The Princess of New York

The Princess of New York
Ilustracja
Gatunek

melodramat

Rok produkcji

1921

Data premiery

30 czerwca 1921[a][1]

Kraj produkcji

Wielka Brytania

Język

plansza tekstowa w języku angielskim

Czas trwania

64 minuty

Reżyseria

Donald Crisp

Scenariusz

Margaret Turnbull

Główne role

David Powell
Mary Glynne

Zdjęcia

Hal Young

Produkcja

Famous Players-Lasky

Wytwórnia

Paramount Pictures

Dystrybucja

Paramount Pictures

The Princess of New York – brytyjski niemy melodramat z 1921 w reżyserii Donalda Crispa. Autorką scenariusza jest Margaret Turnbull, która napisała go na podstawie powieści Cosmo Hamiltona z 1911. W rolach głównych wystąpili David Powell i Mary Glynne.

8 sierpnia 1921 zarejestrowano prawa autorskie dla Famous Players-Lasky pod numerem LP16845[2]. Projektantem planszy tekstowej The Princess of New York był Alfred Hitchcock. Wszystkie kopie filmu nie zachowały się do czasów współczesnych[3][4].

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Amerykańska dziedziczka Helen Stanton (Mary Glynne) podczas wizyty w Londynie zostaje przedstawiona grupie ludzi z tytułami, lecz o złej reputacji. Spotyka się też z Geoffreyem Kingswardem (David Powell), który zakochuje się w niej. Usiłuje on ostrzec Stanton przed nowo poznaną społecznością, lecz nie jest w stanie zdobyć jej zaufania. Z kolei sir George Meretham (George Bellamy) nakłania swego syna Allana (Ivo Dawson), by ten zabiegał o względy kobiety, chcąc tym samym odzyskać rodzinną fortunę. Gdy Meretham dowiaduje się o bankructwie ojca Stanton, namawia kobietę by zastawiła klejnoty i pożyczyła mu pieniądze. Wkrótce mężczyzna znika wraz z gotówką. Stanton ma zostać aresztowana, lecz z pomocą przybywa jej Kingsward. Wkrótce pojawia się list, zaprzeczający rzekomemu bankructwu ojca Stanton. Zawiera on także poradę, by kobieta wyszła za mąż za Kingswarda[2].

Obsada[edytuj | edytuj kod]

Opracowano na podstawie materiału źródłowego[4][5]:

Produkcja[edytuj | edytuj kod]

Przygotowania[edytuj | edytuj kod]

Część zdjęć nagrywano na terenie Oriel College w Oksfordzie

19 grudnia 1919 tygodnik „Variety” poinformował, że kompania Famous Players-Lasky przymierza się do produkcji filmowej ekranizacji powieści The Princess of New York pióra Cosmo Hamiltona z 1911[2]. Autorką scenariusza jest Margaret Turnbull[1][6].

Początkowo do głównej roli żeńskiej była przymierzana Violet Heming – dla której miał to być „drugi gwiazdorski pokaz”[2]. 12 lutego 1921 „The Moving Picture World” podał informację, że następną produkcją brytyjskiego reżysera Donalda Crispa, na mocy kontraktu z Famous Players-Lasky, będzie The Princess of New York[7]. Crisp wraz ze swoim asystentem Claudem H. Mitchellem udał się do Hiszpanii i Włoch, w celu poszukiwania odpowiednich plenerów do realizacji[2]. Rozpoznanie scenerii filmowej trwało do marca, a pod uwagę była brana m.in. francuska Riwiera[8]. Jak podawał „The Moving Picture World” w swoim wydaniu z 26 marca, w studiu mieszczącym się przed Pool Street na Islington w północnej części Londynu, dziesięć dni wcześniej rozpoczęto montaż i ustawianie konstrukcji w celu stworzenia pełnowymiarowej scenerii[9]. Według źródeł Crisp miał wybrane lokalizacje w Hiszpanii i południowej części Francji, lecz nie ma jednoznacznego potwierdzenia, że realizowano tam niektóre sceny[2].

Realizacja[edytuj | edytuj kod]

Okres zdjęciowy trwał od 9 kwietnia do 21 maja 1921[10]. Według artykułu zamieszczonego na łamach „The Moving Picture World” z 30 kwietnia, część scen nagrywano na terenie Uniwersytetu Oksfordzkiego oraz w Oriel College. Innymi plenerami były budynek sądu przy Bow Street i hol w Strand Palace Hotel[11]. Brytyjski autor Thomas Burke, który był znany z tego iż „notorycznie z niesmakiem patrzył na filmy”, dwukrotnie odwiedzał plan zdjęciowy i – jak relacjonował australijski magazyn „Call” – został „nawrócony”[12]. Film The Princess of New York zarejestrowano na standardowej taśmie 35 mm w formacie 1.37:1[4]. Projektantem planszy tekstowej The Princess of New York był Alfred Hitchcock, późniejszy reżyser[13][14].

