Grand Prix-wegrace der Naties 1950

Vlag van Italië Grand Prix-wegrace der Naties 1950
Officiële naam 28º Gran Premio delle Nazioni
Land Vlag van Italië Italië
Datum 10 september 1950
Organisator FIM/FMI
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Umberto Masetti
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke
Tweede Vlag van Italië Umberto Masetti
Derde Vlag van Italië Arciso Artesiani
350 cc
Snelste ronde Vlag van Australië Harry Hinton[1]
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Graham
Derde Vlag van Australië Harry Hinton[1]
250 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Dario Ambrosini
Eerste Vlag van Italië Dario Ambrosini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson
Derde Vlag van Italië Bruno Francisci
125 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Eerste Vlag van Italië Gianni Leoni
Tweede Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Derde Vlag van Italië Luigi Zinzani
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver/Vlag van Italië Lorenzo Dobelli en Vlag van Italië Ercole Frigerio/Vlag van Italië Ezio Ricotti
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver/Vlag van Italië Lorenzo Dobelli
Tweede Vlag van Italië Ercole Frigerio/Vlag van Italië Ezio Ricotti
Derde Vlag van Zwitserland Hans Aldemann/Vlag van Zwitserland Josef Albisser

De Grand Prix-wegrace der Naties 1950 was zesde en laatste race van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1950. De races werden verreden op 10 september 1950 op het Autodromo Nazionale di Monza nabij Monza in de Italiaanse regio Lombardije.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

In de Grand Prix des Nations kwamen niet alleen alle klassen aan de start, maar werden ook wereldtitels in de 500cc-, 250cc-, 125cc- en de zijspanklasse beslist. In de 350cc-klasse was Bob Foster al wereldkampioen.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Geoff Duke won de 500cc-race in Monza, maar de tweede plaats was voor Umberto Masetti voldoende om de wereldtitel te winnen. Arciso Artesiani scoorde zijn eerste podiumplaats met de MV Agusta 500 4C.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Norton 1:11"06'3 8
2 Vlag van Italië Umberto Masetti Gilera +50'7 6
3 Vlag van Italië Arciso Artesiani MV Agusta +1"36'7 4
4 Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera +1"36'9 3
5 Vlag van Italië Carlo Bandirola Gilera +1"59'8 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Norton +2"00'1 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Graham AJS +2"04'7
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Johnny Lockett Norton +2"21'9
9 Vlag van Italië Giuseppe Colnago Gilera +1 ronde
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Harold Daniell Norton +1 ronde
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ted Frend AJS +1 ronde
12 Vlag van Italië Guido Leoni MV Agusta +2 ronden
13 Vlag van Italië Armando Miele Gilera +2 ronden
14 Vlag van Italië Dante Bianchi Moto Guzzi +2 ronden
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Foster AJS +2 ronden
16 Vlag van Frankrijk Georges Monneret Norton +3 ronden
17 Vlag van België Auguste Goffin Norton +3 ronden
18 Vlag van Zwitserland Benoît Musy Moto Guzzi +3 ronden
19 Vlag van Italië Adelmo Mandolini Moto Guzzi +3 ronden
20 Vlag van Italië Lodovico Facchinelli Gilera +4 ronden
21 Vlag van Italië Dario Basso Gilera +4 ronden
22 Vlag van Italië Libero Liberati Moto Guzzi +4 ronden

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Zwitserland Georges Cordey Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Cann Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Reg Armstrong AJS
Vlag van Italië Felice Benasedo Moto Guzzi
Vlag van Italië Nello Pagani Gilera

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Eric McPherson Norton
Vlag van Australië Harry Hinton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Artie Bell Norton Blessures[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock West AJS
Vlag van Nieuw-Zeeland Syd Jensen Triumph

Top tien eindstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Italië Umberto Masetti Gilera 28 (29)
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Norton 27
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Graham AJS 17
4 Vlag van Italië Nello Pagani Gilera 12
5 Vlag van Italië Carlo Bandirola Gilera 12
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Johnny Lockett Norton 9
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Artie Bell Norton 6
8 Vlag van Italië Arciso Artesiani MV Agusta 6
9 Vlag van Australië Harry Hinton Norton 5
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ted Frend AJS 4

