(253) Mathilde
_mathilde_crop.jpg) Planetoida Matylda widziana z sondy NEAR | |
| Odkrywca | |
|---|---|
| Data odkrycia | 12 listopada 1885 |
| Numer kolejny | 253 |
| Charakterystyka orbity (J2000) | |
| Przynależność obiektu | |
| Półoś wielka | 2,6472 au |
| Mimośród | 0,2652 |
| Peryhelium | 1,9393 au |
| Aphelium | 3,3513 au |
| Okres obiegu wokół Słońca | 4 lata 111 dni 21 godzin |
| Średnia prędkość | 17,98 km/s |
| Inklinacja | 6,71° |
| Charakterystyka fizyczna | |
| Średnica | 66 × 48 × 46 km |
| Masa | 1,033 ⋅ 1017 kg |
| Średnia gęstość | 1,3 g/cm3 |
| Okres obrotu | (17 d 9 h 30 m) h |
| Albedo | 0,04 |
| Jasność absolutna | 10,3m |
| Typ spektralny | |
| Średnia temperatura powierzchni | ~174 K |
| Satelity naturalne | brak |
(253) Mathilde – mała planetoida z pasa głównego.
Odkrycie[edytuj | edytuj kod]
Planetoida została odkryta 12 listopada 1885 w Obserwatorium Uniwersyteckim w Wiedniu przez austriackiego astronoma Johanna Palisę. Nosi imię żony francuskiego astronoma Moritza Loewy’ego.
Orbita[edytuj | edytuj kod]
Orbita (253) Mathilde jest nachylona do płaszczyzny ekliptyki pod kątem 6,7°. Na jeden obieg wokół Słońca potrzebuje 4 lat i 112 dni, krążąc w średniej odległości 2,64 j.a. Średnia prędkość orbitalna wynosi ok. 17,98 km/s.
Właściwości fizyczne[edytuj | edytuj kod]
(253) Mathilde ma nieregularny kształt, jej rozmiary to 66 × 48 × 46 km. Jej albedo jest niskie i wynosi 0,04, a jasność absolutna to 10,3m. Średnia temperatura na powierzchni sięga ok. 174 K. Zalicza się do planetoid typu C; na powierzchni występują związki węgla, dlatego też jest bardzo ciemna, zbudowana z takich samych materiałów co meteoryty z grupy chondrytów węglowych. Ciało to bardzo wolno obraca się wokół własnej osi, pełny obrót trwa 17 dni, 9 godzin i 30 minut.
Na powierzchni jest wiele małych kraterów oraz jeden – w porównaniu do wielkości samej planetoidy – ogromnych rozmiarów – o głębokości ok. 10 km. Uderzenia o sile, która spowodowała powstanie tego krateru, Mathilde z pewnością by nie przetrwała w jednym kawałku. Stąd wysnuwa się wniosek, że jest ona zlepkiem wielu okruchów skalnych utrzymywanych razem siłą przyciągania.
Badania bezpośrednie[edytuj | edytuj kod]
27 czerwca 1997 roku sonda kosmiczna NEAR Shoemaker przeleciała w niewielkiej odległości od (253) Mathilde, wykonując szereg zdjęć. Jednak z powodu powolnego obrotu udało się zaobserwować tylko połowę powierzchni.
Lista tworów geologicznych[edytuj | edytuj kod]
Ze względu na bardzo ciemną (ciemniejszą od węgla) powierzchnię, kraterom na Mathilde nadano nazwy pochodzące od regionów Ziemi, w których wydobywa się węgiel kamienny.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- (253) Mathilde w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
- (253) Mathilde w bazie Minor Planet Center (ang.)
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Diagram orbity (253) Mathilde w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
- Mathilde. [w:] Gazetteer of Planetary Nomenclature [on-line]. IAU, USGS, NASA. [dostęp 2016-03-19]. (ang.).