Polskie Stronnictwo Ludowe – Lewica
| Państwo | |
|---|---|
| Skrót | PSL-Lewica |
| Prezes | |
| Data założenia | 5 kwietnia 1914 |
| Data rozwiązania | 11 maja 1924 |
| Ideologia polityczna | |
| Poglądy gospodarcze |
Polskie Stronnictwo Ludowe – Lewica – działające od 5 kwietnia 1914 do 11 maja 1924 stronnictwo polityczne o charakterze ludowym. Założycielem stronnictwa był Jan Stapiński. Było to ugrupowanie o wpływach raczej lokalnych, niewykraczających poza granice Galicji, o radykalnym społecznie programie politycznym. Związane z partią było czasopismo polityczno-społeczne „Przyjaciel Ludu”, pełniące rolę trybuny koncepcji i poglądów partii, a także informatora o bieżących jej działaniach.
Geneza i działalność[edytuj | edytuj kod]
W 1895 powołano do życia Stronnictwo Ludowe, które w 1903 przyjęło nazwę „Polskie Stronnictwo Ludowe”. Na posiedzeniu Rady Naczelnej PSL w dniu 13 grudnia 1913 doszło do rozłamu. W jego wyniku powstały dwie odrębne partie:
- prawe skrzydło PSL 1 lutego 1914 utworzyło PSL „Piast” (Jakub Bojko, Jan Babicz, Wincenty Witos),
- lewe skrzydło PSL 5 kwietnia 1914 utworzyło PSL Lewica (Jan Stapiński, Michał Grek, Jan Kubik, Stanisław Wojtyto).
W 1919 PSL Lewica wprowadziło do Sejmu Ustawodawczego 12 posłów, a w 1922 do Sejmu I kadencji jedynie 2 posłów.
Kongres Delegatów PSL Lewica 1 czerwca 1919 przyjął program partii.
W stronnictwie doszło do dwóch rozłamów:
- w 1919 ks. Eugeniusz Okoń założył komunizujące Chłopskie Stronnictwo Radykalne,
- w 1922 Józef Putek odszedł ze swoją grupą do PSL „Wyzwolenie”.
Polskie Stronnictwo Ludowe Lewica 11 maja 1924 połączyło się z grupą secesyjną z PSL „Piast” o nazwie Polski Związek Ludowców, tworząc Związek Chłopski.
Program[edytuj | edytuj kod]
Celem stronnictwa jest zdobycie dla rzesz mas ludowych jak najkorzystniejszych warunków bytu i rozwoju pod każdym względem, zatem tak w kierunku materialnym (fizycznym i gospodarczym), jak umysłowym i kulturalnym, czyli zdobycie ziemi (chleba), światła, swobody. Jako klasowe chłopskie stronnictwo, PSL Lewica szczególną opieką otacza interesy ludu wiejskiego – chłopów[1].
- współpraca z socjalistami (czego wyrazem było wstąpienie do Tymczasowej Komisji Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych)
- radykalne zmiany społeczne:
- jako pierwsi z ugrupowań ludowych opowiadali się za wywłaszczeniem wielkiej własności ziemskiej bez odszkodowania
- szybkie przeprowadzenie reformy rolnej w drodze ustawy
- upaństwowienie lasów
- zorganizowanie handlu na zasadach spółdzielczych
- państwowa własność środków produkcji w przemyśle
- ścisła kontrola państwowa nad bankami
- antyklerykalizm
- forma rządu: wolna, niepodległa, ludowa Rzeczpospolita Polska oparta na woli ludu
- nieprzychylne stanowisko wobec mniejszości żydowskiej (dalekie jednak od antysemityzmu), przychylne wobec mniejszości słowiańskich
- w stosunkach międzynarodowych zgadzano się z federacyjną koncepcją Józefa Piłsudskiego
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ S. Lato, W. Stankiewicz [oprac.]: Programy stronnictw ludowych. Zbiór dokumentów, Warszawa 1969, s. 157.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- J. Jachymek: Polskie Stronnictwo Ludowe – Lewica, 1913–1924. Studium o powstaniu, działalności i rozkładzie ugrupowania politycznego. Wyd. UMCS; Lublin 1991; ISBN 83-227-0449-6.
- A. Kołodziejczyk: Polskie Stronnictwo Ludowe Lewica. W: Encyklopedia historii Drugiej Rzeczypospolitej. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1999. ISBN 83-214-1101-0.
- W. Wąsowicz: Kongres P. S. L. „Przyjaciel Ludu”. 15, s. 3–7, 1914.