Tadeusz Seib
 Tadeusz Seib w 1935 roku | |
| Data i miejsce urodzenia | 24 października 1887 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | po 1941 |
| Poseł na Sejm Ustawodawczy i I kadencji oraz senator IV kadencji (II RP) | |
| Okres | od 1919 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
 | |
Tadeusz Józef Seib (ur. 24 października 1885 w Krakowie, zm. ? we Lwowie[1]) – polski działacz społeczny, nauczyciel, polityk, poseł na Sejm i senator w II RP.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Uczęszczał do szkoły w Jaśle. W wieku 12 został osierocony. W dzieciństwie pracował dorywczo w Krakowie, m.in. jako chłopiec na posyłki w sklepie Wentzla oraz jako pomocnik w cukierni „Zielony Balonik”. Otrzymał stypendium na naukę w seminarium nauczycielskim w Krośnie, dorabiał korepetycjami. Od 1909 roku uczył w szkołach elementarnych, choć egzamin na nauczyciela szkół ludowych zdał dopiero w 1911 roku. W okresie późniejszym ukończył również Szkołę Nauk Politycznych w Warszawie[2].
W 1914 roku został zmobilizowany i do marca 1915 roku walczył na froncie karpackim w 18. pułku austriackiej obrony krajowej. W tym roku został zwolniony z wojska z powodu inwalidztwa i zdał w 1916 roku egzamin na nauczyciela szkół wydziałowych. Do 1918 roku uczył w szkołach elementarnych w Krośnie, gdzie był również przewodniczącym „Ogniska nauczycielskiego” i członkiem rady przybocznej miejscowego starosty. Na terenie powiatu organizował też kółka rolnicze, kooperatywy spożywcze, spółki oszczędnościowe i pożyczkowe. W 1918 roku organizował wiece protestacyjne przeciw pokojowi brzeskiemu z Ukrainą.
W styczniu 1919 roku został wybrany z listy PSL „Lewicy” w okręgu wyborczym nr 41 (okręg Jasło, Krosno i Sanok) na posła na Sejm Ustawodawczy (1919–1922)[3]. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku był członkiem Komitetu Obrony Państwa i organizował werbunek ochotników. Od 1922 roku razem z Józefem Putkiem redagował „Sztandar Chłopski”, zamieszczał też tam swoje artykuły. W sierpniu 1922 roku – wraz z Józefem Putkiem i Józefem Bochenkiem – odszedł od PSL Lewicy i przyłączył się do PSL „Wyzwolenie”. Z ramienia tej partii w listopadzie 1922 roku został wybrany na posła do Sejmu I kadencji (1922–1927). W latach 1923–1924 i 1926–1927 był członkiem Zarządu Głównego PSL „Wyzwolenie”, a w latach 1927–1929 – zastępcą członka ZG. Od maja 1926 roku do lipca 1927 roku był sekretarzem ZG PSL „Wyzwolenie”, a od grudnia 1926 roku do początku 1928 roku – sekretarzem klubu parlamentarnego tej partii. W końcu lat 20. zerwał z ruchem ludowym i opowiedział się po stronie obozu Piłsudskiego.
Od listopada 1918 roku do listopada 1927 roku był kierownikiem publicznej szkoły powszechnej w Krościenku Wyżnym. Rozporządzeniem Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z 29 listopada 1927 został przeniesiony z tego stanowiska na posadę prowizorycznego zastępcy inspektora szkolnego powiatu łódzkiego[4]. Od listopada 1931 był inspektorem szkolnym powiatu łódzkiego. W listopadzie 1932 roku objął inspektorat szkolny powiatu toruńskiego. Przy tym inspektoracie zorganizował Ośrodek Poszukiwań Etnograficznych i redagował wydawnictwo tego ośrodka. Był również w latach 1933–1938 redaktorem miesięcznika „Przysposobienie Obywatelskie” oraz (w latach 1936–1937) pisma „Straż nad Wisłą”. Z Torunia został przeniesiony na stanowisko inspektora szkolnego w Rzeszowie z dniem 1 listopada 1938[5].
We wrześniu 1935 roku został wybrany na zastępcę senatora IV kadencji (1935–1938) z województwa pomorskiego. Jego poprzednik, Stanisław Tor zrzekł się mandatu i Seib został zaprzysiężony na senatora 12 grudnia 1935 roku. W senacie pracował w komisji oświatowej.
Po wybuchu II wojny światowej, we wrześniu 1939 roku został ewakuowany z Rzeszowa do Lwowa. Próbując przekroczyć granicę radziecko-węgierską został 3 grudnia 1939 roku aresztowany przez NKWD. Był więziony w Skolem i w Stanisławowie, następnie skazany na 8 lat więzienia. 23 września 1941 roku na mocy układu Sikorski-Majski został zwolniony z obozu Karłag w Kazachstanie. Zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach na terenie ZSRR[6]. Dalsze losy Tadeusza Seiba i jego rodziny nie są znane[7].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Był synem Juliana, rzemieślnika i działacza socjalistycznego, oraz Katarzyny z Ibramów. Został osierocony w wieku 12 lat. Ożenił się z Jadwigą Żółkiewicz, z którą miał 5 dzieci[7].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1933)[8]
- Honorowa Odznaka Komendancka PW (1934)[9]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Biblioteka Sejmowa – Parlamentarzyści RP: Tadeusz Seib. [dostęp 2012-05-27].
- ↑ Scriptor (opr.): Sejm i Senat 1935–1938 IV kadencja. Warszawa: nakładem Księgarni F. Hoesicka, 1936, s. 400.
- ↑ Marek Drwięga. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Samorząd miejski Sanoka w latach 1918–1939. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 58, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 555, Nr 15 z 22 grudnia 1927.
- ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 11, s. 455, 5 listopada 1938.
- ↑ Sylwetka Tadeusza Seiba w Witrynie edukacyjnej Senatu. [dostęp 2014-10-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-06)].
- ↑ a b Stanisław Konarski: Seib Tadeusz. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 36: Zeszyt 148: Schroeder Franciszek – Seidel Stefan. Warszawa – Kraków: Polska Akademia Nauk – Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla, 1995, s. 159–160. ISBN 83-86301-05-8.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 278 „za zasługi na polu pracy oświatowej i społecznej”.
- ↑ Za pracę w przysposobieniu wojskowym na terenie O.K.VIII.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Henryk Stanisław Mościcki, Włodzimierz Dzwonkowski: Parlament Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1927. Warszawa: Lucjan Złotnicki, 1928, s. 252.