Kępa Parnicka
.jpg) Kępa Parnicka (widok od strony północnej) | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Województwo | |
| Akwen | rzeka Odra (Międzyodrze) |
Położenie na mapie Szczecina  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
 53°24′58″N 14°33′20″E/53,416111 14,555556 | |
| część miasta Szczecina | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miasto | |
| Dzielnica | |
| SIMC | 0978208 |
| Strefa numeracyjna | 91 |
| Tablice rejestracyjne | ZS |
.jpg)
.jpg)
Kępa Parnicka (niem. Silberwiese) – wyspa rzeczna na Międzyodrzu w Szczecinie oraz część miasta w granicach osiedla Międzyodrze-Wyspa Pucka.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Jej powierzchnia wynosi ok. 25 ha. Od zachodu opływa ją na Odra Zachodnia. Na północy oddzielona jest od Łasztowni Kanałem Zielonym, natomiast w południowej części jest połączona z Wyspą Zieloną groblą usypaną przez stare koryto płynącej obecnie po jej wschodniej stronie Parnicy.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Od 1243 stanowiła własność Szczecina, używana jako miejsce wypasu bydła i pozyskiwania drewna. W XVII wieku, podczas panowania szwedzkiego, zabudowana fortyfikacjami. W XVIII wieku fortyfikacje na wyspie zostały rozebrane. Rozpoczęto osuszanie terenu i wznoszenie magazynów. Niemiecka nazwa wyspy oznacza dosłownie srebrną łąkę z uwagi na istniejącą tu swego czasu hutę srebra[1].
W 1841 wyspę kupiło Towarzystwo Budowy Kolei. W 1846 w północnej części zbudowano przecinający wyspę nasyp kolejowy (pomiędzy współczesnym dworcem Szczecin Główny i stacją Szczecin Port Centralny), zaś jej południową część przeznaczono pod zabudowę mieszkalną. W 1850 powstał drogowy Most Zielony łączący wyspę z Łasztownią ponad Kanałem Zielonym, a w 1854 Most Dworcowy, łączący ją z lewobrzeżną częścią Szczecina. W 1868 wzdłuż linii kolejowej przecinającej północną część wyspy wybudowano blaszany tunel w celu ochrony przeciwpożarowej pobliskich składów od iskier sypiących się z kominów przejeżdżających lokomotyw. Tunel został zdemontowany w 1924[2].
W czasie II wojny światowej na Kępie Parnickiej mieścił się obóz pracy przymusowej. W 1944 większa część zabudowań została zniszczona w wyniku nalotu alianckiego.
Po 1945 nie odbudowano wysadzonego przez Niemców Mostu Dworcowego, zaś zabudowę mieszkalną zastąpiono składowo-magazynową. Do początków XXI wieku przetrwało jedynie 8 budynków o charakterze mieszkalnym stanowiących część osiedla Międzyodrze-Wyspa Pucka. Główną ulicą jest Leona Heyki, przy której znajduje się m.in. baza autobusowa PKS Szczecin, a także baza Szczecińskiego WOPR. Na Kępie Parnickiej znajduje się też siedziba Sanepidu.
Na przełomie lat 2021 i 2022 rozpoczęto na Kępie Parnickiej realizację dwóch osiedli mieszkaniowych: „Nowa Przystań” – firmy Siemaszko i osiedla „Sedina Apartamenty” firmy Budnex[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Przewodnik po Szczecinie. [dostęp 2009-11-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-09-23)].
- ↑ Stary Szczecin na fotografiach: Kanał Zielony, Kępa Parnicka i Łasztownia
- ↑ Krajobraz nad Odrą się zmienia [online], 24kurier.pl [dostęp 2022-02-06].
