Tommy Robredo
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 1 maja 1982 |
| Wzrost | 180 cm |
| Gra | praworęczny, jednoręczny bekhend |
| Status profesjonalny | 1998 |
| Zakończenie kariery | 2022 |
| Trener | Jose Luis Aparisi |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje | 12 |
| Najwyżej w rankingu | 5 (28 sierpnia 2006) |
| Australian Open | QF (2007) |
| Roland Garros | QF (2003, 2005, 2007, 2009, 2013) |
| Wimbledon | 4R (2014) |
| US Open | QF (2013) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje | 5 |
| Najwyżej w rankingu | 16 (20 kwietnia 2009) |
| Australian Open | QF (2003) |
| Roland Garros | QF (2009) |
| Wimbledon | QF (2010) |
| US Open | SF (2004, 2008, 2010) |
| Strona internetowa | |
Tommy Robredo Garces (ur. 1 maja 1982 w Hostalric) – hiszpański tenisista, zdobywca Pucharu Davisa oraz Pucharu Hopmana, olimpijczyk.
Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]
Treningi tenisowe rozpoczął jako pięciolatek pod kierunkiem ojca. W 1998 roku wygrał nieoficjalne mistrzostwa świata juniorów Orange Bowl na Florydzie (w kategorii do lat 16), a w 2000 roku był najlepszym juniorem w Hiszpanii oraz finalistą gry pojedynczej juniorów French Open (przegrał z Paulem-Henrim Mathieu). Również jako junior odniósł w 2000 dwa zwycięstwa wielkoszlemowe w deblu, najpierw w Australian Open (w parze z Nicolasem Mahutem) oraz French Open (z Marcem Lópezem).
Oficjalnie jako zawodowiec Robredo debiutował w 1998, rok później zaliczając pierwszy występ w turnieju rangi ATP World Tour – doszedł do III rundy imprezy w Barcelonie, eliminując dwóch znanych rywali, Włocha Sanguinettiego i Rosjanina Safina. W 2000 roku rywalizował głównie w rozgrywkach ATP Challenger Tour.
W 2001 roku był w IV rundzie Rolanda Garrosa, gdzie przegrał z Kafielnikowem i US Open, pokonując wcześniej Juana Carlosa Ferrero; odpadł z Roddickiem. W kwietniu po raz pierwszy w karierze doszedł do finału zawodów ATP World Tour, podczas rywalizacji w Casablance, ale finałowe spotkanie przegrał z Guillermo Cañasem, natomiast w lipcu zwyciężył w Sopocie, zdobywając tym samym swój pierwszy tytuł ATP World Tour. W finale pokonał swojego rodaka Alberta Portasa 1:6, 7:5, 7:6. Tegoż samego sezonu awansował jeszcze do finału debla w Barcelonie, jednak wspólnie z Fernando Vicente nie sprostał Amerykanom Johnsonowi i Palmerowi. Sezon 2001 zakończył w czołowej trzydziestce rankingu światowego.
Rok 2002 Robredo rozpoczął w zwycięstwa w Pucharze Hopmana grając razem z Arantxą Sánchez Vicario. W finale hiszpańska para pokonała 2:1 zespół USA, a Robredo zdobył najpierw singlowy punkt pokonując Jana-Michaela Gambilla oraz z Vicario wygrywając z parą Monica Seles-Gambill. Trzeci singlowy finał Robredo rozegrał w połowie lipca 2003 w Stuttgarcie. Mecz o tytuł przegrał z Guillermo Corią. Tegoż samego roku osiągnął ćwierćfinał wielkoszlemowego Rolanda Garrosa, eliminując po drodze lidera światowego rankingu Lleytona Hewitta oraz trzykrotnego triumfatora tych zawodów Gustavo Kuertena. Pojedynek o dalszą fazę zakończył się porażką Robredo z Albertem Costą.
