Hortense Powdermaker
| Data urodzenia | 24 grudnia 1896 lub 1900 |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
Hortense Powdermaker (ur. 24 grudnia 1896[1][2][3] lub 1900[4][5], zm. 16 czerwca 1970) – brytyjska antropolożka najbardziej znana z badania Afroamerykanów na terenach wiejskich Ameryki Północnej oraz przemysłu filmowego w Hollywood.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Przyszła na świat w żydowskiej rodzinie Louisa i Minnie (Jacoby) Powdermakerów. Z wyjątkiem babki ze strony matki, Żydówki z Anglii, wszyscy przodkowie i przodkinie byli pochodzenia żydowskiego z Niemiec. Była drugim z czwórki dzieci. Gdy Hortense miała pięć lat, rodzina przeniosła się do Reading w Pensylwanii, a 7–8 lat później do Baltimore w stanie Maryland. Dziadek ze strony matki był rabinem reformowanej synagogi w Pensylwanii, Hortense zaś została konfirmowana w Baltimore[1].
Studiowała historię i nauki humanistyczne w prywatnej uczelni w Towson, Goucher College. Interesowała się socjalizmem i ruchem robotniczym[2]. Doświadczyła tam antysemityzmu. Działała w Kobiecej Lidze Związków Zawodowych. Studia skończyła w 1919[1]. Pracowała jako organizatorka pracy dla Amalgamated Clothing Workers w Nowym Jorku, Cleveland i Rochester. Niezadowolona z perspektyw ruchu robotniczego w USA, w 1925 wyjechała na studia do London School of Economics. Tam poznała antropologa Bronisława Malinowskiego, który stał się jej mentorem i namówił do podjęcia studiów doktoranckich[6]. Po latach pisała, że zajęła się antropologią z powodu sympatii do naukowców zgłębiających tę dziedzinę oraz dlatego że nie przyszedł jej do głowy lepszy pomysł na życie[7].
W 1928 obroniła dysertację na temat przywództwa w rdzennych społeczeństwach[2]. W 1929 otrzymała grant od Australijskiej Rady Badawczej na prowadzenie badań terenowych[4]. Była pierwszą antropolożką, która samotnie mieszkała wśród Melanezyjczyków z Nowej Irlandii (Papua-Nowa Gwinea)[2]. Spędziła 10 miesięcy wśród Lesu, badając ich strukturę społeczną[1]. Lokalizację miejsca badań wskazali jej brytyjscy urzędnicy, choć początkowo planowała badać plemię Mafulu, mieszkające w górzystym rejonie Nowej Gwinei[7]. W drodze do Nowej Irlandii zatrzymała się w Australii, gdzie na Uniwersytecie w Sydney konsultowała pracę z Alfredem Radcliffe-Brownem, profesorem antropologii, przewodniczącym Australijskiej Rady Badawczej[4], którego znała z gościnnych wykładów na London School of Economics[8]. Pozostawali w kontakcie korespondencyjnym[4]. Podczas pobytu w Nowej Gwinei spotkała antropolożkę Beatrice Blackwood, która przyjechała tu na badania terenowe. Pomagała jej w nauce pidżynu, udzielała wskazówek i porad na temat przetrwania w Melanezji[7]. W 1933 Powdermaker wydała książkę Life in Lesu: The Study of a Melanesian Society in New Ireland[1].
Po powrocie do Stanów Zjednoczonych dołączyła do nowo powstałego Instytutu Relacji Ludzkich w Uniwersytecie Yale, wspieranego przez Fundację Rockefellera. Na uczelni pracowała w latach 1930–1937. Z inspiracji Edwarda Sapira zainteresowała się antropologią psychologiczną[1]. Odmówiła badania chasydzkich Żydów, które sugerował jej Sapir[4]. W 1932 dostała stypendium od Social Science Research Council na badania antropologiczne wśród Afroamerykanów. Była pierwszą osobą, która zbadała współczesną sobie społeczność w Stanach Zjednoczonych[3]. Przez dziewięć miesięcy w latach 1932–1933 oraz latem 1934 mieszkała w Indianola w stanie Mississippi. Badała społeczność afroamerykańską[2]. Wyniki opublikowała w 1939 w książce After Freedom: A Cultural Study In the Deep South. Było to jedno z pierwszych akademickich badań społeczności międzyrasowej[1].
