Karl Ditters von Dittersdorf

Karl Ditters von Dittersdorf
Ilustracja
Karl Ditters von Dittersdorf
Data i miejsce urodzenia

2 listopada 1739
Wiedeń

Data i miejsce śmierci

24 października 1799
Červená Lhota

Instrumenty

skrzypce

Zawód

kompozytor

Tablica pamiątkowa na zamku w Jesioniku

Karl Ditters von Dittersdorf (ur. 2 listopada 1739 w Wiedniu, zm. 24 października 1799 w Červenej Lhocie) – austriacki kompozytor epoki klasycyzmu, wirtuoz skrzypiec, związany z dworem biskupa wrocławskiego Philippa Gottharda von Schaffgotscha[1][2]. Był szczególnie ceniony jako twórca symfonii[3] i oper, zwłaszcza w języku niemieckim[4].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Karl Ditters urodził się na przedmieściach Wiednia w rodzinie hafciarza teatralnego, Paula Dittersa, pochodzącego z Lublina[5]. W wieku dwunastu lat chłopiec został paziem na dworze księcia Józefa Fryderyka von Sachsen-Hildburghausen, dla którego pracował jego ojciec[6]. Ditters uczył się gry na skrzypcach, a także fechtunku, jazdy konnej, tańca i gimnastyki. Po rozwiązaniu orkiestry książęcej w 1761 roku został skrzypkiem-solistą w Burgtheater oraz na dworze cesarskim.

Wiosną 1763 roku Christoph Willibald Gluck zaprosił Dittersa na wspólną podróż artystyczną do Wenecji i Bolonii. Po powrocie do Wiednia Ditters nie przedłużył kontraktu z administracją cesarską i został kapelmistrzem na dworze biskupa Ádáma Patachicha w Wielkim Waradynie. Po rozwiązaniu orkiestry w 1769 roku wrócił do Wiednia.

W 1769 roku Ditters związał się z dworem księcia biskupa wrocławskiego Philippa Gottharda von Schaffgotscha na zamku Jánský vrch(inne języki) w Javorníku. W 1770 roku Ditters otrzymał papieski Order Złotej Ostrogi i stanowisko nadzorcy lasów księstwa nyskiego. W 1773 roku został nobilitowany, wówczas nadano mu nazwisko von Dittersdorf. Wówczas otrzymał posadę starosty okręgowego Jesionika.

W 1786 roku w Wiedniu wykonano jego cykl 12 symfonii charakterystycznych opartych o Metamorfozy Owidiusza. Niedługo potem odbyła się premiera singspielu Dittersdorfa Doktor und Apotheker, który odniosła ogromny sukces. W 1789 roku kompozytor odwiedził Berlin, gdzie zyskał uznanie i dyrygował swoimi kompozycjami.

W 1794 roku Dittersdorf stracił stanowiska na dworze biskupim z powodu intrygi, co doprowadziło go do trudnej sytuacji finansowej. Wówczas nawiązł kontakt z dworem księcia Fryderyka Augusta Brunszwickiego w Oleśnicy[7]. Ciężko chory na podagrę, ostatnie kilka lat życia spędził na zamku w Červenej Lhocie(inne języki) (obecnie w powiecie Jindřichův Hradec), dyktując synowi swoją autobiografię[6].

Dittersdorf napisał 127 symfonii, 256 kompozycji wokalnych i instrumentalnych i 44 opery, między innymi: Don Kichota, Czerwonego kapturka, Wesołe kumoszki z Windsoru.

Najważniejsze dzieła[edytuj | edytuj kod]

  • dwa koncerty D-dur na kontrabas wiedeński i orkiestrę
  • sinfonia concertante D-dur na kontrabas wiedeński, altówkę i orkiestrę
  • koncert na harfę i orkiestrę
  • sześć symfonii Metamorfozy

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dittersdorf, Carl Ditters von, Grove Music Online, DOI10.1093/gmo/9781561592630.article.07861 [dostęp 2024-04-06] (ang.).
  2. Dittersdorf, Carl [online], Polska Biblioteka Muzyczna [dostęp 2024-04-06] (pol.).
  3. Kolekcja rękopisów symfonii Carla Dittersa von Dittersdorfa z Sächsische Landesbibliothek – Staats- und Universitätsbibliothek Dresden, „Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ”, 35PL (4), 2017, DOI10.4467/23537094KMMUJ.17.035.7864 [dostęp 2024-04-06].
  4. Lothar Riedinger, Karl von Dittersdorf als Opernkomponist, „Studien zur Musikwissenschaft” (2), 1914, s. 212–349, ISSN 0930-9578 [dostęp 2024-04-06].
  5. Michael Lorenz, Michael Lorenz: Ditters von Dittersdorf's First Names [online], Michael Lorenz, 21 kwietnia 2014 [dostęp 2024-04-06].
  6. a b Tomasz Fatalski, Errata do… autobiografii. Mankamenty Lebensbeschreibung Carla Dittersa von Dittersdorfa, „Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ” (49 (2)), 2021, s. 5–24, DOI10.4467/23537094KMMUJ.21.003.15669 [dostęp 2024-04-06].
  7. Agnieszka Drożdżewska, Muzyka w teatrze dworskim księcia Fryderyka Augusta brunszwickiego w Oleśnicy, „Muzyka”, 52 (3), 2007, s. 49–74.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]