Wioślarstwo na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2016 – dwójka podwójna wagi lekkiej mężczyzn

 Główny artykuł: Wioślarstwo na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2016.

Letnie Igrzyska Olimpijskie 2016

Wioślarstwo

Dwójka podwójna wagi lekkiej mężczyzn

	Pierre Houin Jérémie Azou
	Gary O’Donovan Paul O’Donovan
	Kristoffer Brun Are Strandli

Wioślarstwo na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2016 – dwójka podwójna wagi lekkiej mężczyzn – rywalizacja dwójek podwójnych wagi lekkiej mężczyzn (LM2x) podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich 2016 w Rio de Janeiro, która została przeprowadzona w dniach 8–12 sierpnia 2016 roku na torze wioślarskim położonym na lagunie Lagoa Rodrigo de Freitas. Podobnie jak podczas innych seniorskich zawodów wioślarskich, zawodnicy w każdym z wyścigów pokonywali odległość 2 kilometrów.

W konkursie wzięło udział 40 zawodników, reprezentujących 20 państw. Wszyscy zawodnicy występowali w dwójkach złożonych z reprezentantów jednego państwa. 11 osad reprezentowało państwa europejskie. Poza tym, w konkursie znalazły się też trzy osady azjatyckie, dwie północnoamerykańskie, dwie południowoamerykańskie i dwie afrykańskie. Rozegrano czternaście wyścigów: cztery wyścigi eliminacyjne, dwa wyścigi repesażowe, dwa półfinały A/B, dwa półfinały C/D, oraz cztery finały: D, C, B i A. Zwycięstwo odnieśli faworyzowani reprezentanci Francji, Pierre Houin i Jérémie Azou. Drugie miejsce zajęli Irlandczycy, bracia Gary i Paul O’Donovanowie, a na trzecim stopniu podium stanęli Norwedzy, Kristoffer Brun i Are Strandli.

Zasady kwalifikacji[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Wioślarstwo na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2016 – kwalifikacje.

Do udziału w olimpijskim konkursie dwójek podwójnych wagi lekkiej mężczyzn uprawnionych mogło zostać 20 osad. Pierwszą okazją do zdobycia kwalifikacji olimpijskiej były mistrzostwa świata w wioślarstwie, które odbyły się w dniach 30 sierpnia – 15 września 2015 roku we francuskim Aiguebelette-le-Lac. Prawo udziału w igrzyskach olimpijskich otrzymywały osady, które zajęły miejsca od 1. do 11^[1]. Pozostałe 9 kwalifikacji przyznano podczas kontynentalnych imprez kwalifikacyjnych. W dniach 5–7 października 2015 roku w Tunisie odbyły się kwalifikacje afrykańskie, podczas których kwalifikację wywalczyła 1 osada. Po 3 osady uzyskały miejsca w regatach olimpijskich podczas kwalifikacji amerykańskich, które odbyły się w dniach 22–24 marca 2016 roku w Valparaíso, oraz podczas kwalifikacji wspólnych dla Azji i Oceanii, które miały miejsce w dniach 22-25 kwietnia 2016 roku w Chungju. Ostatnie 2 miejsca zostały przydzielone podczas kwalifikacji europejskich, które odbyły się w dniach 22–25 maja 2016 roku w Lucernie^[1].

Każdy z narodowych komitetów olimpijskich mógł wystawić do udziału w igrzyskach wyłącznie jedną osadę w danej konkurencji. Jeżeli zawodnicy reprezentujący dany narodowy komitet olimpijski zdobyli kwalifikację podczas mistrzostw świata w wioślarstwie, skład osady występującej na igrzyskach mógł być różny od tego, który zdobył kwalifikację^[1]. Jeśli kwalifikacja została natomiast zdobyta podczas kontynentalnych regat kwalifikacyjnych, skład osady występującej na igrzyskach musiał być identyczny do tego, który zdobył kwalifikację. Ponadto, każdy kraj mógł uzyskać podczas kontynentalnych regat tylko jedną kwalifikację dla osady męskiej i jedną dla osady kobiecej. Jeśli dwie różne osady złożone z zawodników tej samej płci i reprezentujące jeden kraj zajęły podczas regat pozycję uprawniającą do udziału w igrzyskach, narodowy komitet olimpijski w ciągu 2 tygodni musiał podjąć decyzję, którą z tych osad wyśle do Rio de Janeiro^[1]. W ten sposób możliwości startu w igrzyskach pozbawione zostały osady Egiptu, Meksyku i Belgii. Tamtejsze komitety olimpijskie wybrały bowiem na swoich reprezentantów zawodników startujących w wyścigu jedynek, którzy również zajęli podczas kontynentalnych kwalifikacji miejsca premiowane awansem^[2][3][4].

