Grand Prix-wegrace der Naties 1985

Vlag van Italië Grand Prix-wegrace der Naties 1985
Officiële naam 63º Gran Premio delle Nazioni
Land Vlag van Italië Italië
Datum 25 en 26 mei 1985
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Derde Vlag van Australië Wayne Gardner
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Martin Wimmer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Derde Vlag van Italië Fausto Ricci
125 cc
Poleposition Vlag van Oostenrijk August Auinger
Snelste ronde Vlag van Italië Luca Cadalora
Eerste Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Tweede Vlag van Italië Ezio Gianola
Derde Vlag van België Lucio Pietroniro
80 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Spanje Jorge Martínez
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Spanje Manuel Herreros
Derde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger

De Grand Prix-wegrace der Naties 1985 was de vierde Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1985. De races werden verreden op 25 en 26 mei 1985 op het Autodromo internazionale del Mugello in Scarperia e San Piero.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De meeste klassen reden op zondag 26 mei, maar de 125cc-coureurs moesten al op zaterdag, tussen de trainingen door, hun race afwerken. Het was erg warm in Mugello, maar dat belette Freddie Spencer niet twee wedstrijden achter elkaar te winnen.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel Cagiva bekend had gemaakt dat de nieuwe V-4 in Mugello zou debuteren, was het team niet aanwezig. Marco Lucchinelli had eerder met de machine getraind en de tijden vielen erg tegen. Tijdens de training viel Raymond Roche er hard af, waarbij zijn voet, die hij al in Zuid-Afrika geblesseerd had, nog erger beschadigd werd. Desondanks reed hij naar de tweede tijd, achter Freddie Spencer, maar voor zijn kopman Eddie Lawson. Thierry Espié, wiens frame door Alain Chevallier aan Randy Mamola was uitgeleend, kreeg van Serge Rosset een ELF-Honda, reed er de 33e tijd mee maar moest hem op last van HRC weer inleveren omdat er een fabrieksblok in lag. Roberto Gallina gaf Sito Pons toestemming om te trainen met de reservemotor van Wolfgang von Muralt. Dat was een Suzuki-productieracer, terwijl Gallina fabrieksracers had. Het ging hem dan ook niet om het motorblok, maar om het Bakker-frame dat Von Muralt gebruikte.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 2"01'48
2. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 2"01'67
3. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 2"02'11
4. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 2"02'85
5. Vlag van Verenigde Staten Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 2"03'14
6. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 2"03'61
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 2"04'14
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 2"04'26
9. Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 2"04'32
10. Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 2"04'34

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Snelle starter "Rocket" Ron Haslam nam na de start de leiding, maar werd in de tweede ronde gepasseerd door Freddie Spencer, die meteen wegliep en niet meer in te halen bleek. Na tien ronden kon Spencer al wat rustiger gaan rijden om krachten te sparen voor de latere 250cc-race. De spanning in de race moest komen van de rijders áchter Spencer. Daar had Eddie Lawson na een slechte start moeite om Randy Mamola, Wayne Gardner, Ron Haslam en Christian Sarron te passeren. Toen dat gelukt was, was zijn achterstand op Spencer al zo groot dat het geen zin had verder aan te vallen. Haslam viel terug naar de zesde plaats, maar Mamola, Gardner en Sarron leverden een spannend gevecht om de derde plaats.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 27 55"42'72 1 15
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 27 +9'25 3 12
3 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 27 +47'94 5 10
4 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 27 +54'34 6 8
5 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 27 +1"01'45 4 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 27 +1"13'42 7 5
7 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 27 +1"17'99 2 4
8 Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 27 +1"20'82 10 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 27 +1"50'66 8 2
10 Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 27 +2"12'64 9 1
11 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Honda 26 +1 ronde 17
12 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda 26 +1 ronde 14
13 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Honda 26 +1 ronde 13
14 Vlag van Zimbabwe Dave Petersen Honda 26 +1 ronde 23
15 Vlag van Japan Tadahiko Taira Yamaha 26 +1 ronde 12
16 Vlag van Frankrijk Christian Le Liard ELF-Chevallier-Honda 26 +1 ronde 19
17 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Bakker-Suzuki 26 +1 ronde 16
18 Vlag van Nederland Henk van der Mark SNRT-Honda 26 +1 ronde 18
19 Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki 26 +1 ronde 21
20 Vlag van Italië Marco Papa Suzuki 26 +1 ronde 20
21 Vlag van Oostenrijk Karl Truchsess Honda 26 +1 ronde 22
22 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Lingham Suzuki 24 +3 ronden 32
23 Vlag van Luxemburg Andreas Leuthe Suzuki 24 +3 ronden 34

