Walancin Wialiczka

Walancin Wialiczka
Data i miejsce urodzenia

15 czerwca 1944
Sidorowce k. Wołożyna

Data śmierci

9 marca 2018

Minister ds. Wspólnoty Niepodległych Państw Republiki Białorusi
Okres

od 10 września 1997
do 4 grudnia 1998

Nadzwyczajny i Pełnomocny Ambasador Republiki Białorusi na Ukrainie
Okres

od 15 czerwca 2001

Nadzwyczajny i Pełnomocny Ambasador Republiki Białorusi w Republice Łotewskiej
Okres

od 15 kwietnia 1993
do 10 września 1997

Nadzwyczajny i Pełnomocny Ambasador Republiki Białorusi w Republice Finlandii
Okres

od 8 czerwca 1994
do 10 września 1997

Walancin Uładzimirawicz Wialiczka (biał. Валянцін Уладзіміравіч Вялічка[a], biał. Валентин Владимирович Величко, Walentin Władimirowicz Wieliczko, ur. 15 czerwca 1944 w Sidorowcach k. Wołożyna) – białoruski ekonomista, polityk i dyplomata; w latach 1993–1997 ambasador Białorusi na Łotwie i w Finlandii, od 2001 roku – na Ukrainie; w latach 1997–1998 minister ds. Wspólnoty Niepodległych Państw, od 1999 roku pierwszy zastępca ministra spraw zagranicznych Republiki Białorusi; kandydat nauk ekonomicznych (odpowiednik polskiego stopnia doktora).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 15 czerwca 1944 roku we wsi Sidorowce, na terytorium okupowanym przez III Rzeszę, w wilejskim komisariacie rejonowym, w Komisariacie Generalnym Białoruś Komisariatu Rzeszy Wschód[b]. W 1972 roku ukończył Leningradzki Technologiczny Instytut Przemysłu Chłodniczego. W 1982 roku uzyskał stopień kandydata nauk ekonomicznych (odpowiednik polskiego stopnia doktora). Temat jego dysertacji kandydackiej brzmiał: Ekonomiczne dźwignie wzrostu działalności gospodarczej[1].

W latach 1962–1968 pracował jako sekretarz Nowobielickiego Komitetu Rejonowego Komsomołu, I sekretarz Homelskiego Komitetu Obwodowego Komsomołu. W latach 1972–1988 był przewodniczącym Komitetu Wykonawczego Rejonu Sowieckiego miasta Homla, I sekretarzem Komitetu Rejonu Sowieckiego Komunistycznej Partii Białorusi (KPB) miasta Homla, zastępcą przewodniczącego Homelskiego Obwodowego Komitetu Wykonawczego, sekretarzem Homelskiego Komitetu Obwodowego KPB. 15 kwietnia 1993 roku został Nadzwyczajnym i Pełnomocnym Ambasadorem Republiki Białorusi na Łotwie[2]. 8 czerwca 1994 roku został także ambasadorem w Finlandii[3]. 10 września 1997 roku został zdymisjonowany ze stanowisk ambasadorskich i mianowany ministrem ds. Wspólnoty Niepodległych Państw[4]. Stanowisko to zajmował do 4 grudnia 1998[5]. 20 stycznia 1999 roku został mianowany pierwszym zastępcą ministra spraw zagranicznych Republiki Białorusi[6]. 15 czerwca 2001 roku został zdymisjonowany z tego stanowiska i mianowany ambsadorem na Ukrainie[7].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Walancin Wialiczka jest żonaty, ma dwóch synów[1].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

  • dwa medale[1];
  • Gramota Pochwalna Rady Ministrów Republiki Białorusi (8 czerwca 2004 r.) – za aktywną i owocną pracę na rzecz realizacji zewnętrznej polityki Republiki Białorusi, rozwój współpracy międzynarodowej i wzmocnienie autorytetu państwa na arenie międzynarodowej, a także w związku z 60. urodzinami[8].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Zapis według oficjalnego wariantu języka białoruskiego. Alternatywna forma zapisu, według tzw. wariantu klasycznego (taraszkiewicy): Валянцін Уладзімеравіч Вялічка (czyt. Walancin Uładzimierawicz Wialiczka).
  2. ↑ Jednostka administracyjna istniejąca de facto. Z punktu widzenia prawa międzynarodowego – w powiecie mołodeczańskim województwa wileńskiego II Rzeczypospolitej, pod okupacją III Rzeszy. Z punktu widzenia władz ZSRR – w rejonie wołożyńskim obwodu wilejskiego Białoruskiej SRR, pod okupacją III Rzeszy.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Kto… ↓, s. 279–280
  2. ↑ С. Шушкевич: Указ Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 15 апреля 1993 г. №2281-XII. bankzakonov.com, 1993-04-15. [dostęp 2017-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-18)]. (ros.).
  3. ↑ М. Гриб: Указ Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 8 июня 1994 г. №3082-XII. bankzakonov.com, 1994-06-08. [dostęp 2017-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-18)]. (ros.).
  4. ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 10 сентября 1997 г. №458. bankzakonov.com, 1997-09-10. [dostęp 2017-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-18)]. (ros.).
  5. ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 4 декабря 1998 г. №588. bankzakonov.com, 1998-10-12. [dostęp 2017-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-18)]. (ros.).
  6. ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 20 января 1999 г. №38. pravo.levonevsky.org, 1999-01-20. [dostęp 2017-04-27]. (ros.).
  7. ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 15 июня 2001 г. №328. laws.newsby.org, 2001-06-15. [dostęp 2017-04-27]. (ros.).
  8. ↑ С. Сидорский: Пастанова Савета Міністраў Рэспублікі Беларусь ад 8 июня 2004 г. №688. laws.newsby.org, 2004-06-08. [dostęp 2017-04-27]. (ros.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Walancin_Wialiczka&oldid=69295116”