Stefan Bakałowicz
 Stefan Bakałowicz (fot. ok. 1898) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki | |
Stefan Aleksander Bakałowicz (ur. 10 października 1857 w Warszawie, zm. 1947 w Rzymie) – polski malarz akademista tworzący zagranicą.
Był synem malarza Władysława Bakałowicza i aktorki Wiktoryny z Szymanowskich[1]. Kształcił się w Warszawie pod kierunkiem Wojciecha Gersona, później studiował w petersburskiej Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie w 1882 otrzymał stypendium na wyjazd do Rzymu. Zamieszkał tam na stałe, spędzając ponad 60 lat na obczyźnie. Według świadectw współczesnych, artysta, który ożenił się z Włoszką, stronił od życia publicznego, chętniej zamykając się w kole rodzinnym. Związany był przyjaźnią jedynie z Henrykiem Siemiradzkim, za którym podjął w swej twórczości tematykę antyczną i w którego salonie bywał częstym gościem, stykając się tam z członkami kolonii polskiej w Rzymie[2].
W 1903 miał pierwszą wystawę w Warszawie. W 1936 znalazł się we władzach Polskiej Organizacji Artystów Plastyków „Kapitol”[3]. Poza warszawskim Towarzystwem Zachęty Sztuk Pięknych wystawiał również w Rosji, gdzie mimo ważkiej krytyki ze strony W. Stasowa[4], przyznano mu tytuł akademika i gdzie jego prace znajdowały wielu nabywców.
W wieku 90 lat zmarł we Włoszech, pochowany został na rzymskim cmentarzu Campo Verano.
Malował sceny rodzajowe z życia starożytnego Rzymu, Grecji i Egiptu, tworząc pod widocznym stylistycznym wpływem podobnego malarstwa Alma-Tademy. W tej sferze istotny wpływ wywarło też na niego Quo vadis Sienkiewicza oraz pobudzające wyobraźnię odkrycia dokonywane ówcześnie w Pompejach. Tworzył w manierze akademickiej, cechowało go dobre opanowanie warsztatu ze starannością odtwarzania szczegółów i stosowaniem żywej kolorystyki przedstawień. Poza kompozycjami rodzajowo-historycznymi sięgał chętnie do tematyki orientalnej, był pejzażystą i cenionym portrecistą.
-
Greczynka nad morzem -
Pisarz Ra-hotep -
Błogosławienie chrześcijan -
Łuk Tytusa w Rzymie -
Portret markiza Lagergrena
.jpg)
.jpg)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ S. Orgelbranda Encyklopedja Powszechna. T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Akcyjnego S. Orgelbranda Synów, 1898.
- ↑ Józef Dużyk: Siemiradzki. Warszawa: LSW, 1986, s. 201, 388, 400.
- ↑ „Ilustrowany Kurier Codzienny” z 26 marca 1936
- ↑ Znany z surowości krytyk rosyjski zarzucał Bakałowiczowi i Siemiradzkiemu, że obrazy malują „stosownie do współczesnego zapotrzebowania” i że nie ma w nich nic „prócz czysto zewnętrznych efektów, dekoracji, szczegółów kostiumowych” (Józef Dużyk: Siemiradzki, dz. cyt., s. 60).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Anna Lewicka-Morawska, Marek Machowski, Maria Anna Rudzka: Słownik malarzy polskich. T. 1: Od średniowiecza do modernizmu. Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 1998, s. 15-16