Na początku roku 2004 Hiszpan odniósł zwycięstwo w deblowych zmaganiach w Ćennaju, partnerując Rafaelowi Nadalowi. W finale wygrał z duetem Jonatan Erlich-Andy Ram. Drugi singlowy tytuł Robredo wywalczył w Barcelonie po wygranej w pięciosetowym meczu w fazie finałowej nad Gastónem Gaudio. Sezon 2004 zakończył na 13. miejscu w rankingu światowym.
W 2005 Robredo na początku maja awansował do finału singla i debla w portugalskim Estoril. W finale gry pojedynczej tym razem przegrał z Gastónem Gaudio, a w deblu wraz z Juanem Ignacio Chelą uległ parze František Čermák-Leoš Friedl. Kolejny finał deblowy z udziałem Robredo odbył się w Stuttgarcie, gdzie ponownie decydujący pojedynek zakończył się przegraną Hiszpana, tym razem z duetem José Acasuso-Sebastián Prieto. Partnerem Robredo był wówczas Mariano Hood. Ponadto w tym roku Robredo po raz drugi uzyskał ćwierćfinał Rolanda Garrosa, eliminując m.in. Marata Safina (wówczas nr 3. w rankingu). Spotkanie o półfinał imprezy przegrał z Nikołajem Dawydienką.
W sezonie 2006 Robredo swój pierwszy finał zagrał na początku maja w Barcelonie. Mecz finałowy przegrał z Rafaelem Nadalem. W tym samym miesiącu wygrał turniej rangi ATP Masters Series w Hamburgu. Po drodze pokonał m.in. Davida Ferrera, Mario Ančicia, a w finale wynikiem 6:1, 6:3, 6:3 Radka Štěpánka. Dwa miesiące później Hiszpan odniósł kolejne zwycięstwo, w szwedzkim Båstad, po wygranej w decydującym meczu z Nikołajem Dawydienką. Dnia 28 sierpnia Robredo osiągnął 5. pozycję w rankingu – najwyższą w karierze, natomiast sezon ukończył na 7. miejscu dzięki czemu zakwalifikował się do turnieju Tennis Masters Cup. W fazie grupowej Hiszpan przegrał dwa spotkania, z Dawydienką i Nadalem, a na koniec pokonał Jamesa Blake’a, jednak to nie wystarczyło, aby awansował do dalszej rundy rozgrywek.
Sezon 2007 Robredo zainaugurował od finału w Auckland, lecz w finale nie sprostał Ferrerowi. Następnie osiągnął ćwierćfinał Australian Open, w którym przegrał z Rogerem Federerem. W maju już po raz trzeci doszedł do ćwierćfinału Rolanda Garrosa (porażka ponownie z Federerem), a w sierpniu zwyciężył w Sopocie, po wygranej w finale nad José Acasuso. Jesienią Hiszpan dotarł jeszcze do dwóch finałów, w Pekinie (porażka z Fernando Gonzálezem), a potem w Metzu, gdzie wygrał cały turniej. Sezon Robredo zakończył na 10. miejscu w światowym rankingu ATP.
Rok 2008 ukończył mając na koncie jeden singlowy tytuł, w Båstad, po zwycięstwie w finale nad Tomášem Berdychem oraz finałem w Warszawie, gdzie przegrał z Dawydienką. Ponadto Hiszpan odniósł deblowy triumf w Monte Carlo, turnieju rangi ATP Masters Series. Spotkanie finałowe (w parze z Nadalem) wygrał z Maheshem Bhupathim i Markiem Knowlesem.
Na początku 2009 roku Robredo wystartował w południowoamerykańskim tournée, najpierw w Costa do Sauipe, a potem w Buenos Aires. W Costa do Sauipe rozgrywki zakończyły się podwójnym triumfem Hiszpana; w singlu zdobył tytuł po zwycięstwie w finale nad Thomazem Belluccim, a w deblu razem z Marcelem Granollersem pokonał w decydującym meczu Lucasa Arnolda Kera i Juana Mónaco. W Buenos Aires Robredo zdobył mistrzostwo w singlu po wygranej w finale nad Mónaco. W maju Hiszpan dotarł po raz czwarty w karierze do ćwierćfinału Rolanda Garrosa. Do końca sezonu osiągnął jeszcze dwa finały deblowe (grając w parze z Granollersem), zwyciężając wpierw w Walencji, a następnie przegrywając w finale imprezy ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu.
