Danaił Nikołaew

Danaił Nikołaew
Данаил Николаев
Pełne imię i nazwisko	Данаил Цонев Николаев
Data i miejsce urodzenia	30 grudnia 1852 ; Bołgrad
Data śmierci	29 sierpnia 1942
	Minister wojny
Okres	od 16 sierpnia 1886; do 28 czerwca 1887
Poprzednik	Olimpi Panow
Następca	Raczo Petrow
	Minister wojny
Okres	od 22 maja 1907; do 16 marca 1911
Poprzednik	Michaił Sawow
Następca	Nikifor Nikiforow
	Multimedia w Wikimedia Commons

Danaił Nikołaew
Данаил Николаев
	generał piechoty
Data i miejsce urodzenia	30 grudnia 1852 ; Bołgrad
Data i miejsce śmierci	29 sierpnia 1942 ; Bankja
	Przebieg służby
Lata służby	1871–1937
Siły zbrojne	Armia Księstwa/Carstwa Bułgarii
Główne wojny i bitwy	wojna serbsko-bułgarska,; I wojna bałkańska,; II wojna bałkańska
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Danaił Conew Nikołaew (bułg. Данаил Цонев Николаев, ur. 30 grudnia 1852 w Bołgradzie, zm. 29 sierpnia 1942 w Bankji^[1]) – bułgarski wojskowy i polityk, generał piechoty, dwukrotny minister wojny Carstwa Bułgarii (1886–1887, 1908–1911), nazywany patriarchą armii bułgarskiej^[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Nikoły i Darii. Po ukończeniu gimnazjum bułgarskiego w Bołgradzie w 1871 wstąpił do armii rosyjskiej i służył w Mińsku^[1]. W 1875 ukończył szkołę wojskową dla oficerów piechoty w Odessie, a następnie służył w Kiszyniowie. W 1876 złożył podanie o zwolnienie ze służby wojskowej. Urlopowany, przedostał się na Bałkany i wziął udział w wojnie serbsko-tureckiej. 6 października 1876 wziął udział w bitwie pod Gamzigradem^[2]. Podczas wojny rosyjsko-tureckiej (1877–1878) dowodził kompanią ochotników bułgarskich. Uczestniczył w bitwach o Szipkę i pod Szejnowem. W bitwie o Szipkę został ranny^[2]. W lipcu 1876 awansowany na stopień podporucznika armii rosyjskiej, a rok później na stopień porucznika^[1].

W 1880 objął stanowisko dowódcy 1 kompanii płowdiwskiej, a wkrótce potem objął dowództwo nad milicją Rumelii Wschodniej. W 1883 awansowany na stopień majora. Odegrał kluczową rolę w czasie zjednoczenia Księstwa Bułgarii z Rumelią Wschodnią doprowadzając do usunięcia generalnego gubernatora Rumelii^[1]. 11 września 1885 awansowany na stopień podpułkownika. W czasie wojny serbsko-bułgarskiej należał do nielicznej grupy starszych oficerów, którzy pozostali w Bułgarii. Początkowo dowodził Korpusem Wschodnim, a po bitwie pod Sliwnicą objął dowództwo Korpusu Zachodniego, który przeprowadził ofensywę w kierunku Pirotu. Odznaczony Orderem Waleczności wojnę zakończył w stopniu pułkownika^[1].

Pod detronizacji księcia Aleksandra I Battenberga, Nikołaew objął tekę ministra wojny w gabinecie Wasiła Radosławowa^[1]. W 1887 brał udział w tłumieniu buntu oficerów prorosyjskich. Na jego rozkaz jednostki wojskowe, które brały udział w buncie zostały rozwiązane, a ich sztandary spalone. Po wyborze Ferdynanda I na księcia Bułgarii, Nikołaew podał się do dymisji jako minister wojny i został doradcą księcia d.s. wojskowych. W 1891 awansowany na pierwszy stopień generalski. W latach 1893–1897 w rezerwie, zaangażował się w działalność polityczną na rzecz Macedonii. W 1897 powrócił do armii i objął stanowisko adiutanta generalnego Ferdynanda I.

16 stycznia 1908 ponownie stanął na czele resortu wojny w gabinecie Petyra Gudewa i zajął się przygotowaniami armii bułgarskiej do nadchodzącej wojny z Turcją^[1]. 22 września 1908 był jednym z sygnatariuszy manifestu o niepodległości Bułgarii. W 1909 jako pierwszy oficer armii bułgarskiej został awansowany na stopień generała piechoty. W czasie wojen bałkańskich był komendantem garnizonu w Jambole^[1].

Był żonaty (żona Radka), miał syna Nikołę (podpułkownika armii bułgarskiej, ofiary zamachu w Cerkwi Świętej Niedzieli). Imieniem generała Danaiła Nikołaewa nazwano bulwar w Sofii i jedną z ulic w Płowdiwie.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

podporucznik (Подпоручик) (1876)
porucznik (Поручик) (1877)
sztabskapitan (штабс-капитан) (1880)
major (Майор) (1883)
podpułkownik (Подполковник) (1885)
pułkownik (Полковник) (1885)
generał major (Генерал-майор) (1891)
generał porucznik (Генерал-лейтенант) (1900)
generał piechoty (Генерал от пехотата) (1909)

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Order Waleczności 1. i 2. st. II klasy
Order Świętego Aleksandra z brylantami i I stopnia
Order Świętych Cyryla i Metodego
Order Świętej Anny III stopnia z mieczami
Order Świętego Jerzego (Imperium Rosyjskie)
Order Orła Białego (Serbia)
Medal Waleczności (Serbia)
Order Daniły I (Czarnogóra)
Order Gwiazdy Rumunii z mieczami
Order Medżydów 1 st. z brylantami
Order Osmana 1 st.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 450–451.
↑ ^a ^b ^c Данаил Николаев – патриархът на българската армия. bulgarianhistory.org. [dostęp 2020-03-31]. (bułg.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 450–451.
Petko Peew: Генералът от пехотата Данаил Николаев. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1993.
Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.4. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 328.

[Taszew-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 450–451.

[history-2] Данаил Николаев – патриархът на българската армия. bulgarianhistory.org. [dostęp 2020-03-31]. (bułg.).

[1]

[2]