Mark Coleman
 Coleman w 2005 | ||||||||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko | Mark Daniel Coleman | |||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Pseudonim | The Hammer | |||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | ||||||||||||||||||||||||||||
| Obywatelstwo | ||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost | 185 cm | |||||||||||||||||||||||||||
| Masa ciała | 93 kg | |||||||||||||||||||||||||||
| Styl walki | ||||||||||||||||||||||||||||
| Debiut | 1996 | |||||||||||||||||||||||||||
| Kategoria wagowa | ||||||||||||||||||||||||||||
| Klub | Team Hammer House | |||||||||||||||||||||||||||
| Bilans walk zawodowych | ||||||||||||||||||||||||||||
| Liczba walk | 26 | |||||||||||||||||||||||||||
| Zwycięstwa | 16 | |||||||||||||||||||||||||||
| Przez nokauty | 7 | |||||||||||||||||||||||||||
| Przez poddania | 5 | |||||||||||||||||||||||||||
| Przez decyzje | 4 | |||||||||||||||||||||||||||
| Porażki | 10 | |||||||||||||||||||||||||||
| Remisy | 0 | |||||||||||||||||||||||||||
| Nieodbyte | 0 | |||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||
Mark Daniel Coleman (ur. 20 grudnia 1964 w Fremont) − amerykański zapaśnik i zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA)[1]. Wicemistrz świata w zapasach w stylu wolnym w kat. 100 kg (1991), mistrz UFC w wadze ciężkiej (1997) i zwycięzca PRIDE Openweight Grand Prix (2000).
Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]
Zapasy[edytuj | edytuj kod]
Zaczął trenować zapasy jako nastolatek, a następnie kontynuował amatorską karierę zapaśniczą na studiach. Był mistrzem NCAA. Następnie został członkiem seniorskiej reprezentacji USA w stylu wolnym. W 1991 roku zdobył złoty medal igrzysk panamerykańskich oraz srebrny mistrzostw świata w kat. do 100 kg. Na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie w 1992 roku w tej samej kategorii wagowej zajął siódme miejsce[2]. Trzykrotny złoty medalista Mistrzostw Panamerykańskich.
MMA[edytuj | edytuj kod]
W 1996 roku rozpoczął swoją karierę w MMA, wygrywając turniej UFC 10. Dwa miesiące później wygrał kolejny turniej UFC, a w 1997, po pokonaniu Dana Severna, został pierwszym mistrzem wagi ciężkiej UFC. Uważa się go za prekursora, obecnie bardzo popularnej, strategii walki zwanej „ground-and-pound”, która polega na zajęciu dogodnej pozycji w parterze i zadawaniu ciosów przeciwnikowi. Jeszcze w 1997 roku stracił tytuł mistrzowski na rzecz Maurice’a Smitha, a w kolejnych latach poniósł jeszcze dwie dotkliwe porażki: z Pete’em Williamsem (pierwsza przegrana przez nokaut) i z Pedro Rizzo.
W 1999 roku zadebiutował w Pride FC, przegrywając przez poddanie z popularnym japońskim zawodnikiem, Nobuhiko Takadą. Następnie wygrał turniej Grand Prix 2000, pokonując kolejno: Masaaki Satake, Akirę Shoji, Kazuyuki Fujitę i Ihora Wowczanczyna. Był to ostatni wielki sukces Colemana, który w kolejnych latach zaliczył serie przegranych z nowymi gwiazdami Pride: w 2001 przegrał przez poddanie z Antonio Rodrigo Nogueirą, w 2004 do poddania zmusił go mistrz wagi ciężkiej Fiodor Jemieljanienko, a rok później został znokautowany przez Mirko Filipovicia.
W 2006 roku starł się z jednym z najlepszych zawodników wagi średniej, Maurício Ruą. Rua, który broniąc się przed obaleniem, upadł tak niefortunnie, iż złamał sobie rękę. Jednak Coleman tego nie zauważył, i dalej atakował krzyczącego z bólu „Szoguna”. Wtedy na ring wtargnęli koledzy Ruy z klubu Chute Boxe, z mistrzem wagi średniej Wanderleiem Silvą na czele, i wdali się w bójkę z Colemanem i jego sekundantami. Po tym zajściu Coleman przeprosił Ruę, ale nie zostały one przyjęte, a Silva wyzwał do walki wszystkich członków klubu Hammer House. W październiku 2006 roku, na pierwszej gali Pride w USA, Coleman ponownie stanął do walki z Jemieljanienką, jednak i tym razem przegrał przez poddanie.
