Szermierka na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1956 – szpada indywidualnie mężczyzn

Letnie Igrzyska Olimpijskie 1956
Szermierka
Szpada indywidualnie mężczyzn
Złoty medal

Włochy Carlo Pavesi

Srebrny medal

Włochy Giuseppe Delfino

Brązowy medal

Włochy Edoardo Mangiarotti

Rywalizacja indywidualna w szpadzie mężczyzn na letnich igrzyskach olimpijskich w 1956 została rozegrana 30 listopada w ratuszu St. Kilda. Wystartowało 41 zawodników z 18 krajów.

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

W pierwszej rundzie rywalizowano w czterech grupach. Z każdej z grupy czterech najlepszych zawodników awansowało do ćwierćfinału. Do ćwierćfinału awansowali również finaliści turnieju drużynowego w szpadzie. W ćwierćfinale czterech najlepszych zawodników w czterech grup awansowało do półfinału. W półfinale czterech najlepszych zawodników z dwóch grup awansowało do finału.

W grupach rywalizowano systemem każdy z każdym, nie rozgrywając pojedynków w przypadku, gdy nie miały one wpływu na awans zawodników do dalszej rundy. Każdy z pojedynków rozgrywano do pięciu zadanych trafień.

Runda 1[edytuj | edytuj kod]

Grupa 1
Miejsce Zawodnik W P TZ TO Uwagi
1. Arnold Czernuszewicz 5 0 25 13 Q
2. Stany Zjednoczone Sewall Shurtz 4 2 27 17 Q
3. Belgia Ghislain Delaunois 4 2 28 22 Q
4. Luksemburg Émile Gretsch 3 2 18 16 Q
5. Kanada Roland Asselin 2 4 16 26
6. Finlandia Wäinö Korhonen 1 4 17 20
7. Kolumbia Alfredo Yanguas 0 5 8 25
Grupa 2
Miejsce Zawodnik W P TZ TO Uwagi
1. Szwecja Berndt-Otto Rehbinder 6 1 32 16 Q
2. Günter Stratmann 5 2 31 19 Q
3. Australia Ivan Lund 5 2 28 20 Q
4. Belgia Jacques Debeur 4 3 31 23 Q[1]
5. Rewaz Cirekidze 4 3 31 23 [1]
6. Indonezja Siha Sukarno 2 5 19 25
7. Kolumbia Emiliano Camargo 2 5 17 28
8. Japonia Masayuki Sano 0 7 0 35
Grupa 3
Miejsce Zawodnik W P TZ TO Uwagi
1. Stany Zjednoczone Richard Pew 5 0 25 13 Q
2. Szwecja Per Carleson 4 1 24 13 Q
3. Belgia Roger Achten 4 2 28 21 Q
4. Australia Richard Stone 3 3 16 25 Q
5. Kolumbia Emilio Echeverri 2 4 18 27
6. Luksemburg Fernand Leischen 1 4 21 21
7. Argentyna Santiago Massini 0 5 13 25
Grupa 4
Miejsce Zawodnik W P TZ TO Uwagi
1. Luksemburg Édouard Schmit 5 1 29 19 Q
2. Finlandia Rolf Wiik 5 1 26 21 Q
3. Szwecja Carl Forssell 4 2 24 23 Q
4. Stany Zjednoczone Kinmont Hoitsma 3 3 23 21 Q
5. Juozas Ūdras 2 4 23 22
6. Australia Laurence Harding-Smith 2 4 19 25
7. Meksyk Luis Jiménez 0 6 17 30

Ćwierćfinały[edytuj | edytuj kod]