Zawody	Etap	Poz.	Narodowość	Zawodnicy[a]	Rezultat
Mistrzostwa Świata w Wioślarstwie 2015[5]	Finał A	1	Francja	Stany Delayre Jérémie Azou	6:13,380
		2	Wielka Brytania	William Fletcher Richard Chambers	6:15,150
		3	Norwegia	Kristoffer Brun Are Strandli	6:15,620
		4	Południowa Afryka	James Thompson John Smith	6:17,460
		5	Włochy	Andrea Micheletti Pietro Ruta	6:19,390
		6	Niemcy	Moritz Moos Jason Osborne	6:26,040
	Finał B	1	Polska	Artur Mikołajczewski Miłosz Jankowski	6:20,250
		2	Stany Zjednoczone	Andrew Campbell Joshua Konieczny	6:20,550
		3	Austria	Paul Sieber Bernhard Sieber	6:22,040
		4	Szwajcaria	Daniel Wiederkehr Michael Schmid	6:22,340
		5	Irlandia	Gary O’Donovan Paul O’Donovan	6:23,200
Afrykańskie regaty kwalifikacyjne[2]	Finał A	1*[b]	Egipt	Omar Emira Mohamed Nofel	6:46,180
		1	Angola	André Matias Jean-Luc Rasamoelina	6:50,230
Amerykańskie regaty kwalifikacyjne[3]	Finał A	1	Brazylia	William Giaretton Xavier Vela	6:25,900
		2*[c]	Meksyk	N/N	6:27,400
		2	Kuba	Raúl Hernández Liosbel Hernández	6:27,500
		3	Chile	Felipe Cárdenas Bernardo Guerrero	N/N
Regaty kwalifikacyjne Azji i Oceanii[6]	Finał A	1	Chiny	Sun Man Wang Chunxin	6:24,700
		2	Japonia	Hiroshi Nakano Hideki Omoto	6:27,790
		3	Hongkong	Chiu Hin Chun Tang Chiu Mang	6:29,760
Europejskie regaty kwalifikacyjne[4]	Finał A	1*[d]	Belgia	Tim Brys Niels van Zandweghe	6:21,780
		1	Turcja	Hüseyin Kandemir Enes Kuşku	6:23,100
		2	Dania	Mads Rasmussen Rasmus Quist Hansen	6:23,130

Zmiany w składach[edytuj | edytuj kod]

Podczas igrzysk olimpijskich w takich samych składach jak podczas imprez kwalifikacyjnych wystąpiło 17 osad. W osadzie włoskiej Pietro Ruta został zastąpiony przez Marcello Mianiego. Sam zaś wziął udział w wyścigu czwórek wagi lekkiej^[7]. W osadzie francuskiej Pierre Houin zastąpił Stanyego Delayre'a po tym, gdy okazał się od niego szybszy w wyścigu jedynek podczas mistrzostw Francji^[8]. Do wyjątkowej zmiany dopuszczono także w osadzie tureckiej, która zdobyła kwalifikację w ramach europejskich regat kwalifikacyjnych. Enes Kuşku w wyniku wypadku zranił się na kilka tygodni przed igrzyskami olimpijskimi w brzuch i pachwinę, w związku z czym został zastąpiony przez Cema Yılmaza^[9].

Format[edytuj | edytuj kod]

Rywalizacja olimpijska została podzielona na cztery etapy. Pierwszym z nich były wyścigi eliminacyjne. We wszystkich czterech z nich wzięło udział po pięć osad. Do półfinałów bezpośrednio zakwalifikowano osady, które uplasowały się na miejscach pierwszym i drugim w swoich wyścigach eliminacyjnych^[10]. Pozostałe osady wzięły udział w dwóch wyścigach repesażowych, z których po dwie najszybsze osady awansowały do półfinałów A i B, zaś pozostałe uczestniczyły w półfinałach C i D. W półfinałach C i D udział wzięły po cztery osady, z których trzy najlepsze awansowały do finału C, zaś pozostałe otrzymywały prawo wystąpienia w finale D^[10]. Osady uczestniczące w finale C sklasyfikowano na pozycjach od 13. do 18., zaś osady biorące udział w finale D zajęły miejsca 19. i 20. W półfinałach A i B udział wzięło po sześć osad, z których trzy awansowały do finału A, zaś pozostałe – do finału B^[10]. Osady uczestniczące w finale A zostały sklasyfikowane na miejscach od 1. do 6., zaś osady biorące udział w finale B uplasowały się na pozycjach od 7. do 12^[10].

Terminarz[edytuj | edytuj kod]

Początkowo rywalizacja dwójek podwójnych wagi lekkiej mężczyzn miała odbyć się w dniach 7–12 sierpnia^[11]. Wyścigi eliminacyjne miały zostać rozegrane 7 sierpnia, repesaże – 8 sierpnia, półfinały C/D – 9 sierpnia, półfinały A/B i finały C oraz D – 10 sierpnia, a finały A oraz B – 12 sierpnia^[11]. Z powodu złych warunków pogodowych nie odbyły się zawody zaplanowane na 7 sierpnia oraz 10 sierpnia, przez co plan zawodów uległ znacznej zmianie. Wyścigi eliminacyjne przeniesiono na 8 sierpnia, a repesaże na 9 sierpnia^[12][13]. Wszystkie półfinały rozegrano 11 sierpnia, a wszystkie finały – 12 sierpnia^[10].

Wszystkie godziny podane są w czasie brazylijskim (UTC-03:00) oraz polskim (CEST).

Faworyci[edytuj | edytuj kod]

Przed rozpoczęciem igrzysk w roli głównych faworytów do zdobycia złotego medalu specjalistyczne serwisy sportowe upatrywały osadę francuską^[15][16]. Stany Delayre i Jérémie Azou zwyciężyli m.in. w mistrzostwach świata w 2015 roku^[5], a także trzech kolejnych mistrzostwach Europy w latach 2012–2015^[17][18][19]. Jérémie Azou w parze z Pierre’em Houinem tryumfował także podczas dwóch spośród trzech zawodów Pucharu Świata rozgrywanych w 2016 roku, przed rozpoczęciem igrzysk olimpijskich^[20][21][22]. Na pozycjach medalowych przed rozpoczęciem igrzysk olimpijskich umieszczano także brązowych medalistów mistrzostw świata w 2015 roku^[5] oraz mistrzostw Europy w 2016 roku^[23] – Norwegów Kristoffera Bruna i Are Strandlego^[15] oraz mistrzów świata z 2014 roku^[24] – Jamesa Thompsona i Johna Smitha reprezentujących Republikę Południowej Afryki^[16]. W poniższej tabeli przedstawiono rezultaty najważniejszych regat wioślarskich rozgrywanych w latach 2012–2016 oraz zawodów Pucharu Świata bezpośrednio poprzedzających igrzyska olimpijskie w Rio de Janeiro. Pogrubioną czcionką oznaczono zawodników startujących w tej konkurencji podczas Igrzysk XXXI Olimpiady.