W 1938 zaczęła pracę w Queens College na Uniwersytecie Nowojorskim. Założyła wydziały antropologii i socjologii. Do 1968 wykładała antropologię. W czasie II wojny światowej wykładała w Yale w ramach specjalistycznego programu szkolenia armii na południowym Pacyfiku[1]. W 1943 w „The American Journal of Sociology” opublikowała artykuł The Channeling of Negro Aggression by the Cultural Process[2]. W 1944 napisała książkę dla uczniów szkół średnich Probing Our Prejudices, która stanowiła antropologiczną i psychologiczną rozprawę na temat przyczyn i dynamiki rasizmu, antysemityzmu i dyskryminacji imigrantów w Stanach Zjednoczonych[1]. W latach 1944–1952 wykładała również w William Alanson White Institute of Psychiatry, Psychoanalysis and Psychology, a w 1958 w New York College of Medicine[1].
W 1950 wydała książkę Hollywood, the Dream Factory, pierwsze i dotąd jedyne znaczące studium antropologiczne przemysłu filmowego[3]. Badała społeczną strukturę przemysłu filmowego i jego wpływ na treść współczesnych jej filmów[1][9]. Następnie w latach 1953–1954 dzięki stypendium Guggenheima dokumentowała wpływ zachodnich środków masowego przekazu i urbanizacji na życie plemion afrykańskich w Luanshya, górniczym mieście w regionie Copperbelt w Rodezji Północnej. W 1962 opublikowała wyniki prac w książce Copper Town: Changing Africa[1].
W 1954 została profesorką zwyczajną Uniwersytetu Nowojorskiego. W 1965 od Stowarzyszenia Absolwentów Queens College[2] otrzymała nagrodę Distinguished Teacher Award i przeszła na emeryturę[1].
W latach 1944–1946 była wiceprezeską Nowojorskiej Akademii Nauk, a w latach 1945–1946 wiceprezeską, następnie do 1947 prezeską Amerykańskiego Towarzystwa Etnologicznego. W 1957 Goucher College przyznał jej tytuł doktora honoris causa[1]. Należała do Amerykańskiego Towarzystwa Socjologicznego. Była stypendystką Królewskiego Instytutu Antropologicznego Wielkiej Brytanii i Irlandii[2].
W 1966 wydała pamiętnik Stranger and Friend: The Way of an Anthropologist[1].
W 1968 przeszła na emeryturę. Przeniosła się do Berkeley, gdzie nadal prowadziła badania terenowe na temat kultury młodzieżowej[1]. W uznaniu jej pracy, zaproszono ją do współtworzenia Międzynarodowej Encyklopedii Nauk Społecznych[2].
Przez kilka lat mieszkała z przybranym synem, Won Mo Kimem[1]. Przyjaźniła się z Raymondem Firthem, możliwe, że była związana z Edwardem Evans-Pritchardem[8].
Zmarła na atak serca[1].
Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
Jej imieniem nazwano salę na kampusie Queens College, w którym mieszczą się wydziały antropologii i socjologii[2].
W 1991 redakcja „The Journal of Anthropological Research” przygotowała pamiątkowe wydanie ku jej czci zatytułowane The Legacy of Hortense Powdermaker i zawierające artykuły jej byłych studentów i studentek[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Barbara C. Johnson, Hortense Powdermaker [online], Jewish Women’s Archive [dostęp 2022-01-18] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j Hortense Powdermaker Papers [online], archives.qc.cuny.edu [dostęp 2022-01-18].
- ↑ a b c Sean P. Hier, Candace L. Kemp, Anthropological stranger: the intellectual trajectory of Hortense Powdermaker, „Women’s History Review”, 11 (2), 2002, s. 253–272, DOI: 10.1080/09612020200200320, ISSN 0961-2025 [dostęp 2022-01-18].
- ↑ a b c d e f Hortense Powdermaker [online], Anthropology Theory Project [dostęp 2022-01-18] (ang.).
- ↑ Hortense Powdermaker, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-09-30] (ang.).
- ↑ Jill B.R. Cherneff, Eve Hochwald, Visionary Observers: Anthropological Inquiry and Education, U of Nebraska Press, ISBN 978-0-8032-6464-9 [dostęp 2022-01-18] (ang.).
- ↑ a b c Frances Larson, Pionierki. Maria Czaplicka i nieznane bohaterki antropologii, wyd. 1, Kraków: Znak Litera Nova, 2021, ISBN 978-83-240-3739-1, OCLC 1260329640 [dostęp 2022-01-18].
- ↑ a b Sherry B. Ortner, Powdermaker’s Anthropology by Sherry B. Ortner « Anthropology of this Century [online] [dostęp 2022-01-18] (ang.).
- ↑ Jill B.R. Cherneff, Dreams Are Made like This: Hortense Powdermaker and the Hollywood Film Industry, „Journal of Anthropological Research”, 47 (4), 1991, s. 429–440, ISSN 0091-7710 [dostęp 2022-01-18].