Wacław Blicharski
| Data i miejsce urodzenia | 12 września 1912 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 30 czerwca 1972 |
| Stopień instruktorski | |
| Data przyrzeczenia harcerskiego | 27 października 1929 |
| Mianowanie instruktorskie | 19 lutego 1939 |
| Organizacja harcerska | Związek Harcerstwa Polskiego |
| kierownik referatu ewidencji drużyn i hufców w Wydziale Organizacyjnym Komendy Lwowskiej Chorągwi Harcerzy | |
| Okres sprawowania | od grudnia 1931 |
| członek Komendy Chorągwi Harcerzy we Lwowie, kierownik Wydziału Organizacyjnego Komendy Hufca we Lwowie | |
| Okres sprawowania | od 1935 |
| sekretarz Zarządu Okręgu ZHP w Argentynie, komendant chorągwi | |
| Okres sprawowania | od 1956 |
| przewodniczący Zarządu Okręgu ZHP Argentyna | |
| Okres sprawowania | od 1963 |
| Następca | Włodzimierz Zapart |
| Odznaczenia | |
   | |
Wacław Walerian Blicharski (ur. 12 września 1912 w Zagórzu, zm. 30 czerwca 1972 w Quilmes) – polski alpinista, działający po II wojnie światowej w Argentynie, działacz harcerski w II Rzeczypospolitej i w Argentynie, harcmistrz.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Dzieciństwo i okres międzywojenny[edytuj | edytuj kod]
Wacław Blicharski był synem Michała, kolejarza pracującego w węźle kolejowym w Zagórzu, i Zuzanny z domu Pacior. W czasie I wojny światowej wychowywał się pod Innsbruckiem, a od 1917 roku mieszkał w Tarnopolu. Uczył się początkowo w Szkole im. J. Słowackiego, później (po wyparciu wojsk bolszewickich) w Wyższej Szkole Realnej, przekształconej później w III Państwowe Gimnazjum im. M. Kopernika. Tam wstąpił do drużyny harcerskiej, szybko został zastępowym, a następnie drużynowym. W 1931 roku zdał egzamin maturalny i w październiku tego roku rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej. Od stycznia 1933 roku został kierownikiem Referatu Organizacyjnego w Wydziale Organizacyjnym Komendy Lwowskiej Chorągwi Harcerzy. Od listopada 1934 roku do 1935 roku był referentem krajoznawczym w Wydziale Wyszkolenia Chorągwi. W latach 1935–1938 był członkiem Komendy Chorągwi Harcerzy we Lwowie. Brał też udział w Zlocie Harcerstwa Polskiego w Spale. Miał wtedy stopień podharcmistrza. Od stycznia 1936 roku został kierownikiem Wydziału Organizacyjnego Komendy Hufca we Lwowie. Rozkazem z 20 stycznia 1938 roku komendant chorągwi, hm. Aleksander Szczęścikiewicz zmienił jego przydział służbowy do Hufca Harcerzy Starszych we Lwowie. Stopień harcmistrza uzyskał rozkazem Naczelnika Harcerzy z 19 lutego 1939 roku.
Od października 1936 roku uczył się w szkole artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim.
II wojna światowa[edytuj | edytuj kod]
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał przydział do 6 pułku artylerii ciężkiej, w którym był dowódcą oddziału odbiorczego koni nr 4 w Bełzie, następnie był drugim oficerem ogniowym 1 baterii 5 pułku artylerii ciężkiej. Dostał się do Warszawy, gdzie zorganizował samodzielny działon armat 150 mm, którym dowodził w okolicy al. Róż i ul. Koszykowej. Od 22 września walczył w ogrodach sejmowych z przydziałem do 88 dywizjonu artylerii konnej. 30 września został przelokowany do Piaseczna, następnie do Góry Kalwarii. Od 8 października przebywał w obozie przejściowym w Puławach, skąd uciekł 25 października. Dotarł do Tarnopola 1 listopada.
Organizował ZWZ w Tarnopolu. 28 kwietnia 1940 roku w czasie próby przekroczenia granicy polsko-węgierskiej Wacław i towarzyszący mu jego bracia zostali aresztowani przez NKWD. Przebywał w więzieniach w: Osmołodzie, Nadwórnej, Stanisławowie i Humaniu, gdzie 5 sierpnia został skazany na 5 lat łagru w Republice Komi. W październiku 1941 roku – po zwolnieniu z obozu pracy na mocy układu Sikorski-Majski – dołączył, wraz z braćmi Czesławem i Marianem, do tworzącej się Armii Polskiej w ZSRR. W lipcu 1942 roku na pokładzie statku „Żdanow” wypłynął do Persji.