Data	Lokalizacja	1. miejsce	Wynik	2. miejsce	Wynik	3. miejsce	Wynik	Źródło
mistrzostwa świata w wioślarstwie
31 sierpnia 2013	Chungju	Kristoffer Brun Are Strandli	6:36,040	Simon Schuerch Mario Gyr	6:37,110	Richard Chambers Peter Chambers	6:38,040	[25]
30 sierpnia 2014	Amsterdam	James Thompson John Smith	6:05,360	Stany Delayre Jérémie Azou	6:05,450	Kristoffer Brun Are Strandli	6:05,790	[24]
5 września 2015	Aiguebelette-le-Lac	Stany Delayre Jérémie Azou	6:13,380	William Fletcher Richard Chambers	6:15,150	Kristoffer Brun Are Strandli	6:15,620	[5]
mistrzostwa Europy w wioślarstwie
2 czerwca 2013	Sewilla	Stany Delayre Jérémie Azou	6:56,610	Kristoffer Brun Are Strandli	6:58,960	Simon Schuerch Mario Gyr	6:59,400	[17]
1 czerwca 2014	Belgrad	Stany Delayre Jérémie Azou	6:11,800	Konstantin Steinhübel Lars Hartig	6:13,220	Kristoffer Brun Are Strandli	6:13,280	[18]
31 maja 2015	Poznań	Stany Delayre Jérémie Azou	6:11,380	Richard Chambers William Fletcher	6:14,330	Kristoffer Brun Are Strandli	6:15,530	[19]
8 maja 2016	Brandenburg	Gary O’Donovan Paul O’Donovan	6:57,760	Moritz Moos Jason Osborne	6:59,540	Kristoffer Brun Are Strandli	7:00,520	[23]
zawody pucharu świata w wioślarstwie
17 kwietnia 2016	Varese	James Thompson John Smith	6:41,130	Gary O’Donovan Paul O’Donovan	6:41,360	Tim Brys Nils van Zandweghe	6:44,120	[20]
29 maja 2016	Lucerna	Pierre Houin Jérémie Azou	6:19,260	Kristoffer Brun Are Strandli	6:21,810	James Thompson John Smith	6:22,420	[21]
19 czerwca 2016	Poznań	Pierre Houin Jérémie Azou	6:11,920	Kristoffer Brun Are Strandli	6:14,010	Andrea Micheletti Marcello Miani	6:14,670	[22]

Rekordy[edytuj | edytuj kod]

Nazwa	Zawodnicy	Rezultat	Miejsce	Data
Rekord świata[26]	John Smith James Thompson	6:05,360	Amsterdam	30 sierpnia 2014
Rekord olimpijski[26]	Mark Hunter Zac Purchase	6:10,990	Pekin	17 sierpnia 2008

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Wyścigi eliminacyjne[edytuj | edytuj kod]

Wyścig 1[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy wyścig eliminacyjny odbył się 8 sierpnia o godzinie 11:50 czasu lokalnego i był 21. wyścigiem rozgrywanym tego dnia na torze wioślarskim^[14]. W wyścigu wzięło udział pięć osad: niemiecka, turecka, duńska, włoska i irlandzka^[27]. Na pierwszych 500 metrach na czoło wysunęli się Włosi przed Niemcami i Turkami. Na czwartym miejscu pierwszy punkt pomiaru czasu mijali Irlandczycy. W kolejnych fazach wyścigu ich tempo spadało jednak wolniej niż pozostałych osad, zaś na ostatnich 500 metrach znacząco wzrosło^[27]. W efekcie przed połową dystansu wyprzedzili oni słabnących Turków oraz Niemców, a później również i Włochów, finiszując na pierwszym miejscu. Jako drudzy na mecie pojawili się Włosi, a jako trzeci Duńczycy. Niemcy mimo gwałtownego spadku tempa na końcowych metrach obronili się przed Turkami, którzy zamknęli stawkę z czasem gorszym o niemalże 18 sekund od zwycięzców^[27].

Poz.	Tor	Zawodnicy	Państwo	Rezultaty po przepłynięciu:						Rezultat końcowy	Kwal.
				500m		1000m		1500m
1.	5	Gary O’Donovan Paul O’Donovan	Irlandia	1:33,61	4.	3:11,67	2.	4:49,72	2.	6:23,72	Q
2.	4	Andrea Micheletti Marcello Miani	Włochy	1:32,31	1.	3:09,82	1.	4:49,29	1.	6:24,10	Q
3.	3	Mads Rasmussen Rasmus Quist Hansen	Dania	1:33,72	5.	3:12,20	4.	4:51,61	3.	6:33,67	R
4.	1	Moritz Moos Jason Osborne	Niemcy	1:32,53	2.	3:11,45	2.	4:54,23	4.	6:40,48	R
5.	2	Hüseyin Kandemir Cem Yılmaz	Turcja	1:32,61	3.	3:14,34	5.	4:58,82	5.	6:41,67	R

Wyścig 2[edytuj | edytuj kod]

Drugi wyścig eliminacyjny odbył się 8 sierpnia o godzinie 12:00 czasu lokalnego i był 22. wyścigiem rozgrywanym w tym dniu na torze wioślarskim^[14]. Wystąpiło w nim pięć osad: hongkońska, amerykańska, norweska, chilijska i austriacka. W początkowej fazie wyścigu na prowadzenie wysunęli się Norwegowie, wyprzedzający Amerykanów i Chilijczyków^[28]. Wszystkie trzy osady nie oddały swoich pozycji aż do mety. Na czwartym miejscu najpierw utrzymywali się reprezentanci Hongkongu. Później jednak zostali wyprzedzeni przez Austriaków i finiszowali na ostatnim miejscu ze stratą przeszło 20 sekund do zwycięzców^[28].