Sezon 2010 rozpoczął od wygranej w po raz drugi w karierze w Pucharze Hopmana, partnerując tym razem Maríi José Martínez Sánchez. Robredo nie przegrał w zawodach meczu, zarówno w singlu oraz deblu. W finale Hiszpanie pokonali Wielką Brytanię, a Robredo pokonał w tej rundzie Andy’ego Murraya.
W połowie stycznia 2011 roku Hiszpan zatriumfował w zmaganiach deblowych w Auckland razem z Marcelem Granollersem. Hiszpańska para, grająca z nr 2. pokonała w finale duet Johan Brunström-Stephen Huss. Dziesiąty zawodowy turniej w singlu Robredo wywalczył w lutym podczas rywalizacji w Santiago. Mecz finałowy zakończył się wygraną Hiszpana nad Santiago Giraldo.
W 2012 roku Hiszpan zmagał się głównie z kontuzjami. W sezonie 2013, na początku stycznia, Robredo wywalczył piąty tytuł w grze podwójnej, a dokonał tego w Brisbane. Będąc w parze z Marcelo Melo odniósł finałowe zwycięstwo z Erikiem Butorakiem i Paulem Hanleyem. W połowie kwietnia, po ponad dwóch latach, Hiszpan ponownie wygrał singlowy turniej ATP World Tour, w Casablance. Robredo wyeliminował m.in. Stanislasa Wawrinkę, a w finale rezultatem 7:6(6), 4:6, 6:3 Kevina Andersona. Pod koniec lipca hiszpański tenisista zatriumfował w Umagu, gdzie w finale pokonał Fabio Fogniniego.
Pierwszy finał do jakiego Robredo awansował w sezonie 2014 miał miejsce pod koniec lipca w Umagu, gdzie poniósł porażkę z Pablo Cuevasem. Był to zarazem dwudziesty finał singlowy w karierze Hiszpana. Pod koniec września zawodnik z Hiszpanii dotarł do finału w Shenzhen, w którym przegrał z Andym Murrayem 7:5, 6:7(9), 1:6, nie wykorzystując w drugim secie pięciu piłek meczowych. Miesiąc później Robredo i Murray zmierzyli się w finale w Walencji. Mecz ponownie wygrał Murray, który po raz kolejny wybronił pięć meczboli, triumfując ostatecznie 3:6, 7:6(7), 7:6(8).
Ostatni singlowy finał Robredo zanotował w lipcu 2015 roku w Båstad. Przegrał w nim z Benoîtem Pairem 6:7(7), 3:6. Po kilku latach słabszych występów, na krótko przed ukończeniem 40 lat, zakończył karierę zawodniczą w kwietniu 2022 na turnieju w Barcelonie – tym samym, w którym odnotował pierwszy wygrany pojedynek w ATP Tour oraz w którym sam triumfował w 2004[1].
W Pucharze Davisa debiutował w 2002 roku, w ćwierćfinale z USA ulegając Roddickowi (mecz z Jamesem Blakiem nie został dokończony). W 2004 roku miał udział w zdobyciu Pucharu Davisa przez Hiszpanię, zdobywając m.in. punkt singlowy w I rundzie z Czechami (pokonał Štěpánka). W finale Pucharu Davisa 2004 został wystawiony do debla z Juanem Carlosem Ferrero; Hiszpanie przegrali ten mecz z Bobem i Mikiem Bryanami, ale trofeum i tak przypadło ekipie europejskiej, dla której punkty zdobywali Rafael Nadal i Carlos Moyá. W 2008 i 2009 roku również był w reprezentacji (pomimo braku występów w finałach) która zdobyła trofeum. Ostatni raz w reprezentacji pucharowej grał w 2015, zdobywając jeden punkt w przegranym spotkaniu z Rosjanami. Bilans Hiszpana w tych rozgrywkach wyniósł sześć zwycięstw i osiem porażek w singlu oraz trzy wygrane i cztery przegrane w deblu.
