Oficerska Szkoła Broni Pancernej

Oficerska Szkoła Broni Pancernej (OSBPanc) – szkoła Wojska Polskiego kształcąca kandydatów na oficerów wojsk pancernych.

Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]

Szkoła została utworzona rozkazem Naczelnego Dowódcy WP nr 56 z 19 października 1944 w Chełmie jako Oficerska Szkoła Czołgów o etacie 017/354 o ogólnym stanie 1665 podchorążych^[1]. Szkole przekazano 11 Brygadę Czołgów Armii Czerwonej, której oficerowie stanowili kadrę specjalistyczną, a sprzęt pancerny wykorzystywano do szkolenia^[1]. Działalność szkoleniową rozpoczęto 20 listopada 1944. W szkole było wówczas 350 podchorążych przygotowywanych na stanowiska: dowódców czołgów i plutonów czołgów ciężkich, dowódców czołgów i plutonów czołgów średnich, mechaników – kierowców czołgów ciężkich, dowódców dział samobieżnych, dowódców plutonów samochodów pancernych i transporterów opancerzonych, zastępców dowódców kompanii czołgów ds. technicznych. Ich szkolenie trwało 6 miesięcy. W 1945 w szkole sformowano też kompanię dokształcającą. W styczniu 1945 w szkole było 356 oficerów i 284 podoficerów kadry stałej oraz 1619 podchorążych. Do chwili zakończenia wojny wyszkolono łącznie 1036 oficerów wojsk pancernych.

Szkoła funkcjonowała w Chełmie do kwietnia 1945 r., a następnie została przeniesiona do Modlina. W tym czasie zmieniono jej nazwę na Oficerską Szkołę Broni Pancernej^[2] oraz zmniejszono jej stan etatowy do 478 oficerów i podoficerów stanu stałego i 560 podchorążych. Czas szkolenia podchorążych wydłużono do roku^[3], a następnie do dwóch lat. W czerwcu 1947 szkołę przeniesiono do Poznania, gdzie po połączeniu z Oficerską Szkołą Samochodową, którą rozformowano, powstała Oficerska Szkoła Broni Pancernej i Wojsk Samochodowych^[4]. Szkołę rozlokowano w koszarach artyleryjskich przy ul. Golęcińskiej, które przed wojną zajmowały: 7 pułk artylerii ciężkiej, 7 dywizjon artylerii konnej i 7 dywizjon artylerii przeciwlotniczej.

W szkole przygotowywano oficerską kadrę dowódczą dla potrzeb dynamicznie rozbudowywanych wojsk pancernych i zmotoryzowanych. W 1948 roku szkoła ponownie przyjęła nazwę Oficerskiej Szkoły Broni Pancernej, co związane było z przejęciem szkolenia kadry dla służby samochodowej przez Oficerską Szkołę Samochodową w Pile^[5].

W 1951 szkołę przekształcono w Oficerską Szkołę Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych^[6].

Kadra szkoły[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: oficerowie Oficerskiej Szkoły Broni Pancernej.

Komendanci

• płk Jan Lewandowski (1944-1945)
• płk Gwidon Czerwiński (1945)
• gen. bryg. Jan Mierzycan (1945-1946)
• płk Dymitr Korol (1946)
• płk Józef Żymierski (1946-1949)
• płk Jan Płużnik (1949-1951)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Zdzisław Głuszczyk, Janusz Karwat, Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego, Tradycje i współczesność, Zakład Poligraficzny Księgarni Św. Wojciecha, Poznań 1994.
• Komornicki Stanisław, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek kawalerii, wojsk pancernych i zmotoryzowanych, wyd. WIH, Warszawa 1987.
• Edmund Łukasik: Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego. zarys historii 1944-1979. Wydział Wydawniczy WSOWPanc, 1979.