Poz.	Tor	Zawodnicy	Państwo	Rezultaty po przepłynięciu:						Rezultat końcowy	Kwal.
				500m		1000m		1500m
1.	3	Kristoffer Brun Are Strandli	Norwegia	1:31,16	1.	3:08,58	1.	4:47,40	1.	6:24,81	Q
2.	2	Joshua Konieczny Andrew Campbell	Stany Zjednoczone	1:33,14	2.	3:10,41	2.	4:49,21	2.	6:26,56	Q
3.	4	Felipe Cárdenas Bernardo Guerrero	Chile	1:34,18	3.	3:14,73	3.	4:57,02	3.	6:38,95	R
4.	5	Bernhard Sieber Paul Sieber	Austria	1:35,28	5.	3:15,70	4.	4:59,36	4.	6:43,37	R
5.	1	Chiu Hin Chun Tang Chiu Mang	Hongkong	1:35,00	4.	3:17,26	5.	5:01,83	5.	6:45,05	R

Wyścig 3[edytuj | edytuj kod]

Trzeci wyścig eliminacyjny odbył się 8 sierpnia o godzinie 12:10 czasu lokalnego i był 23. wyścigiem rozgrywanym w tym dniu na torze wioślarskim^[14]. Wystąpiło w nim pięć osad: polska, japońska, kubańska, angolska i francuska^[29]. Na pierwszych 500 metrach na prowadzenie wysunęli się Francuzi, wyprzedzając kolejno Polaków, Japończyków, Kubańczyków i Angolczyków^[29]. W takiej samej kolejności osady przypłynęły do wszystkich kolejnych punktów pomiaru czasu oraz linii mety. Ostatnia osada angolska straciła do zwycięskich Francuzów przeszło 34 sekundy^[29].

Poz.	Tor	Zawodnicy	Państwo	Rezultaty po przepłynięciu:						Rezultat końcowy	Kwal.
				500m		1000m		1500m
1.	5	Pierre Houin Jérémie Azou	Francja	1:32,03	1.	3:08,40	1.	4:47,31	1.	6:24,62	Q
2.	1	Artur Mikołajczewski Miłosz Jankowski	Polska	1:33,65	2.	3:10,19	2.	4:50,26	2.	6:27,70	Q
3.	2	Hiroshi Nakano Hideki Omoto	Japonia	1:33,82	3.	3:12,50	3.	4:53,48	3.	6:34,27	R
4.	3	Raúl Hernández Liosbel Hernández	Kuba	1:35,18	4.	3:14,35	4.	4:57,01	4.	6:39,79	R
5.	4	André Matias Jean-Luc Rasamoelina	Angola	1:38,39	5.	3:22,93	5.	5:11,60	5.	6:58,93	R

Wyścig 4[edytuj | edytuj kod]

Czwarty wyścig eliminacyjny odbył się 8 sierpnia o godzinie 12:20 czasu lokalnego i był 24. wyścigiem rozgrywanym w tym dniu na torze wioślarskim^[14]. Wystąpiło w nim pięć osad: brazylijska, szwajcarska, chińska, brytyjska i południowoafrykańska. Na początku rywalizacji na czoło wysunęli się Brytyjczycy, wyprzedzając reprezentantów RPA o 1,37 sekundy^[30]. Później ich tempo spadało jednak znacznie szybciej niż miało to miejsce w przypadku ich głównych rywali. W rezultacie na 500 metrów przed metą na prowadzeniu znajdowała się już osada południowoafrykańska^[30]. Brytyjczycy utrzymali jednak do końca wyścigu drugą pozycję, zaś na trzeciej finiszowali Szwajcarzy, którzy przez większość dystansu zamykali stawkę, a Chińczyków i Brazylijczyków wyprzedzili na ostatnich kilkuset metrach. Na ostatnim miejscu do mety dotarli Brazylijczycy ze stratą 8,03 sekundy^[30].

Poz.	Tor	Zawodnicy	Państwo	Rezultaty po przepłynięciu:						Rezultat końcowy	Kwal.
				500m		1000m		1500m
1.	5	James Thompson John Smith	Południowa Afryka	1:31,48	2.	3:06,87	2.	4:44,79	1.	6:23,10	Q
2.	4	William Fletcher Richard Chambers	Wielka Brytania	1:30,01	1.	3:05,50	1.	4:45,45	2.	6:25,62	Q
3.	2	Daniel Wiederkehr Michael Schmid	Szwajcaria	1:35,64	5.	3:13,22	5.	4:52,53	5.	6:29,95	R
4.	3	Sun Man Wang Chunxin	Chiny	1:32,86	3.	3:11,04	3.	4:52,09	4.	6:30,83	R
5.	1	Xavier Vela William Giaretton	Brazylia	1:34,49	4.	3:11,84	4.	4:51,89	3.	6:31,13	R

Repesaże[edytuj | edytuj kod]

