Pride Fighting Championships
PRIDE Fighting Championships – działająca w latach 1997-2007 japońska organizacja promująca walki MMA. W ciągu dziesięciu lat swojego istnienia PRIDE było gospodarzem w sumie 68 gal (66 na terenie Japonii i 2 w Las Vegas), stając się jedną z dwóch (obok UFC) największych organizacji MMA na świecie. Swój byt zakończyła w 2007 roku, kiedy została sprzedana amerykańskiej spółce ZUFFA – głównemu udziałowcowi konkurencyjnego UFC.
Historia[edytuj | edytuj kod]
1997-2000[edytuj | edytuj kod]
Inauguracyjna gala PRIDE odbyła się 11 października 1997 roku w Tokio. W walce wieczoru zmierzyli się mistrz brazylijskiego jiu-jitsu Rickson Gracie oraz jeden z najpopularniejszych ówcześnie japońskich wrestlerów Nobuhiko Takada.
Charakterystyczne dla PRIDE FC było nadawanie tytułów mistrzowskich zarówno w drodze turniejów PRIDE Grand Prix, jak i w pojedynczych walkach o przechodni pas mistrza PRIDE w danej kategorii wagowej. Pierwszy tytuł mistrzowski został przyznany 1 maja 2000 roku Markowi Colemanowi, zwycięzcy 16-osobowego turnieju bez podziału na kategorie wagowe − PRIDE Openweight Grand Prix 2000. W ćwierćfinale tego turnieju zmierzyli się ze sobą Kazushi Sakuraba i Royce Gracie. Ich walka toczyła się według specjalnych zasad i trwała 90 minut, będąc najdłuższym pojedynkiem MMA w historii.
2001-2005[edytuj | edytuj kod]
3 listopada 2001 roku, podczas gali PRIDE 17 zainicjowano walki o mistrzostwo PRIDE FC w kategoriach wagowych. Pierwszymi mistrzami zostali Brazylijczycy Antônio Rodrigo Nogueira (w wadze ciężkiej) i Wanderlei Silva (w wadze średniej).
Zorganizowana wspólnie w 2002 roku z FEG wielka gala sportów walki PRIDE Shockwave zgromadziła na Stadionie Olimpijskim w Tokio co najmniej 70-tysięczną widownię (według organizatorów nawet ponad 90-tysięczną), ustanawiając pod tym względem światowy rekord dla zawodów MMA[1][2].
W marcu 2003 roku na gali PRIDE 25 Rosjanin Fiodor Jemieljanienko pokonał przez decyzję sędziów Nogueirę i odeberał mu mistrzostwo, rozpoczynając tym samym swoją ponad czteroletnią dominację w wadze ciężkiej oraz stając się jedną z największych gwiazd światowego MMA.
W październiku 2003 roku wprowadzono serię gal Bushido i dwie nowe kategorie wagowe – lekką i półśrednią. W 2005 roku wyłoniono mistrzów w obu tych kategoriach: czempionem w wadze lekkiej został Takanori Gomi, a w półśredniej Dan Henderson.
W czerwcu 2005 roku na gali PRIDE Critical Countdown 2005 w walce przeciwko Antonio Rodrigo Nogueirze zadebiutował Paweł Nastula, jedyny Polak występujący w PRIDE FC (w sumie w latach 2005-2006 stoczył cztery walki).
2006-2007[edytuj | edytuj kod]
W październiku 2006 roku zorganizowano pierwszą galę poza granicami Japonii – PRIDE 32 w Las Vegas.
W tym samym roku z transmisji zawodów PRIDE FC zrezygnowała ogólnojapońska stacja Fuji TV (nieoficjalnym powodem zerwania kontraktu były pogłoski o rzekomym zdobyciu kontroli nad organizacją przez yakuzę). Był to wielki cios, gdyż wpływy ze sprzedaży praw do transmisji stanowiły lwią część przychodów PRIDE. Organizacja stanęła zatem w obliczu poważnych problemów finansowych. Ogłoszono zaprzestanie organizowania gal Bushido.