Grupa 1
Miejsce Zawodnik W P TZ TO Uwagi
1. Włochy Edoardo Mangiarotti 5 1 28 20 Q
2. Stany Zjednoczone Richard Pew 3 3 22 18 Q[2]
3. Szwecja Carl Forssell 3 3 20 22 Q[2]
4. Luksemburg Émile Gretsch 3 3 23 23 Q[2]
5. Béla Rerrich 3 3 20 23 [2]
6. Wielka Brytania Bill Hoskyns 2 4 20 22
7. Belgia Jacques Debeur 2 4 20 27
Grupa 2
Miejsce Zawodnik W P TZ TO Uwagi
1. Szwecja Per Carleson 5 1 25 15 Q
2. Francja René Queyroux 5 1 27 19 Q
3. Włochy Carlo Pavesi 3 3 22 24 Q
4. Lajos Balthazár 3 3 22 25 Q
5. Arnold Czernuszewicz 2 4 22 23
6. Stany Zjednoczone Kinmont Hoitsma 2 4 22 28
7. Belgia Roger Achten 1 5 23 29
Grupa 3
Miejsce Zawodnik W P TZ TO Uwagi
1. Francja Armand Mouyal 5 1 26 21 Q
2. Belgia Ghislain Delaunois 4 1 21 15 Q
3. Włochy Giuseppe Delfino 4 1 22 17 Q
4. Luksemburg Édouard Schmit 3 3 24 24 Q
5. Günter Stratmann 2 4 25 25
6. Wielka Brytania Allan Jay 1 5 20 27
7. Australia Richard Stone 1 5 20 28
Grupa 4
Miejsce Zawodnik W P TZ TO Uwagi
1. Szwecja Berndt-Otto Rehbinder 4 1 23 13 Q
2. József Sákovics 4 1 23 18 Q
3. Stany Zjednoczone Sewall Shurtz 4 1 20 21 Q
4. Finlandia Rolf Wiik 3 2 20 15 Q
5. Francja Daniel Dagallier 2 4 22 25
6. Australia Ivan Lund 1 5 21 28
7. Wielka Brytania Michael Howard 1 5 19 28

Półfinały[edytuj | edytuj kod]

Półfinał 1
Miejsce Zawodnik W P TZ TO Uwagi
1. Francja René Queyroux 5 2 33 23 Q
2. Lajos Balthazár 5 2 32 23 Q
3. Włochy Edoardo Mangiarotti 5 2 28 25 Q
4. Włochy Giuseppe Delfino 4 3 31 27 Q[3]
5. Belgia Ghislain Delaunois 4 3 30 24 [3]
6. Szwecja Carl Forssell 2 5 25 30
7. Stany Zjednoczone Sewall Shurtz 2 5 18 32
8. Luksemburg Édouard Schmit 1 6 24 35
Półfinał 2
Miejsce Zawodnik W P TZ TO Uwagi
1. Stany Zjednoczone Richard Pew 6 1 32 22 Q
2. Szwecja Per Carleson 5 2 28 26 Q
3. Włochy Carlo Pavesi 4 3 25 27 Q[4]
4. Finlandia Rolf Wiik 4 3 31 28 Q[4]
5. Luksemburg Émile Gretsch 4 3 25 29 [4]
6. Francja Armand Mouyal 3 4 25 25
7. Szwecja Berndt-Otto Rehbinder 2 5 16 28
8. József Sákovics 0 7 18 35

Finał[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Zawodnik W P TZ TO Uwagi
złoto Włochy Carlo Pavesi 5 2 29 20 [5]
srebro Włochy Giuseppe Delfino 5 2 30 27 [5]
brąz Włochy Edoardo Mangiarotti 5 2 28 25 [5]
4. Stany Zjednoczone Richard Pew 4 3 25 28
5. Lajos Balthazár 4 3 30 29
6. Francja René Queyroux 3 4 29 25
7. Szwecja Per Carleson 2 5 22 29
8. Finlandia Rolf Wiik 0 7 15 35

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b W barażu Debeur wygrał z Cirekidze 5–4.
  2. a b c d W barażach o miejsca 2.–5. Pew wygrał z Forssellem i Rerrichem, Forsell wygrał z Gretschem i Rerrichem, a przegrał w Pewem, Gretsch wygrał z Rerrichem, a przegral z Forsellem.
  3. a b W barażu Delfino wygrał z Delaunois 5–2.
  4. a b c W barażach zarówno Pavesi, jak i Wiik wygrali ze Gretschem (odpowiednio 5–2 i 5–4). Nie musieli walczyć ze sobą, gdyż obaj awansowali do finału, a ich kolejność w półfinale została ustalona na podstawie liczby trafień otrzymanych.
  5. a b c O kolejności pierwszych trzech zawodników zdecydowały walki barażowe. W 1. rundzie baraży każdy z szermierzy wygrał i przegrał po 1 pojedynku. W 2. rundzie Pavesi wygrał obie walki, a Delfino pokonał Mangiarottiego 5–3.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]