Wyścig 1[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy wyścig repesażowy odbył się 9 sierpnia o godzinie 11:40 czasu lokalnego i był 20. wyścigiem rozegranym w tym dniu na torze wioślarskim^[14]. Wystąpiło w nim sześć osad: angolska, kubańska, duńska, chilijska, chińska i turecka^[31]. Stawce początkowo przewodziły płynący w niewielkiej odległości od siebie Duńczycy i Turkowie. Podczas gdy Duńczycy utrzymali jednak swoje prowadzenie aż do mety, Turkowie spadali coraz dalej w klasyfikacji^[31]. Przed połową dystansu wyprzedzili ich Chińczycy, a później także i Kubańczycy i Chilijczycy. Ostatecznie na trzecim miejscu – za Duńczykami i Chińczykami – finiszowała osada kubańska, zaś na czwartym chilijska. Ostatni na mecie Angolczycy stracili do zwycięzców niespełna 27 sekund^[31].

Poz.	Tor	Zawodnicy	Państwo	Rezultaty po przepłynięciu:						Rezultat końcowy	Kwal.
				500m		1000m		1500m
1.	3	Mads Rasmussen Rasmus Quist Hansen	Dania	1:45:39	1.	3:31,89	1.	5:17,69	1.	7:02,78	Q
2.	5	Sun Man Wang Chunxin	Chiny	1:46,75	3.	3:34,06	2.	5:20,02	2.	7:03,88	Q
3.	2	Raúl Hernández Liosbel Hernández	Kuba	1:49,97	5.	3:37,49	5.	5:23,26	3.	7:07,17	SC/D
4.	4	Felipe Cárdenas Bernardo Guerrero	Chile	1:47,53	4.	3:36,69	4.	5:25,49	5.	7:11,38	SC/D
5.	6	Cem Yılmaz Hüseyin Kandemir	Turcja	1:45,39	1.	3:34,50	3.	5:24,81	4.	7:13,49	SC/D
6.	1	André Matias Jean-Luc Rasamoelina	Angola	1:53,09	6.	3:47,25	6.	5:41,50	6.	7:29,73	SC/D

Wyścig 2[edytuj | edytuj kod]

Drugi wyścig repesażowy odbył się 9 sierpnia o godzinie 11:50 czasu lokalnego i był 21. wyścigiem rozegranym w tym dniu na torze wioślarskim^[14]. Wystąpiło w nim sześć osad: brazylijska, niemiecka, japońska, szwajcarska, austriacka i hongkońska^[32]. Na pierwszych 500 metrach na prowadzenie wysunęli się Niemcy, wyprzedzając o kilka sekund płynących na drugiej pozycji Austriaków. Obie osady utrzymały swoje miejsca aż do mety. Na końcu stawki płynęli początkowo Szwajcarzy^[32]. Dzięki temu, że utrzymali równe tempo na całym dystansie, w połowie rywalizacji wyprzedzili oni jednak reprezentantów Hongkongu, a później również i Japończyków oraz Brazylijczyków, awansując na trzecią pozycję. Na ostatnim miejscu finiszowali Hongkończycy ze stratą niespełna 17 sekund do zwycięzców^[32].

Poz.	Tor	Zawodnicy	Państwo	Rezultaty po przepłynięciu:						Rezultat końcowy	Kwal.
				500m		1000m		1500m
1.	2	Moritz Moos Jason Osborne	Niemcy	1:42,78	1.	3:32,21	1.	5:21,98	1.	7:05,36	Q
2.	5	Bernhard Sieber Paul Sieber	Austria	1:46,32	2.	3:34,95	2.	5:23,52	2.	7:06,41	Q
3.	4	Daniel Wiederkehr Michael Schmid	Szwajcaria	1:48,69	6.	3:37,12	5.	5:24,63	3.	7:07,90	SC/D
4.	3	Hiroshi Nakano Hideki Omoto	Japonia	1:48,27	5.	3:36,84	4.	5:27,01	5.	7:11,20	SC/D
5.	1	Xavier Vela William Giaretton	Brazylia	1:47,39	4.	3:36,79	3.	5:25,98	4.	7:13,60	SC/D
6.	6	Chiu Hin Chun Tang Chiu Mang	Hongkong	1:46,69	3.	3:38,10	6.	5:30,79	6.	7:22,05	SC/D

Wyścigi półfinałowe[edytuj | edytuj kod]

1. półfinał C/D[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy wyścig półfinałowy C/D odbył się 11 sierpnia o godzinie 13:40 czasu lokalnego i był 24. wyścigiem rozegranym w tym dniu na torze wioślarskim^[14]. Wystąpiły w nim cztery osady: angolska, japońska, kubańska i brazylijska^[33]. Na pierwszym kilometrze na prowadzeniu pozostawali Japończycy, wyprzedzając Brazylijczyków i Kubańczyków. Później jednak rywale znacznie przyspieszyli, co sprawiło, że na 500 metrów przed metą na prowadzenie wysunęli się Brazylijczycy, zaś na krótko przed linią mety Japończyków wyprzedziła jeszcze osada kubańska^[33]. Na czwartym miejscu przez cały dystans płynęli Angolczycy, finiszując ze stratą przeszło 12 sekund do zwycięskiej Brazylii^[33].