Z 2. Korpusem przeszedł cały szlak bojowy. Był ranny w czasie bitwy o Monte Cassino.
Po II wojnie światowej[edytuj | edytuj kod]
Wacław, Czesław, Marian i Zbigniew Blicharscy wyemigrowali po 1945 roku do Argentyny. Wacław zaangażował się w tworzenie drużyn harcerskich wśród polskiej emigracji. W 1956 roku w czasie V Zjazdu Okręgu ZHP w Buenos Aires objął funkcję sekretarza Zarządu Okręgu. W 1957 roku został mianowany na funkcję komendanta chorągwi harcerzy, a w 1963 roku został wybrany na przewodniczącego Zarządu Okręgu ZHP Argentyna. Aktywną działalność w strukturach harcerskich zakończył w 1966 roku i skoncentrował się na bezpośredniej pracy z młodzieżą i realizacji swej wielkiej pasji, jaką była turystyka górska.
Organizował obozy wspinaczkowe dla harcerzy 4. Męskiej Drużyny Harcerskiej im. A. Małkowskiego w Quilmes, w 1968 roku założył Harcerski Klub Andynistyczny. W latach 1968–1969, w 25. rocznicę bitwy o Monte Cassino, zorganizował wyprawę „Tatry II”, w ramach której 10 stycznia 1969 roku zdobyto dziewiczy szczyt o wysokości 5070 m n.p.m., który nazwano „Generał Iwanowski”[a]. W ramach tej wyprawy Ryszard Czerniawski wszedł na górę, którą nazwano „Monte Cassino” (5 220 m), a W. Blicharski na szczyt nazwany wtedy „Tatry II” (5 370 m). 25 stycznia wyprawa wyruszyła na niezdobyty dotąd szczyt leżący w łańcuchu górskim Cordón de Pomez. Szczyt ten został zdobyty przez M. Gaińskiego i R. Czerniawskiego i nazwany „Bór-Komorowski”. Marek Gaiński zginął w czasie tej wyprawy. Wacław Blicharski był inicjatorem i organizatorem budowy schroniska-pomnika im. Marka Gaińskiego w Andach oddalonego od Buenos Aires o ok. 1100 kilometrów. Schronisko zostało otwarte w 1972 roku.
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie
- Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino
- Złoty Krzyż Zasługi – dwukrotnie, w tym w 1967 roku za całokształt pracy harcerskiej
- szereg odznaczeń angielskich.
Życie rodzinne[edytuj | edytuj kod]
Wacław miał kilku braci[b]: Mariana (1910–1990), Czesława (1918–2015), Zbigniewa oraz siostrę Danutę.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Teofil Iwanowski, właściwie Teofil Reich (ur. 1827 w Poznaniu, zm. 24 września 1874 w San Luis w Paragwaju) – uczestnik powstania wielkopolskiego, od 1851 roku przebywał na emigracji w Ameryce Południowej, gdzie brał udział w walkach o wolność przeciw dyktatorowi Argentyny J.M. Rosasowi. W 1870 roku stłumił bunt Lopeza Jordana w Entre Ríos. Zginął w czasie rewolty wojskowej w San Luis w Paragwaju.
- ↑ Według Wielkiej encyklopedii gór i alpinizmu, Stanisław (Estanislao) Blicharski był bratem Wacława i w latach 50. brał udział w wyprawach eksploracyjnych w Andy Argentyńskie. W 1956 roku uczestniczył w wejściach szczytowych na dziewicze pięciotysięczniki: Cerro Aquila Blanca (Wzgórze Orła Białego), Cerro CABA, Cerro Giewont, Cerro Karpinski (prawdopodobnie na cześć Adama Karpińskiego) i Cerro Tatra. W 1961 roku brał udział w wejściu nową drogą południową ścianą na Cerro El Plata.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marek Popiel. Hm. Wacław Walerian Blicharski (1912–1972) – cz. I. „Skaut, harcerskie pismo historyczne”. 1 (13), s. 2–8, marzec 2008. Tarnów. ISSN 1898-7729.
- Marek Popiel. Hm. Wacław Walerian Blicharski (1912–1972) – cz. II. „Skaut, harcerskie pismo historyczne”. 2 (14), s. 2–8, czerwiec 2008. Tarnów. ISSN 1898-7729.
- Jan Kiełkowski: Blicharski, Wacław. W: Małgorzata i Jan Kiełkowscy (red.): Wielka encyklopedia gór i alpinizmu. T. 6: Ludzie gór. Katowice: Wydawnictwo STAPIS, 2013, s. 94. ISBN 978-83-61050-89-6.