Oficerska Szkoła Wojsk Ochrony Pogranicza

Oficerska Szkoła

Wojsk Ochrony Pogranicza

Odznaka absolwencka OSWOP
Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1949
Rozformowanie	1968
Tradycje
Nadanie sztandaru	27 września 1962
Rodowód	Centrum Wyszkolenia Ochrony Pogranicza
Kontynuacja	WSOWZmech
Dowódcy
Pierwszy	płk Wilhelm Weber
Ostatni	płk Zbigniew Furgała
Organizacja
Numer	JW 5216
Kryptonim	Tęcza[a]
Dyslokacja	Kętrzyn ul. Sikorskiego 102
Rodzaj wojsk	Wojska Ochrony Pogranicza
Podległość	Główny Inspektor Ochrony Pogranicza

Oficerska Szkoła Wojsk Ochrony Pogranicza (OSWOP) – zlikwidowana szkoła kształcąca kandydatów na oficerów Wojsk Ochrony Pogranicza.

Historia szkoły[edytuj | edytuj kod]

Oficerska Szkoła Wojsk Ochrony Pogranicza JW 5216 (Rozkaz NDWP Nr 0210/Org. z 23 listopada 1946)^[1]z została utworzona w sierpniu 1949 w miejsce rozformowanego Centrum Wyszkolenia Ochrony Pogranicza^[2]. Szkoła podlegała Głównemu Inspektoratowi Ochrony Pogranicza w Warszawie. We wrześniu siedzibę szkoły przeniesiono z Ostródy do Kętrzyna.

Pierwsza promocja odbyła się 22 grudnia 1949. Promocji dokonał wiceminister bezpieczeństwa publicznego, gen. bryg. Konrad Świetlik^[3].

W 1950 do etatu szkoły wprowadzono ambulans sanitarny i etat oficerów zwiadu w CW MBP. Zwiększono także liczbę etatów w innych komórkach organizacyjnych. Określono liczbę batalionów szkolnych podchorążych na dwa. W rezultacie etat szkoły wzrósł do 339 etatów stałych i 642 etatów zmiennych^[b].

W 1951, w Wydziale Wyszkolenia, zamiast dotychczasowych trzech cykli szkoleniowych utworzono sześć: wyszkolenia granicznego, wyszkolenia politycznego, ogólnowojskowy, ogniowy, wyszkolenia zwiadowczego i ogólnokształcący. Wprowadzono do etatu szkoły ambulans weterynaryjny, sekcję uzbrojenia i sekcję finansową. Liczbę batalionów szkolnych zwiększono do czterech. Stan etatowy szkoły wzrósł do 367 etatów stałych i 832 etatów zmiennych^[c]

Początkowo podchorążych kształcono w trybie dwuletnim, a do 1953 przedłużono okres nauki do trzech lat.

W 1954 zmniejszono liczbę batalionów szkolnych podchorążych z czterech do trzech i wprowadzono pluton szkolny obrony przeciwchemicznej. Stan etatowy szkoły wynosił 369 etatów stałych^[d].

W 1956, zamiast trzech batalionów, wprowadzono trzy kompanie szkolne podchorążych. Zlikwidowano Cykl Wyszkolenia Zwiadowczego^[e]. Odtworzono go w 1959^[f].

W 1961 roku dowództwo posiadało kryptonim Tęcza.

W 1962 szkoła otrzymała sztandar nadany przez Radę Państwa. Uroczystość wręczenia odbyła się 27 września 1962. Sztandar wręczył dowódca WOP, gen. bryg. Eugeniusz Dostojewski, a przyjął komendant szkoły, płk Zbigniew Furgała^[3].

W 1967 podjęto decyzję o przekształceniu szkół oficerskich Wojska Polskiego na wyższe szkoły oficerskie o czteroletnim profilu nauczania. Kształcenie kadr oficerskich dla WOP powierzono Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych^[4]. W związku z tym, w 1968 Oficerską Szkołę WOP rozformowano. W 1969 miała miejsce w Kętrzynie ostatnia, 18 promocja podchorążych OS WOP. Szkoła wykształciła około 3000 oficerów Wojsk Ochrony Pogranicza^[3].

W 1970 w Kętrzynie utworzono Ośrodek Szkolenia Wojsk Wewnętrznych, a w 1972 utworzono Ośrodek Szkolenia Wojsk Ochrony Pogranicza. W 1980 Ośrodek Szkolenia WOP został przeformowany na Centrum Szkolenia Wojsk Ochrony Pogranicza.

 Osobny artykuł: Centrum Szkolenia WOP.

Struktura szkoły (1951)[edytuj | edytuj kod]

• Komenda szkoły
• Wydział polityczny
• Wydział wyszkolenia
  • Cykl wyszkolenia granicznego
  • Cykl wyszkolenia zwiadowczego
  • Cykl wyszkolenia ogniowego
  • Cykl wyszkolenia ogólnowojskowego
  • Cykl wyszkolenia politycznego
  • Cykl wyszkolenia ogólnokształcącego
• Pododdziały szkolne i kursy
• Kwatermistrzostwo.

Komendanci szkoły[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: oficerowie Oficerskiej Szkoły Wojsk Ochrony Pogranicza.

• płk Wilhlem Weber^[5]
• ppłk Mikołaj Aliezarczyk (1949–1951)
• płk Aleksy Romanow (1951–1955)^[3]
• ppłk Michał Kobylański (1955–1959)
• płk Sylwester Kościak (1959–1960)
• płk Franciszek Sawicki (1960–1961)
• płk Zbigniew Furgała (1961–1966)
• płk Jerzy Okrzeja (1966–1967).

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Grzegorz Goryński. Plany mobilizacyjne Wojsk Ochrony Pogranicza okresu zimnej wojny – zadania na rzecz MON. „Biuletyn Historyczny Muzeum Marynarki Wojennej”. 36/2021, 2021. Gdynia: Muzeum Marynarki Wojennej. ISSN 0137-5539. 
• Zenon Jackiewicz: Wojska Ochrony Pogranicza : (1945–1991): krótki informator historyczny. Kętrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej, 1998. ISBN 83-909304-3-9.
• Jerzy Prochwicz: Wojska Ochrony Pogranicza 1945–1965. Piotrków Trybunalski: Naukowe Wydawnictwo Piotrkowskie, 2011. ISBN 978-83-7726-027-2.
• Tadeusz Niedziela (red.): Wojska Ochrony Pogranicza w pięćdziesiątą rocznice objęcia służby w ochronie granicy Polski 1945–1995. Jednodniówka Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych Środowiska WOP. 1995.
• Grzegorz Zaremba, Przyczyny reorganizacji WOP w latach 1946–1948, Biuletyn SG.