W 2004 i 2008 roku Robredo uczestniczył w igrzyskach olimpijskich. W Atenach doszedł do III rundy gry pojedynczej, natomiast w deblu poniósł porażkę w I rundzie w parze z Feliciano Lópezem. W Pekinie z kolei doznał porażki w singlu w I rundzie, a w deblu awansował do II rundy, wspólnie z Rafaelem Nadalem.
Finały w turniejach ATP World Tour[edytuj | edytuj kod]
Gra pojedyncza (12–11)[edytuj | edytuj kod]
|
| |||||||||||||
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
| Finalista | 1. | 15 kwietnia 2001 | Casablanca | Ceglana |  Guillermo Cañas | 5:7, 2:6 |
| Zwycięzca | 1. | 29 lipca 2001 | Sopot | Ceglana |  Albert Portas | 1:6, 7:5, 7:6(2) |
| Finalista | 2. | 20 lipca 2003 | Stuttgart | Ceglana | Guillermo Coria | 2:6, 2:6, 1:6 |
| Zwycięzca | 2. | 2 maja 2004 | Barcelona | Ceglana | Gastón Gaudio | 6:3, 4:6, 6:2, 3:6, 6:3 |
| Finalista | 3. | 1 maja 2005 | Estoril | Ceglana | Gastón Gaudio | 1:6, 6:2, 1:6 |
| Finalista | 4. | 30 kwietnia 2006 | Barcelona | Ceglana | Rafael Nadal | 4:6, 4:6, 0:6 |
| Zwycięzca | 3. | 21 maja 2006 | Hamburg | Ceglana |  Radek Štěpánek | 6:1, 6:3, 6:3 |
| Zwycięzca | 4. | 16 lipca 2006 | Båstad | Ceglana |  Nikołaj Dawydienko | 6:2, 6:1 |
| Finalista | 5. | 13 stycznia 2007 | Auckland | Twarda | David Ferrer | 4:6, 2:6 |
| Zwycięzca | 5. | 5 sierpnia 2007 | Sopot | Ceglana | José Acasuso | 7:5, 6:0 |
| Finalista | 6. | 16 września 2007 | Pekin | Twarda |  Fernando González | 1:6, 6:3, 1:6 |
| Zwycięzca | 6. | 7 października 2007 | Metz | Twarda (hala) |  Andy Murray | 0:6, 6:2, 6:3 |
| Finalista | 7. | 15 czerwca 2008 | Warszawa | Ceglana | Nikołaj Dawydienko | 3:6, 3:6 |
| Zwycięzca | 7. | 13 lipca 2008 | Båstad | Ceglana | Tomáš Berdych | 6:4, 6:1 |
| Zwycięzca | 8. | 15 lutego 2009 | Costa do Sauipe | Ceglana |  Thomaz Bellucci | 6:3, 3:6, 6:4 |
| Zwycięzca | 9. | 22 lutego 2009 | Buenos Aires | Ceglana | Juan Mónaco | 7:5, 2:6, 7:6(5) |
| Zwycięzca | 10. | 6 lutego 2011 | Santiago | Ceglana |  Santiago Giraldo | 6:2, 2:6, 7:6(5) |
| Zwycięzca | 11. | 14 kwietnia 2013 | Casablanca | Ceglana |  Kevin Anderson | 7:6(6), 4:6, 6:3 |
| Zwycięzca | 12. | 28 lipca 2013 | Umag | Ceglana |  Fabio Fognini | 6:0, 6:3 |
| Finalista | 8. | 27 lipca 2014 | Umag | Ceglana |  Pablo Cuevas | 3:6, 4:6 |
| Finalista | 9. | 28 września 2014 | Shenzhen | Twarda | Andy Murray | 7:5, 6:7(9), 1:6 |
| Finalista | 10. | 26 października 2014 | Walencja | Twarda (hala) | Andy Murray | 6:3, 6:7(7), 6:7(8) |
| Finalista | 11. | 26 lipca 2015 | Båstad | Ceglana |  Benoît Paire | 6:7(7), 3:6 |
Gra podwójna (5–6)[edytuj | edytuj kod]
|
| |||||||||||||