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De 350cc-race in Monza werd gewonnen door Geoff Duke, die al vrij stevig op de tweede plaats van het wereldkampioenschap stond. Les Graham werd tweede in de race en schoof daardoor eindelijk Artie Bell in de stand om het wereldkampioenschap voorbij. Bell had alleen punten gescoord in de TT van Man en was daarna zwaargewond geraakt in de GP van België.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Norton 59"18 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Graham AJS +1'0 6
3 Vlag van Australië Harry Hinton[1] Norton +1'2 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Norton +7'0 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas Velocette +1"02'3 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford AJS +1"05'1 1
7 Vlag van Ierland Reg Armstrong Velocette +1"05'3
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ted Frend AJS +1"50'2
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Velocette +1"50'3
10 Vlag van Frankrijk Georges Monneret AJS +1 ronde
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Matthews Velocette +1 ronde
12 Vlag van Frankrijk Pierre Monneret AJS +1 ronde
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ernie Thomas Velocette +1 ronde
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver Velocette +1 ronde

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Artie Bell Norton Blessures[2]

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Eric McPherson AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Foster Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Salt Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk Harold Daniell Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Johnny Lockett Norton

Top tien eindstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Foster Velocette 30
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Norton 24 (28)
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Graham AJS 17
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Artie Bell Norton 14
5 Vlag van Ierland Reg Armstrong Velocette 11
6 Vlag van Australië Harry Hinton[1] Norton 9
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas Velocette 9
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Harold Daniell Norton 6
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Johnny Lockett Norton 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale AJS

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Dario Ambrosini won met zijn Benelli 250 Bialbero de derde race van het seizoen en stelde daarmee zijn wereldtitel veilig. Dat was een teleurstelling voor Moto Guzzi, dat een flink aantal rijders met de nieuwe Moto Guzzi Gambalunghino had uitgerust, die echter niet overal aan de start kwamen. Ambrosini was ook de enige Italiaan geweest die naar de TT van Man was gereisd en Moto Guzzi-coureur Maurice Cann kwam lang niet overal aan de start.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Dario Ambrosini Benelli 1:23"03'3 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi +58'1 6
3 Vlag van Italië Bruno Francisci Benelli +1"28'1 4
4 Vlag van Italië Claudio Mastellari Moto Guzzi +2"38'7 3
5 Vlag van Italië Alano Montanari Moto Guzzi +1 ronde 2
6 Vlag van Italië Ugo Plebani Moto Guzzi +1 ronde 1
7 Vlag van Italië Elio Scopigno Moto Guzzi +1 ronde
8 Vlag van Italië Armando Miele Benelli +1 ronde
9 Vlag van Italië Onorato Francone Moto Guzzi +2 ronden
10 Vlag van Italië Ernaldo Casprini Moto Guzzi +2 ronden
11 Vlag van Italië B. Falconi Moto Guzzi +2 ronden
12 Vlag van Italië Lanfranco Baviera Moto Guzzi +3 ronden

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Zwitserland Benoît Musy Moto Guzzi
Vlag van Zwitserland Carlo Bellotti Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Arnold Jones Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Burton Excelsior
Vlag van Verenigd Koninkrijk David Andrews Excelsior
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Benelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk Len Bayliss Elbee Special
Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Cann Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roland Pike Rudge
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ronald Mead Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk William Campbell Excelsior
Vlag van Ierland Wilf Billington Moto Guzzi
Vlag van Italië Bruno Ruffo Moto Guzzi

Top tien eindstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Italië Dario Ambrosini Benelli 24
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Cann Moto Guzzi 14
3 Vlag van Italië Bruno Ruffo Moto Guzzi 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Benelli 4
Vlag van Ierland Wilf Billington Moto Guzzi
Vlag van Italië Bruno Francisci Benelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ronald Mead Velocette
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Burton Excelsior 3
Vlag van Italië Claudio Mastellari Moto Guzzi
Vlag van Zwitserland Benoît Musy Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roland Pike Rudge

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Gianni Leoni won de 125cc-race, maar hij had nog slechts een theoretische kans op de wereldtitel. Het was echter al duidelijk dat de wereldtitel naar een van de drie Mondial-fabriekscoureurs zou gaan, want zij waren als enige naar de Ulster Grand Prix afgereisd. Bruno Ruffo had aan de vierde plaats genoeg om wereldkampioen te worden. Leoni kwam door zijn overwinning op gelijke hoogte met Carlo Ubbiali, die hij met 0,8 seconde verschil versloeg.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Gianni Leoni Mondial 45"44'4 8
2 Vlag van Italië Carlo Ubbiali Mondial +0'8 6
3 Vlag van Italië Luigi Zinzani Morini +0'9 4
4 Vlag van Italië Bruno Ruffo Mondial +1"00'0 3
5 Vlag van Italië Raffaele Alberti Mondial +1"00'8 2
6 Vlag van Italië Emilio Soprani Morini +2"36'7 1
7 Vlag van Italië Romolo Ferri Morini +1 ronde
8 Vlag van Italië Franco Bertoni MV Agusta +1 ronde
9 Vlag van Italië Renato Magi MV Agusta +2 ronden
10 Vlag van Italië Antonio Ronchei MV Agusta +2 ronden
11 Vlag van Nederland Wim Zijlaard MV Agusta +2 ronden
12 Vlag van Italië Renato Poggi MV Agusta +2 ronden
13 Vlag van Italië Lucchi MV Agusta +3 ronden

