Konstantin Nikiforow

Konstantin Nikiforow

Константин Никифоров

major
Data i miejsce urodzenia	31 października 1856 Gabrowo
Data i miejsce śmierci	1 lutego 1891 Merano
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Armia Księstwa Bułgarii
Główne wojny i bitwy	Wojna rosyjsko-turecka (1877–1878), wojna serbsko-bułgarska
Odznaczenia

Konstantin Nikiforow Popkonstantinow (bułg. Константин Никифоров Попконстантинов, ur. 31 października 1856 w Gabrowie, zm. 1 lutego 1891 w Merano^[1]) – bułgarski wojskowy i polityk, major, minister wojny Księstwa Bułgarii (1885-1886).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Gabrowie, był synem nauczyciela Nikifora i Any. Uczył się w Gabrowie, Elenie, a następnie w Mikołajowie na Ukrainie^[1]. W 1876 rozpoczął naukę w szkole artylerii w Petersburgu, w tym czasie służył w 26 brygadzie artylerii armii rosyjskiej. Naukę w szkole wojskowej przerwał w 1877, by wziąć udział w wojnie z Turcją. Po wyzwoleniu Bułgarii służył w 1 baterii artylerii. W 1879 powrócił na studia i w 1883 ukończył szkołę wojskową w Petersburgu. Po powrocie do kraju zajął się organizacją artylerii bułgarskiej, prowadził także wykłady w szkole wojskowej w Sofii^[1]. W 1885 objął stanowisko ministra wojny, w sytuacji kiedy Rosja nie zgodziła się na zjednoczenie Bułgarii i wycofała swoich doradców wojskowych. Zadaniem Nikiforowa stała się reorganizacja sztabu armii i przygotowanie kraju do wojny z Serbią^[2]. Za zasługi w czasie wojny otrzymał Order Waleczności 2 stopnia i uzyskał awans na stopień majora^[1].

W 1886 po przewrocie dokonanym przez oficerów prorosyjskich, Nikiforow otrzymał propozycję by po raz kolejny objąć resort wojny, ale odmówił i przeszedł w stan spoczynku^[1]. W ostatnich latach życia prowadził wykłady z artylerii w szkole wojskowej i opracowywał podręczniki dla oficerów artylerii (Ръководство за артилерията)^[2]. W 1890 wyjechał na leczenie do Austro-Węgier, gdzie zmarł w 1891. W 1910 jego doczesne szczątki przeniesiono do Sofii.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

• podporucznik (Подпоручик) (1879)
• porucznik (Поручик) (1881)
• kapitan (капитан) (1883)
• major (Майор) (1885)

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Order Waleczności 2 stopnia

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 322–323.
• Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.4. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 327.