Tadeusz Łękawski (podpułkownik)
 Tadeusz Łękawski (przed 1934) | |
 podpułkownik kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 14 października 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 11 lipca 1983 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1939 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
         | |
.png){kind=small}
Tadeusz Łękawski (ur. 14 października 1894 we Lwowie, zm. 11 lipca 1983 w Gdańsku) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, ułan Legionów Polskich, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Kazimierza i Leokadii z Radwańskich[1][2]. Absolwent gimnazjum w Krakowie i student Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 16 sierpnia 1914 w Legionach Polskich[3]. Żołnierz 2 szwadronu w 2 pułku ułanów. Szczególnie odznaczył się 13 czerwca 1915 w szarży pod Rokitną, za udział w której został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[4].
Po kryzysie przysięgowym wraz z pułkiem w składzie Polskiego Korpusu Posiłkowego. Internowany w Witkowicach. Od 1 listopada 1919 w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego, początkowo w 2 pułku ułanów, a następnie jako dowódca plutonu w 2 pułku szwoleżerów[3], z którym brał udział w walkach na froncie wojny polsko-bolszewickiej[3]. Ranny 26 lipca 1920 w szarży pod Szczurowicami[3]. Po zakończeniu wojny jako żołnierz zawodowy pozostał nadal w 2 pułku[3]. Zajmował w nim m.in. stanowiska: dowódcy 3 szwadronu, oficera materiałowego. 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 17. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[5]. W kwietniu tego roku został przesunięty ze stanowiska dowódcy szwadronu na stanowisko kwatermistrza[6]. W styczniu 1931 został przesunięty na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[7]. 27 czerwca 1935 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 2. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[8].
Od 3 września 1939 dowodził pułkiem podczas wojny obronnej. Od 17 września w niewoli niemieckiej. Po wyzwoleniu obozu 6 lutego 1945 wrócił do Polski. Od 1959 na emeryturze.
Zmarł w Gdańsku, pochowany na Cmentarzu Starym w Starogardzie Gdańskim[9].
Był żonaty z Mileną Rudnicką z Ciechanowskich (1899–1990), nie miał dzieci[10].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Złoty Orderu Wojskowego Virtuti Militari[10]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5463[10][11][12]
- Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[13][14]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1938 „za zasługi na polu pracy społecznej”[15][16]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[10]
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928[17][10]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaka za Rany i Kontuzje
- Odznaka pamiątkowa 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich
- Odznaka pamiątkowa „Krzyż Rokitniański”
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 123.
- ↑ a b c d e Kolekcja VM ↓, s. 4.
- ↑ Kolekcja VM ↓, s. 5.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 47.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 174.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 28.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 69.
- ↑ 2 Pułk Szwoleżerów WKKP postscriptum strona 5 spotted | forum dobroni.pl [online], dobroni.pl [dostęp 2021-11-04].
- ↑ a b c d e Polak (red.) 1993 ↓, s. 124.
- ↑ Mniszek i Rudnicki 1929 ↓, s. 36-38.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 stycznia 1923 roku, s. 33-35.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931 roku, s. 363.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 9.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Łękawski Tadeusz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.53-4428 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-13].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Adam Mniszek, Klemens Rudnicki: Zarys historii wojennej 2-go Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.