Spalenie osmańskiego okrętu flagowego u wybrzeży Chios
| Wojna o niepodległość Grecji | |||
 Spalenie tureckiego okrętu flagowego przez Kanarisa (mal. Nikiforos Litras, 1873) | |||
| Czas | 6 czerwca?/18 czerwca 1822 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Wynik | zniszczenie 84-działowego okrętu flagowego „Mansur al-liwa” | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Grecji  | |||
| 38°22′39″N 26°03′54″E/38,377500 26,065000 | |||
Spalenie osmańskiego okrętu flagowego u wybrzeży Chios – grecki atak na osmańską flotę, do którego doszło 18 czerwca 1822 roku w trakcie wojny o niepodległość Grecji.
Podłoże[edytuj | edytuj kod]
W marcu i kwietniu 1822 roku flota osmańska pod dowództwem kapudana paszy Kara Aliego zajęła wyspę Chios. Rozpoczęła się rzeź ludności wyspy, która trwała przez cały kwiecień 1822. Zginęło ponad 20 tysięcy ludzi, liczbę uprowadzonych w niewolę (w większości dziewcząt i młodych kobiet) ocenia się na 50–60 tysięcy[1].
Skutkiem masakry było wyludnienie wyspy. Hekatomba dokonana na ludności wyspy wstrząsnęła zachodnią opinią publiczną, która odtąd zaczęła domagać się od swych rządów interwencji dyplomatycznej, a nawet militarnej po stronie Greków.
Atak[edytuj | edytuj kod]
W odpowiedzi na rzeź wyspy Chios Grecy postanowili spalić osmański okręt flagowy z wykorzystaniem branderów.
Atak miał miejsce w nocy 18 czerwca 1822 roku, kiedy wiatry były sprzyjające, noc była ciemna, a Turcy obchodzili Ramazan Bayrami. Załoga Konstandinosa Kanarisa przymocowała swój brander do osmańskiej jednostki flagowej, 84-działowego okrętu liniowego „Mansur al-liwa”. Ogień szybko rozprzestrzenił się i dotarł do ładowni prochowej, powodując eksplozję, która zniszczyła okręt[2].
Około dwóch tysięcy żołnierzy i marynarzy osmańskich zginęło lub utonęło, w tym admirał floty Nasuhzade Ali Pasza[2].
W swym utworze Admirał Miaulis z cyklu Bohaterowie Grecji, francusko-grecki dyplomata Eugène Yemeniz określił Kanarisa jako prekursora stosowanej przez Greków partyzanckiej metody walki z flotą turecką[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ludwik Bazylow: Historia powszechna 1789–1918, Książka i Wiedza, Warszawa 1981, s. 401.
- ↑ a b Hugh Chisholm: Encyclopædia Britannica (11. edycja): Kanaris, Constantine, T. 15, Cambridge University Press, 1911, s. 467.
- ↑ Eugène Yemeniz: Bohaterowie Grecji: Admirał Miaulis, „Ruch Literacki” nr 30–45, 1876.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Roger Charles Anderson: Naval Wars in the Levant 1559–1853. Princeton University Press, 1952, s. 619.
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}