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Ronden Oorzaak Grid
Vlag van Italië Paolo Ferretti Honda 19 29
Vlag van Finland Eero Hyvärinen Honda 18 24
Vlag van Italië Paolo Cipriani Suzuki 15 31
Vlag van Spanje Sito Pons HB-Gallina-Suzuki 12 15
Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Honda 11 26
Vlag van Italië Massimo Broccoli Paton 7 25
Vlag van Italië Roberto Balbi Suzuki 1 30
Vlag van Noord-Ierland Neil Robinson Suzuki 0 Val 28

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Japan Takazumi Katayama Rothmans-HRC-Honda Blessure[1] 11
Vlag van Italië Armando Errico Honda 27
Vlag van Frankrijk Thierry Espié ELF-Honda Geen motorfiets[2] 33

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Bakker-Honda Blessure[3]
Vlag van Italië Marco Lucchinelli Cagiva Teambeleid[4]
Vlag van Italië Virginio Ferrari

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 54
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 47
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 36
4 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 33
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 26
6 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 17
7 Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 16
8 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 10
9 Vlag van Spanje Sito Pons HB-Gallina-Suzuki 7
10 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Honda 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Toen Martin Wimmer op het allerlaatste moment van de training de snelste tijd had gereden, meldde hij dat het circuit wel een slagveld leek: overal lagen motoren in de berm. Inderdaad waren er bij de 250cc-rijders veel valpartijen, waaronder die van Toni Mang, Gary Noel (gebroken schouder), Maurizio Vitali, August Auinger en Philippe Pagano, die daarbij een vinger brak. Het team van Parisienne verwisselde de coureurs en hun motorfietsen: de productie-Parisienne-Honda RS 250 R ging van Pierre Bolle naar Jacques Cornu en de door Jorg Möller ontwikkelde Bakker-Parisienne omgekeerd. Dat had te maken met het feit dat Cornu nog niet helemaal fit was.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 2"04'60
2. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 2"04'96
3. Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 2"05'05
4. Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda 2"05'58
5. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol 2"05'76
6. Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 2"06'21
7. Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli 2"06'32
8. Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 2"06'58
9. Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes JJ Cobas-Rotax 2"06'90
10. Vlag van Oostenrijk Erich Klein Rotax 2"06'94

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Na zijn gewonnen 500-race en de huldiging stond Freddie Spencer met een frisse overall en helm op de tweede startplaats van de 250cc-klasse. Martin Wimmer stond op poleposition, maar had eigenlijk voor de start zijn kansen al verspeeld. Tijdens de opwarmronde had hij zijn koppeling te veel laten slippen waardoor ze verbrand was en na twee ronden moest hij opgeven. In het begin van de race gingen Carlos Lavado en Fausto Ricci aan de leiding, terwijl Spencer slechts twaalfde was. Na vijf ronden lag Spencer al op de derde plaats en na negen ronden was hij tweede achter Lavado, die een kleine voorsprong had. Toen Spencer hem eenmaal bereikt had bleef hij enkele ronden achter Lavado rijden, maar in de zeventiende ronde nam hij de leiding over om ten slotte met drie seconden voorsprong zijn tweede race van de dag te winnen.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 42"29'96 2 15
2 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha +2'80 3 12
3 Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda +32'90 4 10
4 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax +36'03 8 8
5 Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda +36'29 6 6
6 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha +59'67 17 5
7 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-Honda +59'91 21 4
8 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha +1"00'04 18 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Honda +1"01'74 19 2
10 Vlag van Zwitserland Pierre Bolle Bakker-Parisienne +1"07'67 13 1
11 Vlag van Spanje Juan Garriga JJ Cobas-Rotax +1"19'81 26
12 Vlag van Duitsland Harald Eckl Juchem-Yamaha +1"27'72 25
13 Vlag van Italië Massimo Matteoni Honda +1"27'72 31
14 Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Yamaha +1"28'90 15
15 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda +1"29'58 27
16 Vlag van Venezuela Iván Palazzese Venemotos-Yamaha +1"30'00 35
17 Vlag van Brazilië Antonio Neto JJ Cobas-Rotax +1"30'07 32
18 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha +1"43'16 16
19 Vlag van Duitsland Karl-Thomas Grässel Honda +1"51'29 33
20 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet MIG-Rotax +1"54'74 34
21 Vlag van België René Delaby Rotax +1 ronde 36
22 Vlag van Frankrijk Gabriel Grabia Yamaha +1 ronde 38
23 Vlag van Italië Marcellino Lucchi Malanca +2 ronden 22