W marcu 2008 roku został włączony do Hali Sław UFC. Wkrótce potem, w sierpniu miał zmierzyć się w swojej pierwszej od 9 lat walce w UFC z Brockiem Lesnarem, jednak wycofał się z niej z powodu kontuzji. Do rywalizacji powrócił w styczniu 2009 roku, gdy przegrał przez TKO w rewanżu z Ruą. Po kolejnej porażce w 2010 roku z rąk Randy’ego Couture’a władze UFC nie przedłużyły z Colemanem kontraktu[3].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Coleman ma dwie córki, Mackenzie i Morgan, z poprzedniego małżeństwa. Trzecią córkę, Skylar, ma ze swoją obecną partnerką Tiną[4].
Wystąpił w filmie dokumentalnym The Smashing Machine: The Life and Times of Mark Kerr wraz z innym zawodnikiem i byłym przyjacielem Markiem Kerrem.
W czerwcu 2006 roku ogłoszono, że Coleman jest jednym z nowych trenerów amerykańskiej organizacji International Fight League[5]. W późniejszym czasie został zastąpiony jednak na tym stanowisku przez Franka Shamrocka[6][7].
W 2018 roku ujawnił, że był jedną z ofiar doktora Richarda Straussa w związku ze skandalem związanym z molestowaniem na Uniwersytecie Stanowym w Ohio[8].
Pod koniec 2020 roku poinformował, że doznał zawału serca w wyniku całkowitej blokady tętnicy i przeszedł operację wszczepienia stentu[9].
W wywiadzie dla Ariela Helwaniego we wrześniu 2021 roku ujawnił, że Wes Sims namówił go do wzięcia udziału w odwyku ze względu na problem alkoholowy. W wywiadzie Coleman stwierdził, że na tę sytuację złożyło się wiele problemów osobistych, a także, że od czasu odwyku zachowuje trzeźwość[10].
W marcu 2024 roku, po próbie ratowania rodziców i psa z pożaru domu, Coleman trafił do szpitala w stanie krytycznym z powodu zatrucia dymem. Udało mu się uratować rodziców, ale jego pies nie przeżył pożaru[11].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sherdog.com, Mark [online], Sherdog [dostęp 2024-03-13] (ang.).
- ↑ Mark Coleman. sports-reference.com. [dostęp 2011-08-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-07-10)]. (ang.).
- ↑ Mark Coleman Released By UFC After UFC 109 Loss; Phillipe Nover and Tim Hague Also Cut. mmafrenzy.com, 10 lutego 2010. [dostęp 2011-08-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-02-13)]. (ang.).
- ↑ Where Are They Now? – Mark Coleman | UFC FIGHT PASS. [dostęp 2024-03-13].
- ↑ International Fight League [online], web.archive.org, 19 sierpnia 2006 [dostęp 2024-03-13] [zarchiwizowane z adresu 2006-08-19].
- ↑ International Fight League [online], web.archive.org, 11 sierpnia 2006 [dostęp 2024-03-13] [zarchiwizowane z adresu 2006-08-11].
- ↑ MMAWeekly com Staff, - FRANK SHAMROCK NAMED NEWEST COACH IN IFL [online], MMAWeekly.com | UFC and MMA News, Results, Rumors, and Videos, 31 lipca 2006 [dostęp 2024-03-13] (ang.).
- ↑ Ohio State Wrestlers Share Emotional Descriptions Of Alleged Abuse | NBC News. [dostęp 2024-03-13].
- ↑ Ryan Harkness, Mark Coleman gives update from hospital following heart attack [online], MMAmania.com, 8 listopada 2020 [dostęp 2024-03-13] (ang.).
- ↑ Mark Coleman: Kevin Randleman Was A 'Very Special Man' | The MMA Hour | MMA Fighting. [dostęp 2024-03-13].
- ↑ Telewizja Polska S.A, Bohaterstwo ikony UFC. Uratował rodziców, sam jest w stanie ciężkim [online], sport.tvp.pl, 12 marca 2024 [dostęp 2024-03-13] (pol.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Profil na sherdog.com (ang.)