Odbiór[edytuj | edytuj kod]

Premiera kinowa i recenzje[edytuj | edytuj kod]

Brytyjska premiera filmu odbyła się 30 czerwca 1921[1]. W Stanach Zjednoczonych The Princess of New York zadebiutował 7 sierpnia, gdzie był dystrybuowany przez Paramount Pictures[4]. Według źródeł ukazał się on w pięciu[4] bądź siedmiu[2] rolkach o łącznej długości 6,287 stóp[b][2].

Jeden z krytyków magazynu „Picturegoer” pisał: „Brytyjska produkcja «The Famous Lasky», The Princess of New York, nie jest godną uwagi propozycją, choć szczyci się między innymi Cosmo Hamiltonem jako autorem oraz Mary Glynne i Davidem Powellem jako głównymi gwiazdami. Historia jest boleśnie konwencjonalna pod względem motywu działania i niewiele wysiłku poczyniono, aby tchnąć nowe życie w starodawnych dramatycznych sytuacjach […] W filmie pojawiają się ciekawe postacie z Oksfordu, ale historia jest zbyt oczywista, aby być czymś więcej niż łagodnie zabawną”. Autor wyrażał pochlebną opinię na temat kreacji Glynne i Powella, nazywając tę ostatnią „uosobieniem męskiej cnoty”[15].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Brytyjska premiera filmu[1].
  2. ↑ Długość i liczba rolek są różne według niektórych źródeł; wydanie „Exhibitors Trade Review” z 3 grudnia 1921 podało długość 4,594 stóp, podczas gdy „The Moving Picture World” i „Motion Picture News” twierdziło, że film ukazał się w 6 rolkach o długości 6,000 stóp. Z kolei „Variety” i „Exhibitors Trade Review” informował o 7 rolkach, których długość wyniosła 6,287 stóp[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Alain Kerzoncuf, Charles Barr: Hitchcock Lost and Found: The Forgotten Films. University Press of Kentucky, 2015, s. 14. ISBN 978-0-8131-6084-9. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g h i AFI Catalog – The Princess of New York. Amerykański Instytut Filmowy. [dostęp 2018-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-06)]. (ang.).
  3. ↑ Donald Spoto: Alfred Hitchcock. Jan Stanisław Zaus (tłum.). ALFA, 2000, s. 76. ISBN 83-7179-191-7. (pol.).
  4. ↑ a b c d e Silent Era – The Princess of New York. [dostęp 2018-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-06-27)]. (ang.).
  5. ↑ Patrick McGilligan: Alfred Hitchcock: Życie w ciemności i pełnym świetle. Jowita Matys, Anna Nermer, Andrzej Nermer, Irena Stąpor (tłum.). Twój Styl, 2005, s. 70, 936. ISBN 978-83-7163-505-2. (pol.).
  6. ↑ Alan Goble: The Complete Index to Literary Sources in Film. Walter de Gruyter, 2011, s. 618. ISBN 978-3-11-095194-3. (ang.).
  7. ↑ „The Moving Picture World”, s. 811, 12 lutego 1921. OCLC 1717051. 
  8. ↑ „The Moving Picture World”, s. 169, 12 marca 1921. OCLC 1717051. 
  9. ↑ „The Moving Picture World”, s. 2226, 12 marca 1921. OCLC 1717051. 
  10. ↑ „The Moving Picture World”, s. 3162, 21 maja 1921. OCLC 1717051. 
  11. ↑ „The Moving Picture World”, s. 952, 21 maja 1921. OCLC 1717051. 
  12. ↑ „Call”, s. 7, 12 sierpnia 1921. 
  13. ↑ Jane E. Sloan: Alfred Hitchcock: A Filmography and Bibliography. University of California Press, 1995, s. 538. ISBN 978-0-520-08904-4. (ang.).
  14. ↑ Paul Condon, Jim Sangster: The Complete Hitchcock. Virgin Books, 1999, s. 6. ISBN 978-0753503621. (ang.).
  15. ↑ Shadowland. „Picturegoer”, s. 53, czerwiec 1922. OCLC 668944678. 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Princess_of_New_York&oldid=71826426”