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol Accu 5
Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax Val[5] 11
Vlag van Italië Stefano Caracchi Malanca 20
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Fowler Arbizu 30
Vlag van Spanje Antonio García JJ Cobas-Rotax 28
Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Silverstone-Armstrong-Rotax 14
Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 24
Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 12
Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes JJ Cobas-Rotax Val[6] 9
Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli Val 7
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha Koppeling 1
Vlag van Oostenrijk Erich Klein Rotax 10

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Frankrijk Jean Foray Chevallier-Yamaha
Vlag van Italië Fabio Marcaccini Yamaha
Vlag van Italië Davide Tardozzi MBA
Vlag van Frankrijk Jean-Luc Guillemet Yamaha
Vlag van Frankrijk Michel Galbit Yamaha
Vlag van Chili Vincenzo Cascino JJ Cobas-Rotax
Vlag van Verenigd Koninkrijk Andy Watts EMC-Rotax
Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez JJ Cobas-Rotax
Vlag van Italië Gianfranco Singer Ametoli
Vlag van Frankrijk Philippe Pagano Yamaha
Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda
Vlag van Frankrijk Éric Saul Parenti
Vlag van Duitsland Hans Becker Yamaha

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van België Stéphane Mertens Yamaha Blessure[7]
Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax Blessure[8]
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha Blessure[9]
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Pernod Teambeleid[10]
Vlag van Frankrijk Jacky Onda
Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli Blessure[11]

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 44
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 38
3 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 35
4 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 33
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Honda / HRC-Honda 18
6 Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda 12
7 Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 11
8 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha 10
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax
10 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha 9

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 2"90'86
2. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 2"10'66
3. Vlag van Italië Luca Cadalora MBA 2"10'89
4. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 2"11'07
5. Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli 2"11'75
6. Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 2"12'51
7. Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA 2"12'99
8. Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 2"13'68
9. Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 2"13'78
10. Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA 2"14'11

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Na zijn overwinning in de GP van Duitsland ging August Auinger nu meteen na de start in de slag met Fausto Gresini, Pier Paolo Bianchi en Bruno Kneubühler. Bianchi nam echter de leiding terwijl Gresini al in de eerste ronde in de fout ging en viel. Auinger viel in de vijfde ronde ook. Intussen waren Ezio Gianola en Luca Cadalora aan een inhaalrace bezig. Gianola zag zijn inspanningen beloond met de tweede plaats, maar Cadalora kwam op spectaculaire wijze ten val. Kneubühler kon zich goed weren tegen Bianchi, maar moest stoppen om een stuk plakband uit een van de carburateurs te verwijderen. Hij kon toch nog - achter Lucio Pietroniro - vierde worden. Pietroniro had wat geluk nodig om derde te worden; Giuseppe Ascareggi viel met een lege tank stil. Van de 38 starters kwamen er slechts 14 aan de finish.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 44"18'17 4 15
2 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli +16'73 5 12
3 Vlag van België Lucio Pietroniro MBA +27'69 9 10
4 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA +49'40 6 8
5 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA +49'48 8 6
6 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA +53'26 19 5
7 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA +1"09'39 14 4
8 Vlag van Spanje Andres Sánchez MBA +1"15'30 29 3
9 Vlag van Frankrijk Jakcy Hutteau MBA +1"43'25 20 2
10 Vlag van Frankrijk Michel Escudier MBA +1"57'66 25 1
11 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA +2"13'57 17
12 Vlag van Nederland Boy van Erp MBA +1 ronde 28
13 Vlag van Duitsland Willy Hupperich Seel-MBA +1 ronde 24
14 Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA +1 ronde 31

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA Val 1
Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli Val 2
Vlag van Italië Luca Cadalora MBA Val 3
Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA 7
Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA Brandstoftekort 10
Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 11
Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA 12
Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA 13
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser 15
Vlag van Finland Esa Kytölä MBA 16
Vlag van België Olivier Liégeois MBA 18
Vlag van Nederland Anton Straver MBA 21
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard MBA 22
Vlag van Spanje Fernando Gonzalez MBA 23
Vlag van Duitsland Norbert Peschke MBA 26
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Mason MBA 27
Vlag van Duitsland Helmut Lichtenberg MBA 30
Vlag van Denemarken Robert Hmeljak MBA 32
Vlag van Duitsland Wilhelm Lücke MBA 33
Vlag van Zwitserland Christoph Bürki MBA 34
Vlag van Italië Fabio Meozzi MBA 35
Vlag van Algerije Bady Hassaine MBA 36