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy w finale | Wynik finału |
| Finalista | 1. | 29 kwietnia 2001 | Barcelona | Ceglana | Fernando Vicente |  Donald Johnson Jared Palmer | 6:7(2), 4:6 |
| Zwycięzca | 1. | 11 stycznia 2004 | Ćennaj | Twarda | Rafael Nadal |  Jonatan Erlich Andy Ram | 7:6(3), 4:6, 6:3 |
| Finalista | 2. | 1 maja 2005 | Estoril | Ceglana | Juan Ignacio Chela | František Čermák Leoš Friedl | 3:6, 4:6 |
| Finalista | 3. | 24 lipca 2005 | Stuttgart | Ceglana | Mariano Hood | Sebastián Prieto José Acasuso | 6:7(4), 3:6 |
| Zwycięzca | 2. | 27 kwietnia 2008 | Monte Carlo | Ceglana | Rafael Nadal |  Mahesh Bhupathi Mark Knowles | 6:3, 6:3 |
| Zwycięzca | 3. | 15 lutego 2009 | Costa do Sauipe | Ceglana | Marcel Granollers | Lucas Arnold Ker Juan Mónaco | 6:4, 7:5 |
| Finalista | 4. | 8 listopada 2009 | Walencja | Twarda (hala) | Marcel Granollers | František Čermák Michal Mertiňák | 4:6, 3:6 |
| Finalista | 5. | 15 listopada 2009 | Paryż | Twarda (hala) | Marcel Granollers |  Daniel Nestor Nenad Zimonjić | 3:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 4. | 15 stycznia 2011 | Auckland | Twarda | Marcel Granollers |  Johan Brunström Stephen Huss | 6:4, 7:6(6) |
| Zwycięzca | 5. | 6 stycznia 2013 | Brisbane | Twarda | Marcelo Melo | Eric Butorac Paul Hanley | 4:6, 6:1, 10–5 |
| Finalista | 6. | 7 maja 2017 | Estoril | Ceglana | David Marrero | Ryan Harrison Michael Venus | 5:7, 2:6 |
Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)[edytuj | edytuj kod]
| Turniej | 2001 | 2002 | 2003 | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | 2015 | 2016 | 2017 | 2018 | 2019 | 2020 | 2021 | Wygrane turnieje | Bilans w turnieju |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wielki Szlem | |||||||||||||||||||||||
| Australian Open | 1R | 2R | 1R | 1R | 3R | 4R | QF | 2R | 4R | 1R | 4R | – | 1R | 4R | 1R | 2R | – | – | – | – | – | 0 / 15 | 21–15 |
| French Open | 4R | 3R | QF | 4R | QF | 4R | QF | 3R | QF | 1R | – | – | QF | 3R | 2R | – | 2R | – | – | – | – | 0 / 14 | 37–14 |
| Wimbledon | 2R | 1R | 3R | 2R | 1R | 2R | 2R | 2R | 3R | 1R | 1R | – | 3R | 4R | 1R | – | – | – | – | NH | – | 0 / 14 | 14–14 |
| US Open | 4R | 3R | 1R | 4R | 4R | 4R | 3R | 4R | 4R | 4R | – | 2R | QF | 4R | 3R | – | – | 1R | – | – | 0 / 15 | 35–15 | |
| Wygrane turnieje | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 2 | 0 / 1 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 1 | 0 / 1 | 0 / 1 | 0 / 0 | 0 / 0 | 0 / 0 | 0 / 58 | N/A |
| Bilans spotkań | 7–4 | 5–4 | 6–4 | 7–4 | 9–4 | 10–4 | 11–4 | 7–4 | 12–4 | 3–4 | 3–2 | 1–1 | 10–4 | 11–4 | 3–4 | 1–1 | 1–1 | 0–1 | 0–0 | 0–0 | 0–0 | N/A | 106–57 |