W lutym 2007 roku odbyła się druga gala PRIDE na terenie USA (PRIDE 33), podczas której Dan Henderson znokautował Wanderleia Silvę, odbierając mu mistrzostwo w wadze średniej. Wkrótce potem, 27 marca 2007 roku właściciel PRIDE, spółka Dream Stage Entertainment (DSE), sprzedała całość udziałów braciom Frankowi i Lorenzo Fertita (ZUFFA Ltd.), kasynowym potentatom z Las Vegas, a zarazem głównym udziałowcom UFC – największego konkurenta PRIDE. Ostatnia gala PRIDE odbyła się 7 kwietnia 2007 roku w Tokio (PRIDE 34).
5 października 2007 roku Jamie Pollack, zatrudniony przez ZUFFA jako doradca prawny, który krótko po transakcji przybył do Japonii, aby zarządzać nowo powstałym holdingiem PRIDE Worldwide, zamknął drzwi oddziału i zwolnił wszystkich jego pracowników. Zawodnicy, którzy mieli ważne kontrakty, zostali automatycznie przejęci przez ZUFFA (m.in. Antônio Rodrigo Nogueira, Wanderlei Silva); część z nich już wcześniej podpisała nowe umowy na walki w UFC (Mirko Filipović, Quinton Jackson). Pozostali przenieśli się do innych organizacji lub zostali wolnymi agentami (m.in. Fiodor Jemieljanienko, Mark Hunt czy Takanori Gomi).
Kategorie wagowe[edytuj | edytuj kod]
Specyfiką PRIDE było to, że zawodnicy mogli walczyć pomiędzy sobą bez względu na różnicę wagi. Podział na kategorie wagowe miał jedynie znaczenie w przypadku walk o mistrzostwo lub turniejów Grand Prix w danej kategorii. Od 2003 roku obowiązywał podział na cztery kategorie wagowe:
- ciężka (ponad 93 kg / 205 lb)
- średnia (do 93 kg / 205 lb)
- półśrednia (do 83 kg / 183 lb)
- lekka (do 73 kg / 161 lb)
Reguły[edytuj | edytuj kod]
Walka toczyła się na ringu o wymiarach 7 na 7 metrów.
Rundy[edytuj | edytuj kod]
Walka trwała trzy rundy (2 minuty przerwy pomiędzy każdą):
- pierwsza runda 10 minut
- druga i trzecia po 5 minut
Wyjątek stanowiły reguły turniejów Pride Bushido (lżejsze kategorie wagowe) – tylko dwie rundy:
- pierwsza 10 minut
- druga 5 minut
Zakończenie walki[edytuj | edytuj kod]
Wygrana następowała przez:
- poddanie się przeciwnika
- nokaut
- nokaut techniczny – walkę przerywa sędzia, lekarz lub sekundanci
- dyskwalifikację – 3 żółte kartki,
- na punkty – punkty przyznawane przez 3 sędziów; kryteria: agresywność, stopień obrażeń zadanych przeciwnikowi, liczba ciosów i kontrola walki w parterze, różnica wagi pomiędzy rywalami.
Wyjątkowo niektóre walki toczyły się według specjalnych zasad, które przewidywały, że w przypadku nie zakończenia się walki przed czasem, zostawał automatycznie ogłaszany remis.
Akcje zabronione[edytuj | edytuj kod]
- atakowanie krocza
- uderzenia łokciami w głowę
- uderzenia głową
- atakowanie oczu przeciwnika
- ciągnięcie za włosy lub uszy
- gryzienie
- wkładanie palców do ust, nosa lub uszu
- kopanie lub uderzanie rękoma w tył głowy przeciwnika i kark
- dźwignie na małe stawy (dozwolone atakowanie co najmniej 4 palców rąk lub nóg)
- wyrzucanie przeciwnika poza ring
- uciekanie poza ring
- przytrzymywanie się lin ringu
- kopanie w głowę przeciwnika leżącego twarzą do ziemi
- stosowanie olejków i innych substancji natłuszczających
Mistrzowie PRIDE FC[edytuj | edytuj kod]
| Kategoria | Waga | Mistrz | Okres | |
|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Kraj | |||
| Ciężka | ponad 93 kg / 205 lb | Antônio Rodrigo Nogueira |  | 03.11.2001 - 16.03.2003 |
| Fiodor Jemieljanienko |  | 16.03.2003 - 07.04.2007 | ||
| Średnia | poniżej 93 kg / 205 lb | Wanderlei Silva | | 03.11.2001 - 24.02.2007 |
