Zygmunt Piwnicki
 podpułkownik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 16 sierpnia 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 25 grudnia 1943 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca pułku piechoty |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     | |
.png){kind=small}
Zygmunt Maria Piwnicki[1] ps. „Orlicz” (ur. 16 sierpnia 1895 w Krzeszowicach, zm. 25 grudnia 1943 w Warszawie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Zygmunt Maria Piwnicki urodził się 16 sierpnia 1895 roku w Krzeszowicach, w rodzinie Witolda i Anny z Skarzyńskich. Jego bracia Jan (ur. 15 sierpnia 1897) i Stefan (ur. 29 września 1888) również służyli w Legionach Polskich[2].
Od sierpnia 1914 roku walczył w szeregach Legionów Polskich. Był podoficerem, a następnie oficerem 1 pułku piechoty. Awansował kolejno na chorążego (2 lipca 1915 roku) i podporucznika (1 kwietnia 1916 roku)[3]. Od 23 sierpnia 1917 roku do 25 maja 1918 roku pełnił służbę w cesarskiej i królewskiej Armii, a od 17 lipca do 23 listopada 1918 roku we „Wschodniej Armii gen. Hallera”[4].
W latach 1919–1920 pełnił służbę w Szkole Podchorążych Piechoty. 19 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[5]. W czerwcu 1920 roku w Ostrowi Mazowieckiej objął dowództwo I batalionu 101 Rezerwowego pułku piechoty. Na czele tego pododdziału walczył na wojnie z bolszewikami[6].
W latach 1921–1922 kontynuował służbę w tym oddziale, który został przemianowany na 3 Syberyjski pułk piechoty, a następnie 84pPułk piechoty[7]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 64. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W latach 1923–1924 dowodził III batalionem 36 pułku piechoty Legii Akademickiej w Warszawie[9][10]. 31 marca 1924 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 22. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11].
25 lutego 1925 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 9 Batalionu Granicznego w Klecku[12]. 24 lipca 1928 roku ogłoszono jego przeniesienie z KOP do 3 pułku strzelców podhalańskich w Bielsku na stanowisko dowódcy II batalionu[13][14]. 5 listopada 1928 roku został przeniesiony do Dowództwa 21 Dywizji Piechoty Górskiej w Bielsku na stanowisko rejonowego komendanta przysposobienia wojskowego przy 21 Dywizji Piechoty Górskiej[15]. 23 grudnia 1929 roku został przeniesiony do 3 pułku strzelców podhalańskich na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[16]. 24 grudnia 1929 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów piechoty[17]. 19 października 1931 roku został słuchaczem dwutygodniowego kursu informacyjno-gazowego w Szkole Gazowej w Warszawie[18]. 23 marca 1932 roku otrzymał przeniesienie do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu na stanowisko kierownika 8 Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego[19][20]. 26 stycznia 1934 roku ogłoszono jego przeniesienie do 25 pułku piechoty w Piotrkowie Trybunalskim na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[21][22].
W 1934 roku uczestniczył w ćwiczeniu aplikacyjnym prowadzonym przez inspektora armii, generała dywizji Edwarda Śmigły-Rydza, który napisał o nim: „spokojny, robi wrażenie człowieka bez większego temperamentu. Nie zawsze umie uchwycić w rozumowaniu sedno rzeczy”[23]. 12 października 1936 roku inspektor armii, generał dywizji Mieczysław Norwid-Neugebauer wystawił mu następującą opinię: „przerysowana ambicja i wygórowane pojęcie o osobie. Wola pracy dostateczna. Energia dostateczna. Mała dostateczna. Wobec stałej nieobecności na ćwiczeniach w terenie i na mapie wartości taktycznych nie obserwowałem. Osobiście zdolny i inteligentny. Wartość pracy muszę ocenić w tym roku jako słabą. Znany mi dawniej ten oficer nie rozwinął zapowiadających się wartości dowódcy”[24].
W latach 1937–1939 był kierownikiem 1 Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Warszawie i jednocześnie pełnił obowiązki dowódcy Warszawskiej Brygady Obrony Narodowej w Warszawie[25][26]. W lipcu 1939 roku został przeniesiony na stanowisko dowódcy Śląsko-Cieszyńskiej Półbrygady Obrony Narodowej w Bielsku. W kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził rezerwowym 202 pułkiem piechoty[27].
Zmarł 25 grudnia 1943 roku w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 332 przed-1-3)[28].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari[29]
- Krzyż Niepodległości (16 marca 1933)[30]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[31]
- Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w wojnie rozpoczętej 1 września 1939 roku” – trzykrotnie[31]
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[32]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 256 ogłoszono sprostowanie imienia podpułkownika Piwnickiego z „Zygmunt Marian” na „Zygmunt Maria”.
- ↑ Żołnierze Niepodległości ↓.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 16.
- ↑ Opinie inspektorskie za 1936 dowódców pułków, brygad, grup, piech. dyw. i dyw. piech - stan z dnia 01.02.1937 r., Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/120, s. 5.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 25 sierpnia 1920 roku, poz. 789.
- ↑ Wilczyński 1930 ↓, s. 4, 7.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 217, 820.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 38.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 230, 405.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 214, 348.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 169.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 75 z 21 lipca 1925 roku, s. 397.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 237.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 103, 171.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 339.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 382.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 21 z 24 grudnia 1929 roku, s. 438.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 260.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 233.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 23, 474.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 7.
- ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 11.
- ↑ Opinie gen. Śmigłego-Rydza o oficerach, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/117, s. 191.
- ↑ Opinie podpułkowników piechoty za 1938 rok, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/120, s. 346.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 12, 511, 541.
- ↑ Pindel 1979 ↓, s. 33.
- ↑ Pindel 1979 ↓, s. 181.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: Zygmunt Piwnicki, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-06-14].
- ↑ Wilczyński 1930 ↓, s. 26.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 12.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
- Rocznik Oficerski 1923. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1923. [dostęp 2016-06-05].
- Rocznik Oficerski 1924. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1924. [dostęp 2016-06-11].
- Rocznik Oficerski 1928. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1928. [dostęp 2016-06-11].
- Rocznik Oficerski 1932. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1932. [dostęp 2016-06-11].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. Jagiellońska Biblioteka Cyfrowa, 1935. [dostęp 2016-06-05].
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Kazimierz Pindel: Obrona Narodowa 1937–1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06301-X.
- Adam Wilczyński: Zarys historji wojennej 84-go Pułku Piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1930.
- Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-03-12].