Klaudiusz Neron Juliusz Cezar

Klaudiusz Neron Juliusz Cezar

Claudius Nero Iulius Caesar Germanicus
Dynastia	julijsko-klaudyjska
Data urodzenia	6
Data śmierci	30
Ojciec	Germanik
Matka	Agrypina Starsza
Żona	Julia Helena
Multimedia w Wikimedia Commons

Klaudiusz Neron Juliusz Cezar łac. Claudius Nero Iulius Caesar Germanicus (ur. 6, zm. 30) – blisko spokrewniony z cesarzami z dynastii julijsko-klaudyjskiej, syn Germanika i Agrypiny Starszej^[1][2]. Jego młodszym bratem był późniejszy cesarz Kaligula.

26 maja 17 n.e. wraz z rodzeństwem brał udział w triumfie swojego ojca, Germanika, za zwycięstwa nad Cheruskami i Chattami^[3]. Po odjeździe Germanika i Agrypiny na Wschód pozostał w Rzymie. W 20 n.e. wyjechał na spotkanie matki, wracającej do Rzymu z prochami Germanika, do Tarracyny^[4]. W tym też roku przywdział togę męską (toga virilis)^[5]. Na wniosek Tyberiusza senat zezwolił Neronowi ubiegać się o kwesturę na pięć lat przed uzyskaniem przewidywanego prawem wieku. Otrzymał też godność arcykapłana^[6]. Dzień pierwszego wystąpienia w życiu politycznym Nerona i jego młodszego brata, Druzusa, cesarz Tyberiusz uczcił darem pieniężnym dla ludu^[1].

Neron był zaręczony z Junią, córką Metellusa Sylanusa, namiestnika Syrii^[7]. Małżeństwo nie doszło do skutku z powodu śmierci Junii. Został pierwszym mężem Julii Heleny^[6] wnuczki Tyberiusza, od 20 roku n.e. do rozwodu w 29. Po śmierci syna Druzusa w 23 n.e., Tyberiusz przyprowadził do senatu Nerona i jego brata Druzusa, polecając ich opiece senatorów, wskazując ich jako swoich następców^[8]. Neron wygłosił mowę pochwalną nad zwłokami swojego teścia, syna cesarza^[9]. W 24 n.e. pontyficy zarządzili podjęcie takich samych modłów i złożenie ofiar za Nerona i Druzusa, jak za cesarza Tyberiusza. W związku z tym cesarz wystąpił w senacie z mową, w której wyraził opinię, że takie oznaki czci należą się tylko osobom wiekowym i zasłużonym. Był to sygnał dla senatorów, że zmienia się nastawienie cesarza do synów Agrypiny^[1]. W 26 n.e. Neron był kwestorem.

Sejan w swoim dążeniu do władzy pracował potajemnie nad doprowadzeniem do zguby Nerona. Młody człowiek został otoczony szpiegami i prowokatorami, którzy podjudzali go do nierozważnych wypowiedzi, o których informowali następnie Tyberiusza. W interesie Sejana działała też żona Nerona, która donosiła o wszystkim swojej matce Liwilli, kochance Sejana, jak i jego brat Druzus, omamiony nadzieją panowania po usunięciu starszego brata^[10]. Niedługo po śmierci Liwii, a respekt do matki powstrzymywał jak dotąd cesarza przed najgorszymi czynami, Tyberiusz wysłał list do senatu, w którym oskarżał Agrypinę i Nerona w bardzo ostrych słowach, chociaż nie zarzucał im dążenia do zbrojnego przewrotu. Senat nie podjął w pierwszym dniu żadnej uchwały w tej sprawie, niepewny co do intencji cesarza. Wokół budynku senatu zbierał się też lud rzymski, niosąc portrety Nerona i Agrypiny i wołając, że list niosący zgubę domowi Germanika jest sfałszowany. Tyberiusz poczuł się zmuszony ponowić swoje oskarżenia i tym razem Senat nie odważył się opierać^[11]. Neron został ogłoszony wrogiem państwa, na rozkaz cesarza Tyberiusza został zesłany na wyspę Poncję (dziś Ponza) i albo zamorzony głodem albo zmuszony do samobójstwa^[1]. Na początku panowania Kaliguli w 37 n.e. szczątki Klaudiusza Nerona sprowadzono do Rzymu i pochowano w Mauzoleum Augusta^[12].

Wywód przodków:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• Drzewo genealogiczne Klaudiuszów Neronów