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Italië Giuseppe Matucci Morini
Vlag van Italië Umberto Braga Mondial
Vlag van Italië Felice Benasedo MV Agusta
Vlag van Nederland Gijs Lagerweij Sparta

Top tien eindstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Italië Bruno Ruffo Mondial 17
2 Vlag van Italië Gianni Leoni Mondial 14
Vlag van Italië Carlo Ubbiali Mondial
4 Vlag van Italië Giuseppe Matucci Morini 4
Vlag van Italië Luigi Zinzani Morini
6 Vlag van Italië Umberto Braga Mondial 3
7 Vlag van Italië Raffaele Alberti Mondial 2
Vlag van Italië Felice Benasedo MV Agusta
9 Vlag van Nederland Gijs Lagerweij Sparta 1
Vlag van Italië Emilio Soprani Morini

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Eric Oliver en Ercole Frigerio waren eigenlijk de enige twee die de zijspanklasse serieus namen, maar Oliver, met bakkenist Lorenzo Dobelli, beschikte over het nieuwste Norton Manx-blok, terwijl Frigerio het met de verouderde eencilinder Gilera Saturno moest stellen. Oliver/Dobelli wonnen dan ook hun derde race en werden wereldkampioen.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver Vlag van Italië Lorenzo Dobelli Norton 43"03'2 8
2 Vlag van Italië Ercole Frigerio Vlag van Italië Ezio Ricotti Gilera +2"43'8 6
3 Vlag van Zwitserland Hans Haldemann Vlag van Zwitserland Josef Albisser Norton +3"05'0 4
4 Vlag van Zwitserland Jakob Keller Vlag van Zwitserland Gianfranco Zanzi Gilera +1 ronde 3
5 Vlag van Italië Ernesto Merlo Vlag van Italië Dino Magri Gilera +1 ronde 2
6 Vlag van Zwitserland Fritz Mühlemann Vlag van Zwitserland Marie Mühlemann Norton +1 ronde 1
7 Vlag van Zwitserland Henry Meuwly Vlag van Zwitserland Pierre Devaud Gilera +1 ronde
8 Vlag van Italië A. Del Corno Onbekend Moto Guzzi +2 ronden
9 Vlag van Italië Roberto Besana Onbekend Triumph +2 ronden
10 Vlag van Zwitserland Willy Wirth Vlag van Zwitserland Fred Schürtenberger Gilera +2 ronden
11 Vlag van België Julien Deronne Vlag van België Johnny Anthony Norton +2 ronden
12 Vlag van Italië Luigi Marcelli Onbekend Gilera +2 ronden
13 Vlag van Italië Carlo Vittone Onbekend Carrù +2 ronden
14 Vlag van Zwitserland Benoît Musy Onbekend MV Agusta +2 ronden
15 Vlag van Italië Poggi Onbekend Moto Guzzi +3 ronden

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van België Alphonse Vervroegen Vlag van België Pierrot Vervroegen FN
Vlag van België Marcel Masuy Vlag van Verenigd Koninkrijk Denis Jenkinson BMW
Vlag van Zwitserland Ferdinand Aubert Vlag van Zwitserland René Aubert Norton

Top tien eindstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver Vlag van Italië Lorenzo Dobelli Norton 24
2 Vlag van Italië Ercole Frigerio Vlag van Italië Ezio Ricotti Gilera 18
3 Vlag van Zwitserland Hans Haldemann Vlag van Zwitserland Josef Albisser Norton 8
4 Vlag van Zwitserland Ferdinand Aubert Vlag van Zwitserland René Aubert Norton 7
5 Vlag van Zwitserland Henry Meuwly Vlag van Zwitserland Pierre Devaud Gilera 3
Vlag van Zwitserland Jakob Keller Vlag van Zwitserland Gianfranco Zanzi Gilera
7 Vlag van België Alphonse Vervroegen Vlag van België Pierrot Vervroegen FN 2
Vlag van Zwitserland Willy Wirth Vlag van Zwitserland Fred Schürtenberger Gilera
Vlag van Italië Ernesto Merlo Vlag van Italië Dino Magri Gilera
10 Vlag van Zwitserland Fritz Mühlemann Vlag van Zwitserland Marie Mühlemann Norton 2
Vorige race:
Ulster Grand Prix 1950
FIM wereldkampioenschap wegrace
2e seizoen (1950)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1951

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1949
Grand Prix-wegrace der Naties Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1951