Laska z ukrytym ostrzem

Laska z ukrytym ostrzem – rodzaj kolnej broni białej w postaci laski, do której rękojeści mocowana jest wąska głownia, ukrywana w pochwie, będącej jednocześnie trzonkiem laski.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Walorem laski z ukrytym ostrzem była możliwość wykorzystania do samoobrony przy możliwości skrytego przenoszenia. Używana była szczególnie przez zamożnych obywateli, posiadających przynajmniej podstawową wiedzę z zakresu szermierki^[1]. Ponieważ nie wyglądała jak broń (co mogło zaskoczyć ewentualnego napastnika lub ofiarę) jej posiadanie bywało obejmowane restrykcjami. Przykładowo we Francji przed rewolucją lutową 1848 roku władze zakazywały produkowania i używania tego typu lasek^[2]. Podobnie w pozostałej części XIX-wiecznej Europy produkcja i sprzedaż lasek tego typu była prawnie zakazana z nielicznymi wyjątkami wydawania specjalnych zezwoleń na ich posiadanie dla podróżnych chcących używać ich do samoobrony^[1].

W opowieściach typu „płaszcza i szpady”, w szczególności w brytyjskich melodramatach epoki wiktoriańskiej laska z ukrytym ostrzem była typową bronią czarnych charakterów, podobnie jak sztylet, trucizna i materiały wybuchowe^[3].

W zbiorach Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie znajduje się laska używana przez generała pilota Witolda Urbanowicza^[2]. W Polsce w XXI wieku broń tego typu objęta jest prawnymi restrykcjami, a na jej posiadanie wymagane jest pozwolenie na broń^[4].

Opis[edytuj | edytuj kod]

Laska z ukrytym ostrzem była wytwarzana między innymi z drewna i kości słoniowej, ale nie było konkretnych wzorów produkcyjnych. Głownia mogła mieć dowolny kształt, długość i wykorzystany materiał. Po umieszczeniu głowni w pochwie laska, dzięki odpowiedniej konstrukcji i dokładności wykonania, mogła być używana również jako zwyczajna laska^[1].

Analogiczny układ konstrukcyjny znalazł również miejsce wśród broni azjatyckiej: indyjskim gupti i japońskim shimomizue^[5].