Tadeusz Olgierd Kozakiewicz
 major artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 9 września 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | kwiecień 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 9 Pułk Artylerii Lekkiej |
| Stanowiska | kwatermistrz dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     | |
Tadeusz Olgierd Kozakiewicz (ur. 28 sierpnia?/9 września 1891 w Kłotopolu, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – major artylerii Wojska Polskiego, kawaler Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Kłotopolu, w Rosji, w rodzinie Władysława i Marii z Tarnowskich[1]. Od 1912 służył w armii rosyjskiej[1]. W 1917 jako porucznik wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji.
Po odzyskaniu niepodległości w 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Został przydzielony do 9 pułku artylerii polowej. W 1919 ukończył kurs w Ośrodku Szkolenia Artylerii w Rembertowie[1]. W wojnie polsko-bolszewickiej walczył w szeregach 9 pap jako dowódca 2. baterii[1]. 9 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w artylerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Pełnił wówczas służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego Lublin[2].
W 1921 ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Artylerii[1]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 51. lokatą w korpusie oficerów artylerii[3]. W 1923 pełnił obowiązki dowódcy I dywizjonu 9 pułku artylerii polowej w Białej Podlaskiej[4]. 1 grudnia 1924 został mianowany na stopień majora ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 14. lokatą w korpusie oficerów artylerii[5][6]. Po awansie został zatwierdzony na stanowisku dowódcy tego pododdziału[7]. Następnie został przydzielony do 19 pułku artylerii polowej w Nowej Wilejce. W listopadzie 1927 został przeniesiony z 9 pap do 12 dywizjonu artylerii konnej w Ostrołęce na stanowisko kwatermistrza[8][9]. W grudniu 1929 został przeniesiony na stanowisko rejonowego inspektora koni w Jarosławiu[10]. Z dniem 1 września 1930 został przeniesiony na stanowisko rejonowego inspektora koni w Białej Podlaskiej[11][12]. Służbę na tym stanowisku pełnił do 1939[13].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Figuruje na liście dyspozycyjnej na poz. 1838[1].
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 5744
- Krzyż Walecznych[15]
- Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)[16][15]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- Zbrodnia katyńska
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 254.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 15 września 1920 roku, s. 864.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 192.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 731, 816.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 736.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 161, w marcu 1939, w tym samym stopniu i starszeństwie, zajmował 2. lokatę.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 654, 740.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 304.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 425, 453.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 387.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 304.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 179, 528.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 862.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 161.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.