| ATP Finals | |||||||||||||||||||||||
| ATP Finals | – | – | – | – | – | RR | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | 0 / 1 | 1–2 | |
| ATP Tour Masters 1000 | |||||||||||||||||||||||
| Indian Wells | – | 1R | 3R | 2R | 4R | 3R | 2R | 3R | 4R | QF | QF | – | 1R | 3R | 4R | – | 1R | – | – | NH | 0 / 14 | 17–13 | |
| Miami | – | 2R | 2R | 4R | 3R | 2R | QF | 2R | 3R | 3R | – | – | – | 4R | 2R | – | 2R | – | – | NH | – | 0 / 12 | 12–11 |
| Monte Carlo | – | 1R | 3R | 1R | – | QF | 3R | 3R | 2R | 3R | 3R | – | – | 3R | 3R | – | 1R | – | – | NH | – | 0 / 12 | 17–12 |
| Madryt | – | 2R | 2R | QF | 3R | 3R | 2R | 2R | 3R | – | – | – | 2R | 1R | – | – | 1R | – | – | NH | – | 0 / 11 | 9–11 |
| Rzym | – | QF | 3R | 2R | 1R | 1R | QF | QF | 3R | – | – | – | – | 2R | – | – | – | – | – | – | – | 0 / 9 | 14–9 |
| Montreal/Toronto | – | 2R | 3R | 2R | 3R | 2R | 2R | 2R | 2R | 2R | – | – | – | 3R | 2R | – | – | – | – | NH | 0 / 11 | 13–11 | |
| Cincinnati | – | 3R | 1R | SF | 2R | SF | 2R | 2R | 1R | 1R | – | – | 3R | QF | 3R | – | – | – | – | – | 0 / 12 | 19–12 | |
| Szanghaj | Nie ATP Tour Masters 1000 | 3R | 2R | 2R | 2R | 2R | 1R | 1R | – | – | – | – | NH | 0 / 7 | 6–7 | ||||||||
| Paryż | 1R | 2R | 3R | 2R | QF | SF | QF | 2R | 3R | – | – | – | – | 2R | – | – | – | – | – | – | 0 / 10 | 12–10 | |
| Hamburg | – | SF | 2R | 3R | 3R | W | 2R | 2R | Nie ATP Tour Masters 1000 | 1 / 7 | 16–6 | ||||||||||||
| Wygrane turnieje | 0 / 1 | 0 / 9 | 0 / 9 | 0 / 9 | 0 / 8 | 1 / 9 | 0 / 9 | 0 / 9 | 0 / 9 | 0 / 6 | 0 / 3 | 0 / 1 | 0 / 4 | 0 / 9 | 0 / 6 | 0 / 0 | 0 / 4 | 0 / 0 | 0 / 0 | 0 / 0 | 0 / 0 | 1 / 105 | N/A |
| Bilans spotkań | 0–1 | 13–9 | 10–9 | 12–9 | 11–7 | 19–8 | 8–9 | 11–9 | 12–9 | 8–6 | 6–2 | 1–1 | 4–4 | 12–9 | 7–6 | 0–0 | 1–4 | 0–0 | 0–0 | 0–0 | 0–0 | N/A | 135–103 |
| Ranking na koniec sezonu | |||||||||||||||||||||||
| 30 | 30 | 21 | 13 | 19 | 7 | 10 | 21 | 16 | 50 | 51 | 114 | 18 | 17 | 42 | 358 | 164 | 201 | 205 | 224 | N/A | |||
Legenda
W, wygrał turniej
F, przegrał w finale
SF, przegrał w półfinale
QF, przegrał w ćwierćfinale
4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie
RR, odpadł w fazie grupowej
–, nie startował w turnieju głównym
NH, turniej nie odbył się
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Javier Mendez, Tommy Robredo's Unforgettable Career, atptour.com, 18 kwietnia 2022 (ang.; dostęp: 19 kwietnia 2022).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-30] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-30] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-30] (ang.).