Poz.	Tor	Zawodnicy	Państwo	Rezultaty po przepłynięciu:						Rezultat końcowy	Kwal.
				500m		1000m		1500m
1.	4	Xavier Vela William Giaretton	Brazylia	1:52,94	2.	3:49,06	2.	5:39,06	1.	7:27,34	FC
2.	3	Raúl Hernández Liosbel Hernández	Kuba	1:55,46	3.	3:51,76	3.	5:43,23	3.	7:30,13	FC
3.	2	Hiroshi Nakano Hideki Omoto	Japonia	1:52,41	1.	3:48,26	1.	5:40,03	2.	7:30,64	FC
4.	1	André Matias Jean-Luc Rasamoelina	Angola	1:36,65	4.	3:54,62	4.	5:49,99	4.	7:39,59	FD

2 półfinał C/D[edytuj | edytuj kod]

Drugi wyścig półfinałowy C/D odbył się 11 sierpnia o godzinie 13:50 czasu lokalnego i był 25. wyścigiem rozegranym w tym dniu na torze wioślarskim^[14]. Wystąpiły w nim cztery osady: szwajcarska, turecka, chińska i hongkońska. Na początku dystansu na około 2-sekundowe prowadzenie wysunęli się Turkowie. Na drugim miejscu płynęli Chilijczycy, a na trzecim Szwajcarzy^[34]. Później Szwajcarzy znacznie jednak przyśpieszyli względem konkurencyjnych osad, dzięki czemu na 500 metrów przed metą plasowali się już przed reprezentantami Chile^[34]. Na ostatnich metrach wysunęli się zaś na prowadzenie i finiszowali na pierwszym miejscu. Na końcu stawki przez cały dystans płynęli Hongkończycy, którzy dotarli do mety ze stratą przeszło 11 sekund do zwycięzców^[34].

Poz.	Tor	Zawodnicy	Państwo	Rezultaty po przepłynięciu:						Rezultat końcowy	Kwal.
				500m		1000m		1500m
1.	3	Daniel Wiederkehr Michael Schmid	Szwajcaria	1:54,07	3.	3:46,98	3.	5:35,37	2.	7:22,15	FC
2.	4	Cem Yılmaz Hüseyin Kandemir	Turcja	1:50,65	1.	3:44,08	1.	5:35,08	1.	7:24,14	FC
3.	2	Felipe Cárdenas Bernardo Guerrero	Chile	1:52,48	2.	3:46,23	2.	5:36,90	3.	7:24,71	FC
4.	1	Chiu Hin Chun Tang Chiu Mang	Hongkong	1:55,32	4.	3:49,34	4.	5:40,91	4.	7:33,47	FD

1. półfinał A/B[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy wyścig półfinałowy A/B odbył się 11 sierpnia o godzinie 9:10 czasu lokalnego i był 5. wyścigiem rozgrywanym w tym dniu na torze wioślarskim^[14]. Wystąpiło w nim sześć osad: niemiecka, amerykańska, francuska, irlandzka, brytyjska i chińska^[35]. Na pierwszych 500 metrach na prowadzenie wysunęli się Francuzi, wyprzedzający o nieco ponad sekundę plasujących się na drugiej pozycji Amerykanów. Obie osady utrzymały swoje lokaty aż do mety^[35]. Na trzecim miejscu początkowo płynęli Brytyjczycy, lecz przed półmetkiem zostali wyprzedzeni przez Irlandczyków i finiszowali jako czwarci. Na piątym miejscu przez cały wyścig utrzymywali się reprezentanci Niemiec, zaś na szóstym płynęli Chińczycy, którzy do mety dotarli ze stratą przeszło 27 sekund do zwycięzców^[35].

Poz.	Tor	Zawodnicy	Państwo	Rezultaty po przepłynięciu:						Rezultat końcowy	Kwal.
				500m		1000m		1500m
1.	3	Pierre Houin Jérémie Azou	Francja	1:36,43	1.	3:19,08	1.	4:58,42	1.	6:34,43	FA
2.	2	Joshua Konieczny Andrew Campbell	Stany Zjednoczone	1:37,45	2.	3:19,89	2.	4:59,46	2.	6:35,19	FA
3.	4	Gary O’Donovan Paul O’Donovan	Irlandia	1:38,78	4.	3:20,55	3.	5:00,07	3.	6:35,70	FA
4.	5	William Fletcher Richard Chambers	Wielka Brytania	1:37,55	3.	3:20,89	4.	5:00,57	4.	6:38,76	FB
5.	1	Moritz Moos Jason Osborne	Niemcy	1:39,34	5.	3:23,96	5.	5:05,73	5.	6:59,28	FB
6.	6	Sun Man Wang Chunxin	Chiny	1:39,42	6.	3:25,61	6.	5:11,51	6.	7:01,49	FB

2. półfinał A/B[edytuj | edytuj kod]

Drugi wyścig półfinałowy A/B odbył się 11 sierpnia o godzinie 9:20 czasu lokalnego i był 6. wyścigiem rozgrywanym w tym dniu na torze wioślarskim^[14]. Wystąpiło w nim sześć osad: austriacka, polska, południowoafrykańska, norweska, włoska i duńska^[36]. Na początku dystansu na prowadzenie wysunęli się Norwedzy przed Włochami i reprezentantami RPA. Dzięki znacznemu przyśpieszeniu, osada południowoafrykańska przed półmetkiem wyprzedziła Włochów, a na ostatnim 500-metrowym odcinku również i Norwegów finiszując na pierwszym miejscu^[36]. Na ostatnich metrach Włochów wyprzedzili również Polacy, spychając ich na czwarte, niepremiowane awansem do finału A, miejsce. Przez cały dystans na piątym miejscu płynęli Duńczycy, zaś na szóstym Austriacy, którzy do mety dotarli ze stratą przeszło 15 sekund do zwycięzców^[36].

