Władysław Lech Terlecki

Władysław Terlecki
Ilustracja
Imię i nazwisko

Władysław Lech Terlecki

Data i miejsce urodzenia

18 maja 1933
Częstochowa

Data i miejsce śmierci

3 maja 1999
Warszawa

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

literatura, teatr

Ważne dzieła

Dwie głowy ptaka

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Grób Władysława Terleckiego na Wojskowych Powązkach

Władysław Lech Terlecki (ur. 18 maja 1933 w Częstochowie, zm. 3 maja 1999 w Warszawie) – polski pisarz, scenarzysta, autor powieści i opowiadań, w tym historycznych, związanych tematycznie z powstaniem styczniowym (Spisek, Dwie głowy ptaka, Powrót z carskiego sioła, Rośnie las, Lament), słuchowisk, utworów dramatycznych i filmowych oraz scenariuszy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent II LO im. R. Traugutta w Częstochowie. W 1951 roku przyjęty na studia polonistyczne na Uniwersytecie Wrocławskim, których nie ukończył. Debiut literacki w tygodniku „Dziś i Jutro” w roku 1953. W latach 1954-1958 redaktor w „WTK” i „Dziś i Jutro”. W latach 1958-1968 redaktor działu prozy w dwutygodniku „Współczesność”. Od 1967 przez pewien czas redaktor literacki w Polskim Radiu. W latach siedemdziesiątych współpracował nieoficjalnie z RWE. W 1972 otrzymał Nagrodę im. Kościelskich. Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich oraz członkiem-założycielem Stowarzyszenia Pracowników Radia Wolna Europa w Warszawie[1].

Żonaty z Lucyną Terlecką z domu Basaj (1930-2021). Ich córka Barbara (zm. 2018), pracowała w Londynie jako dziennikarka BBC; syn Tomasz (zm. 2017), absolwent ASP – był m.in. autorem książek poświęconych historii Komorowa.

Od 1956 mieszkał w Komorowie (gmina Michałowice) koło Pruszkowa. W latach 60. utrzymywał stały kontakt z – mieszkającą tam także – Marią Dąbrowską, a po jej śmierci, na mocy testamentu, został jedną z osób opiekujących się spuścizną pisarki[2]..

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C23-4-3)[3].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Autor reportaży, nowel, powieści i opowiadań, słuchowisk, dramatów i publicystyki, m.in.:

  • Zamieć (...) – Stacja (film 1981)
  • Kocie łby (1956)
  • Podróż na wierzchołku nocy (1958)
  • Pożar (1962)
  • Spisek (1966),
  • Sezon w pełni (1967)
  • Gwiazda Piołun (1968)
  • Dwie głowy ptaka (1970)
  • Pielgrzymi (1972)
  • Powrót z Carskiego Sioła (1973)
  • Czarny romans (1974)
  • Odpocznij po biegu (1975)
  • Herbatka z nieobecnym (słuchowiska radiowe, 1976)
  • Rośnie las (1977)
  • Wczesny powrót (1978)
  • Złoty wąwóz (wybór opowiadań 1978)
  • Twarze 1863 (1979)
  • Zwierzęta zostały opłacone (1980)
  • Trzy etiudy kryminalne (1980)
  • Cień karła, cień olbrzyma (1983)
  • Pismak (1984)
  • Lament (1984)
  • Wieniec dla sprawiedliwego (1988)
  • Drabina Jakubowa (1988)
  • Cyklop (1989)
  • Laur i cierń (1989)
  • Maski (1989)
  • Zabij cara (1992)
  • Wyspa kata (1999)

Ekranizacje[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Filmowe adaptacje utworów Władysława Terleckiego.

Spektakle telewizyjne (autor)[edytuj | edytuj kod]

  • Myśliwi (1967)
  • Późna rozmowa (1968)
  • Wieczór imieninowy (1975)
  • Herbatka z nieobecnym (1976)
  • Trójkąt z pieskiem (1977)
  • Cyklop (1989)
  • Krótka noc (1990)
  • Dwie głowy ptaka (1992)
  • Idź na brzeg, widać ogień (1993)
  • Mateczka (1995)
  • Biuro rzeczy znalezionych (1996)
  • Śmierć w Tyflisie (1997)
  • Dragon (2000)
  • Biuro pisania podań (1993)

Nagrody i odznaczenia[4][edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Stowarzyszenie Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego – O Stowarzyszeniu. wolnaeuropa.pl. [dostęp 2023-12-14].
  2. ↑ Stowarzyszenie Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego – Władysław Lech Terlecki. wolnaeuropa.pl. [dostęp 2023-12-14].
  3. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  4. ↑ Władysław Terlecki w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2023-12-14].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Polski los czy polska utopia? (rozmowa Adama Krzemińskiego z Władysławem Terleckim; „Literatura” nr 1/1985);
  • Obszar bezpieczny (rozmowa Bogdana Rogatki z Władysławem Terleckim; „Dekada Literacka” nr 33/1991);
  • Błogostan, który prysnął. Z Władysławem Terleckim rozmawia Barbara Kazimierczyk („Odra” nr 7-8 / 1992);
  • Włodzimierz Maciąg, Kto nam opowie, jak było? (o książce Zabij cara; „Nowe Książki” nr 2/1993);
  • Janina Madejska, Władysław Lech Terlecki. Zestawienie bibliograficzne w wyborze, „Poradnik Bibliotekarza” 1993 nr 4, s. 13-17;
  • W paszczy polityki (rozmowa Stanisława Beresia z Władysławem Terleckim; „Odra” nr 5/1996);
  • W labiryncie historii (rozmowa Stanisława Beresia z Władysławem Terleckim; „Odra” nr 5/1998);
  • Jacek Łukasiewicz, Władysław Lech Terlecki – pożegnanie. Demoniczny pierwiastek („Tygodnik Powszechny”, 26.05.1999 r.);
  • Helena Zaworska, Polak Polakowi wilkiem. Ostatnia książka zmarłego niedawno Władysława Terleckiego (o książce Wyspa kata; "Gazeta Wyborcza", 28.05.1999 r.);
  • Piotr Kuncewicz, Agonia i nadzieja. Literatura polska od 1918, Tower Press 2000, T.V, s. 30-35;
  • Aleksandra Chomiuk, Powieść historyczna wobec zmian w historiografii. Przypadek Władysława Lecha Terleckiego, „Ruch Literacki” z. 5, 2001, s. 625-638;
  • Marek Sołtysik, Prawy i lewi ("Rzeczpospolita" – "Plus-Minus", 4-5.05.2002);
  • Marek Sołtysik, Pisarz spełniony. O Władysławie Lechu Terleckim ("Rzeczpospolita" – "Plus-Minus", 12-13.07.2003 r.);
  • Marek Nowakowski, Śladami swoich bohaterów ("Rzeczpospolita" – "Plus-Minus", 5-6.06.2004 r.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Lech_Terlecki&oldid=72205085”