Ulica Mostowa w Poznaniu
| Grobla | |
 Widok od północy (skrzyżowanie z ul. Grobla) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
Ulica Mostowa – ulica na poznańskiej Grobli, przebiegająca w przybliżeniu na osi północ-południe.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Ulica w większości przebiega dawnym korytem Starej Rzeki, będącym jednym z ramion Warty, która w rejonie placu Międzymoście wpadała do starego głównego koryta rzeki. W 1898 otrzymała nazwę Posadowskiego, która upamiętniała pruskiego dyplomatę Friedricha Wilhelma Posadowskiego. Została szybko zabudowana okazałymi kamienicami, głównie w części północnej. Po 1918 otrzymała obecną nazwę, z uwagi na fakt, że prowadziła do Mostu św. Rocha. Zamieszkana była głównie przez robotników, rzemieślników i emerytów. Działały tu fabryki: cukierków, bielizny oraz musztardy i marynat Pecowin. Funkcjonował duży skład opału. Pod numerem szóstym działał dom starców wzniesiony z fundacji poznańskich kupców (obecne Studium Medyczne). Pod numerem 14 stoi dawny Dom Cesarzowej Wiktorii w stylu neogotyckim, w 1923 zamieniony na klinikę dziecięcą (ordynatorem był w niej Karol Jonscher)[1].
Przy ulicy znajdują się: Instytut Zachodni, kościół Wszystkich Świętych, Wielkopolskie Samorządowe Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego nr 2, Muzeum Bambrów Poznańskich, Polski Instytut Ericksonowski (filia poznańska), dawny Dom Starców na Grobli, skwery Ignacego Łukasiewicza i Jana Suwarta oraz apartamentowiec Wstęga Warty.
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Do rejestru zabytków wpisane są:
- dom nr 2, około 1880-1890,
- dom nr 3/3A, około 1900,
- dom nr 4/4A, 1902,
- dom nr 5, około 1905,
- dom nr 5A, 4. ćwierć XIX wieku,
- dom nr 13, 4. ćwierć XIX wieku,
- dom nr 14/14A, około 1905,
- dom nr 15, około 1905,
- dom nr 16, około 1905,
- dom nr 24, 1906,
- dom nr 30, 1895,
- dom nr 31, 1902,
- dom nr 32, 1805, przebudowany w 1883 i około 1900,
- dom nr 37, 1904[2].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Dawny Dom Augusty Wiktorii -
Dawny Dom Starców na Grobli -
-
.jpg)
.jpg)
Osoby[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Herniczek, dziennikarz Kuriera Poznańskiego (mieszkaniec ulicy)[1],
- Jan Raczyborski, sztukator (mieszkaniec ulicy pod numerem 24 - dom własny)[2],
- Wincenty Paetz, przedsiębiorca, właściciel Pecowinu.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Zbigniew Zakrzewski, Ulicami mojego Poznania. Część II, Wydawnictwo Kwartet, Poznań, 2006, s. 326-329, ISBN 83-60069-25-5
- ↑ a b Praca zbiorowa, Poznań - spis zabytków architektury, Wydawnictwo Miejskie, Poznań, 2004, s.161, ISBN 83-89525-07-0