Udo Kießling

Udo Kießling
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

21 maja 1955
Crimmitschau, NRD

Obywatelstwo

Niemcy

Wzrost

180 cm

Pozycja

obrońca

Uchwyt

lewy

Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole
1972–1973 SC Riessersee 40 (8)
1973–1974 Augsburger EV 36 (16)
1974–1976 EV Rosenheim 68 (50)
1976–1979 Kölner EC 132 (57)
1979–1982 Düsseldorfer EG 145 (78)
1982 Minnesota North Stars 1 (0)
1982–1983 EV Füssen 21 (12)
1983–1992 Kölner EC 418 (121)
1992–1996 EV Landshut 217 (26)
W sumie: 1078 (368)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1973–1992  RFN/Niemcy 321 (45)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  RFN
Igrzyska olimpijskie
brąz Innsbruck 1976 hokej na lodzie

Udo Kießling (ur. 21 maja 1955 w Crimmitschau) – niemiecki hokeista grający na pozycji obrońcy, reprezentant kraju, olimpijczyk.

Jeden z najlepszych hokeistów w historii niemieckiego hokeja na lodzie. Reprezentował barwy: SC Riessersee, Augsburgera EV, EV Rosenheim (awans do Bundesligi), dwukrotnie Kölner EC (6-krotny mistrz Niemiec), dwukrotnie Düsseldorfer EG, Minnesota North Stars, EV Füssen oraz EV Landshut. Z reprezentacją RFN/Niemiec 5-krotnie uczestniczył w zimowych igrzyskach olimpijskich (1976 – brązowy medal[1], 1980, 1984, 1988, 1992), 15-krotnie uczestniczył w mistrzostwach świata oraz w Canada Cup 1984.

Był także nagradzany indywidualnie: czterokrotny zdobywca Trofeum Leonharda Waitla – dla najlepszego obrońcy w Bundeslidze, trzykrotny Hokeista Roku, 15-krotnie wybierany do Drużyny Gwiazd Bundesligi, wybrany do Drużyny Gwiazd mistrzostw świata, członek Galerii Sławy IIHF (1997) – jako jeden z trzynastu niemieckich hokeistów (2000), członek Galerii Sławy Niemieckiego Hokeja na Lodzie[1][2]. Ma także w reprezentacji Niemiec zastrzeżony numer (numer 4).

Wczesne życie[edytuj | edytuj kod]

Udo Kießling urodził się w Crimmitschau (ówczesne NRD), jako syn Gerharda (1922–2017), reprezentanta NRD, potem selekcjonera reprezentacji NRD i reprezentacji RFN. W 1957 roku uciekł wraz z rodziną do Berlina Zachodniego, jednak naukę jazdy na łyżwach (ojciec przywiózł je z Kanady) rozpoczął w 1958 roku w Krefeld, gdzie jego ojciec trenował Preussen Krefeld[3]. W młodości grał w tym klubie, nawet, gdy ojciec został trenerem Eintrachtu Frankfurt.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Udo Kießling karierę sportową rozpoczął w 1972 roku w SC Riessersee wraz z Ignazem Berndanerem, z którym w 1973 roku zadebiutował na mistrzostwach świata 1973, kiedy wówczas selekcjonerem reprezentacji RFN był ojciec Kießlinga, Gerhard. Po sezonie 1972/1973 przeniósł się do Augsburgera EV, jednak po sezonie 1973/1974 przeniósł się wraz z ojcem do występującego w 2. Bundeslidze EV Rosenheim, z którym w sezonie 1974/1975 wywalczyli awans do Bundesligi.

Po sezonie 1975/1976, przenieśli się do Kölner EC, z którym dwukrotnie zdobył mistrzostwo Niemiec (1977, 1979), zajął 3. miejsce w Bundeslidze w sezonie 1977/1978 (Gerhard Kießling w sezonie 1977/1978 trenował Berliner SC), dwukrotnie zdobył Trofeum Leonharda Waitla (1977, 1979) oraz trzykrotnie został wybierany do Drużyny Gwiazd Bundesligi (1977–1979), a w 1977 roku został wybrany Hokeistą Roku. Następnie przenieśli się do Düsseldorfer EG, w którym przebywali do końca sezonu 1981/1982. W tym okresie dwukrotnie zdobył wicemistrzostwo Niemiec (1980, 1981) w sezonie 1979/1980 zdobył Trofeum Leonharda Waitla oraz dwukrotnie był wybierany do Drużyny Gwiazd Bundesligi (1980–1982).

Wkrótce został zauważony przez działaczy klubu ligi NHL, Minnesota North Stars, w barwach którego 13 marca 1982 roku, w wygranym 3:2 meczu wyjazdowym z St. Louis Blues rozegrał swój jedyny mecz w lidze NHL, w którym spędził 2 minuty na ławce kar[4], będąc tym samym pierwszym niemieckim zawodnikiem występującym w tej lidze[5][6].