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 40
2 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 24
3 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli 20
4 Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA 18
5 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 17
6 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 15
7 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 12
8 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 10
Vlag van België Lucio Pietroniro MBA
10 Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA 6

80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 2"14'98
2. Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 2"16'66
3. Vlag van Spanje Manuel Herreros Derbi 2"17'96
4. Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Seel 2"19'23
5. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser 2"19'50
6. Vlag van Italië Bruno Casanova Lusuardi 2"19'61
7. Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal 2"19'88
8. Vlag van Spanje Juan Ramön Bolart Autisa 2"20'65
9. Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Seel 2"21'10
10. Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal 2"21'27

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Na de start van de 80cc-race in Italië nam Theo Timmer de leiding, maar al snel moest hij het hoofd buigen voor Stefan Dörflinger en Jorge Martínez. Timmer ging in gevecht om de derde plaats met Gerd Kafka, Bruno Casanova, Gerhard Waibel en Ian McConnachie. Kafka riskeerde te veel en viel, terwijl Waibel in de pit stopte. Timmer viel ook terwijl hij op de derde plaats lag. Intussen nam Martínez afstand van Dörflinger, die vermogen verloor door een gescheurde uitlaat. Dat gaf Manuel Herreros de kans om zijn Derbi naar de tweede plaats te sturen.

Uitslag 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 37"13'70 2 15
2 Vlag van Spanje Manuel Herreros Derbi +6'53 3 12
3 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser +6'53 1 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser +11'72 5 8
5 Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Harmsen +1"02'56 11 6
6 Vlag van Spanje Juan Ramön Bolart Autisa +1"42'19 8 5
7 Vlag van Frankrijk Jean-Marc Velay GMV-Casal +1"51'69 21 4
8 Vlag van Italië Giuliano Tabanelli BBFT +1"51'69 26 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jaimie Lodge Krauser +1 ronde 20 2
10 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser +1 ronde 15 1
11 Vlag van België Serge Julin Bakker-Casal +1 ronde 25
12 Vlag van Italië Vittorio Sblendorio Mancini +1 ronde 16
13 Vlag van Italië Salvatore Milano Casal +1 ronde 22
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Mason MBA +1 ronde 19
15 Vlag van Duitsland Johann Auer Eberhardt +1 ronde 33
16 Vlag van Italië Nicola Casadei Casal +1 ronde 23
17 Vlag van Duitsland Bernd Rossbach HuVo-Casal +1 ronde 31
18 Vlag van Spanje Joachim Gali Derbi +1 ronde 35
19 Vlag van Italië Massimo Fargeri RB +1 ronde 24
20 Vlag van Duitsland Richard Bay Rupp-Maico +1 ronde 17
21 Vlag van Duitsland Thomas Engl Esch +1 ronde 34
22 Vlag van Spanje Herri Torrontegui JJ Cobas-Rotax +1 ronde 37
23 Vlag van Italië Pasquale Buonfante Garelli +1 ronde 30
24 Vlag van Nederland Hans Koopman Ziegler +1 ronde 18

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Seel Val 4
Vlag van Italië Bruno Casanova Lusuardi 6
Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal Val 7
Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Seel Opgave 9
Vlag van Duitsland Reinhard Koberstein Seel 12
Vlag van Nederland Henk van Kessel HuVo-Casal Carburatie 13
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Alois Pavlic Seel 14
Vlag van Italië Paolo Priori Lusuardi 27
Vlag van Spanje Ramon Gali Bultaco 28
Vlag van Italië Mario Stocco Unimoto 29
Vlag van Spanje Domingo Gil Blanco Autisa 32
Vlag van Duitsland Thomas Engl Esch 34
Vlag van België Chris Baert Eberhardt 36

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal Blessure[12] 10

Top tien tussenstand 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 37
2 Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 30
3 Vlag van Spanje Manuel Herreros Derbi 22
4 Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Seel 18
5 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Seel 17
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie HuVo-Casal /
Krauser
16
7 Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Harmsen 10
8 Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal 9
9 Vlag van Frankrijk Jean-Marc Velay GMV-Casal 6
Vlag van Duitsland Stefan Prein HuVo-Casal
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1985
FIM wereldkampioenschap wegrace
37e seizoen (1985)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1985

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1984
Grand Prix-wegrace der Naties Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1986