Poz.	Tor	Zawodnicy	Państwo	Rezultaty po przepłynięciu:						Rezultat końcowy	Kwal.
				500m		1000m		1500m
1.	3	James Thompson John Smith	Południowa Afryka	1:39,02	3.	3:21,11	2.	4:58,64	2.	6:38,01	FA
2.	4	Kristoffer Brun Are Strandli	Norwegia	1:36,70	1.	3:18,53	1.	4:58,62	1.	6:38,65	FA
3.	2	Artur Mikołajczewski Miłosz Janowski	Polska	1:39,44	4.	3:22,53	4.	5:02,08	4.	6:40,23	FA
4.	5	Andrea Micheletti Marcello Miani	Włochy	1:38,72	2.	3:21,71	3.	5:01,55	3.	6:40,45	FB
5.	6	Mads Rasmussen Rasmus Quist Hansen	Dania	1:40,30	5.	3:23,53	5.	5:03,58	5.	6:45,05	FB
6.	1	Bernhard Sieber Paul Sieber	Austria	1:40,66	6.	3:25,25	6.	5:07,11	6.	6:53,62	FB

Finały[edytuj | edytuj kod]

Finał D[edytuj | edytuj kod]

Finał D odbył się 12 sierpnia o godzinie 12:10 czasu lokalnego i był 18. wyścigiem rozgrywanym tego dnia na torze wioślarskim^[14]. Wystąpiły w nim dwie osady: hongkońska i angolska^[37]. Już na pierwszych 500 metrach reprezentanci Hongkongu wypracowali niemalże 3-sekundową przewagę nad Angolczykami. Prowadzenia nie oddali do końca wyścigu, wyprzedzając osadę angolską o niespełna 4 sekundy^[37].

Poz.	Tor	Zawodnicy	Państwo	Rezultaty po przepłynięciu:						Rezultat końcowy
				500m		1000m		1500m
1.	1	Chiu Hin Chun Tang Chiu Mang	Hongkong	1:40,40	1.	3:26,09	1.	5:12,45	1.	6:57,95
2.	2	André Matias Jean-Luc Rasamoelina	Angola	1:43,30	2.	3:32,12	2.	5:18,36	2.	7:01,74

Finał C[edytuj | edytuj kod]

Finał C odbył się 12 sierpnia o godzinie 12:30 czasu lokalnego i był 20. wyścigiem rozgrywanym tego dnia na torze wioślarskim^[14]. Wystąpiło w nim sześć osad: japońska, turecka, brazylijska, szwajcarska, kubańska i chilijska^[38]. Na pierwszej połowie dystansu na prowadzeniu utrzymywali się Japończycy, zaś na drugim miejscu – Turkowie. W wyniku dużego wzrostu tempa na 500 metrów przed metą na prowadzeniu znajdowali się już Szwajcarzy, zaś Turków wyprzedzili Brazylijczycy zajmujący dotąd czwartą pozycję^[38]. Do mety osada brazylijska dogoniła jeszcze i nieznacznie wyprzedziła Japończyków, kończąc rywalizację na drugim miejscu, za Szwajcarami. Na ostatnim miejscu finiszowali ze stratą ponad 5 sekund Kubańczycy, którzy na ostatnich metrach zostali wyprzedzeni przez Chilijczyków^[38].

Poz.	Tor	Zawodnicy	Państwo	Rezultaty po przepłynięciu:						Rezultat końcowy
				500m		1000m		1500m
1.	4	Daniel Wiederkehr Michael Schmid	Szwajcaria	1:40,82	3.	3:24,21	3.	5:05,16	1.	6:42,57
2.	3	Xavier Vela William Giaretton	Brazylia	1:41,47	4.	3:25,21	4.	5:07,20	2.	6:44,80
3.	1	Hiroshi Nakano Hideki Omoto	Japonia	1:39,25	1.	3:22,05	1.	5,06,05	2.	6:45,81
4.	2	Cem Yılmaz Hüseyin Kandemir	Turcja	1:40,58	2.	3:24,13	2.	5:08,02	4.	6:47,06
5.	6	Felipe Cárdenas Bernardo Guerrero	Chile	1:42,47	6.	3:27,20	6.	5:09,77	6.	6:47,67
6.	5	Raúl Hernández Liosbel Hernández	Kuba	1:42,34	5.	3:26,60	5.	5:08,80	5.	6:47,80

Finał B[edytuj | edytuj kod]

Finał B odbył się 12 sierpnia o godzinie 9:20 czasu lokalnego i był 6. wyścigiem rozgrywanym tego dnia na torze wioślarskim^[14]. Wystąpiło w nim sześć osad: austriacka, niemiecka, włoska, brytyjska, duńska i chińska^[39]. Na pierwszych 500 metrach na czoło stawki wysunęli się Brytyjczycy i prowadzenia tego nie oddali do końca wyścigu^[39]. Na drugim miejscu początkowo płynęli Niemcy, a na trzecim Chińczycy, lecz na półmetku obie osady zostały wyprzedzone przez płynących coraz szybciej Włochów. Chińczycy później stracili jeszcze kolejną pozycję na rzecz Duńczyków. Na ostatnim miejscu przez cały dystans płynęli Austriacy, tracąc na mecie 14 sekund do zwycięzców^[39].