| Dan Henderson |  | 24.02.2007 - 07.04.2007 | ||
| Półśrednia | poniżej 83 kg / 183 lb | Dan Henderson | | 31.12.2005 - 07.04.2007 |
| Lekka | poniżej 73 kg / 161 lb | Takanori Gomi |  | 31.12.2005 - 07.04.2007 |
Waga ciężka (ponad 93 kg)[edytuj | edytuj kod]
| Nr | Zdjęcie | Mistrz | Od | Do | Obrony tytułu | |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1. | _CROPPED.jpg) | Antônio Rodrigo Nogueira (pokonał Heatha Herringa) | 3 listopada 2001 (PRIDE 17) | 16 marca 2003 | ||
| 2. |  | Fiodor Jemieljanienko | 16 marca 2003 (PRIDE 25) | październik 2007 |
| |
| - | | Antônio Rodrigo Nogueira (pokonał o tymczasowy tytuł Mirko Filipovicia) | 9 listopada 2003 (PRIDE Shockwave 2004) | 31 grudnia 2004 | ||
| Na początku października 2007 organizacja zakończyła swoją działalność. | ||||||
Waga średnia (93 kg)[edytuj | edytuj kod]
| Nr | Zdjęcie | Mistrz | Od | Do | Obrony tytułu | |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1. | .jpg) | Wanderlei Silva (pokonał Kazushiego Sakurabę) | 3 listopada 2001 (PRIDE 17) | 24 lutego 2007 |
| |
| 2. | .jpg) | Dan Henderson | 24 lutego 2007 (PRIDE 33) | 8 września 2007 | ||
| Pas mistrzowski PRIDE wagi średniej został zunifikowany z pasem mistrzowskim UFC wagi półciężkiej 8 września 2007 kiedy to mistrz UFC Quinton Jackson pokonał Hendersona na gali UFC 75[3]. | ||||||
Waga półśrednia (84 kg)[edytuj | edytuj kod]
| Nr | Zdjęcie | Mistrz | Od | Do | Obrony tytułu | |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1. | | Dan Henderson (pokonał Murilo Bustamante) | 31 grudnia 2005 (PRIDE Shockwave 2005) | 1 marca 2008 | ||
| Pas mistrzowski PRIDE wagi półśredniej został zunifikowany z pasem mistrzowskim UFC wagi średniej 1 marca 2008 kiedy to mistrz UFC Anderson Silva pokonał Hendersona na gali UFC 82[4]. | ||||||
Waga lekka (73 kg)[edytuj | edytuj kod]
| Nr | Zdjęcie | Mistrz | Od | Do | Obrony tytułu | |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1. |  | Takanori Gomi (pokonał Hayato Sakuraia) | 31 grudnia 2005 (PRIDE Shockwave 2005) | październik 2007 |
| |
| Na początku października 2007 organizacja zakończyła swoją działalność. | ||||||
| Rok | Kategoria | Mistrz | Finalista | ||
|---|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Kraj | Nazwisko | Kraj | ||
| 2000 | Open | Mark Coleman | | Ihor Wowczanczyn |  |
| 2003 | Średnia | Wanderlei Silva | | Quinton Jackson | |
| 2004 | Ciężka | Fiodor Jemieljanienko | | Antônio Rodrigo Nogueira | |
| 2005 | Średnia | Mauricio Rua | | Ricardo Arona | |
| Półśrednia | Dan Henderson | | Murilo Bustamante | | |
| Lekka | Takanori Gomi | | Hayato Sakurai | | |
| 2006 | Open | Mirko Filipović |  | Josh Barnett | |
| Półśrednia | Kazuo Misaki | | Denis Kang |  | |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ UFC 68 Breaks North American Attendance Record. [dostęp 2009-11-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-05-28)]. (ang.).
- ↑ Dave Meltzer: UFC 129 sellout means more Toronto shows. sports.yahoo.com, 15 lutego 2011. [dostęp 2012-02-08]. (ang.).
- ↑ White not worried about the competition [online], sports.espn.go.com [dostęp 2017-11-25].
- ↑ UFC 82 results and LIVE fight commentary for 'Pride of a Champion' fight night - MMAmania.com [online], www.mmamania.com [dostęp 2017-11-25].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Oficjalna strona PRIDE FC (ang.)
- Zasady walki. pridefc.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-09)]. (ang.)