szkoła chorążych i podoficerów zawodowych
• szkoła oficerów rezerwy
• kompania obsługi

Komendanci[edytuj | edytuj kod]

• płk dypl. Bolesław Szady (1967-1971)
• płk dypl. inż. Aleksy Sokołowski (1971-1974)
• płk mgr inż. Józef Korecki (1974-1986)
• płk dr inż. Władysław Chwałek (1986-1989)
• gen. bryg. Mieczysław Karus (1989-1990)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Bolesław Jagielski: Droga do gwiazdek. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07386-4.brak strony w książce
• Tomasz Leszkowicz: Spadkobiercy Mieszka, Kościuszki i Świerczewskiego. Ludowe Wojsko Polskie jako instytucja polityki pamięci historycznej. Warszawa: Wydawnictwo Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-588-7.
• Rutkowski Stanisław, Zarys dziejów polskiego szkolnictwa wojskowego, Wydawnictwo MON, Warszawa 1970
• Józef Urbanowicz [red.]: Mała encyklopedia wojskowa. Tom 3. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971, s. 579.
• Zarys historii Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Chemicznych im. S. Ziaji w Krakowie w latach 1948-1988, Wyd WSOWChem, Kraków 1988.