Poz.	Tor	Zawodnicy	Państwo	Rezultaty po przepłynięciu:						Rezultat końcowy
				500m		1000m		1500m
1.	4	William Fletcher Richard Chambers	Wielka Brytania	1:35,60	1.	3:14,75	1.	4:52,85	1.	6:28,81
2.	3	Andrea Micheletti Marcello Miani	Włochy	1:37,05	4.	3:16,02	2.	4:54,09	2.	6:29,52
3.	2	Moritz Moos Jason Osborne	Niemcy	1:36,09	2.	3:16,74	3.	4:56,82	3.	6:32,30
4.	5	Mads Rasmussen Rasmus Quist Hansen	Dania	1:38,17	3.	3:18,19	5.	4:58,36	4.	6:34,72
5.	6	Sun Man Wang Chunxin	Chiny	1:37,03	3.	3:17,99	4.	5:00,00	5.	6:40,74
6.	1	Bernard Sieber Paul Sieber	Austria	1:39,47	6.	3:20,93	6.	5:01,78	6.	6:42,19

Finał A[edytuj | edytuj kod]

Finał A odbył się 12 sierpnia o godzinie 10:45 czasu lokalnego i był 14. wyścigiem rozegranym tego dnia na torze wioślarskim^[14]. Wystąpiło w nim sześć osad: irlandzka, amerykańska, południowoafrykańska, francuska, norweska i polska^[40]. Na pierwszych 500 metrach na czoło stawki wysunęli się Francuzi i prowadzenia tego nie oddali aż do końca wyścigu. Na drugim miejscu początkowo płynęli Norwegowie, a na trzecim – Amerykanie. Później ci drudzy zostali jednak wyprzedzeni przez reprezentantów RPA^[40]. Wszystkie trzy osady w drugiej części dystansu utraciły swoje pozycje na rzecz Irlandczyków, którzy wytracili najmniej prędkości względem swoich rywali i dzięki temu finiszowali na drugim miejscu. Jako trzeci do mety dopłynęli Norwegowie^[40]. Na ostatniej pozycji przez cały dystans płynęli Polacy, którzy stracili do zwycięzców przeszło 11 sekund^[40].

Poz.	Tor	Zawodnicy	Państwo	Rezultaty po przepłynięciu:						Rezultat końcowy
				500m		1000m		1500m
	4	Pierre Houin Jérémie Azou	Francja	1:35,70	1.	3:14,91	1.	4:54,30	1.	6:30,70
	1	Gary O’Donovan Paul O’Donovan	Irlandia	1:37,11	5.	3:15,97	5.	4:54,91	2.	6:31,23
	5	Kristoffer Brun Are Strandli	Norwegia	1:35,80	2.	3:15,50	3.	4:55,29	3.	6:31,39
4.	3	James Thompson John Smith	Południowa Afryka	1:37,10	4.	3:15,77	4.	4:55,30	4.	6:33,29
5.	2	Joshua Konieczny Andrew Campbell	Stany Zjednoczone	1:36,23	3.	3:15,04	2.	4:55,57	5.	6:35,07
6.	6	Artur Mikołajczewski Miłosz Jankowski	Polska	1:38,11	6.	3:18,61	6.	5:00,90	6.	6:42,00

Znaczenie[edytuj | edytuj kod]

Złoty medal zdobyty przez Pierre’a Houina i Jérémiego Azou był dwunastym medalem reprezentacji Francji podczas igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro, w tym trzecim złotym^[41]. Poprzednie dwa złote medale zdobyli Denis Gargaud Chanut w konkursie C-1, w kajakarstwie górskim, oraz drużyna jeździecka w drużynowym WKKW^[41]. Dzień przed sukcesem Houina i Azou, francuscy wioślarze zdobyli jeszcze jeden brązowy medal. Wywalczyli go Thomas Baroukh, Thibault Colard, Guillaume Raineau oraz Franck Solforosi w konkursie czwórek bez sternika wagi lekkiej mężczyzn^[42]. W sumie podczas igrzysk olimpijskich Francuzi zdobyli 42 medale, z których 10 było wykonanych z najcenniejszego kruszcu^[41]. Medal Houina i Azou był także 683. medalem (w tym 205. złotym) wywalczonym przez reprezentację Francji w całej jej historii startów w letnich igrzyskach olimpijskich^[43] oraz 40. medalem (w tym 8. złotym) zdobytym przez Francuzów podczas olimpijskich regat wioślarskich^[44]. Kilka dni po rozegraniu finału wyścig skomentował Jérémie Azou:

Srebrny medal braci Garyego i Paula O’Donovanów był pierwszym medalem zdobytym przez reprezentantów Irlandii podczas igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro i jednym z dwóch, które Irlandczycy zdobyli przed końcem imprezy^[46]. Drugi – również srebrny – zdobyła Annalise Murphy w regatach żeglarskich klasy Laser Radial^[46]. Był to także 30. medal wywalczony przez reprezentację Irlandii w całej jej historii startów w igrzyskach olimpijskich^[47] oraz pierwszy medal zdobyty przez Irlandczyków podczas olimpijskich regat wioślarskich^[44]. Po zakończeniu wyścigu Gary O’Donovan ocenił występ swój i brata:

Brązowy medal Kristoffera Bruna i Are Strandliego był drugim medalem reprezentacji Norwegii podczas igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro i jednym z czterech medali, które Norwegowie zdobyli przed końcem imprezy^[49]. Wszystkie pozostałe również były brązowe^[49]. Norwescy wioślarze zdobyli podczas tych igrzysk jeszcze jeden medal. Dzień przed Brunem i Strandlim po brązowe medale sięgnęli Kjetil Borch i Olaf Tufte w wyścigu dwójek podwójnych^[50]. Medal Bruna i Strandliego był 150. medalem wywalczonym przez reprezentację Norwegii w całej jej historii startów w letnich igrzyskach olimpijskich^[51] oraz 16. medalem zdobytym przez Norwegów podczas olimpijskich regat wioślarskich^[44]. Zadowolenie z osiągniętego rezultatu wyraził Are Strandli:

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]