Potem wraz z ojcem przeniósł się do EV Füssen, którego zawodnikami byli również dwaj Polacy: Justyn Denisiuk oraz Bogusław Maj. W sezonie 1982/1983 został wybrany do Drużyny Gwiazd Bundesligi, jednak klub w rundzie zasadniczej zajął ostatnie, 10. miejsce w tabeli ligowej, w związku z czym przystąpił do rundy spadkowej, w której zajęli 3. miejsce, tym samym spadając do 2. Bundesligi, po czym Kießling wrócił do Kölner EC, z którym czterokrotnie zdobył mistrzostwo Niemiec (1984, 1986–1988), wicemistrzostwo Niemiec w sezonie 1990/1991, trzykrotnie zajął 3. miejsce w Bundeslidze (1985, 1989, 1990), zdobył Trofeum Leonharda Waitla w sezonie 1984/1985, dwukrotnie został wybrany Hokeistą Roku (1984, 1986) oraz 8-krotnie był wybierany do Drużyny Gwiazd Bundesligi (1984–1991). Z klubu odszedł po sezonie 1991/1992.

Następnie został zawodnikiem EV Landshut, z którym w 1995 (pierwszy sezon nowo utworzonej ligi DEL) zdobył Wicemistrzostwo Niemiec. 7 stycznia 1996 roku, w wygranym 5:2 meczu domowym z Schwenninger Wild Wings rozegrał swój 1000. mecz w najwyższej klasie rozgrywkowej w Niemczech[7], a po sezonie 1995/1996 z powodu kontuzji zakończył karierę sportową.

Łącznie Bundeslidze/lidze DEL, w fazie zasadniczej rozegrał 898 meczów, w których zdobył 781 punktów (308 goli, 473 asysty) oraz spędził 1339 minut na ławce kar, natomiast w fazie play-off rozegrał 139 meczów, w których zdobył 106 punktów (40 goli, 66 asyst) oraz spędził 202 minuty na ławce kar, w 2. Bundeslidze, w fazie zasadniczej rozegrał 34 mecze, w których zdobył 38 punktów (20 goli, 18 asyst) oraz spędził 73 minuty na ławce kar, w lidze NHL, w fazie zasadniczej rozegrał 1 mecz, w którym spędził 2 minuty na ławce kar.

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

Udo Kießling w latach 1973–1992 w reprezentacji RFN/Niemiec rozegrał 321 meczów (rekord, do 2003 roku rekord świata, 7 lutego 2020 roku Andrea Lanzl w kobiecej reprezentacji Niemiec rozegrała 322. mecz[8])[9], w których zdobył 113 punkty (45 goli, 68 asyst) oraz spędził 289 minut na ławce kar. 5-krotnie uczestniczył w zimowych igrzyskach olimpijskich (1976, 1980, 1984, 1988, 1992). Na turnieju olimpijskim 1976 w Innsbrucku z reprezentacją RFN pod wodzą selekcjonera Xavera Unsinna zdobył pierwszy od 44 lat medal olimpijski – brązowy medal[10][1].

Ponadto 15-krotnie uczestniczył w mistrzostwach świata (1973 – spadek do Grupy B, 1974, 1975 – awans do Grupy A, 1976, 1977, 1978, 1979, 1982, 1983, 1985, 1986, 1987, 1989, 1990, 1991). Na mistrzostwach świata 1987 w Wiedniu rozegrał 10 meczów, w których zdobył 8 punktów (5 goli, 3 punkty) oraz spędził 18 minut na ławce kar, dzięki czemu został wybrany do Drużyny Gwiazd.

Uczestniczył także w Canada Cup 1984 w Kanadzie, w którym reprezentacja RFN zajęła ostatnie, 6. miejsce.

Jest jedynym zawodnikiem ze składu zimowych igrzysk olimpijskich 1976 w Innsbrucku, który występował w drużynie narodowej po zjednoczeniu Niemiec w 1990 roku.

Statystyki[edytuj | edytuj kod]

Klubowe[edytuj | edytuj kod]

Sezon Drużyna Liga Sezon zasadniczy Faza Play-off
M G A Pkt Min M G A Pkt Min
1972/1973 SC Riessersee BL 40 8 6 14 44
1973/1974 Augsburger EV BL 36 16 6 22 52
1974/1975 EV Rosenheim ESBG 34 20 18 38 73
1975/1976 EV Rosenheim BL 34 30 22 52 72
1976/1977 Kölner EC BL 46 13 21 34 143
1977/1978 Kölner EC BL 46 16 18 34 48
1978/1979 Kölner EC BL 40 28 32 60 78
1979/1980 Düsseldorfer EG BL 48 39 44 83 84 7 2 2 4 10
1980/1981 Düsseldorfer EG BL 39 14 29 43 93 11 8 4 12 22
1981/1982 Düsseldorfer EG BL 38 15 22 37 54 2 0 0 0 7
1981/1982 Stany Zjednoczone Minnesota North Stars NHL 1 0 0 0 2 — — — — —
1982/1983 EV Füssen BL 21 12 13 25 52 — — — — —
1982/1983 Kölner EC BL 9 4 0 4 2 8 3 7 10 8
1983/1984 Kölner EC BL 45 9 19 28 74 8 0 3 3 10
1984/1985 Kölner EC BL 36 14 26 40 38 9 4 10 14 22
1985/1986 Kölner EC BL 27 13 18 31 24 10 5 8 13 17
1986/1987 Kölner EC BL 42 10 34 44 70 — — — — —
1987/1988 Kölner EC BL 35 9 20 29 54 11 3 7 10 22
1988/1989 Kölner EC BL 31 11 24 35 38 9 6 4 10 8
1989/1990 Kölner EC BL 35 7 15 22 45 8 1 2 3 10
1990/1991 Niemcy Kölner EC BL 35 7 13 20 36 14 2 4 6 18
1991/1992 Niemcy Kölner EC BL 42 11 23 34 38 4 2 0 2 2
1992/1993 Niemcy EV Landshut BL 44 9 19 28 50 6 1 5 6 10[11]
1993/1994 Niemcy EV Landshut BL 44 3 16 19 74 7 0 1 1 10
1994/1995 Niemcy EV Landshut DEL 41 7 15 22 40 18 3 7 10 22
1995/1996 Niemcy EV Landshut DEL 50 3 19 22 44 7 0 2 2 4
BL/DEL Ogółem 898 308 473 781 1339 139 40 66 106 202
ESBG Ogółem 34 20 18 38 73 — — — — —
NHL Ogółem 1 0 0 0 2 — — — — —

Reprezentacyjne[edytuj | edytuj kod]

Rok Drużyna Turniej Miejsce M G A Pkt Min
1973  RFN MŚ 6 10 0 0 0 6
1974  RFN MŚ-B 7 1 2 3 8
1975  RFN MŚ-B 7 1 3 4 8
1976  RFN IO 5 0 1 1 6
1976  RFN MŚ 6 10 0 1 1 8
1977  RFN MŚ 7 10 0 5 5 10
1978  RFN MŚ 5 10 0 5 5 10
1979  RFN MŚ 6 8 2 4 6 14
1980  RFN IO 10 5 2 2 4 6
1982  RFN MŚ 6 7 1 3 4 12
1983  RFN MŚ 5 4 0 1 1 10
1984  RFN IO 5 6 3 1 4 4
1984  RFN CC 6 4 0 1 1 4
1985  RFN MŚ 7 10 0 3 3 16
1986  RFN MŚ 7 10 4 2 6 22
1987  RFN MŚ 6 10 5 3 8 18
1988  RFN IO 5 8 1 5 6 18
1989  RFN MŚ 7 10 2 0 2 12
1990  RFN MŚ 7 10 2 2 4 10
1991  Niemcy MŚ 8 10 0 1 1 6
1992  Niemcy IO 6 8 0 0 0 6
Ogółem 321 45 68 113 289

Sukcesy[edytuj | edytuj kod]

Zawodnicze[edytuj | edytuj kod]

EV Rosenheim
Kölner EC
Düsseldorfer EG
EV Landshut
Reprezentacyjne

Indywidualne[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Udo Kießling obecnie mieszka w Kolonii.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Haie ehren Udo Kießling [data dostępu: 2012-07-24] (niem.)
  2. ↑ Hall of Fame Deutschland (niem.)
  3. ↑ Eishockey-Rekordnationalspieler: „Kein Mensch, kein Tier“: Udo Kießling wird 60 [data dostępu: 2015-05-21] (niem.)
  4. ↑ Udo Kießling w bazie NHL (ang.)
  5. ↑ Deutsche in der NHL: Kießling war der Erste — und schnell weg [data dostępu: 2011-06-11] (niem.)
  6. ↑ Wcześniej w lidze NHL grali kanadyjscy zawodnicy z niemieckim paszportem: Ron Fischer i Walt Tkaczuk, jednak w momencie debiutu Kießlinga nie byli obywatelami RFN
  7. ↑ Udo Kießling: Hart gegen sich selbst, hart gegen andere [data dostępu: 1996-01-06] (niem.)
  8. ↑ 322 Spiele – Andrea Lanzl ist neue deutsche Rekordnationalspielerin! [data dostępu: 2020-02-07] (niem.)
  9. ↑ Według oficjalnych statystyk DEB (Niemiecki Związek Hokeja na Lodzie) rozegrał 321 oficjalnych meczów w reprezentacji RFN/Niemiec oraz 4 nieoficjalne mecze w sezonie 1986/1987. Niektóre źródła wskazują na 320 oficjalnych meczów.
  10. ↑ Udo Kießling. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. w bazie Sport-Reference.com (ang.)
  11. ↑ Faza play-out.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Udo_Kießling&oldid=73807424”